已经是第一章了
ตอนที่19 อวดประชัน
ตอนที่19 อวดประชัน
“ซินเหยา เจ้าเป็นไรหรือไม่?”
“ไม่เป็นไร”
“โจว๋ปี้หลัวมาใช่หรือไม่?”
“อืม”
“นางไม่ได้ทำเรื่องล่วงเกินเจ้าใช่หรือไม่?”
“เปล่า”
ความไม่อินังขังขอบของซินเหยาทำให้โจว๋หยุนถิงยิ่งโมโห ความคิดเล็กคิดน้อยของโจว๋ปี้หลัวกับความใจกว้างของซินเหยาก่อให้เกิดความแตกต่างอย่างเด่นชัด
“เด็กนั่นที่จริงอะไรก็ดี เพียงแต่จิตใจคับแคบเกินไป ไม่นึกลืมเรือนวารีริน พวกเราล้วนเป็นสายเลือดเดียวกัน ควรเฝ้าช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่นางมักจะพุ่งเป้ามาที่เจ้า มันชักจะมากเกินไปแล้ว!”
“พี่สี่ นางเพียงแค่หญิงเจ้าอารมณ์น่ะ”
“ผู้หญิงแล้วอย่างไร แต่นางเป็นพี่สาวของเจ้า สมควรช่วยเหลือเจ้า สนับสนุนเจ้า ใส่ใจเจ้าให้มากสิ ดูท่าทางของนางแล้ว ตรงไหนที่เหมือนพี่สาว?” โจว๋หยุนถิงยิ่งกล่าวยิ่งดุเดือด
“ความจริงที่นางเพิ่งมาเมื่อสักครู่ก็เพียงแค่ถามไถ่ว่าที่ข้าพำนักนั้นใช่คุ้นเคยหรือยัง ใช่แล้วพี่สี่ ท่านสองสามวันนี้มิใช่ว่ายุ่งมากหรอกหรือ? ทำไมจึงมีเวลามาได้ล่ะ?
โจว๋หยุนถิงพลันตบศีรษะ ตกใจร้อง “เกือบลืมไปเลย! อ่า ดูข้าสิ โกรธจนขึ้นสมอง! ที่จริงบ่ายนี้ข้าจะต้องไปจัดซื้ออาหารเสบียงของจวน คิดพาเจ้าไปเที่ยวดวยกัน เจ้าก็มาอยู่จวนอ๋องได้สักพักแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสดีงามออกไปเที่ยวสนุกมิใช่หรือ?”
“พี่สี่ ท่านเป็นหัวหน้า เรื่องอย่างการจัดซื้อเสบียงอาหารท่านยังต้องไปดูด้วยตนเองด้วยหรือ?”
“อือ ผู้คนมากกว่าปสองร้อยในจวนอ๋อง ทุกวันย่อมบริโภคอาหารปริมาณมาก อาหารทั่วไปนั้นจัดซื้อโดยห้องครัว แต่อาหารของบุคคลฐานะสำคัญในจวนต้องเป็นของชั้นเลิศอยู่บ้าง ล้วนจำเป็นต้องจัดซื้อโดยตัวข้าเอง ประการแรกสามารถรับประกันได้ว่ามาจากแหล่งที่ปลอดภัยน่าเชื่อถือ ประการที่สองสามารถหลีกเลี่ยงคนรับใช้แอบตัดลดวัตถุดิบ ตัดลดเงิน เรื่องแบบนี้มีปรากฏให้เห็น”
“พี่สี่ท่านเป็นหัวหน้าที่ลำบากเสียจริง” ซินเหยาถอนหายใจ
“เฮ้อ ชั่วชีวิตนี้พี่สี่ก็มีอนาคตได้เท่านี้ได้ทุ่มเทตามกำลังที่มีเพื่อจวนอ๋อง อุทิศตนปรนนิบัติบรรดาท่านอาท่านลุงให้ดี ให้ศิษย์สกุลโจว๋ที่โดดเด่นออกไปต่อตียุทธภพ พี่สี่จะจัดการงานภายในทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาปราศจากความกังวลข้างหลัง นี่ก็เป็นเรื่องที่มีความรู้สึกประสบความสำเร็จอย่างมากแล้วล่ะ”
“พี่สี่ ท่านไม่เคยคิดที่จะจากจวนอ๋องไปเลยงั้นหรือ?”
“จากไป?”
“อือ”
“เหตุใดจึงต้องจากไป?”
“ด้วยความสามารถของพี่สี่ แม้ไม่สามารถเชิงยุทธ์ แต่ออกไปโลดแล่นก็อาจจะมีความสำเร็จเป็นของตนเอง แต่ท่านจมปลักอยู่ในจวนอ๋อง มีชีวิตอยู่ภายใต้เงาเหล่าผู้เชี่ยวชาญและบรรดาอัจฉริยะนั่นตลอดกาล ถึงแม้ว่าท่านจะทำได้ดีแต่ก็ไม่มีผู้คนเห็นถึงคุณงามความดีของท่านหรอกนะเจ้าคะ”
“แม่เด็กน้อย เจ้าเพิ่งจะเข้ามาในจวนย่อมมีบางเรื่องที่ไม่ทราบ ในฐานะส่วนหนึ่งของสกุลโจว๋ ตราบใดที่สามารถเป็นกำลังส่วนหนึ่งในความรุ่งเรืองของตระกูล ผู้อื่นไม่เห็นแล้วเกี่ยวอะไรกันล่ะ? ตราบใดที่ข้าอยู่ที่จวนอ๋องโจว๋ได้ตลอดไปก็พอใจแล้ว”
“พี่สี่ ท่านนี่ยึดติดจริงๆ” สำหรับประโยคสุดท้ายนั้นซินเหยาไม่ได้กล่าวออกมา
นางเป็นผู้เดินทางข้ามโลก จึงยากที่จะเข้าใจในภาวะความคิดคนประเภทอย่างโจว๋หยุนถิง
เห็นได้ชัดว่าสกุลโจว๋มิได้เหลือบแลเขา คุณชายลำดับสี่ที่ชาติกำเนิดสง่าผ่าเผย บุตรชายคนโตบ้านรองสกุลโจว๋ คาดไม่ถึงว่าจะตกต่ำไปตลาดจัดซื้อเสบียงอาหารราวกับเป็นคนรับใช้ ใช้ชีวิตเพื่อปรนนิบัติผู้อื่นให้พึงพอใจ เขากลับยังคงเต็มใจและอิ่มเอมกับสภาพที่เป็นอยู่
นางถึงแม้ยากจะเข้าใจ แต่ก็ไม่ต้องการไปตำหนิเขา
ทุกคนล้วนมีสิทธิในการเลือกใช้ชีวิตของตนเอง ตราบใดที่ไม่ทำให้คนเดือดร้อน
ความหรูหราอลังการของเมืองหลวงเหนือเกินกว่าที่ซินเหยาจินตนาการไว้มาก ซ่องเหลาสุรา โรงรับจำนำแลกเงิน….ถนนทุกที่เต็มไปด้วยรถราขวักไขว่
ระดับความมั่งคั่งด้านการค้าและการสัญจรของเมืองจินยู่ เหนือเกินกว่าราชวงศ์เก่าใดๆที่ซินเหยาคุ้นเคย เกรงว่าความมั่งคั่งของเมืองจินยู่นั้นเจริญคึกคักยิ่งกว่าฉางอันแห่งยุคต้าถังอันรุ่งโรจน์ของจีนเสียอีก
โจว๋หยุนถิงนำนางติดตามมากับคนรับใช้อีกสองคน สวมใส่ชุดธรรมดาเดินไปยังถนนตรอกซอกซอย โจว๋หยุนถิงคุ้นกับถนนหนทางและบรรดาร้านค้าเหล่านี้ราวกับนับสมบัติในบ้านของตนเอง* กระทั่งร้านไกนกิจการค้าขายดี ร้านไหนเก่าแก่ เขารู้กระจ่างราวกับดูนิ้วบนฝ่ามือ
(ราวกับนับสมบัติในบ้านของตนเอง อุปมาว่าคล่องแคล่วชำนาญ )
ขณะที่จัดซื้อหาอาหาร ก็อธิบายสิ่งน่าสนใจและขนบธรรมเนียมวัฒนธรรมกับซินเหยาไปพลาง ทำให้ซินเหยาหลอมรวมเข้ากับชีวิตชนชั้นสูงอย่างรวดเร็ว
“พี่สี่ นั่นคืออะไร?” ซินเหยาชี้ไปที่ร้านคึกคักร้านหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะมีป้ายร้านค้าแต่ว่านางไม่รู้ตัวหนังสือ
“นั่นคือบ่อนคาสิโนอึงทงเป็นบ่อนการพนันใหญ่ที่สุดของเมืองหลวง”
“บ่อนเล่นการพนัน?”
“อือ เป็นแหล่งฆ่าเวลาที่เหล่าคุณชายเสเพลเมืองหลวงโปรดปรานมากที่สุด”
“พี่สี่ท่านจะพนันหรือไม่?”
“เหอๆ หลายปีก่อนเล่นเป็นบางครั้งบางคราว แต่ต่อมาถูกท่านพ่อก่นด่าอยู่หลายครั้ง จึงไม่ได้เล่นนานแล้ว”
“พวกเราเข้าไปดูได้หรือไม่?”
“ซินเหยา เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง เข้าออกสถานที่ชุลมุนอย่างบ่อนพนันเช่นนี้มันไม่งาม ถ้าหากท่านพ่อรู้เข้าล่ะก็….” โจว๋หยุนถิงกล่าวอยู่นาน พอหันมาดูซินเหยาก็ไร้เงาเสียแล้ว
“ซินเหยา”
โจว๋หยุนถิงตะโกนเรียก แล้วรีบเข้าไปยังบ่อนพนัน
已经是最新一章了
加载中
