บทที่ 177 เกาะแกะไม่จบสักที

บทที่ 177 เกาะแกะไม่จบสักที “ไม่ได้” “ทำไมไม่ได้?” “เพราะ...เพราะ...”ลิ้นเขาแทบม้วนกันจนพูดติดอ่าง แล้วพูดขึ้น“ยังไงแล้วก็คือไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้ทั้งนั้น” “แล้วจำรูญหล่ะ?”เธอยิ้มเบาๆ มองเขาไว้อย่างสงสัย เขาเป็นอะไรของเธอเหรอ ทำไมต้องมาสนใจเธอด้วย “ก็ไม่ได้” เขาตอบอย่างไม่ลากช้า ทำให้เธอมีรอยยิ้มบนหน้าแน่นๆ “แล้วใครถึงจะได้” “ผม...”มือชี้ที่ปลายจมูกตัวเอง ร่างเงาเขาโยกไปมา ราวว่าจะล้มลงแล้ว “ฮ่าๆๆ ปุริม นี่คุณเล่นตลกหนักไปแล้วนะ คุณดูสิดึกขนาดนี้แล้ว เพียงแค่เป็นสุภาพบุรุษก็ควรจะออกจากที่นี่แล้ว เชิญเถอะ”ไม่อยากสนใจเขา เขาจะหงุดหงิด บ่นอะไรมากเล่า “ไม่ได้ คุณต้องตกลงกับผมต่อไปจะไม่คบหากับเขาอีก”ราวว่าเขาดื่มเยอะไปหน่อย พูดไม่ค่อยจะราบลื่น น้อยครั้งมากที่จะเห็นเขาในแบบนี้ ต่างจากรั้งนั้นที่คอนโดเขามากนัก ครั้งนั้นเขาดื่มเยอะไป แต่นั่งเงียบๆคนเดียวไม่พูดอะไร เดินเข้าห้องนอนแล้วหลับเลย แต่ตอนนี้ ในปากนั้นเอาแต่บ่นไม่หยุด ถ้าเสียงดังหน่อยเธอยังสามารถได้ยิน แต่เสียงเบานั้นเธอแทบไม่รู้เขาพูดอะไรเลย เขาเมาแล้ว ช่างเถอะ เธอไม่อยากถือสาอะไร “ไปเถอะ ฉันไปส่งคุณขึ้นรถ” “ไม่เอา”มือเขาโยกสะบัดขึ้นมา ในมือพลางเป็นขวดเหล้า เชื่อว่าตั้งแต่ลงรถแล้วเขาก็เอาแต่ดื่ม ขวดเหล้าเปิดออก แล้วปากขวดเข้าริมฝีปากบางของเขา “กรุ๊ป”เสียงเดียว เขาดื่มไปอีกเยอะเลย “ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง เพ็ญนีติ์ คุณเพียงแค่บอกมาว่าต่อไปจะไม่คบหากับนภนต์อีก?” ราวว่าประตูบ้านต้นน้ำเปิดออกมาบ้าง เพราะมีแสงที่ส่องออกมา ทำให้เพ็ญนีติ์ต้องรู้สึกเกรง ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังเกะแกะไม่จบกับชายหนุ่มหน้าประตูสักที เพียงได้แต่ดึงมือปุริม “ไป เข้าไปคุยกับฉันข้างใน” “ไม่เอา อย่ากวนลูกของเราตื่น” ดื่มขนาดนี้แล้ว เขากลับยังคำนึงถึงส้มและอ้อย “เข้ามาเถอะ ฉันไม่ทะเลาะกับคุณแล้ว คุณอะไรก็คืออย่างนั้น”เพราะยังไงแล้ว รอให้เขาตื่นจากความเมาก็คงจำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะตอนที่คนเมาเหล้ามักจะเปลี่ยนเป็นอีกคนไป “ผมพูดอะไรก็คืออย่างนั้นจริงๆใช่ไหม?” “อืม ไปเถอะ”จับมือเขาไว้ และเป็นมือข้างที่บาดเจ็บเมื่อวาน จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ เลยคิดจะถามเรื่องลิฟต์ ปุริมจับขวดเหล้าไว้แล้วเดินเซตามเธอไปที่ห้องนอน เธอดันเขาลงโซฟา “ให้ฉันดูแผลคุณหน่อย” “ไม่ต้อง”เขาสะบัดมือทิ้ง “ไม่ต้องการความดีของคุณ” “มาให้ฉันดูหน่อย วันนี้ไม่ได้เปลี่ยนยารึ?” “เปล่า ฉันเลิกงานแล้วก็รีบมาเลย” เธอเงยหน้ามองนาฬิกาบนพนัง ถ้าเขาถึงประมาณหนึ่งทุ่มกว่า และตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว งั้นเขาก็ต้องรอข้างนอกไปแล้วสองชั่วโมงกว่าหล่ะสิ “ทำไมไม่เข้ามา?” “รถเขาอยู่”เสียงตะคอกเบาๆอย่างเด็กๆ นี่เขากลับกดเสียงเพื่อไม่กนส้มและอ้อยด้วยเหรอ?ก็ไม่รู้ชายหนุ่มคนนี้เมาจริงหรือแกล้งเมา แต่กลิ่นเหล้าในตัวนั้นแรงจริง “เขาอยู่แต่คุณก็เข้ามาได้นิ” “เพ็ญนีติ์ คุณจับปลาสองมือ”ดื่มเยอะไปแล้ว อารมณ์เขาตอนนี้ก็เหมือนเด็กๆที่ควบคุมยาก ทำให้เธอต้องขำ “ปุริม คุณและนภนต์ก็เป็นเพื่อนฉันเหมือนกัน”ตอนนี้เธอไม่อยากคิดมากอะไร ถ้าไม่ใช่ครั้งนี้ที่ส้มและอ้อยไปหาเขาทำให้เธอต้องถูกบังคับเดินเข้าโลกของนภนต์ เธอก็ไม่อยากไปรบกวนพวกเขาเลยจริงๆ อยู่อย่างนิ่งสงบก็ดี เธอรู้สึกว่าตัวเธอคนเดียวก็สามารถดูและลูกได้ดีเหมือนกัน “ไม่เหมือนกันครับ คุณมีการล้อเล่นหัวเราะต่อเขา แต่กับผมแล้วมันไม่ใช่” “เปล่า ก็เมือนกันไง นี่หยุดดื่มได้แล้ว”เห็นเขาโยกแก้วขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รีบเข้าไปแย่ง “ให้ผมดื่ม ผมอยากดื่ม กร๊อบ...”ดื่มไปอีกคำใหญ่ๆ และใกล้จะหมดขวดแล้ว “เพ็ญนีติ์ ในรถผมยังมี คุณช่วยไปเอามาขวดหนึ่ง ผมยังอยากดื่มอีก” “ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ที่นี่มี เดี๋ยวฉันให้คุณดื่ม มาให้ฉันดูแขนคุณก่อน”เสียงเบาที่ปลอบเขาไว้ ถ้าจะถือสากับคนขี้เมาคนหนึ่งเธอก็งี่เง่าหล่ะสิ ตอนนี้เธอถือว่าเขาเป็นเด็กคนหนึ่งเท่านั้น เสียงเธอช่างอ่อนโยนนุ่มนวลจริงนัก และมือเธอเองก็นุ่มมาก เมื่อดึงแขนเสื้อเขาขึ้นมา เขาก็เงียบไปเลยจริงๆ มองเธอด้วยความสงบ จากนั้นถึงค่อยให้เธอเอาผ้าออกอย่างไม่ดื้อ เมื่อดูแผลนั้นแล้ว ไม่ได้เปลี่ยนยาจริงด้วย ถอนหายใจไปทีหนึ่ง เธอพลางไปเอายามา แล้วทาให้เขา จากนั้นเปลี่ยนผ้าก๊อตให้ “ไม่เจ็บ ขอบคุณนะเพ็ญนีติ์...” ราวว่าคำพูดของเขานี้ช่างตื่นมากนัก ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขา และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากเธอนั้นพลางไปติดที่ที่ริมฝีปากเขา และเธอเป็นฝ่ายไปแนบติดก่อนด้วย “อ๊าก...” เธออยากหลบ แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะริมฝีปากเธอถูกความซาตานเขากลมกลืนไปแล้ว ไม่ให้โอกาสเธอได้หลบ “เพ็ญนีติ์...”เสียงร้องเขาเบาต่ำ และกลิ่นแน่นของแอลกอฮอร์พลางอยู่ที่ปลายจมูกเธออย่างแรง แต่ที่ประหลาดคือเธอกลับไม่มีการตอบสนองที่ไม่ดี อีกทั้งลืมจะดันเขาออก “เพ็ญนีติ์...”เขาเรียกอีกครั้ง ปากถูกเปิดออกในริมฝีปากของเขา จากนั้นก็เริ่มกลืนกินความหวานหอม แกะติดกันไม่ห่าง พอเธอตกใจแล้วอยากหนี มือข้างที่บาดเจ็บของเขาพลางได้จับร่างเธอไว้อย่างแน่นจนเธอไม่สามารถขยับได้ จงใจโดยมีความซาตานของชายหนุ่มอย่างโดดเดี่ยว เขาจูบเธอไว้อย่างเร่าร้อนดุดเดือด วินาทีนั้น ในค่ำคืนที่ดึก เธอกลับเคลิ้มตามไปในความอบอุ่นของเขาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ และระหว่างที่กำลังจูบนั้น มือข้างหนึ่งแรงมากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆนำร่างเธอให้นอนตะแคง จนเธอต้องล้มไปที่แขนเขา ทำให้เขาจูบได้ร้อนแรงกว่าเดิม บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหายใจหอบแรง เป็นของเขาและของเธอด้วย “โอ้แม่เจ้า...”จู่ๆก็มีเสียงอ้อยที่ดังขึ้นมาจากเตียง เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ต้องตกใจ และไม่รู้ว่ามีแรงจากไหนที่สะบัดแล้วลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนเขาทันที แต่เมื่อเธอลุกขึ้นมาดูที่เตียงแล้ว พลางเห็นเด็กน้อยสองคนที่นอนอย่างสนิท ที่แท้เป็นอ้อยที่พูดในฝัน และระหว่างที่เธอกำลังดูลูกในเตียงอย่างตื่นเต้นนั้น ริมฝีปากของเขาก็พลุ่งพล่านเข้ามาอีกครั้ง แววตาคู่นั้นที่ครึ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์อย่างเร้าใจ ริมฝีปากขยับเล็กน้อยจนมาถึงปลายปาก “เพ็ญนีติ? ผมชอบคุณ...” สามพยางค์นี้ช่างแหลมแสบหัวนะ ทำให้เธอต้องอึ้งนิ่งตรงหน้าเขาโดยไม่ขยับแล้ว นี่เธอฟังผิดหรือเปล่า? เขาบอกว่าชอบเธอ นี่มันจริงไหม? ไม่เชื่อ จะเชื่อได้ยังไง เธอกัดริมฝีปากไว้ แต่ท่าทางง่ายๆแบบนี้ กลับทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจไปทีหนึ่ง จากนั้นก็กลืนริมฝีปากเธอไว้ ระหว่างจูบนั้นเขาเอาแต่พูดคำนี้อย่างไม่หยุด“เพ็ญนีติ์ ผมชอบคุณ...” “ไม่เอา...”เธอพูดออกมาเบาๆ จู่ๆเธอไม่สามารถดึงสติกลับได้ คำที่เขาพูดคือชอบแต่ไม่ใช่รัก แต่ชอบกับรักมันคนละเรื่อง เขาก็ยังไม่รักเธออยู่ดี “ทำไมไม่เอา?คุณไม่ชอบผมเหรอครับ?”เขาปล่อยเธอออก มือทั้งสองกุมหน้าเธอไว้ แววตาลึกครึ้มนั้นจ้องเธอไว้ “คุณบอก คุณบอกผมทำไมไม่เอา?” ความวุ่นวายถอยออกไปแล้ว เธอก็ตื่นสติขึ้นมา แล้วส่ายหัวเบาๆ“เพราะฉันไม่ชอบคุณ”เธอรักเขา แต่เธอไม่กล้าเดินเข้าไปโลกของเขา เพราะความรักของเขาได้ให้ไปกับเพ็ญภัทร์คนเดียวไปแล้ว “คุณไม่ชอบผมเหรอครับ?”เขาพูดออกมาเบาๆ สายตาคู่นั้นไม่ยอมห่างจากใบหน้าเธอ มือคู่นั้นค่อยๆไหลลง และสุดท้ายเขาหงายหน้าพิงที่โซฟา ในปากนั้นยังบ่นอยู่เบาๆ “คุณไม่ชอบผมเหรอครับ?”แต่กลับค่อยๆหลับตาลง เขาหลับไปแล้ว เหมือนเป็นเด็กที่หลับไปแล้วไม่ต่าง เพ็ญนีติ์มองชายหนุ่มที่นอนหลับบนโซฟาอย่างตั้งใจ และข้างหูนั้นยังมีคำพูดของเขานั้นวนไปมา“เพ็ญนีติ์ ผมชอบคุณ” ซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมหายไป ทั้งๆที่รู้ว่าชอบแต่ไม่ใช่รัก แต่ตอนนี้เธอกลับเคลิ้มกับคำพูดตอนเมาของเขาไปแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นช่างสวยงามเหลือเกิน เขาชอบเธอ แววตาครึ้มดำคู่นั้นของเขาหลับไปแล้ว ขนตาอันยาวนั้นขอเขานิ่งไม่ขยับช่างให้หญิงสาวต่างต้องอิจฉาเหลือเกิน แต่กลับให้คนรู้สึกว่าเขาจะลืมตาขึ้นมาได้ตลอดเวลา ใบหน้าคมเหลาดึงดูดผู้คนนั้นแฝงความเมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางมีสีแดงอ่อนนุ่ม ทำให้เธออดจะยื่นนิ้วลงไปไม่ได้ แล้วปลายนิ้วสัมผัสไว้ เธอกลับตกใจทันที นี่เธอกำลังทำอะไรกันแน่? เธอจะมองเขาแบบนี้ได้ยังไง เธอจะไปสัมผัสริมฝีปากตอนเขาหลับได้ยังไง? เธอรีบลุกขึ้นมา จากนั้นถอยไปด้านหลังทันที แต่ถึงแม้จะห่างเขาไปบ้าง แต่เขาที่อยู่ในสายตาเธอนั้นยังคงใหญ่ เธอควรนอนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องสนใจเขาเลย ผู้ชายที่เมา แต่ว่าเสี้ยวนาทีที่หันหลัง ริมฝีปากเขาพลางพูดออกมาเบาๆ “เพ็ญนีติ์ ผมรักคุณ” เขาชอบเธอ แม้ในฝันยังพูดออกมาได้ ผู้ใหญ่มักจะพูดว่า เวลาคิดถึงอะไรมากในตอนกลางวัน แล้วจะนำเข้าไปฝันด้วย และผู้ใหญ่ก็มักบอกว่าคนที่เมานั้นจะพูดความจริง งั้นก็หมายความว่าการชอบของเขาเป็นความจริงสินะ เมื่อนึกถึงนี่แล้ว ในใจก็พลางเต้นแรง จนเกิดความเห็นใจขึ้นมา ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่อาจทิ้งเขานอนที่โซฟาเย็นๆแบบนี้ เพราะจะหนาวมาก ฉะนั้นแล้ว เธอก็ค่อยๆแอบกลับไปข้างเขา แล้วดึงมือเขา“ปุริม คุณตื่นๆ ไปนอนที่ที่คุณนอนเมื่อคืน?” ชายหนุ่มไม่มีการขยับใดๆ แต่กลับมีการตอบกลับ แต่เมื่อเพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงเขานั้นกลับอดยิ้มไม่ได้ เพราะเป็นคำนั้นอีกแล้ว “เพ็ญนีติ์ ผมชอบคุณ” เขาไม่ตื่น ยังไงก็ไม่ตื่น แต่มุมปากนั้นกลับยิ้มได้อย่างอ่อนๆ ราวว่าได้ฝันถึงสิ่งที่สวยงามสักงั้น เธอใช้แรงลากเขาขึ้นมา จากนั้นเดินไปทางที่เก็บของ แต่เพิ่งขยับได้เล็กน้อย เขาก็ล้มไปที่โซฟาแรงๆ ทำให้เธอรู้ได้ถึงความหนักของเขา เลิกคิ้วไว้แน่น เธอรู้สึกว่าตัวเองแบกเขาไม่ไหว แล้วหันไปมองห้องรอบหนึ่ง สุดท้ายพลางเอาผ้าห่มหนาๆมาพื้นหนึ่ง แล้วห่มให้ตั้งแต่คอจนถึงเท้าจนครบตัว ยังดีที่ผ้าห่มพื้นนี้มีความใหญ่กว้างพอ อัพเดทครั้งหน้า วันที่21 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน