ตอนที่17 ขยะสองเท่า

ตอนที่17 ขยะสองเท่า โจว๋หยุนถิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ก็ใช่ว่าจะปลอบใจซะทีเดียว ในเมื่อไม่อาจร่ำเรียนวิชายุทธ์ พรุ่งนี้พี่สี่จะส่งเจ้าไปสถานศึกษาโก๋จื่อเจียน ต่อแต่นี้เจ้าก็ร่ำเรียนหนังสือให้ดี เด็กผู้หญิงเรียนตัวอักษรจับพู่กันหมึกดีกว่ารำดาบจับอาวุธเสมอ” “ตกลง แล้วแต่พี่สี่จะจัดการเถิด” ซินเหยาเดิมทีคิดจะปฏิเสธ นางสี่วุฒิปริญญาเอก สามวุฒิปริญญาโท แตกฉานด้านการต่อสู้ ระเบิด อาวุธ ยาพิษทางการแพทย์ การสำรวจ การปลอมตัวและภาษาต่างประเทศอีกหกภาษา นางไฉนเลยจำเป็นจะต้องไปท่องตำรา? แต่นางใจไม่แข็งพอที่จะทำร้ายกุศลจิตของโจว๋หยุนถิง ใจคิดจะไปสถานศึกษาสักหลายวันเพื่อตอบแทนก็เท่านั้น สถาบันศึกษาโก๋จื่อเจียนเป็นสถาบันศึกษาแห่งแคว้นซึ่งเปิดทำการโดยราชวงศ์ รับนักเรียนที่ยอดเยี่ยมที่สุดจากทุกสารทิศทั่วทั้งประเทศ รวมถึงบุตรหลานเจ้านายบุคคลสำคัญ ที่แห่งนี้มีอัจฉริยบุคคลชั้นเลิศที่สุด ยังมีบุตรหลานชั้นสูงในตระกูลร่ำรวยที่มีอำนาจเบื้องหลังที่แข็งแกร่งอย่างเช่นจวนอ๋องโจว๋ โจว๋หยุนถิงกำลังนำทางซินเหยาข้ามสถาบันศึกษา มุ่งตรงไปหอตำราฟูจื่อของวิทยาลัย อาจารย์ของโลกใบนี้จะเรียกว่าฟูจื่อ* และฟูจื่อที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของสถาบันศึกษากว๋อจื่อเจียนก็คือ เก๋อฟูจื่อ เขายังเป็นอาจารย์ขอโจว๋หยุนถิง (*ฟูจื่อ คำที่ใช้เรียกยกย่องนักปราชญ์ในสมัยโบราณ, เป็นคำที่นักเรียนใช้เรียกครูในสมัยโบราณ) “ฟูจื่อ น้องสาวข้าโจว๋ซินเหยาขอรับ ได้โปรดได้รับนางไว้ในฐานะนักเรียน นี่จะเป็นเกียรติแก่นางและทั้งยังเป็นเกียรติแก่จวนอ๋องโจว๋ขอรับ” โจว๋หยุนถิงคำนับกราบอาจารย์ก็เปิดประตูเจอภูเขา* กล่าวแสดงเจตนาออกมา (เปิดประตูเจอภูเขา หมายถึง ไม่พูดพล่ามทำเพลง ไม่พูดอ้อมค้อม พูดตรงจุดตรงประเด็น) เก๋อฟูจื่อ เหลือยมองด้วยดวงตาฝ้าฟางเก็บรายละเอียดซินเหยาที่แต่งตัวเรียบๆ พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต “สง่างามสุภาพเรียบร้อย กลับเป็นอัจฉริยบุคคลผู้งดงามไม่ทราบว่าภูมิความรู้คุณหนูสกุลโจว๋เป็นอย่างไร?” โจว๋หยุนถิงเองก็ไม่ทราบ จึงชำเลืองมองซินเหยา ซินเหยากล่าว “ภูมิความรู้ตื้นเขินเจ้าค่ะ” นางไม่ต้องการที่จะบอกผู้คนว่านางเป็นผู้มีพรสวรรค์ เหนือฟ้าเชี่ยวชาญดาราศาสตร์ใต้ฟ้าเชี่ยวชาญชัยภูมิ* นั่นอาจจะทำให้ท่านผู้เฒ่าที่เป็นฟูจื่อของนางตกใจได้ (เหนือฟ้าเชี่ยวชาญดาราศาสตร์ใต้ฟ้าเชี่ยวชาญชัยภูมิ หมายถึงมีความรู้ที่กว้างขวาง ไม่มีอะไรที่ไม่รู้) เก๋อฟูจื่อพยักศีรษะ “รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตัว เป็นเด็กที่น่าสอนสั่ง” โจว๋หยุนถิงเห็นฟูจื่อชื่นชมน้องสาว ยิ้มดีใจจนหน้าบาน “ฟูจื่อ ฟูจื่อ กล่าวเช่นนี้แสดงว่าท่านยอมรับนางแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?” เก๋อฟูจื่อกล่าว “ช้าก่อน! จะต้องทดสอบความสามารถที่แท้จริงของนางก่อน” โจว๋หยุนถิงพยักศีรษะ “ควรจะเป็นเช่นนั้น! แต่ขอให้ท่านโปรดยั้งมือไว้ไมตรี น้องสาวข้าแยกจากสูญหายไปหลายปี เพิ่งจะได้พานพบกัน หลายปีที่นางเร่ร่อนข้างนอกได้รับความทุกข์ยากไม่น้อย ความหมายในคำพูดที่เขากล่าวก็คือ ท่านฟูจื่อ น้องสาวข้าผู้นี้ลำบากลำบนอยู่ภายนอกไม่เคยอ่านตำราใด ท่านจะทดสอบอะไรก็ได้แต่อย่ายากเย็นเกินไปเลย เก๋อฟูจื่อพยักศีรษะอย่างรู้ความ ไม่เห็นแก่หน้าจวนอ๋องโจว๋ เขาก็ยังต้องเห็นแก่หน้าโจว๋หยุนถิง ยิ่งไปกว่านั้นซินเหยาที่สะโอดสะองก็ยังทำให้เขาพึงพอใจด้วย เขาพึมพำอยู่ชั่วครู่ ก็คิดโจทย์พื้นๆออกมา “โบราณมี [อวี้จิง] ปัจจุบันรุ่งเรืองด้วย [ต้วนซิว] คุณหนูโจว๋กล่าวเปรียบเทียบสองท่านนี้ให้ฟังเถิด [อวี้จิง] และ [ต้วนซิว] เป็นการเปรียบเทียบทฤษฎีวรรณกรรมพื้นฐานพื้นฐานของโลกนี้ เทียบเท่ากับ “ซือจิง” และ “หลีเซา” ในยุคสมัยศตวรรษที่ 21 อันแรกคือโคลงกวีแบบโบราณ อันหลังคือโคลงกวีแบบสมัยใหม่ แค่มีความแตกต่างในด้านท่วงทำนองและรูปแบบเท่าเพียงเท่านั้น เป็นเรื่องทั่วไปที่เด็กก็รู้ คำถามง่ายๆเช่นนี้ของเก๋อฟูจื่อเห็นได้ชัดว่าจงใจปล่อยตามน้ำ (诗经 ซือจิง แปลว่า กลอนพื้นเมือง /离骚 หลีเซา แปลว่า ลำนำรันทดเศร้า) ซินเหยาได้ฟังก็ส่ายศีรษะทันที เก๋อฟูจื่อสีหน้าทะมึน “คุณหนูโจว๋ท่านไม่เคยเรียนหรือ?” ซินเหยาตอบ “ระดูนั้นข้าเคยได้ยิน มาเดือนละครั้ง ต้วนซิ่วก็เคยได้ยิน บุรุษสองคนเล่นกันทางข้างหลังเรียกว่าต้วนซิ่ว(ตัดแขนเสื้อ)เจ้าค่ะ” (月经 เยว่จิง แปลว่าระดู พ้องเสียงกับคำว่า 玉经 อวี้จิง คำภีร์หยก (ต้วนซิว คล้องจองกับ ต้วนซิ่ว ที่แปลว่าตัดแขนเสื้อ คำแสลงว่าเป็นชายรักชาย) เก๋อฟูจื่อโกรธจนหน้าเขียว “พูดจาเลอะเทอะ!” โจว๋หยุนถิงรีบกล่าว “ฟูจื่ออย่าได้มีโทสะขอรับ” เก๋อฟูจื่อชำเลืองมองโจว๋หยุนถิง กวักมือพลางหยิบตำราเล่มหนึ่งบนโต๊ะยื่นส่งให้ “เอาล่ะ! เจ้าคัดบทความสักสองสามย่อหน้า ให้ข้าฟูจื่อดูว่าเจ้าเขียนอย่างไร” โจว๋หยุนถิงกล่าวอย่างยินดี “เป็นสิ่งที่ดี! ง่ายๆ! เด็กผู้หญิงไม่สามารถอ่านเขียน ฝึกคัดตัวหนังสือสวยๆก็ไม่เลว ซินเหยาเจ้าคัดสักสองสามย่อหน้าให้ฟูจื่อดูเถิด” ซินเหยาอดแสดงสีหน้าไม่ได้ “พี่สี่ ข้าไม่รู้จักตัวหนังสือ” เก๋อฟูจื่อใบหน้าดำคล้ำไปแล้ว โจว๋หยุนถิงโกรธจนแทบเป็นลม…. ตั้งแต่กลับมาจากสถาบันศึกษาโก๋จื่อเจียน โจว๋หยุนถิงใบหน้าเขียวคล้ำตลอดทาง ซินเหยากล่าวปลอบใจ “พี่สี่ ท่านอย่าได้เสียใจเลย” โจว๋หยุนถิงตอบอย่างจนใจ “ยามนี้ยังมีหนทางอะไรอีกหรือ?” ซินเหยาตอบ “พี่สี่ ข้ารู้ว่าท่านพยายามสุดความสามารถแล้ว วางใจเถิด ข้าไม่โทษท่านหรอก” โจว๋หยุนถิงพลันถอนหายใจ