ตอนที่16 ซินเหยาเป็นขยะไร้ค่า

ตอนที่16 ซินเหยาเป็นขยะไร้ค่า บนโลกนี้ คิดอยากจะบรรลุความสำเร็จในเชิงยุทธ์ เงื่อนไขเบื้องต้นคือสิ่งสำคัญที่สุด ซึ่งก็คือการฝึกร่างกระดูกเหล็กอานุภาพเกรียงไกรที่สามารถทำลายได้กระทั่งกำแพงเหล็กที่แข็งแกร่ง เดิมทีซินเหยาในฐานะเด็กผู้หญิงแล้ว ระดับความแข็งแกร่งของกระดูกก็เทียบบุรุษไม่ติดอยู่อักโข อีกทั้งนางตั้งแต่อายุสามหรือสี่ปีก็เริ่มได้รับการฝึกฝนสายลับนรก การฝึกซ้อมทำให้โครงกระดูกของตนนั้นยืดหยุ่นและกระชับ อ่อนนุ่มยืดหยุ่นจนไร้ที่เปรียบ กระดูกประเภทนี้มีความเป็นไปได้ที่จะเคลื่อนไหวในระดับความยิ่งที่สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ดังนั้นตามธรรมชาติกระดูกของนางจึงอ่อนนุ่มกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไปในวัยเดียวกัน ข้อบกพร่องของกระดูกที่อ่อนนิ่ม กับพรสวรรค์เชิงยุทธ์ระดับสีม่วงเมื่อเผชิญกับข้อเท็จจริงอันน่าตื่นตระหนก ก็ดูเหมือนจะไม่มีนัยยะสำคัญเท่าไรนัก ถึงแม้ว่าจะมีข้อตำหนิที่น่าเสียดายเล็กน้อย แต่นี่กลับไม่ได้เป็นการสิ่งขัดขวางซินเหยาที่กลายเป็นน่าอิจฉา ริษยาและตกตะลึงของฝูงชน แต่ทว่า ยามที่ทุกคนดื่มด่ำอยู่กับความตื่นเต้นหาใด้เปรียบ…... ฉากอันน่ากลัวพลันเกิดขึ้น! แสงสีม่วงที่เหลือโดดเด่นหนึ่งเดียวในหินทดสอบ ค่อยๆหายไปทีละน้อยหลังจากนั้นก็หายลับไปอย่างสมบูรณ์ หินทดสอบเปลี่ยนเป็นโปร่งแสง กลายเป็นปริซึมคริสตัลสีใส! “ไม่มีสีงั้นหรือ?” “เกิดอะไรกันขึ้น?” “แล้วสีม่วงล่ะ?” “สีม่วงหายไปได้อย่างไร?” “เหตุใดจึงเกิดเรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้ได้?” “หรือนางจะไม่มีเลยสักสีเดียว?” “นี่หมายความว่าว่าอะไร? สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?” “ซินเหยามีพรสวรรค์หรือเป็นขยะไร้ค่ากันแน่?” ในท้ายที่สุด เหล่าผู้อาวุโสสกุลโจว๋ชี้ชัดว่า ซินเหยาเป็นผู้ไร้ค่า! เพราะสีในตอนสุดท้ายของนางนั้นโปร่งแสง อีกทั้งยังไม่มีสีอะไรเลยแม้แต่สีแดงที่เป็นระดับต่ำสุดก็ไม่คล้าย นี่เป็นเพียงขยะขั้นสูง! “บ้านรองกำเนิดขยะออกมาอีกแล้ว” “พวกมันที่แท้สมควรเป็นพี่น้องกัน” “น่าเสียดาย ขยะผู้หนึ่งเข้ามาพักอยู่ในเรือนลั่วหวี่ ช่างน่าเสียของ” “ช้าหรือเร็วนางก็ต้องถูกขับไล่น่า” “พวกเราสกุลเจียครั้งนี้อับอายขายหน้าเสียแล้ว” ความตื่นเต้นและความคาดหวังครั้งใหญ่ ความแตกต่างอันโหดร้ายทำให้ผู้คนผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ท่ามกลางความเยาะเย้ยเสียดสี ผู้คนไม่ยินดีและแยกย้ายกันไป เหลือเพียงโจว๋ซินเหยา โจว๋หยุนถิงและโจว๋ปี้หลัวสามคนพี่น้อง โจว๋หยุนถิงใบหน้าหมดหวัง กระทั่งสิ้นหวังอยู่บ้าง โจว๋ปี้หลัวกลับรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น กล่าวปลอบใจ “ท่านพี่ บนโลกนี้ไม่มีผู้มีพรสวรรค์มากขนาดนั้น ยอมรับความจริงเสียเถิด” โจว๋หยุนถิงนิ่งเงียบไม่กล่าววาจา โจว๋ปี้หลัวกล่าว “ท่านพี่ ใคร่อยากปรึกษากับท่านสักเรื่อง” “โจว๋หยุนถิงกล่าว “พูดมา” โจว๋ปี้หลัว “ปีที่แล้วท่านเคยรับปากข้า ข้าได้รับการเลื่อนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับห้าท่านจะยกเรือนลั่วหวี่ให้กับข้า” โจว๋หยุนถิงกล่าวอย่างโมโห “หรือเจ้าคิดจะขับไล่น้องสาวแท้ๆของตนเองไปงั้นหรือ? เพื่อบ้านหลังหนึ่งงั้นหรือ? โจว๋ปี้หลัวโกรธหน้าแดงจนถึงลำคอ จ้องไปที่ซินเหยาและเินจากไปด้วยอาการที่ไม่พอใจ ซินเหยาเดินเข้าไปหาไม่กี่ก้าวพลันเห็นดวงตาโจว๋หยุนถิงที่เปียกชื้น รู้สึกเจ็บแปลบอยู่ภายในใจ ที่จริงแล้วนางกลับไม่ได้สนใจผลลัพธ์จากการวัดระดับหินทดสอบเลยแม้แต่นิด นางกระทั่งไม่เคยคาดคิดเลยว่าวรยุทธ์ของโลกใบนี้มีประโยชน์เพียงใดสำหรับนาง ด้วยทักษะด้านการต่อสู้สายลับ และการต่อสู้ระยะประชิดเกรงว่ายังคงมีเพียงไม่กี่คนที่พอเป็นคู่มือของนาง เสียงโจว๋หยุนถิงอึกอักอยู่ในลำคอ กล่าวพลางตั้งสติ “ซินเหยา เจ้าอย่ากังวลเกินไป เด็กผู้หญิงรำดาบจับอาวุธไม่ใช่เรื่องดีอะไร กุลสตรียังควรสุภาพเรียบร้อยหน่อยถึงจะดี เจ้างดงามดุจเทพธิดาเช่นนี้เดิมทีก็ไม่เหมาะร่ำเรียนยุทธ์หรอก” ซินเหยายิ้มบาง “พี่สี่ การปลอบใจของท่านอาจจะยังร่ำเรียนมาไม่พอนะ”