ตอนที่ 128 ฟังแผนลับๆ

ในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก หลังจากที่คมสรได้รับสายของจงกล ก็รีบไปที่โรงแรมที่นัดกัน ที่ผ่านมาพวกเขาเจอกันที่นี่บ่อยมาก แต่ครั้งนี้เขามาที่นี่ด้วยความไม่เต็มใจ “ไม่ต้องดื่มแล้ว!” คมสรไปแย่งแก้วไวน์มาแล้วถอนหายใจยาวๆ จากนั้นดื่มไวน์ที่อยู่ในแก้วคำเดียวหมด “ทำไมไม่ดื่ม? การงานของฉันชีวิตของฉันจะพังพินาศแล้ว ฉัน.......ฉันนอกจากดื่มเหล้าแล้วจะทำอะไรได้อีก”จงกลกำลังโวยวายเพราะดื่มเหล้าและกระชากเนคไทของคมสร พร้อมกับเข้าใกล้เขาเรื่อยๆ เสียงของเธอนั้นฟังแล้วรู้สึกเธอนั้นขี้เกียจมาก “นายไม่คิดถึงชีวิตเก่าๆเลยหรอ?ตอนนี้ภพธรกลับมาแล้ว ชีวิตดีๆของพวกเราก็จบแล้ว!” “เธอมีสติหน่อยได้ไหม!” คมสร กระชากมือของเธออย่างไม่เกรงใจ “เฮ้อ ถึงตอนนี้แล้วนายยังจะมาแอ๊บใสซื่ออีก? พรุ่งนี้ ประธานเตรียมงานอลังการใหญ่ขนาดนี้ให้กับภพธร นายไม่เข้าใจว่าหมายความว่ายังไงหรอ ตำแหน่งนั้นว่างมา 5 ปีแล้ว เธอกำลังรอคอยภพธรกลับมา นายกับฉันก็แค่คนโง่ๆที่ไม่จำเป็น!” คมสรถอยหลังไปครึ่งก้าว และหยิบกระเป๋าของจงกลจากเตียง “เธอเมาแล้วฉันส่งเธอกลับไป” “กลับไปงั้นหรอ?ฉันไม่! คมสร นายก็ควรจะมีสติหน่อยแล้ว ถึงเวลาภพธรได้ตำแหน่งนั้นไป โอเลยังจะมีที่ของพวกเราอยู่หรอ? คนที่ญาณินีเชื่อใจมากที่สุดมีแต่เขา” จงกลล้มลงบนเตียงแล้วยิ้มอย่างเสียดสี ถึงแม้เธอจะเมาแล้วแต่สิ่งที่เธอพูดนั้นถูกต้อง หลายปีมานี้ ความกลัวในใจนั้นที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นไม่เคยหายไป “เป็นเพราะพวกเราแชร์เรื่องที่เขานั้นอยู่กับคู่รักถึงทำให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น เป็นเพราะพวกเราแบ่งสิ่งที่เขาควรจะได้ นายคิดว่าเขาจะปล่อยพวกเราไปหรอ?” “ดังนั้นเธอก็เลยเรียกฉันมา.........” “พวกเราควรจะลงมือก่อน!”จงกลยิ้มแล้วพูด“ฉันคิดเสร็จแล้ว แต่ถ้าพวกเราร่วมมือกันคุยกับท่านประธานญาณินี และเธอนั้นก็ต้องทำให้มันเท่าเทียมกัน ถ้าเธอยังจะตัดสินใจให้ภพธรนั่งตำแหน่งผู้จัดการนั้น ฉันก็จะพาเด็กของฉันออก” “เธอวางแผนนานเท่าไหร่แล้ว?” คมสรตั้งสติมองไปทางผู้หญิงตรงหน้าอย่างเย็นชา ภพธรกลับมากะทันหัน เวลานั้นไม่ได้ยาวมาก แต่คืนนี้จงกลพูดคำนี้กับเขา ก็หมายความว่าเธอเตรียมแผนนี้ตั้งนานแล้ว ถึงแม้ไม่มีภพธรก็หมายความว่าเธอเตรียมแผนนี้ตั้งนานแล้ว สักวันเธอก็จะทรยศญาณินี “เรื่องนั้นนายไม่ต้องยุ่ง ฉันแค่ถามนายคำเดียว จะร่วมมือกับฉันหรือว่าอยู่ที่ โอเล ถูกภพธรทรมานจนตาย” ปลายปีนี้พวกเขาไม่มีที่มาให้กับนักแสดงมากมายหลายที่ ถ้าเอาตัวนักแสดงไปกะทันหันจะทำให้บริษัทโอเลนั้นลดประสิทธิภาพลงมาก เป็นไปไม่ได้ที่ญาณินีจะไม่คิดดูเพราะตอนนี้ในมือของภพธรนั้นไม่มีนักแสดงเลย ถ้าคิดแบบนี้แล้วโอกาสที่พวกเขาจะชนะมีเยอะกว่า จงกลเห็นเขาไม่พูดอะไร ยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “พวกเราไปคุยกับญาณินีก่อนที่งานจะเริ่ม เป็นไง?” มือของเธอนั้นเริ่มไปกอดที่คอของคมสร เผยความเป็นผู้หญิงของเธอออกมาทั้งหมด “คมสร.........” แผนของพวกเขานั้นดูเหมือนจะไม่มีอะไรพลาด แต่ใครบอกพวกเขาว่าภพธรนั้นไม่มีนักแสดงในมือ! จงกลอยากจะมีหน้ามีตาแต่กลับเลือกทางเลือกที่ไม่ควรเลือกที่สุด เช้าวันที่สองพวกเขาเดินเข้าไปที่ประตูโอเลพร้อมกันและมุ่งเดินไปทางห้องทำงานของญาณินี ญาณินีเห็นพวกเขามาพร้อมกันก็รู้สึกสงสัย เธอวางเอกสารที่อยู่ในมือลงและมองไปทางพวกเขา “มีอะไรหรือเปล่า?” “ประธานญาณินีคะ ฉันมาลาออกค่ะ” จงกลยิ้มแล้วพูด และเอาใบลาออกไว้บนโต๊ะ ระหว่างนั้น คมสรก็พูดขึ้น “ผมเช่นเดียวกันครับ” สีหน้าของญาณินีเปลี่ยนไปทันที เธอนิ่งไปสักแป๊บ “พวกเธออยากจะทำอะไร?” “ท่านประธาน พวกเรารู้ว่าคุณเห็นความสำคัญของภพธรมาก ใช้วิธีมากมายถึงจะเชิญเขากลับมาได้ แต่ว่าเรื่องที่ผ่านมาของพวกเราถึงตอนนี้เขายังเข้าใจผิดอยู่ ถ้าเขาเข้ามาทำงานในบริษัทอย่างเป็นทางการ พวกเราสามคนก็จะทำตัวไม่ถูก ดังนั้นพวกเราขอจากไปเองค่ะ” ญาณินีมองไปทางพวกเขาอย่างเหลือเชื่อ เงียบไปสักแป๊บแล้วพูดว่า “พวกเธอกำลังขู่ฉัน?” “ไม่ใช่ขู่ค่ะท่านประธาน พวกเราทำงานกับท่านมานานขนาดนี้ไม่เคยหวังอะไร แค่อยากให้บริษัทดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้าภพธรกลับมา.......” จงกลพูดถึงครึ่งแล้วยิ้ม “คมสร นี่ก็คือความคิดของนายใช่ไหม?นายก็ไม่ถูกกับภพธร?” เห็นได้ชัดว่าญาณินีผิดหวังมาก สายตาของคมสร ดูแปลกๆจากนั้นก็พยักหน้า จงกลยิ่งได้ใจมากขึ้น “เมื่อวานฉันได้รับบทละครจากผู้กำกับชยนแล้ว แต่ภพธร กลับมาแย่งบทละครนี้ไป ฉันไม่รู้ว่าบริษัทนั้นหวังยังไงกับเขา เพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกันยังหาเรื่องกันแบบนี้ ฉันคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆค่ะ ฉันไม่อยากให้นักแสดงที่อยู่กับฉันนั้นยากลำบากขนาดนั้น” “ฉันดีใจมากที่เขาสามารถกลับโอเลได้ แต่ฉันเลือกที่จะพาเด็กของฉันไปค่ะ” สายตาอันเย็นชาของญาณินีมองไปทางจงกล เมื่อกี้เธอบอกว่าเด็กของเธอ? ตลกจริงๆ คนของโอเลกลายเป็นคนของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่! ญาณินีกำลังอยู่ขอบเขตของความโมโหแล้ว แต่เป็นเพราะ ตอนเย็นยังมีงานอยู่เธอก็เลยไม่ได้เอาซองจดหมายลาออกนั้นโยนไปที่หน้าของพวกเขา สถานการณ์ดูกดดันขึ้นมาก “โอเค ฉันรู้ความหมายของพวกเธอแล้ว กลับไปเถอะ ฉันจะให้คำตอบที่พอใจกับพวกเธอ” ญาณินีไล่พวกเขาไป จงกลและคมสรสบตากันแล้วเดินออกจากห้องทำงาน “ฉันพูดถูกใช่ไหม! ว่าเด็กในมือฉันน่ะ พอที่จะให้ท่านประธานคิดดีๆ ว่าให้ภพธร กลับมาที่โอเลนั้นคุ้มค่าหรือไม่!” จงกลยิ่งซ่าขึ้นกว่าเดิม “คอยดูเถอะ งานต้อนรับในช่วงเย็นจะกลายเป็นงานเลิกรา!” คมสรนึกถึงสีหน้าของญาณินีแล้วเขารู้สึกแปลกๆ ญาณินีไม่ได้บอกว่าตกลงและไม่ได้บอกว่าไม่ตกลง เป็นไปได้หรอที่เธอนั้นจะถูกขู่และปล่อยภพธรไป ที่ห้องทำงานนั้นญาณินียิ้มอย่างเยือกเย็น เป็นเพราะว่าเธอนั้นใจบุญเกินไปจนทำให้สองคนนี้กลายเป็นคนแบบนี้ คิดที่อยากจะเอานักแสดงในบริษัทไป? อีกด้านหนึ่ง จิดาภาเตรียมตัวกับงานที่จะถึงในตอนเย็นนี้แล้ว เธอใส่ชุดกระโปรงยาวที่นักออกแบบอิตาลีเป็นคนออกแบบเอง กระโปรงสีชมพูอ่อนๆนั้นเหมือนหางนางเงือก ที่ไหปลาร้าอันนั้นมีลายดอกไม้ทำให้ผิวพรรณของจิดาภานั้นขาวขึ้นมากกว่าเดิม เธอปล่อยผมอันยาวเหยียดลง ทำแค่ผมเรียบๆที่ม้วนเก็บไว้พร้อมกับแต่งหน้าคมๆสวยๆ ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ดูอ่อนหวาน วันนี้เธอเหมือนเป็นราชินีเลย ความสวยของเธอนั้น สวยเป็นธรรมชาติ เหมือนเป็นแรงมรสุมที่ทำให้คนทั้งหมดนั้นละลายเพราะเธอ จิรภาสยื่นมือไปกอดที่เอวของเธอ และไปกระซิบที่หูของเธอเบาๆ “กลับมาเร็วๆนะ” จิดาภากระพริบตาแล้วแกล้งถามว่า “นายชอบที่ฉันแต่งตัวแบบนี้หรอ?” “เธอเป็นยังไงฉันก็รัก” เขาชมเธอด้วยความจริงใจและส่งเธอขึ้นไปบนรถเอง