已经是第一章了
ตอนที่36 คนปัจจุบันกับปัจจุบันกว่าเจอกัน
ตอนที่36 คนปัจจุบันกับปัจจุบันกว่าเจอกัน
“เธอจะไปรู้อะไร” ดวิษโต้กลับ “ถ้านัชชามีคนใหม่แล้ว แต่ก็ยังยอมกลับมา นั่นแสดงว่าเธอต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ฉันต้องกันไวก่อน”
พูดจบเขาก็โทรหาป้าแม่บ้าน “เปลี่ยนกลอนห้องหนังสือฉันใหม่ หลังจากนี้นัชชากลับบ้านเฝ้ามองเธอไว้ให้ดี ไม่ว่าเธอจะทำอะไรรายงานใช่ด้วย”
หลังจากวางสาย เขาก็ดึงสายน้ำเกลือออก ปณิตาตกใจ “ดวิษ หมอยังไม่อนุญาตให้กลับ คุณทำอะไร”
อาการของดวิษไม่ได้ร้ายแรงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาลก็แค่เพื่อที่จะข่มขู่นัชชาเฉยๆ แต่ตอนนี้เขาได้ข่าว ก็ทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้
เห็นเขาจะไป ปณิตาก็ไม่สามารถห้ามอะไรเขาได้
ดวิษลงมาเอารถที่หน้าโรงพยาบาล มองดูนาฬิกา อีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขาหรี่ตาแล้วกลับรถเปลี่ยนเส้นทาง
นัชชาไม่มีสติทั้งเย็น วันนี้โดนนภันต์ด่าไป ไม่มีแรง อารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น
เพิ่งเริ่มทำงานก็มีปัญหา รู้สึกท้อ
ถึงเวลาเลิกงาน แก๋เห็นนัชชายังซึ้มๆอยู้เลยไปปลอบเธอ “เอาน่า เธอก็คิดซะว่าได้เลิกงานตรงเวลา ไม่ต้องไปคิดมาก รอให้ทนายนภันต์เขาใจเย็นลงแล้วค่อยไปขอโทษรับผิด”
นัชชาถอนหายใจ “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ”
กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่เขาพูดขึ้นมาจริงๆ
ทั้งสองเดินไปด้วยพูดไปด้วย ยังไม่ทันที่จะออกไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
“ขอโทษนะคะ ถ้าคุณไม่ได้นัดล่วงหน้าหรือไม่มีบัตรเราให้คุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ”
“ฉันบอกว่าฉันมาหาเมียฉัน” ผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงเสียอารมณ์
“งั้นรบกวนคุณโทรหาเธอ ให้ลงมารับคุณ.................”
“เธอสมองไม่ดีหรอ ฉันก็อกชื่อไปแล้วไงยังไม่เชื่ออีกหรอ”
นัชชารู้สึกไม่ดี เธอรีบเดินไปดู แล้วเธอก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย
“ดวิษ คุณมาทำอะไรที่นี่”
“เนี่ย เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วว่าฉันมาหาคน ตอนนี้เธอเชื่อรึยัง” ดวิษมองเธอ
พนักงานต้อนรับไม่ได้พูดอะไร แต่มองเธอด้วยสายตาต่อว่า ทำไมถึงปล่อยให้คนแบบนี้มาหาถึงที่บริษัท
นัชชาสูดหายใจ แล้วหันไปพูดกับแก๋ “แก๋ เธอไปก่อนเลย”
แก๋เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี เลยชี้ไปทางประตูใหญ่ “งั้นฉันไปก่อนนะ”
“อืม” เธอมองตามจนแก๋เดินจากไป แล้วหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “มีอะไรออกมาพูดกันข้างนอก”
ดวิษมองต่ำ ยื่นมือรั้งเธอไว้ “ทำไม กลัวคนอื่นรู้แล้วจะมองเธอไม่ดีหรอ”
เขากระซิบบอกเธอ นัชชามองแรงเขา “ดวิษ คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่”
“ไม่ได้จะทำอะไร แค่แวะมาดูเธอเฉยๆ” พูดจบเขาก็มองเข้าไปข้างใน “บริษัทใหญ่เหมือนกันหนิ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอมาเป็นทนายตอนไหน”
นัชชาเดินเข้าไปหาเขา อดกลั้นความโมโหไว้ “นี่มันที่ทำงาน มีอะไรไปคุยกันข้างนอก อย่ารบกวนเวลาทำงานของคนอื่น”
“ฉันว่าเธอทำเรื่องไม่ดีแล้วร้อนตัวล่ะสิ”
นัชชาจ้องเขา วันนี้เขาทำตัวแปลกๆเหมือนไปรู้อะไรมา แต่นี่มันที่จองเตชิต เขามาถึงนี่เธอรู้สึกไม่ดี ไม่ค่อยมั่นใจ
เธอพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ถือว่าฉันขอร้อง คุณมีอะไรเราไปคุยกันที่บ้าน ได้มั้ย”
“หืม เธอไม่ได้ขอร้องฉันนานแล้ว วันนี้พระอาทิตย์คงจะขึ้นทางตะวันตกแล้วมั้ง”
ทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่หน้าประตู นัชชากำลังคิดหาทางให้เขากลับ ก็มีเสียงเข้มๆมาจากข้างหลังเธอ
“ใครมาเสียงดังเอะอะโวยวาย”
นัชชาตกใจอึ้ง หันมองตามต้นเสียง ก็เห็นผู้ชายใส่สูทสีกลม และกางเกงที่พอดีเข้ากับรองเท้าหนัง ผูกไทสีเทาอย่างเรียบร้อย มีคนสามเดินตามหลัง หนึ่งในนั้นคือธนัท
นี่มันอะไรกัน
สามีเก่ากับคนปัจจุบันเจอกันหรอ
ธนัทมองมาที่นัชชา ถึงแม้ว่าเขาจะเก็บอาการแต่นัชชาก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ ไม่ชอบเธอ สถานการณ์แบบนี้ เขาที่เป็นถึงรองประธานชอบก็คงจะแปลก
นัชชาที่กำลังคิดหาทาง จู่ๆก็มีมือจากข้างหลังโอบเอวเธอไว้ เธอกำลังจะขยับหนีแต่ดวิษก็ออกแรงดึงเธอเอาไว้
ดวิษมองเตชิตที่ยืนอยู่หน้าเขา ผู้ชายคนนี้มีพลังบางอย่างที่ทำให้คนเกรงกลัว ความสำเร็จที่เขามีจะทำให้คนรอบข้างรู้สึกแบบนั้น
ดวิษที่รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน เขาก็ไม่อยากยอมแพ้ หันไปมองหน้านัชชาแล้วยิ้มร้าย “ได้ยินมานานแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมดวิษจากบอยูเทคโนโลยี”
นึกไม่ถึง เตชิตไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ไม่รู้จัก”
เขากวาดสายตาไปมองนัชชา แล้วหันกลับไปมองดวิษอีกรอบ ถามด้วยน้ำเสียงคมๆกดดัน “คิดว่าที่ฉันเป็นตลาดหรอ”
ดวิษถูกฉีกหน้า เขาอายแล้วหันมามองหน้านัชชาแล้วยิ้ม “ผมมารับภรรยาผม แต่ไม่รู้ว่าต้องนัดล่วงหน้า เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“อ๋อ หรอ” เตชิตไม่แสดงอารมณ์อะไร เอามือยันไว้ที่ข้างเคาเตอร์ ยกคิ้วเบาๆ
ไม่รู้ทำไมดวิษได้สบตากับเขา ทำให้รู้สึกตื่นกลัว เผลอบีบเอวนัชชาแรงขึ้น
นัชชาแกะมือเขาออกแล้วขยับหนี แล้วหันไปถาม “จะกลับกันได้รึยัง”
ดวิษบรรลุเป้าหมาย ก็ไม่อยากที่จะอยู่ต่อ เดินจากมาอย่างสบายใจ
พนักงานเผลอบ่น “คนอะไร..............”
เตชิตหันกลับไปมอง เธอเริ่มตื่นกลัว “ฉัน ฉันหมายถึง...........”
เธอกำลังจะอธิบาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เอาแต่ใจ “ไม่ใช่คน วันหลังอย่าปล่อยให้เข้ามา”
ธนัท “……………”
พนักงาน “…………”
เตชิตไม่ได้หันมอง เดินตรงออกจากประตูไปเลย ธนัทดึงสติกลับมาแล้วเดินตามเขาออกมา
“ลงไป”
ธนัททำเป็นไม่ได้ยิน ขาดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันมามองเขา “ได้ยินปรัณบอกว่า ผู้หญิงคนเมื่อกี้ นัชชาอยู่บ้านเดี๋ยวกับแกหรอ”
เตชิตไม่ได้ตอบอะไร ตาเอาแต่จ้องรถคันสีดำที่จอดอยู่ข้างหน้า
“ไม่ คือฉันไม่เข้าใจว่าทำไม หลายปีที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายทำไมแกไปเลือกเอาผู้หญิงที่แต่งงานแล้วล่ะ” เห็นเขากำลังจะอ้าปากพูด แต่ธนัทพูดดัก “อย่ามาบอกว่าแค่เล่นๆ เมื่อกี้ถึงคนอื่นจะไม่เห็น แต่ฉันเห็นแกกำมือแน่น มือที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง โมโหใช่มั้ย”
已经是最新一章了
加载中
