บทที่ 168 น่ารักจัง

บทที่ 168น่ารักจัง "ปุริม คุณพูดว่าอะไรนะ?" “ฉันบอกว่าให้คุณไปกินข้าว” เขาเงยหน้าขึ้นและยืนยันให้เธอไปกินข้าวด้วยกัน "แค ......" "อาฆิ่น......" เธอยังไม่ได้ตอบสนอง สองคนก็จามไอขึ้นเป็นทีละคน "หม่ามี๊ แด๊ดดี๊ พวกคุณล้วนก็ป่วยแล้ว ต้องไปทานอาหารเช้าจะได้ทานยา" อ้อยและส้มไม่รู้ว่าเมื่อไรก็แปรงฟันล้างหน้าเสร็จแล้ว ตอนนี้ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าพวกเขาสองคน ทำให้สองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีต่อหน้าลูก ๆไม่ค่อยดี มิฉะนั้น ถ้าเด็กป่วยจริง ๆ ก็จะไม่กินข้าวแล้วไม่กินยาด้วย เพ็ญนีติ์ทำท่าเบ้ปาก เธอไม่อยากออกไปกินอาหารเช้ากับเขาจริงๆ ปุริมยิ้ม "เอาล่ะ เราไปด้วยกัน เปลี่ยนเสื้อผ้าไปกันเถอะ" คำพูดของเขาต้องหมายไปที่เธอด้วย ใส่ผ้าปูที่นอนออกไปไม่ดีมั้ง ปุริมกำลังหันหลังกับพวกเขา เพ็ญนีติ์ถือเสื้อวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แทบรอไม่ไหวที่จะบิดเนื้อของเขาอีกครั้ง แต่เด็ก ๆ กำลังเปลี่ยนเสื้อด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะในห้องที่มีเขาอยู่ด้วย เปลี่ยนเสร็จ ขณะออกมาทั้งสามคนกำลังรอเธออยู่ "ไปเถอะ" ถือว่าเป็นทำเพื่อเด็กๆก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้น ถ้าเธอยังเป็นหวัดต่อ มันจะติดเชื้อให้กับเด็กจริงๆก็ได้ ปุริมเดินออกจากห้องก่อน อ้อยและส้มต้องบีบเธอออกมาด้วยกัน "หม่ามี๊ ในตัวคุณมีกลิ่นเหล้าใช่ไหมคะ? คุณดื่มเหล้าแล้วหรือ?" "ฉัน ... " เธอไม่ได้ดื่มแม้แต่ครึ่งคำเลย เธอถูกถูเหล้าใส่ในตัวไม่ใช่หรือ? ยังบอกด้วยว่าเธอเป็นเด็ก ต้องถูแอลกอฮอล์จะได้ลดไข้ ช่างไม่อยากพูดอะไรเลยจริงๆ "หม่ามี๊ ครูอนุบาลบอกว่าเด็กต้องซื่อสัตย์ตั้งแต่อายุยังน้อย" ความหมายก็คือตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังไม่ซื่อสัตย์ "ส้ม หม่ามี๊คุณไม่ได้ดื่มจริง ๆ " ไม่นึกว่าปุริมจะช่วยตอบในเวลานี้ ยังพูดด้วยยิ้ม "ใช่หรือ แต่ตัวเธอมีกลิ่นของเหล้า" โบกมือ เด็กน้อยไม่ชอบกลิ่นเหล้าอยู่เสมอ "เธอเป็นไข้ ใช้เหล้าสำหรับถูตัวเพื่อลดไข้ เธอไม่ได้ดื่มจริงๆ" "เป็นอย่างนั้นหรือ งั้นใครถูให้หม่ามี๊คะ?" ตอนนี้เพ็ญนีติ์อยากจะหนีไปที่ใต้ดินจริงๆ "ปุริม คุณอย่าพูดเยอะได้ไหม?" "ได้ได้ได้ ฉันไม่พูดละ ไปกันเถอะ มีโจ๊กมากมายสำหรับอาหารเช้าในเช้านี้ พวกคุณสามารถลิ้มรสทุกอย่างแล้วดูว่าชอบทานอันไหนค่อยทานต่อ ... "  เพ็ญนีติ์เดินที่สุดท้าย ได้ยินเขาแนะนำอาหารให้เด็ก ๆ อย่างดีอกดีใจ เธอทำหน้ามืด เงาหลังเขายิ่งมองไปยิ่งไม่ถูกใจ ลิฟต์เปิดแล้ว ปุริมกับเจ้าตัวดีสองคนก็ก้าวเข้าไปโดยไม่มีปัญหาใด ๆ มีเพียงเพ็ญนีติ์เท่านั้นที่ยังเดินช้า ๆ อยู่ด้านหลัง เธอไม่อยากนั่งในลิฟต์เดียวกับผู้ชายคนนี้ "อ้อย ส้ม พวกคุณไปก่อนเถอะนะหม่ามี๊กลับไปเอาของก่อนแล้วค่อยไปเจอที่โรงอาหารนะ" เท้าของชายคนนั้นกั้นอยู่ที่ประตูลิฟต์ทันที “ไปเอาสิ เราจะรอคูณที่นี่” คำง่าย ๆ หกคำ เธอจะไปก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่ดี โอเค เด็ก ๆ กำลังหิว ไม่ไปก็ได้ แล้วก็เดินเข้าไปในลิฟต์ "ไปเถอะ" "ทำไมคุณไม่ไปแล้วล่ะ?" เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยนและกังวล สภาพแบบนั้นน่ารำคาญจริงๆ “ไม่อยากไปก็คือไม่อยากไป” ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย ทำไมต้องถามอย่างละเอียด ปุริมยิ้มและยื่นมือไปเพื่อให้อ้อยกับส้มพิงอยู่ที่ข้างขายาวของเขา ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว "ติง... " ลิฟต์ถึงแล้ว สี่คนเดินออกจากลิฟต์ไปที่โรงอาหาร บอกว่าจะกินอาหารเช้า แต่ตอนนี้เวลาก็สายไปแล้วจริงๆ พวกเขาตื่นสาย ตอนแรกคิดว่าอาจจะมีไม่กี่คนจะทานอาหารเช้าในเวลานี้ แต่เพ็ญนีติ์เดาผิด คนมีเยอะจัง ดูเหมือนว่าทุกคนที่อยู่ในวันหยุดปีใหม่ตื่นสายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายมาก่อน หาโต๊ะแล้วนั่งลง อ้อยใช้มือถือศอกพร้อมพูดว่า "แด๊ดดี๊ ไหนโจ๊กที่คุณพูด" ปุริมทำนิ้วขึ้นอย่างตามใจ "เอาโจ๊กขึ้น" ทันใดนั้น บริกรที่ยืนอยู่ข้างๆก็โบกมือ แล้วก็เห็นว่ามีบริกรมากกว่าสิบคนเดินมาจากอีกด้านหนึ่งของระเบียง เพ็ญนีติ์ไม่นึกเลย เพราะในเทศกาลวันปีใหม่บริกรในโรงแรมต้องมีน้อย แต่เขายังจัดบริกรจำนวนมากเช่นนี้ได้อย่างไร ถึงแล้ว แต่ละคนก็ถือถาดมา บนถาดเป็นชามโจ๊ก มีกลิ่นหอมหลากหลาย แต่ละชามก็ไม่เหมือนกัน "วางลง" "ค่ะ คุณปุริม" โจ๊กที่หลากหลายวางเต็มโต๊ะแล้วยังวางไม่เสร็จ โจ๊กที่เหลือซึ่งไม่สามารถวางลงได้ก็เลยให้บริกรยืนถือต่อ "ส้ม คุณบอกว่าโจ๊กที่คุณเคยกินไม่อร่อยเลยใช่ไหม ลองชิมของวันนี้ดู ชอบกินอันไหน เมื่อกลับแล้ว แด๊ดดี๊จะให้ป้าเหมียวทำให้กิน" “แด๊ดดี๊ พวกเราจะกลับไปอยู่ที่วิลล่าหรือ” “ใช่” ชายคนนั้นตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็ถือโอกาสหันโต๊ะหันเพื่อให้เด็กๆได้เห็นโจ๊กทุกชนิด ฉันไม่เคยเห็นใครโอ๋เด็กๆเช่นนี้มาก่อน บอกว่าชอบกินโจ๊ก ในวันหยุดปีใหม่เช่นนี้็ยังรบกวนโรงแรมทำโจ๊กชนิดมากมาย มันต้องเตรียมคิดมากเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เธอถือข้อศอกนั่งอยู่ แค่มองเห็นก็อิ่มแล้ว ไม่มีความอยากอาหารเลย แค่รู้สึกร่างกายอ่อนแรง อึดอัดและยังคัดจมูก ทำให้เธอแค่อยากนอนหลับไป ชิมทีละอย่างๆ นานแล้วอ้อยถึงชี้ไปที่ชามโจ๊กหนึ่งชามว่า "แด๊ดดี๊ หนูเอาชามนั้น" “หนูเอาชามโน้น” ส้มก็ชี้ไปที่ชามใบหนึ่ง ปุริมยิ้มแล้วยืนขึ้นอยากจะนำโจ๊กทั้งสองชามมารวมกันที่หน้าเด็กเพื่อพวกเขาจะได้กินสะดวก ที่จริงเรียกบริกรมาก็ได้ แต่พอเห็นว่าบริกรที่อยู่ใกล้เขาที่สุดก็ห่างจากสิบกว่าเมตร กลัวว่าเด็ก ๆ จะรอนาน และอีกอย่างเขาก็มีมือมีขาอยู่ด้วย เขาทำเองก็ได้ เอาชามโจ๊กหนึ่งชามขึ้นมาถือไว้ในมือก่อน ด้วยเหตุที่โต๊ะเต็มเกินไป เขาเลยต้องหยิบชามอีกใบหนึ่งขึ้นมาด้วย จากนั้นเปลี่ยนที่ของสองใบนั้น ทันใดนั้น ร่างกายก็ถูกคนชน "ควงดัง" "ชามโจ๊กบนมือก็ตกบนพื้นทันที ปุริมเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูด ผู้หญิงอายุยังน้อยคนหนึ่งก็รีบพูดว่า "นาย ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันช่วยเช็ดให้คุณ” ไม่มีอะไรอยู่ในมือ มีเพียงมือขาวเปล่าคู่หนึ่งเช็ดไปที่เสื้อและกางเกงของปุริมอย่างรีบร้อน บนนั้นเต็มไปด้วยรอยน้ำโจ๊ก ทำให้ปุริมต้องขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะโจ๊กที่ตกบนพื้นชามนี้เป็นที่ส้มชอบพอดี “ไปให้พ้น” เขาพูดด้วยเสียงโกรธนิดหน่อย ดันมือของผู้หญิงคนนั้นอย่างหงุดหงิด “อย่าแตะต้องตัวฉัน” ใบหน้าที่รังเกียจทำให้ผู้หญิงกลัวจนร้องไห้ขึ้นทันที "นาย ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เสื้อของคุณราคาเท่าไหร่่ ฉันจะชดใช้ให้คุณได้ไหม" “ฉันแค่ต้องการโจ๊ก” ในที่สุดส้มก็บอกว่าเขาชอบกินโจ๊กชามนี้ แต่ก็ถูกผู้หญิงคนนี้ทำลาย ตอนนี้เขาหงุดหงิดจริงๆ "วูวู ... " ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ขึ้นอีกครังและพูดเสียงอ่อนๆว่า: "ฉันจะบอกให้ ปอย กินเอง แล้วก็ไปที่ห้องครัวให้พ่อครัวทำโจ๊กแบบนั้นใหม่อีกชามหนึ่งได้ไหม" ส้มดึงมุมเสื้อผ้าของปุริม “แด๊ดดี๊ หนูไม่เอาโจ๊กนั้นแล้ว หนูจะกินชามโน้น ชามโน้นก็อร่อย หนูชอบ” เวลาพูดส้มก็เอียงหัวมองไปที่ทิศทางที่ผู้หญิงคนนั้นมอง มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของทิศนั้น เธอกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างนิ่ง ๆ ดูเหมือนว่าเธอถูกลืมไปแล้ว เวลานี้ ใบหน้าของเธอดูเศร้าจัง เมื่อเห็นส้มใจดีเช่นนี้ ปุริมก็โบกมือแล้วพูดว่า: "ไปเถอะ โจ๊ก เราไม่เอาแล้ว ไปดูแลลูกของคุณเถอะ" เขาก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่นั่งอยู่นิ่ง ๆ เช่นกัน ถ้ายังถือโทษผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ค่อยดีมั้ง ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะลำบาก อายุดูยังน้อยแต่ก็มีลูกอายุเท่ากับอ้อยและส้มแล้ว แต่สายตาของเด็กคนนั้นดูค่อนข้างเชื่องช้าราวกับว่า ... ราวกับว่าเป็นคนตาบอด ... ครู่หนึ่ง เขารู้สึกเขินอายนิดหน่อย แต่อารมณ์ยังโกรธอยู่ในเมื่อกี้ ตอนนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้ทันที ผู้หญิงคนนั้นขอบคุณแล้วขอบคุณอีก วิ่งไปที่ลูกของเธออย่างรีบร้อน แล้วให้บริกรส่งอาหารเช้าขึ้น ไม่นึกว่าจะมีแต่โจ๊กจืดหนึ่งชาม หมั่นโถวหนึ่งลูกและผักหนึ่งจาน นอกจากนี้ไม่มีอะไรอย่างอื่นแล้ว อ้อยขมวดคิ้วขึ้น "แด๊ดดี๊ หนูไม่ชอบกินโจ๊กชามนี้ เอาไปให้ ปอยเถอะ" ความจำของอ้อยดี ก็เลยจำชื่อเด็กผู้หญิงน้อยคนนั้นได้ "นี่ ... " ปุริมก็ยังลังเลอยู่ ถ้าส่งไปแล้วเขาไม่ชอบล่ะ จะทำยังไงดี แต่อ้อยก็ยืนกรานว่า“ แด๊ดดี๊ หนูไปส่งเถอะ ไม่หนัก หนูทำได้” เนื่องจากกลัวจะถูกปฏิเสธ คำว่า “ไม่หนัก” ก็พูดออกแล้ว "โอเค ไปเถอะ" เขาลูบหัวอ้อย "ลูกแด๊ดดี๊น่ารักจัง" "แด๊ดดี๊ หนูไปกับอ้อย หนูจะเอาโจ๊กชามนี้ให้กับคุณอาคนนั้น" ปุริมไม่ได้ห้าม ปล่อยให้เด็ก ๆ ถือชามโจ๊กสองชามอย่างช้า ๆ ไปแล้ว พวกเขาเดินช้ามาก ราวกับกลัวว่า ถ้าเสียหนึ่งหยดไปก็จะทำให้ ปอยและแม่เธอกินน้อยลง “นาย ลูกของคุณมารยาทดีมาก ฉันขอสัมภาษณ์คุณหน่อยได้ไหมคะ” ขณะที่สายตาของปุริมและเพ็ญนีติ์กำลังอยู่ที่ตัวเด็กๆ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาปุริมอีกแล้ว คนที่อยู่ข้างหลังเธอเป็นผู้หญิงที่กำลังถือกล้องวิดีโออยู่ ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นนักข่าวพร้อมช่างถ่ายภาพ "ไม่ต้อง" เขาปฏิเสธ แค่อยากมาพักผ่อนหย่อนใจบ้างเฉยๆ ไม่อยากมีปัญหาแทรกซ้อนขึ้นมา เพ็ญนีติ์กลับยิ้มขึ้นมา ลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเข้ามาอย่างตามใจชอบ แล้วโบกมือให้ผู้หญิงคนนั้น "นั่งเถอะ ไม่เป็นไรหรอก" นึกถึงความอยากได้ผู้หญิงในตอนเช้าของเขา เขากำลังขาดผู้หญิงอยู่ไม่ใช่หรือ ผู้หญิงของเขาอยู่ที่เมืองดรัลทั้งหมด งั้นเธอก็ช่วยหาให้เขาสักคนหนึ่งในตอนนี้เถอะ เผื่อเขาจะมองเธอเป็นเหยื่อของเขาเสมอ ใบหน้าของปุริมมืดลงทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่กินโจ๊กหนึ่งคำแล้วเอนตัวพิงหลังเก้าอี้มองไปที่อ้อยและส้มเหมือนเดิม เด็กทั้งสองคนนี้กำลังพูดกับ ปอยอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนมีความสุขมาก เขาชอบพวกเขาจริงๆ ไม่เพียงแต่น่ารัก แต่ยังใจดีด้วย “ท่านนาย ท่านหญิง ลูกสาวของพวกคุณอายุเท่าไรคะ?” นักข่าวหญิงคนนั้นยังคงถามต่ออย่างไม่ตายใจ ตาคู่หนึ่งจ้องมองปุริมด้วยรัก ชายผู้นั้นมีเสน่ห์มากเกินไป โจ๊กบนโต๊ะก็ทำให้เขาตกตะลึง ถ้าไม่มีพื้นฐานทางเศรษฐกิจ ใครกล้าสั่งโจ๊กมากอย่างนี้ ช้อนเล็กๆในมือของเพ็ญนีติ์เคาะโต๊ะเบา ๆ "คุณผู้หญิง คุณเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่สามีฉัน ฉันก็ไม่ใช่ภรรยาของเขา" "เอ๊กๆ ท่านหญิงนี่คือ ... "