ตอนที่13

ตอนที่13 ฤดูร้อนเมืองดาวบรรยากาศประหนึ่งนรก นี่ขนาดจวนจะมืดแล้ว ก็ยังมีลมร้อนพัดอยู่ไม่คลาย มันก็เหมือนไฟในใจ ที่มันร้อนแทบระเบิด หากอยากให้เย็นลง เวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้ “เท้าหน่ะ ยังพอเดินได้มั้ย?” ทรงภพยกมือขึ้นจับแขนทั้งสองข้างของวรวรรณอย่างอดไม่ได้ “เจ็บมากมั้ย?” เขาพูดในขณะที่ประคองร่างเธอให้ลุกขึ้น พูดจบเขาก็คุกเข่าลง ที่โรงเรียนมัธยมเมืองดาวนี้ คนที่มาเรียนด้วยตัวเอง ก็มาพร้อมกับรถหรูหนึ่งคันต่อเด็กวัยรุ่นหนึ่งคน สร้างความรู้สึกแปลกใหม่แก่คนที่พบเห็น คนเดินมา แล้วก็เดินไป อย่างไรก็ตามแต่ ไม่ว่าคนจะเยอะขนาดไหน ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทรงภพนั้นโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คนเหล่านั้น เขาเป็นคนเดียวที่โดดเด่นมากในตอนนี้ เขาก้มศีรษะลง ซึ่งการกระทำนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ดะ...ได้อยู่” วรวรรณก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้พูดออกไปด้วยเสียงอันสั่นเทาแบบนั้น ทรงภพในตอนนี้ การกระทำของเขาทำให้เธอสับสน ในใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยการคาดเดาต่างๆนานา อย่างไรก็ตามนี่มันเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้ พอความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัว วรวรรณก็ถึงกับส่ายหัวไล่ความคิดออก เราก็ไม่ได้รู้จักมักคุ้นอะไรกันมากนัก? ทำไม เขาถึงให้เกียรติกันขนาดนี้? ในเวลานั้นวรวรรณเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังกับทรงถพที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ดี เอาจริงนะ เขาจะคุกเข่าเพื่อ? “ทรงภพ เอาหล่ะ นี่ใครกันหล่ะ?” ประโยคชวนหัวดังแหวกขึ้นมาอย่างไม่มีมารยาท วัยรุ่นคนหนึ่งที่คุ้นหน้าของทรงภพนั่นเอง เขาเดินมาข้างหน้าสองก้าว วรวรรณได้ยินเสียงเข้าก็ชะงักกึกไป เธอเพิ่งจะสำเหนียกได้ว่าเมื่อซักครู่รอบๆตัวเธอ มีคนอยู่มากทีเดียว นับๆเอาก็ประมาณ7-8คนได้เชียว แล้วก็ยังเป็นเด็กๆกันทั้งนั้น พอมามองดูดีๆก็มีแต่คนหล่อๆ แต่เมื่อเทียบกับทรงภพมาแล้วคนพวกนั้นก็ต้องถอยหนี เมื่อเห็นทรงภพคุกเข่าลง เด็กหนุ่มพวกนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างคลุมเครือ สองมือคาดไว้ที่อก สีหน้าแวววาวอยากรู้อยากเห็น “โอเค้ หญิงงามที่ทำให้คุณชายทรงภพของเราต้องถึงกับคุกเข่าลงผู้นี้เป็นใครกัน ต้องยกย่องเลยมั้ย?” วรวรรณมีปฏิกิริยาตอบกลับโดยการถอยหลังกลับทันที ใบหน้านั้นเรือแดงขึ้น เอาจริงๆคือมันไม่มีอะไรเลย แต่ว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดเมื่อกี้นั่นทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เด็กพวกนี้น่าจะอายุน้อยกว่าเธอไม่ใช่หรอ? วรวรรณพึมพำกับตัวเอง แต่ว่า พอเธอจะชักขาทั้งสองกลับ “อยู่เฉยๆ” เขาออกคำสั่ง วรวรรณตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อได้ยินอย่างช่วยไม่ได้ ตัวเธอยังคงอยู่กับที่แต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป “น่าจะเป็นบาดเจ็บของผิวหนัง กลับไปก็อย่าให้แผลโดนน้ำหล่ะ” ทรงภพที่อยู่หน้าเธอตอนนี้พูดด้วยรอยยิ้น เขายังคงก้มหน้าอยู่เลยมองไม่เห็นหน้าเขา แต่ก็เดาได้จากเสียงเขา นั่นแหล่ะ หลังจากนั้นทรงภพก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ นัยน์ตาสะท้อนความเป็นห่วงที่เพิ่มมากขึ้น “โอเค ขอบคุณนะ รบกวนเธอแล้ว”วรวรรณกัดริมฝีปากเบาๆ พยักหน้าหงึกๆ ภายใต้แสงไฟของถนน เธอดูตอบค่อนข้างเลี่ยง เอาจริงๆแล้วนอกจากทำแบบนั้นแล้ว วรวรรณเองก็ไม่รู้ว่ควรจะทำยังไงเหมือนกัน ในหัวสมองตอนนี้ของเธอว่างเปล่า ราวกับว่าเนี่ยแหล่ะเป็นสิ่งที่เธอพอจะพูดออกไปได้ ด้านของทรงภพเขาเองก็พยักหน้า ปากบางๆของเขาเมื่ออยู่บนหน้าของเขาแล้วนั่นทำให้คนมองรู้สึกว่ามันพอดิบพอดีแบบไร้ที่ติเสียนี่กระไร “นั่นแหล่ะ กลับไปอย่าให้โดนน้ำนะ” มันเป็นเสียงที่ดังมากจากข้างหลังอย่างหยอกล้อ วรวรรณเพิ่งจะสังเกตดูเด็กเหล่านั้นอีกครั้ง ก็เห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นรอยบินที่ตรงคิ้ว แบบนี้สงสัยจะเป็นนักเลงชัวร์ปา เสียงนั่นค่อนข้างดังเลยทีเดียว แต่วรวรรณก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินไปเสียเฉยๆ “เอ่อ…..” วรวรรณกลืนน้ำลายเอื้อกหนึ่ง พวกเด็กผู้ชายเหล่านี้เป็นรุ่นน้องของเธอ ซ้ำยังเป็นผู้เยาว์อีกด้วย วรวรรณพยายามใช้จิตวิทยากับตัวเอง เธอก้มหน้าลงมองทรงภพ พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด “ถ้าคุณเป็นพี่ของบวรพล งั้นฉันเอาส่งเขาให้คุณเลยก็แล้วกัน” ในขณะที่พูดเธอก็ยกปากเล็กน้อย ทำให้ดูเป็นทางการราวกับคุยเรื่องแนวธุรกิจ เธอพยายามจะรักษาท่าที แต่ว่าใบหน้าของเธอนั้นก็ยังคงเรื่อแดงอย่างไม่อาจปกปิดได้แม้จะเป็นเวลาที่ท้องฟ้ามืด “โอ้ว คล้ายอะไรขนาดนั้น” ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของทรงภพยังคงทำเสียงแปลกๆขึ้นมาแสร้งทำเป็นกระซิบ ในส่วนของทรงภพนั้นไม่รู้ว่าวรวรรณเข้าใจผิดไปเองหรือว่าไง เพราะเธอรู้สึกว่าสายตาของเขามองเธออยู่ตลอด “ฉันไปก่อนนะ” ในขณะที่พูด เธอก็ยัดมือของบวรพลลงไปที่มือของทรงภพ ตอนนี้เด็กน้อยก็ดูกระตือรือร้นไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่พูดอะไรซักหน่อยเลยหล่ะ ใบหน้าของเธอร้อนราวถูกไฟเผา เอาจริงก็คือทั้งตัวเธอนั่นแหล่ะที่ร้อนราวกับถูกไฟเผา ผิวตัวของเธอทั้งตัวเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด ภายใต้แสงของไฟถนน ก็ปรากฏเหงื่อที่ออกมามากทีเดียว ทรงภพเลิกคิ้วขึ้น เขามองอย่างพิจารณา ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลก็ไม่ปาน ทำให้คนที่เห็นก็มองไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ “โอ้ย...”วรวรรณรีบก้าวอย่างฉับไว แต่ว่ายิ่งระวังเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเสียการควบคุมเท่านั้น ไอรองเท้าส้นสูงนี่ตอนเดินช้าๆยังพอจะควบคุมได้ แต่ว่าพออ้าวไวเข้าหน่อย ก็เสียการควบคุมไปเสียง่ายๆ แล้วยิ่งเมื่อกี้ เธอเพิ่งจะได้รับบาดเจ็บมาด้วย แถมเท้าก็ยังไม่ได้ดีขึ้น ทำให้วรวรรณสะดุด แล้วล้มไปทางข้างหน้า “ระวัง” เสียงแหบต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้น วรวรรณหันไป ในขณะที่ตัวของเธอกำลังล้มลงไป ราวกับได้ยินเสียงที่คุ้นหู เธอหันไปทันใดนั้นเองก็ปะทะประสานสบกับดวงตาคู่ที่สวยที่สุดคู่หนึ่งเข้า