ตอนที่ 10 คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

ตอนที่ 10 คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ วรินทรนำเสื้อโค้ทลงมา ยื่นให้ทาวัต ทาวัตมองเอ แต่ไม่ได้ยื่นมือรับ เพียงแต่หันไปพูดกับชยุต “ลุงชยุต ผมยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ต้องขอตัวกลับก่อน” ชยุตเห็นว่า ทาวทัตจะกลับ ก็รีบพูดขึ้น “ตอนนี้ก็เย็นแล้ว จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันค่อยกลับนะ ดีไหมครับ” ทาวัตยิ้มแต่ก็ยืนกรานว่าจะกลับ ชยุตส่งสายตาให้กับครองขวัญแล้วพูด “งั้นให้ครองขวัญไปส่งคุณ” คนอย่างครองขวัญ ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะอยู่ใกล้ชิดกับทาวัตสองต่อสองหลุดลอยไป รีบเดินมาข้างหน้า แต่ทาวัตไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาชี้ไปที่วรินทร “ไม่ต้องหรอก ฉันว่าให้คุณชายเล็กไปส่งฉันน่าจะเหมาะกว่า” “ผม ?” วรินทรชี้ไปที่ตัวเองแล้วมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่า ทาวัตนี่กินยาผิดไปหรือเปล่า ในที่สุด เธอก็ไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของครองขวัญ แล้วส่งทาวัตออกจากบ้านพูลสวัสดิ์ รถสปอร์ตที่มีอยู่ไม่กี่คันบนโลกนี้ของทาวัตจอดอยู่ที่ประตู เลขาของเขาตลงรถมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นทาวัตกำลังจะขึ้นรถ วรินทรเพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่า เสื้อดค้ทของเขายังอยู่ในมือของเธอ ดังนั้นเธอรีบเดินไปข้างหน้าแล้วเรียกทาวัต “คุณชายทาวัต เสื้อโค้ทของคุณ...” แต่คิดไม่ถึง ทาวัตหยุดเดินอย่างกะทันหัน แล้วหันตัวกลับ วรินทรไม่ทันได้ตั้งตัว จึงชนเข้าไปอกของชายคนนั้นอย่างแรง เธอถูจมูกที่โดนอกแข็งๆของชายนั้นชนอย่างเจ็บ กำลังจะกล่าวขอโทษ ทาวัตกลับยื่นมือโอบเอวของเธอ แล้วดันเธอไปที่ประตูรถ ทาวัตใช้มือหนึ่งจับประตูรถ อีกมือหนึ่งโอบเธอไว้ในอก มองเห็นใบหน้าที่ขายใหญ่ๆอยู่ตรงหน้า ใจเอเต้นอย่างแรงๆ มองใกล้ๆ เธอรู้สึกว่า ผิมหน้าของของทาวัตขาวเนียนจริงๆ แทบจะมองไม่เห็นรูขุมขนเลยสักนิด ขนตาเรียวยาวเรียงเป็นระเบียบ ดวงตาที่เหมือนกับดวงดาวคู่นั้นเหมือนกับมีเวทมนต์ ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว เธอนึกถึงคืนนั้นที่ตัวเองโดนทาวัตทารุญซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน ถึงแม้ว่าจะจำรายละเอียดได้ไม่ชัดเจน แต่เมื่อย้อนกลับไปคิดทีไรก็ยังทำให้เธอร้อนไปทั้งหน้าทั้งใจ ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ทาวัตก็พูดอยู่ข้างหูเธอ “นายหน้าแดงแล้ว?” วรินทรตกตะลึง หน้ายิ่งแดงกว่าเดิม “คุณ คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม” วรินทรเถียงด้วยใบหน้าแดงๆ เมื่อพูดจบ เธอจึงรู้ตัวว่า ไม่ควรที่พูดแบบนั้นกับทาวัต รีบหันหน้ากลับเพื่อหลบสายตาของทาวัติ แต่ทว่าทาวัตกลับยิ้ม ลมหายใจร้อนๆอยู่ข้างๆหูของวรินทร ได้ยินแค่เสียงแหบๆ “ฉันมีนิสัยรักสะอาด เสื้อโค้ทตัวนั้นเธอเอาไปทิ้งเถอะ” วรินทรตกใจจนเบิกตาโต ถ้านายมีนิสัยรักสะอาด ทำไมถึงยังถามถึงเสื้อโค้ทตัวนี้ ? เธอแอบตำหนิในใจ ทาวัตกลับไม่คิดที่จะปล่อยเธอ “คืนวันนั้น คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ” วรินทรตกตะลึง นี่ทาวัตพบเจออะไรแล้วเหรอ ? เธอหลบสายตาของทาวัตอย่างลนลาน พูดอู้อี้ “ห้องอะไร... คืนไหน... ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น...” ทาวัติยิ้มอย่างเยือกเย็น “นายไม่รู้ ? หรือต้องให้ฉันเอากล้องวงจรปิดมาให้นายดู ?” ขณะที่พูด บรรยากาศรอบๆของทาวัตเยือกเย็นมากขึ้น สายตาที่มองวรินทรเหมือนกับมีดกรีด วรินทรลุกลี้ลุกลน คืนนั้นเธอไม่ได้ปลอมตัวสักนิด กล้องวงจรปิดต้องจับภาพลักษณะของเธอได้หมดแน่ๆ ดังนั้นทาวัตรู้ตัวที่แท้จริงของเธอแล้วเหรอ ? นี่คือจะเปิดโปงเธอเหรอ ? ถ้าถูกเปิดโปงแล้ว ทุกสิ่งที่เธอได้รับในตอนนี้... วรินทรมือสั้นที่อั้น เธอจับแขนเสื้อของทาวัต กัดรีมฝีปากแน่น สายตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน นึกถึงแม่ที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล เธอพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา มองเห็นสภาพสังสารของวรินทร ทาวัตงันงง ค่อยๆเก็บความเยือกเย็นนั้น เขาไม่สามารภแข็งใจกับเอได้ “คุณ.. คุณชายทาวัต... ผมขอโทษ...” วรินทรอยากจะขอโทษทาวัตไปก่อน แต่พูดได้แค่ครึ่งเดียว ทาวัตกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “นายแค่เพียงเอาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน ฉันก้จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ” “อะไรนะ ?” วรินทรตกตะลึก เธอมองไปยังทาวัตอย่างงันงง เขายังไม่รู้ตัวที่แท้จริงของเธอ !