“คุณกล้ามากที่ตบผม แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน มาเริ่มทำหน้าที่ของคุณตอนนี้เลย” พูดจบชายหนุ่มก็ดันร่างบางไปจนติดชุดโซฟารับแขกก่อนจะผลักร่างบางให้ล้มลงไปบนโซฟาตัวยาวแล้วตามทับไปด้วยร่างสูงของตนเอง “อย่านะ! จะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” หญิงสาวดิ้นรนทั้งทุบทั้งผลักร่างแกร่งนั้นออกห่างแต่ก็ไม่สำเร็จ มันเหมือนกับเอามือไปผลักก้อนหินก้อนใหญ่ๆมากกว่า และเมื่ออีกฝ่ายก้มต่ำลงมาเธอก็เบี่ยงหน้าหลบ จนจมูกโด่งคมสันนั้นฝังลงที่ซอกคอหอมกรุ่นแทน แต่มันก็ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับความรู้สึกที่ร้อนซู่ไปทั่วร่าง “ผมรอวันนี้มานานมาก คิดหรือว่าผมจะปล่อยคุณไป คุณจะต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนกับคนที่ผมรักได้รับ ผมจะทำให้คุณเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นเลย” โจเซฟผงกศีรษะขึ้นก่อนจะใช้มือข้างเดียวรวบข้อมือบางของหญิงสาวเอาไว้เหนือหัว ส่วนอีกข้างก็เลื่อนมาจับใบหน้าเนียนบังคับให้อยู่นิ่งๆ ก่อนจะประกบริมฝีปากหนานุ่มที่ร้อนผ่าวลงไปบนเรียวปากงามอย่างแรง จนร่างบางสะดุ้งเพราะความเจ็บ ร่างบางบิดตัวเพื่อหวังจะให้หลุดพ้นจากร่างหนาหนัก แต่พลอยนรินทร์ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนั้นจะเป็นการยั่วยุอีกฝ่าย ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งแกล้งเม้มริมฝีปากบางให้รู้สึกเจ็บ หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาไหล โจเซฟเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตานั้นอย่างสะใจ “คิดหรือว่าน้ำตาของคุณมันจะหยุดผมได้ รู้ไหมว่าผมยิ่งเห็นความเจ็บปวดของคุณผมยิ่งชอบ รู้เอาไว้ด้วย” พูดจบเขาก็ฝังจมูกและริมฝีปากลงบนทรวงอกอิ่มเต่งตึงราวดอกบัวแรกแย้มนั้น ร่างบางสะดุ้งเฮือกอีกครั้งและพยายามห่อไหล่เข้าหากัน “ปล่อยนะคุณโจเซฟ ฉันเจ็บ! ปล่อย!” พลอยนรินทร์บอกเขาเสียงสั่นเครือพร้อมกับสะอื้นไห้ไปด้วย