ตอนที่ 8 เหยื่อ

ตอนที่ 8 เหยื่อ คุณนายอรัญญา ผู้ไม่เคยเข้าครัว นึกไม่ถึงว่าจะกำลังยุ่งคึกคักอยู่ในครัว แม้กระทั่งแม่บ้านที่ปกติจะชักสีหน้าใส่เธอก็เรียกเธอว่าคุณชายอย่างให้ความเคารพ คำเรียกคุณชายทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกหันมามองเธอ เมื่อสัมผัสกับสายตาที่เข้าไปถึงหัวใจ วรินทรที่งุนงงก็รีบก้อหัวลง มิน่าเล่าวันนี้บ้านพูลสวัสดิ์ตั้งแต่เจ้านายยันคนใช้ต่างแปลกไป ที่แท้เพราะทาวัตมา ! เมื่อวรินทรกำลังคิดจะหนีขึ้นในห้องตัวเองยังไง ชยุตก็เรียกเธอไว้ เธอเลยต้องปะทะกับสายตาที่จ้องแผดเผานั้นแล้วเดินไปตรงหน้าชยุต และชยุตก็ลดความโหดเหี้ยมลงจากปกติมาก เพิ่มความอ่อนโยนขึ้น ชี้วรินทร และพูดกับทาวัต “ทาวัต นี่คือลูกชายคนเล็กของผม วรินทร” พูดกับวรินทรว่า “รินทร นี่คือว่าที่สามีของพี่สาว รีบเรียกพี่เขยซิ” “พี่ พี่... เขย” ลิ้นของวรินทรสั่นระริกโดยควบคุมไม่ได้ ทั้งตัวก็เริ่มสั่นเทา รายละเอียดเหล่านี้ถูกทาวัตจับตาไว้หมดแล้ว คิดย้อนกลับไป ตอนที่ถูกดารินทร์รังแก เขาก็ไม่ได้หวาดผวาถึงขนาดนี้ งั้นผู้หญิงในคืนนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเด้กคนนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ! ทาวัตมั่นใจความคิดนี้ยิ่งขึ้น เขายิ้มและถามว่า “ผมเป็นเสือเหรอ ? ทำไมกลัวผมถึงขนาดนั้น ? หรือเพราะทำเรื่องอะไรที่ผิดกับผมไว้เหรอ ?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ วรินทรตกตะลึง ใบหน้าเริ่มแดง เธอกลัวเขาจริงๆ แค่เห็นเขาก็นึกถึงความทารุญของเขาในคืนนั้น แล้วที่กลัวมากที่สุดคือถูกจับได้ ! “ผม ผม ผมไม่...” ลิ้นของเธอเริ่มสั่นอีกแล้ว เมื่อเห็นท่าทางที่ใช้ไม่ได้ของวรินทร สีหน้าของชยุตเปลี่ยนทันที แต่ครองขวัญที่นั่งอยู่ข้างๆกลับดีใจมากขึ้น เวลานี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ ได้ยินแค่เสียงอ่อนหวานแสแสร้งดังขึ้น “ คุณชายทาวัต น้องชายของฉันยังเด็ก ไม่เคยเห็นสถาณการณ์ใหญ่ๆ คุณอย่าไปทำให้เขาตกใจจนแย่ซิ” ขณะพูด เธอก็ใช้โอกาสนี้ขยับเข้าหาทาวัต แต่ว่าก้นยังไม่ทันได้ขยับก็ถูกสายตาของทาวัตห้ามเอาไว้ ไม่อยากทำให้ทาวัตโกรธ ครองขวัญจึงนั่งอยู่ที่ห่างออกไปสามเมตรอย่างไม่พอใจ “ใช่เหรอ ? มองไปก็ยังเด็กจริงๆ อายุถึงสิบห้าปีหรือยัง ?”ทาวัตนั่งบนโซฟาอย่างเชื่องช้า สายตาจ้องเธอตลาอด หน้าเธอรยังมีไขมันเด็กอยู่ แถมยังจัดการร่างไปแล้ว ทำให้เธอมองเด็กกว่าอายุจริงมากๆ วรินทรถูกมองจนกลัวสุดหัวใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับเหยื่อที่พร้อมจะถูกล่าอยู่ตลอดเวลา เธออยากจะหนี แต่ครองขวัญไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ ได้ยินเธอพูดต่อจากคำพูดของทาวัตว่า “น้องของฉันคนนี้อายุสิบแปดแล้ว แต่ร่างกายเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร” “แต่คุณทาวัต อย่ามองน้องชายของฉันอ่อนแอสักขนาดนี้ ฉันได้ยินมาว่า สองวันก่อน เขาไปต่อยตีกับคนกลุ่มหนึ่งในบาร์เลยนะ ！ มองไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะ ?” ครองขวัญตั้งใจที่เอาเรื่องที่วรินทรเจอกับดารินทร์ ในคืนนั้นมาพูด แต่คำพูดนั้นเปลี่ยนจากขาวเป็นดำทั้งหมด เมื่อได้ยินวรินทรไปบาร์ และยังไปต่อยตีกับคนอื่น ชยุดเริ่มอยู่นิ่งไม่ไหว วรินทรมองยังชยุดโดยจิตใต้สำนึก เห็นแต่เขาหน้ามืดเหมือนผี เธอแบบเศร้าในใจ ต้องโดนตีอีกแล้ว เห็นวรินทรมีแต่ยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ครองขวัญใส่ร้ายป้ายสีเธอ และไม่แก้ตัวสักนิด ทาวัตมีความรู้สึกสนใจเธอยิ่งขึ้น “อืม... “ ทาวัตเคาะนิ้วเรียวยาววางพาดอยู่บนโซฟาที่แสนแพง แต่บ่นพืมพำโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ทำให้ครองขวัญกลับยิ่งคึก และแต่งเรื่องตอกไข่ใส่สีตั้งใจที่จะสรรเสริญเยินยอ “น้องชาย นายเก่งมากจริงๆ !” จบกัน วรินทรถอนหายใจอย่างเศร้าโศก ใบหน้าเรียบเฉยของชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น ขยับเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงตาราวกับเหยี่ยวคู่นั้น จ้องมองตรงๆกับเธอ จึงค่อยๆพูดว่า “จริงเหรอ ? วันนั้นฉันเหมือนอยู่ที่นั่นด้วยนะ”