บทที่ 169 หน้าแดง

บทที่169 หน้าแดง "ผู้ชายยังไม่ได้แต่งงาน ผู้หญิงก็ยังไม่ได้ออกเรือน เราเป็นอิสระ" "งั้นเด็ก ๆ ... " "เป็นลูกสาวของผม ... " "เป็นลูกสาวของฉัน ... " สองคนนี้พูดเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อได้ยินนักข่าวหญิงคนนี้ถามเรื่องเด็กๆ ผู้ชายผู้หญิงสอนคนนี้ใครก็ไม่ยอมตกอยู่ข้างหลัง "แค ... " นักข่าวหญิงร้องเสียงต่ำ ดูเหมือนว่าเธอกำลังพิจารณาคำพูดของสองคนนี้ว่าของใครจะน่าเชื่อถือมากกว่า แต่เพียงไม่กี่นาทีเธอก็พูดด้วยยิ้มอย่างไร้ร่องรอยว่า: "หน้าเด็ก ๆ เหมือนหม่ามี๊ แต่แด๊ดดี๊ก็สอนเด็ก ๆ ได้ดี " “ใช่แล้ว เขามีวิธีหลากหลายสำหรับการสั่งสอนเด็ก เขาคอยดูแลเด็กสองคนนี้มาตั้งแต่พวกเขายังเล็ก ฉันคนเดียวเลี้ยงไม่ไหวหรอก คุณเห็นไหม เด็กกำลังโบกมือให้ฉันอยู่ พวกคุณคุยก่อน ฉันจะเดินไปดูบ้าง” ระหว่างที่พูด เพ็ญนีติ์ก็ลุกขึ้นเดินไปที่ปอยแล้ว ทิ้งปุริมคนเดียวอยู่ที่นั่น ก็ฝากเขาให้กับนักข่าวหญิงคนนั้นเถอะ ทั้งสวยทั้งหุ่นดี อายุก็ดูยังน้อยอยู่ ได้อยู่คนสวยเช่นนี้ เย็นนี้ปุริมจะต้องไม่มารบกวนเธออีกแล้ว "เพ็ญนีติ์ กลับมาเดี๋ยวนี้" ปุริมตะโกนอยู่ด้านหลังเพ็ญนีติ์อย่างโกรธ เธอมองกลับมาและยิ้ม "อย่าทำให้คนอื่นตกใจ คุณปุริมเป็นคนอ่อนโยนมากอยู่เสมอนะ คุณไม่ต้องกลัว เราหย่ากันแล้ว แต่เด็ก ๆ อยู่กับฉันในเวลาส่วนใหญ่ พวกเขาเชื่อฟังดี" พูดเสร้จ เธอก็เดินไปที่เด็กๆด้วยอารมณ์สดใส ในที่สุดก็ปล่อยให้ปุริมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นไป แต่พอยืนอยู่ข้างหลังเด็ก ๆ ก็จามขึ้น "อาฆิ่น ... " ต้องมีคนแอบด่าเธออยู่ ไม่งั้น เธอจะไม่จามหรอก ปกติเธอไม่ค่อยได้จาม เมื่อนึกถึงจุดนี้ ก็หันหัวมองกลับไปโดยไม่รู้ตัว โต๊ะของปุริมนั้น นักข่าวหญิงที่สวยคนนั้นกำลังคุยกับเขาอย่างสนุกอยู่ ไม่เห็นเขาจะโกรธเลย ดูมีความสุขมากจัง เขาเป็นคนที่ชอบยุ่งกับผู้หญิงต่างๆเสมอ ทำให้เธอนึกถึงเป่าอวี้อย่างไม่รู้ตัว ถ้าบอกว่าเพ็ญภัทร์เหมือนไต้อวี้ งั้นปุริมก็ต้องเหมือนเป่าอวี้ ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาสองคนก็ถือว่าไม่มีบุพเพสันนิวาสจริงๆหรอก ... ปอยเป็นเด็กที่ตาบอดจริง ๆ อ้อยและส้มสงสารเขาจนไม่อยากกลับ ไม่ใช่จับมือทางซ้ายก็ต้องจับมือทางขวาของปอยอยู่ ไม่ยอมจากไป แต่ต้องจากไปเอยู่แล้ว เพ็ญนีติ์เมื่อกี้ยังรู้สึกจิตใจฮึกหิมอยู่ แต่ในตอนนี้เธอก็อ่อนแรงแล้ว ขาแทบจะยืนไม่ได้ จับโต๊ะแล้วถึงจะไม่ได้ล้มลง ไข้หวัดของเธออาการหนักอยู่ แค่ใช้วิธีถูเหล้าไม่หายหรอก โน้มน้าวให้เด็ก ๆ กลับไปจนสำเร็จ ที่โต๊ะนั้น ปุริมและนักข่าวหญิงยังพูดคุยอย่างสนุกอยู่ และนักข่าวหญิงนั่งอยู่ที่ที่นั่งตรงข้ามปุริมที่เป็นของเธอ เห็นได้ชัดว่านักข่าวหญิงคนนี้ต้องอยากมีอะไรกับปุริมแน่ วันปีใหม่เช่นนี้ เขาก็ถือโอกาสทำงานมาหาความรักแล้วสิ เพ็ญนีติ์นั่งไปที่อื่นอีกที่นั่งหนึ่งอย่างเงี่ยบๆ โจ๊กยังร้อนอยู่ "อ้อย ส้ม รีบกินเถอะนะ หม่ามี๊ง่วงนอนแล้วจริงๆ" เธออยากนอน อยากนอนมากๆ ปวดหัวขนาด “แด๊ดดี๊ ทำไมคุณไม่กินล่ะ?” อ้อยมองไปที่ปุริม ไม่ค่อยชอบเขาคุยกับผู้หญิงแปลกหน้าตลอดเวลาเช่นนี้ เสียงของเขาสองคนไม่ดังไม่เบา พวกเขาก็ฟังไม่เข้าใจ แต่แค่ได้ยินก็ทำให้เธอไม่ชอบ “ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณกินเถอะ กินเสร็จแล้วเราจะไปว่ายน้ำหรือไปชมวิวที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟคะ?” "แต่หม่ามี๊อยากนอน" “หม่ามี๊ป่วย เธอไม่ไปก็ไม่เป็นไร แด๊ดดี๊จะดูแลพวกคุณเองและคุณอาพนิตาก็สามารถช่วยแด๊ดดี๊ดูแลพวกคุณได้ด้วย” "คุณจะไปด้วยหรือ" “ใช่ เธอจะสัมภาษณ์พวกคุณด้วย เดี๋ยวก็จะสัมภาษณ์อยู่ระหว่างทางนี่แหละ” ปุริมพูดด้วยยิ้มเสมอและเขาก็ไม่ได้ดูเพ็ญนีติ์เลย โอ้ โฉมหน้าเดิมได้เผยออกมาหมดแล้วหรือ งั้นก็ตามใจเขาเถอะ ให้เธอได้มีเวลาพักผ่อนบ้างก็ดี เธอดูแลลูกๆคนเดียวมาหลายปีแล้ว ให้เขาดูแลสักวันเถอะ อย่างไรก็ตาม เขาจริงใจกับลูก ๆก็พอ เด็กๆมีเชื้อสายของเขา แต่เธอกับเขาล่ะ? ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องจริงๆแล้ว เมื่อคืนเขาถูเหล้าให้เธอก็แค่ไม่อยากให้แม่ของเด็กๆมีอะไรมั้ง ยิ่งไปกว่านั้นก็คือเขาต้องการผู้หญิงแล้ว ตอนนี้เขาก็ได้ผู้หญิง งั้นเธอก็ไม่สำคัญแล้วมั้ง กินโจ๊กแค่ชามเดียวก็กินไม่ลงแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะยังหิวอยู่ แต่เธอก็ไม่อยากกินเลย แค่บังคับตนเองกินลง เธอกินเสร็จก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า: "ปุริม ฝากเด็ก ๆด้วย ในรถมีเสื้อผ้า ถ้าหนาวก็ใส่เสื้อเพิ่มให้เด็กๆ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไข้หวัดยังไม่หาย ฉันขึ้นไปนอนแล้ว " "โอเค" ชายคนนั้นมองไปที่ข้างหนึ่งของใบหน้าเธอ ตอบอย่างรวดเร็ว เธอเดินเร็วมาก แม้กระทั่งจนรู้สึกตนเองตัวเบามาก ดูเหมือนว่าร่างกายจะโบยบินไป มีครู่หนึ่งเธอรู้สึกตนจะล้มลงแล้ว แต่เธอก็พยายามเดินไปที่ลิฟต์ เหมือนยังได้ยินเสียงของเด็ก ๆ ที่เป็นห่วงอยู่ "หม่ามี๊ หายไวๆนะ วันพรุ่งนี้อ้อยก็จะไปเที่ยวกับ ... " เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว สมองเต็มไปด้วยรอยยิ้มของปุริมและดวงตาที่น่าหลงใหลคู่นั้น เมื่อผู้หญิงเห็นแล้วก็ไม่สามารถที่จะย้ายสายตาออกไปได้ ไม่เป็นไร ผู้หญิงคนนั้นเธอผลักให้เขาเอง ออกจากลิฟต์ เดินเหมือนบินเลยไปที่ห้อง แต่ต่อหน้าก็เผชิญกับพนักงานทำความสะอาด เขากำลังอุ้มผ้าห่มในอ้อมกอด มีส่วนหนึ่งเปียกแขวนอยู่บนพื้น พนักงานที่อยู่ห้องแรกปลายทางระเบียงตะโกนออกมา "กล้วย เร็วหน่อยสิ ทำไมช้าขนาดนั้นล่ะ? " "ใครจะไปรู้ว่าแขกในห้อง 1202 นั้นแปลกประหลาดเช่นนี้ แค่นอนเท่านั้น พอตื่นขึ้นมาทั้งเตียงก็เปียกหมดแล้ว นี่ ฉันกำลังจัดการอยู่ มิฉะนั้น น้ำก็ท่วมแล้ว วันปีใหม่ดีๆเช่นนี้ ยังต้องรับทุกข์ทรมาน ... "กล้วยพูดด้วยความโกรธ ทำให้เพ็ญนีติ์ก้มหัวลงอย่างเกรงใจ น้ำในเตียงนั้นเธอเป็นคนทำ ในเวลานั้นเธอแค่อยากจะสั่งสอนปุริมบ้าง แต่ไม่นึกว่าจะเกิดปัญหาใหญ่กับพนักงานตัวเล็ก ๆ คนนี้ เธออยากจะขอโทษ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดสามคำนั้นอยู่ริมปากออก สุดท้ายในเวลาที่กล้วยเดินไปที่ด้านข้างของเธอ เพ็ญนีติ์มองเห็นผ้าห่มเปียกนั้นแล้วในที่สุดก็พูดเบา ๆ ว่า : "ขอโทษ" หลังจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของเขา เธอรู้สึกตนเองร้ายมาก ไม่ควรทำอย่างนั้นจริงๆ ถ้าจะมีครั้งต่อไป เธอจะจัดให้เรียบร้อยเองและจะไม่ไปรบกวนคนอื่นแน่นอน "ป๋อม" หล่นลงบนเตียง เธอรู้สึกว่าโครงกระดูกจะกระจัดกระจายไปแล้ว ยังหมดแรงอยู่ด้วย เธอชอบนอนข้างเดียว เขาว่าผู้หญิงแบบนี้เป็นผู้หญิงที่ขาดความรู้สึกปลอดภัย โทรศัพท์ดังขึ้นในขณะนี้ มีข้อความส่งมา: "คุณพนิตาฝากฉันบอกว่า คุณเป็นหม่ามี๊ที่ดี เด็ก ๆ น่ารักมาก และอย่าลืมทานยา" ยา? เธอลืมแล้วจริงๆ กวาดมองทั้งห้อง ยาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง น้ำอุ่นนั้นยังมีไอน้ำลอยขึ้น เห็นได้ชัดเอามาก่อนที่เธอจะเข้าห้อง เป็นเขาอีกครั้งแล้วมั้ง มีเพียงปุริมเท่านั้นที่จะคิดอย่างรอบคอบเช่นนี้ อีกคนตาย สารเลว เจ้าเล่ห์ มีผู้หญิงอยู่รอบตัวแล้วยังคงคิดจะมีอะไรกับเธออีก กินข้าวในชามยังคิดถึงข้าวในหม้อ ผู้ชายคนนี้ไม่มียาจะช่วยได้แล้ว เพ็ญภัทร์ไม่ได้แต่งงานกับเขาเป็นเรื่องที่ถูกต้อง จิณณะดีกว่า รักเดียวใจเดียว รักเพียงเพ็ญภัทร์คนเดียว หยิบยาขึ้น ใส่ยาจำนวนมากเข้าไปในปาก เหมือนกำลังกินเนื้อของเขา หยิบน้ำกลืนยาลงไป น้ำไม่เย็นไม่ร้อน อุณหภูมิพอดีเลย หลังจากกินยาเสร็จก็นอนอีกครั้ง เธอเริ่มเวียนหัวอีกแล้ว นอนเถอะ นอนหลับแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรอีก เธอป่วยอยู่ แต่เขากลับยังไปเที่ยวสนุกกับเด็กๆและผู้หญิงคนอื่น แต่กลับมาคิดอีก เธอรู้สึกว่าเป็นเพราะเธอไม่ดี นี่คือผลลัพธ์ที่เธอทำเพื่อเขาอย่างจงใจไม่ใช่หรือ? ดังนั้นทำไมต้องโทษเขา เธอผิดเอง ตอนแรกเธอยังคิดเหลวไหลอยู่ แต่ในไม่นานเพ็ญนีติ์ก็หลับไป ยานั้นต้องมีส่วนผสมของยานอนหลับอยู่ เธอนอนหลับลึกมาก กอดผ้าห่มห่อหุ้มตัวเองแน่นๆ ลืมทุกอย่างไปแล้วจริง ๆ ทิ้งลูกไว้กับคนอื่นเป็นครั้งแรก แต่ในฝันเธอก็ไม่สบายใจเหมือนกัน ไม่ได้หยุดฝันสักที ฝันถึงปุริม ฝันถึงนภนต์ สองคนดูเหมือนกำลังต่อสู้กันอีกครั้งเหมือนกับการแข่งขับรถครั้งที่แล้ว เกือบจะเกิดอุบัติเหตุ "อ่า ... " รถนภนต์เกิดไฟไหม้ เสียงกรีดร้องในเวลาฝัน ทำให้เพ็ญนีติ์ตื่นขึ้นมาทันที ห้องนั้นมืดมนมาก มีกลิ่นหอมของโจ๊กกระจายมา เธอเงยหน้าขึ้นเบา ๆ ไม่เห็นเด็กอยู่ในสายตา มีเพียงปุริมคนเดียวที่นั่งอยู่หน้าเตียง "ตื่นแล้วหรือ?" เธอรีบรู้สึกตื่นตระหนก“ อ้อยและส้มละ” เด็ก ๆ หายไปแล้วหรือ ปฏิกิริยาแรกก็คือเด็กๆมีอะไรไป ตกใจจนเกิดเหงื่อเย็น “นอนที่ห้องข้างๆแล้ว คุณดูสิ คุณนอนข้ามเตียงอย่างนี้ เด็ก ๆ ไม่สามารถบีบขึ้นไปนอนได้หรอก” เธอชำเลืองมองสภาพตัวเอง ตามที่เขาพูดจริง ๆ "ตอนนี้กี่โมงแล้ว" "เช้าตรู่" "โอ้" ดึกอย่างนี้แล้วหรือ เธอนอนนานเกินไป ทำให้หน้าแดงไปบ้าง " ฉันไปนอนกับเด็ก ๆที่ห้องข้างๆเถอะ คุณนอนที่นี่" "ไม่ได้" เขาปฏิเสธด้วยเสียงเยือกเย็น "คุณอยากจะทำให้เด็ก ๆ ติดเชื้อจริง ๆ หรือ?" จับมือเธอวางบนหน้าผากของเธอ "คุณดูสิ เป็นไข้ตัวร้อนอีกแล้ว" เขาหยิบปรอทวัดไข้บนโต๊ะข้างเตียง "ดูเองเถอะ ตัวร้อนสามสิบแปดองศา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สูงมาก แต่ตัวร้อนเช่นนี้ยิ่งแย่นัก เพ็ญนีติ์ ฉันส่งคุณไปโรงพยาบาลเถอะ" "ไม่ได้" ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือปฏิเสธ "ฉันกินยาแล้วก็จะหาย เด็ก ๆ ชอบที่นี่ ก็ให้พวกเขาเล่นอีกวันหนึ่งเถอะ" แค่มีสามวันเองและเธอก็ป่วยจนไม่ได้ไปกับเด็ก ๆ หนึ่งวันแล้ว ตอนนี้ก็แค่เหลือวันพรุ่งนี้วันเดียว "เฮ้ ถ้างั้นคุณกินโจ๊กก่อนเถอะ แล้วค่อยกินยา ถ้าอาการตัวร้อนยังไม่หาย อาจจะต้อง... " เขามองไปที่ขวดเหล้าบนโต๊ะ คิดจะถูเหล้าให้เธออีกแล้ว สิ่งที่เขาเห็นคือขวดเหล้า แต่สิ่งที่เธอเห็นคือกล้องถ่ายรูปที่อยู่ข้างๆ รอคอยอยู่ในใจ "ถ่ายภาพให้กับอ้อยและส้มแล้วใช่ไหม" "ถ่ายแล้ว ฉันจะเอามาให้คุณดู" เขาลุกขึ้น พอพูดถึงเด็ก ๆ เขาก็ยิ้มเต็มหน้าราวกับว่าเด็กเป็นทุกสิ่งของเขา แต่สมุดสำมะโนครัวนั้น ... อัพเดทครั้งหน้า วันที่17 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน