บทที่ 178 ฉันชอบคุณ

บทที่ 178 ฉันชอบคุณ ดูแลเขาให้จบสิ้นสักที เพ็ญนีติ์ถึงจะขึ้นเตียงไปนอนได้ เมื่อนอนไปได้สักพัก ถึงค่อยๆหลับไป คืนนั้น ในฝันเธอนั้นเอาแต่เคลิ้มไปกับคำพูดของปุริม“เพ็ญนีติ์ ผมชอบคุณ” แต่พอตื่นขึ้นมา กลับเป็นฝันที่ไร้ร่องรอย เพียงแต่ในห้องนั้นยังมีกลิ่นแอลกอฮอร์อยู่อ่อนๆ เขาเองก็ไม่อยู่แล้ว ผ้าห่มพื้นนั้นได้พับเป็นพื้นสี่เหลี่ยมไว้บนโซฟา แม้แต่มุมปลายผ้านั้นยังไม่มีจุดไม่เรียบ “อ้อย ส้ม รีบตื่นเร็ว จะสายแล้ว ”ให้ตายสิ เมื่อคืนหลับไปแบบมึนๆ ไม่รู้หลับไปเมื่อไหร่ เขาเลยลืมตั้งนาฬิกาปลุก ตอนนี้ดูเวลาแล้วคงไม่ทันทำอาหารเช้าให้ลูกๆ เมื่อวานพึ่งไปทำงานที่การขนส่งไม้แปรรูป ได้ตกลงให้เป็นผู้จัดการเลขาแล้ว วันที่สองเธอจะไม่ไปทำงานคงไม่ได้แน่นอน ถึงแม้จะเป็นการช่วย ก็ต้องตั้งใจให้สุด เพราะนี่เป็นงานแรกของเธอเลย เมื่อเร่งรีบจัดการเด็กๆและตัวเองเสร็จ พลางออกมาจากประตูอย่างสดชื่น แต่กลับเห็นหน้าประตูมีถุงเล็กๆที่วางเก้าอี้เล็ก แลดูแล้วยังได้กลิ่นหอมกล่อมอาหาร ทำให้เธอต้องเดินเข้าไปด้วยความประหลาดใจ เอาขึ้นมาแล้วเปิดออก ข้างในขนมปังและไส้กรอกที่สดๆร้อนๆ ในถุงใหญ่นั้นมีแบ่งเป็นถุงเล็กอยู่สามถุง หัวใจอบอุ่นขึ้นมา เป็นปุริม เขาไม่เพียงแค่นึกถึงลูก ยังนึกถึงเธอด้วย เมื่อแบ่งให้ส้มและอ้อยแล้ว ทั้งสามคนพลางกินไปด้วยแล้วเดินออกจากซอยรีบไปโรงเรียน สงสัยวันนี้ส้มและอ้อยจะถึงโรงเรียนเป็นคนแรกอีกแล้ว แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น เพราะเธอต้องทำงานเลยต้องส่งลูกไปโรงเรียนเช้าหน่อย พอถึงแล้ว ไม่ทันคุยกับคุณครูแม้แต่คำเดียว พลางวิ่งออกไปทันที เพื่อจะไปขึ้นรถที่อัดแน่น คนเยอะมากมาย ไม่มีที่นั่งแล้ว จับราวแล้วยื่นไว้ ทั้งๆที่เป็นฤดูหนาว แต่เมื่อกี๊ที่วิ่งเร็วบวกกับคนในรถอัดกันมากมาย ทำให้เธอออกเหงื่อ มือข้างหนึ่งเอาแต่พัดหน้าไม่หยุด ช่างร้อนจริงๆ และมาถึงจุดหมายสักที พอดูเวลาแล้ว ยังเหลือห้านาที เธอจึงวิ่งไปบริษัทเลย “หวัดดีค่ะคุณเพ็ญนีติ์” “หวัดดีค่ะ” มีคนมากมายที่เอาแต่ทักทายเธอไม่หยุด ทั้งๆที่เธอเพียงแค่รู้จักไรยาพนักงานเค้าร์เตอน์และชายหนุ่มฝ่ายขาย แต่ตอนนี้ราวว่าคนทั้งบริษัทได้รู้จักเธอไปแล้ว ยิ้มแล้วเดินผ่านคนพวกนั้นมา บางทีอาจเป็นเพราะเธอออกจากบริษัทกับนภนต์ได้มีคนเล่าไปทั่วแล้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงความแปลกของสายตาคนอื่นที่มองเธอ เธอส่ายหัว พวกเขาต้องคำว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับนภนต์แน่ๆ “คุณไรยาค้า ช่วยเอาแบบบันทึกการขายของเดือนที่แล้วให้ฉันด้วยนะคะ”เมื่อสั่งไรยาไปแล้ว ถึงแม้จะอยู่ที่นี่ไปแล้วแค่วันเดียว แต่เธอก็เคยชินกับบรรยากาศการทำงานของที่นี่ ความรู้สึกแบบนั้นเยี่ยมไปเลย เอกสารที่หนาถูกวางบนโต๊ะเธอ และยังมีชาดอกไม้แก้วหนึ่งวางลง เป็นดอกมะลิที่เธอชอบด้วย เธอเงยหน้ามองไรยา อยากถามว่าใครให้เธอชงชามะลิให้ แต่จู่ๆก็นึกนภนต์ขึ้นมาได้ นอกจากเขาแล้วก็คงไม่มีคนอื่น ส่ายหัว แล้วปั่นงานต่อ ระหว่างที่กำลังตั้งใจ ข้างหูมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เธอไม่แม้แต่เงยหน้า เพียงพูดไปนิ่งๆ “เข้ามาค่ะ” ประตูถูกเปิดออก เสียงฝีเท้าเดินดังเข้ามา จากนั้นพลางมาหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมามองไม่ได้ ตรงหน้านั้นกลับเป็นช่อดอกไม้กุหลาบสีน้ำเงินที่อยู่ภายใต้แสงสว่างนั้นดูบลูเข้าตา ช่างสวยงามเป็นที่สะดุดตาเหลือเกิน หัวใจเต้นแรงขึ้นมา ในใจพอรู้แล้วว่าใครเป็นคนส่ง เขาช่างเร็วแบบนี่ยิ่งนัก แม้แต่ที่ทำงานของเธอเขาก็รู้แล้ว นึกถึงคำพูดในฝันของเขาเมื่อคืนแล้ว หัวใจเธอก็อดเต้นรุนแรงขึ้นมาไม่ได้ มองช่อดอกไม้นั้นไว้จนลืมรับมาเลย “ไม่ทราบว่าคุณคือคุณเพ็ญนีติ์หรือเปล่าครับ?”พนักงานส่งดอกไม้นั้นถามขึ้นมา “ค่ะ ฉันเอง” “งั้นขอเซ็นชื่อด้วยนะครับ” เธอเซ็นรับไปอย่างตามสบาย ไม่ได้ถามพนักงานว่าใครเป็นคนส่ง เพียงแค่รับช่อดอกไม้แล้วพิงเก้าอี้มองความเป็นสีน้ำเงินของดอกไม้ตรงหน้าไว้เงียบๆ แล้วไม่รู้จะวางที่ไหนดี พอคิดๆแล้วเธอพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสายในให้ไรยา “ไรยา คุณเข้ามาค่ะ” “ค่ะ คุณเพ็ญนีติ์” ไรยามาถึงอย่างเร็ว เพ็ญนีติ์ยิ้มให้เธอ “ช่วยเอาช่อดอกไม้นี้ไปให้แม่บ้านทีนะ เขาขยันมากเลย”ตอนเช้าที่เข้ามา ทั้งบริษัทก็ทำความสะอาดอย่างเรียบร้อยแล้ว แม่บ้านต่อมาเช้ามากแน่นอน ช่างเป็นพนักงานที่ดีเด่นจริงๆ ไรยามีความตกใจ แต่ก็รับดอกไม้มา “ค่ะ ฉันเอาไปให้เขาตอนนี้เลย” กลิ่นหอมไปตามไรยาแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในห้องนั้นมีแต่กลิ่นอ่อนๆที่ไม่ค่อยสัมผัสได้ เก็บใจขึ้นมาเธอพลางตั้งใจทำงานต่อ เพียงทำเหมือนเมื่อกี๊นั้นไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เที่ยงแล้ว ใกล้ถึงเวลาพัก ไรยาเดินเข้ามา “เที่ยงคุณเพ็ญนีติ์กินอะไรคะ?” “พวกคุณกินอะไรฉันก็กินอันนั้นแหล่ะ ข้าวกล่องเมนูเมื่อวานก็ได้”เธอกินแล้วก็พอใช้ได้ อร่อยกว่าตอนเธอกินในมหาลัยไปเยอะ “ได้ งั้นเดี๋ยวฉันช่วยคุณเอามาชุดนึง พอถึงเวลาพักคนส่งก็ถึงพอดีเลย” “ขอบคุณค่ะ”เธอเยหน้ายิ้มให้ ความสดใสใยดีนั้นทำให้สายตาไรยาสว่างทันที จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าผู้จัดการที่ชอบคุณเพ็ญนีติ์ก็มีเหตุผลเหมือนกัน เพราะเธอสวยจริงๆ ถึงเวลาพักงานแล้ว เพ็ญนีติ์ยังไม่ออกไป เพียงกินอาหารไปในห้อง เธอต้องดูร้านออนไลน์ของตัวเองหน่อยแล้ว เลยฉวยโอกาสในเวลานี้มาจัดการแล้วบ้าง ออร์เดอร์มี่สั่งเข้ามาช่างเยอะจัง เย็นนี้กลับไปก็ต้องยุ่งแน่นอน พอคิดแล้วจริงๆตอนค่ำเธอจ้างคนหนึ่งก็คุ้มเหมือนกัน แสดงว่าคำแนะนำของปุริมก็ถูกเหมือนกัน ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าเดินดังขึ้นมา เสียงั้นวุ่นวายจนเธอต้องเลิกคิ้วขึ้นมา กลับเห็นหนักงานเกือบสิบคนได้ที่เดินเข้าแล้วที่แขนแต่ละคนมีตะกล้าเป้เล็กๆ ไม่ได้สนใจการตอบสนองของเธอ พลางเอาอาหารแต่ละอย่างออกจากตะกร้าแล้ววางบนโต๊ะเธอ “เชิญค่ะ” นี่ใครอ่ะ? เธอไม่เคยมีอำนาจสูงแบบนี้มาก่อน พอดูอาหารหรูแล้ว พลางดูข้าวกล่องตัวเอง เพ็ญนีติ์จึงโทรไปสายใน “ไรยา ใครให้พวกเขาเข้ามาคะ?” “รั้งไม่อยู่ค่ะ เดินเข้าไปรัวๆเละ อันนั้น ฉันคิดว่า...คิดว่า...” “คิดว่าอะไร?”เธอถามไปอย่างงง ไม่เข้าใจความหมายของไรยา “ฉันคิดว่าคุณผู้จัดการให้คนสั่งอาหารให้คุณมั้งค้า” จะเป็นนภนต์เหรอ? เขาไม่เคยมีแนวแบบนี้มาก่อน ก็คงๆไม่ใช่ เมื่อวางสายลง เธอพลางเรียกคนที่ส่งอาหารมาคนแรก “ใครให้พวกเธอส่งมาเหรอค้า?” “เจ้านายของเราค่ะ” คำตอบนี้เท่ากับไม่ได้พูดอะไรเลย เพราะสิ่งที่เธออยากรู้ไม่ใช่เจ้านายที่เปิดร้านอาหาร แต่เป็นเจ้านายที่สั่ง เธอพลางส่ายมือ “ไปได้ละค่ะ” พนักงานเกือบสิบกว่าคนถอยออกมา เธอมองอาหารบนโต๊ะที่วางแต่ละอย่าง แค่ดมแล้วก็หอม คงเป็นนภนต์สินะ บางทีเขาอาจจะเซอร์ไพรน์เธอ และตอบแทนเธอ เพราะเธอนั้นช่วยเขาด้วยสุดชีวิตเลยอยู่ กินเถอะ ไม่กินก็เสียดายแย่ แต่เธอกินคนเดียวไม่หมดนี่นา “ไรยา คุณช่วยดูในห้องคุณมีกี่คน” “คุณเพ็ญนีติ์มีประมาณเจ็ดแปดคนได้ คนอื่นออกไปกินข้างนอกแล้ว” “เรียกเข้ามาให้หมดเลยค่ะ มากินด้วยกันที่นี่” “ได้ค่ะ”มีเรื่องดีแบบนี้ทุกคนก็ไม่เกรงใจแล้ว ก็ถือว่าเป็นความใจดีจากผู้จัดการ เรียกกันเข้ามาหมด แล้วทักทายอย่างเป็นมิตรกับเพ็ญนีติ์ จากนั้นแต่ละคนย้ายเก้าอี้ไปที่โต๊ะ คนเยอะแล้วกินข้าวก็อร่อยมากขึ้น บรรยากาศก็ดีกว่าเดิม เธอชอบความคึกคักแบบนี้ ทำงานช่างดีจังเลย เธอสัมผัสได้ครั้งแรกถึงความสนุกขอการอยู่กับเพื่อนร่วมงาน เมื่อกินเสร็จทุคนก็ต่างรีบเอาของวางที่ถังข้างๆ นั่นเป็นถังที่คนส่งอาหารเอามา บอกว่าเพียงแค่วางที่นั่นก็พอแล้ว พวกเขาจะมาเอาเอง หึหึ ช่างรอบคอบเหลือเกิน “อร่อยมากเลยเลขาเพ็ญนีติ์ ขอบคุณมากเลยนะ”ไรยาเอากาชาแล้วเติมชาให้ทุกคน บรรยากาศในออฟฟิสดูมีความสามัคคีกันมากขึ้น ทำให้เธอชอบเหลือเกิน “ฉันกินคนเดียวไม่หมดอู่แล้ว พวกเธอก็ช่วยฉันประหยัดได้เยอะเลย ฉันต้องขอบคุณพวกเธอมากกว่า”เธอพูดพลางยิ้มอ่อนๆ เผชิญกับคนในบริษัทอย่างสบายๆ ถ้าสามารถทำงานไปแบบนี้เรื่อยๆก็ไม่มีอะไรแย่ เพียงแค่ชอบก็ดีแล้ว อย่างอื่นเป็นแค่รอง “เลชาเพ็ญนีติ์ ตอนนี้คุณพักที่ฝั่งตะวันออกของเมืองใช่ไหมค้า?” “หึ คุณรู้ได้ยังไง?”เพ็ญนีติ์ยิ้มด้วยความสงสัย “ฉันดูป้ายรถเมย์ที่คุณมาทำงานมาจากที่นั่น เลยทายว่าคงเป็นแบบนั้น” “อืม ใช่” “รถสายนั้นมากแน่นมาก ต้องตื่นเช้าหน่อยถึงจะไม่แน่น” “ไม่มีทางเลือก ฉันต้องส่งลูกไปโรงเรียน รีบยังไงก็สายอยู่ดี” เธอเพียงพูดไปเฉยๆคำเดียว แต่กลับทำเอาทุกคนตกใจใหญ่ ไรยาพูดขึ้นมาก่อน ด้วยความไม่น่าเชื่อ “คุณเพ็ญนีติ์ คุณมีลูกแล้วเหรอ?” “ใช่ นี่ถ้าปีใหม่ก็หกขวบแล้ว จะเข้าเรียนชั้นประถมแล้ว ”เมื่อนึกถึงส้มและอ้อยเธอพลางมีความหวานในใจ “โอ้ย โตขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าคุณไม่พูดเรายังคิดว่าคุณยังไม่แต่งงานสักอีก แต่ไม่คิดว่าลูกคุณจะโตขนาดนั้นแล้ว ดูไม่ออกจริงๆ คุณดูแล้วยังสาวมากเลย แถมสวยมากด้วย”พนักงานหญิงคนหนึ่งมองเธอด้วยสายตาสงสัย และแววตานั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา “คุณเพ็ญนีติ์ แล้วสามีคุณทำงานที่ไหนค้า?”อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอกับนภนต์เป็นคู่กัน ตอนนี้รู้ว่าไม่ใช่แล้ว สายตาพวกเขาก็ดูสบายลงเยอะ ไม่ใช่ผู้หญิงของเจ้านายงั้นก็เป็นเผ่าเดียวกับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไรพิเศษอีก นิ้วมือวางที่โต๊ะเริ่มไม่นิ่ง เพ็ญนีติ์ลังเลแล้ว เธอไม่รู้ควรพูดเรื่องที่เธอโสดออกมาดีไหม ถ้าพูดออกมาแล้วต้องมีคนเดามั่วแน่ๆ แต่ถ้าไม่พูดเรื่องช่อดอกไม้นั้นก็ได้กระจายไปทั่วบริษัทแล้ว เธอเลยหัวเราะขึ้น “บ้านฉันมีแค่ฉันคนเดียวที่ดูแลลูกสองคน เป็นฝาแฝดหญิง” และแล้วคำนี้จบลงแล้วทุกคนก็อึ้งไปอีกแล้ว ไม่นานพลางมีคนหนึ่งพูดขึ้นมา “ที่แท้เป็นฝาแผดนี่เอง ถึงว่าทำไมคุณมีลูกสองคนสักอีก”