เคยไหม...ยิ่งต่อต้านใครสักคน แต่กลับยิ่งโหยหาเคยไหม...ยิ่งผลักไสใครสักคนให้ออกห่าง ก็ยิ่งเหมือนผูกพันหัวใจไว้กับเขาเคยไหม...ที่อยากวิ่งหนีหัวใจตัวเอง แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้นตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาเกือบแนบชิดกับใบหน้าสวย ตาที่พราวระยับของเขาทำเอาอันดามันใจเต้นระส่ำ สัญชาตญาณบ่งบอกว่าภีมภัทรกำลังปรารถนาอะไร“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะอา” เสียงหวานเอ่ยห้ามสั่นระริก“อาไม่ได้จะทำอะไรบ้าๆ อาแค่จะขอรางวัล”“แต่มิ้มยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ” อันดามันหาข้ออ้างเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกจูบ“อาก็ยัง” เขาดักคอ“แต่...”“ไม่มีแต่ อาแค่จะจูบ”“เรื่องอะไร”“ก็เรื่องที่มิ้มเมาจนอาต้องไปรับมิ้มกลางดึกนั่นไง” เมื่อเธอเล่นเจ้าล่อเอาเถิดเขาก็ไม่เดือดร้อนที่จะต้อนให้หลานสาวจนมุม“ใครใช้ให้ไปรับเล่า”“เพื่อนมิ้มใช้ หรือจะให้อาไปจูบเพื่อนมิ้มดี” เขาถามพลางจ้องตาคู่สวยอย่างล้อเลียน“ฮึ! อย่าหวังเลย มิ้มไม่มีทางยอมให้ผู้ชายอย่างอาได้จูบหยีหรอก”“หึงอา?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะถามตาพราว“หวงเพื่อนต่างหาก” อันดามันรีบแก้ต่าง“งั้นเราก็ให้อาจูบสิ อาจะได้ไม่ต้องไปจูบเพื่อนเรา”ในที่สุดความได้เปรียบก็ตกไปอยู่กับคนมาชั้นเชิงกว่าเช่นเดิม อันดามันมองค้อนแต่แก้มนวลแดงก่ำ ถูกเขาจูบมากี่ครั้งแล้วก็ยังอดเขินและตื่นเต้นไม่ได้“ทำไมอาชอบแกล้งมิ้มนัก”“อาไม่ได้ชอบแกล้งแต่ชอบจูบ”“มิ้มไม่ชอบให้อาจูบนี่”“ไม่ต้องชอบ แค่ยอมก็พอ”