已经是第一章了
ตอนที่144 ระหว่างสามีภรรยา
ตอนที่144 ระหว่างสามีภรรยา
ญาณินีละสายตาออกไป
เพื่อนที่เธอเชื่อใจมาโดยตลอดระยะเวลาหลายปีนี้ ทำไมในสถานการณ์เช่นนี้กลับไม่ช่วยเธอกัน?
“เอาล่ะ เรื่องนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน คุณจิดาภาเดินทางมาเหนื่อยๆ คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะมีงานใหม่อีก” ญาณินียิ้มแล้วเอ่ยพูดกับจิดาภา “ฉันกับภพธรมีเรื่องต้องคุยกันอีก คุณกลับเองได้ใช่ไหม?”
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
จิดาภาตอบกลับไปเพียงประโยคเดียว ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
เธอไม่ได้พยายามช่วงชิงอะไรเพื่อตัวเอง และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่เคยคิดที่จะประจบประแจงใครด้วยเช่นกัน
ภพธรมองดูเธอออกไปแล้ว จึงถอนหายใจออกมา และขณะที่เตรียมจะหยิบถ้วยกาแฟขั้นมานั้น ญาณินีก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน “คุณกลายเป็นคนของจิดาภาเร็วขนาดนี้เลยหรือ?”
บรรยากาศในออฟฟิศนั้นแตกต่างไปจากเดิม
และแววตาของญาณินีก็ปรากฏให้เห็นถึงอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามา “เพียงแค่ไม่กี่วัน คุณก็ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาของคุณแล้วหรือ?”
ภพธรส่ายหน้า ยืดตัวขึ้นแล้วมองไปยังญาณินี “เรื่องนี้มันจะเลอะเทอะกันไปใหญ่แล้ว จิดาภาไม่ได้อาศัยข่าวลือพวกนี้เพื่อสร้างกระแสให้ตัวเองขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงขึ้น ที่เธอเลือกโอเล นั้นก็เป็นเพราะชื่อเสียงและคำร่ำลือของโอเล”
สีหน้าของญาณินีเปลี่ยนไป
“แล้วอีกอย่าง ในสัญญาจิดาภาก็ขอไว้อย่างชัดเจน ว่าเธอมีสิทธิที่จะเลือกจะตัดสินใจเอง ซึ่งตอนนั้นคุณเองก็ยินยอม”
“เส้นทางของเธอก็เดินมาลำบากมากพอแล้ว พวกเราล้วนแต่เป็นคนที่เดินในเส้นทางเดียวกัน ทำไมจะต้องทำถึงขนาดนี้กัน?”
ญาณินีซึ่งพอได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วนั้นไม่ได้ตอบอะไรกลับไป สักพักหนึ่งเธอจึงเอ่ยขึ้น “ฉันรู้แล้ว ว่าคุณยืนอยู่ทางฝั่งจิดาภากลายเป็นคนของเธอไปแล้วสินะ”
“นี่ไม่ใช่ปัญหาที่ว่าใครจะอยู่ฝั่งใคร พวกเราไม่ได้หวังจะให้ศิลปินเราไปได้ดีหรอกหรือ อยากให้โอเลดียิ่งๆขึ้นไม่ใช่หรือ?” ภพธรรู้สึกเอะใจ
หากว่ากันไปตามในระดับหนึ่งแล้วนั้น การกระทำของญาณินีในวันนี้ ได้ล้ำเส้นของจิดาภาเกินไปแล้ว
และนี่จะเป็นรอยร้าว ที่จะทำให้เกิดความยุ่งยากขึ้นระหว่างพวกเธอทั้งสองคน
“หลายปีมานี้ คุณเองก็เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน ไม่ใช่หรือ?”
ญาณินีเคาะโต๊ะอย่างกระวนกระวายใจ “ฉันนัดกับทางผู้จัดการรเมศไว้แล้ว ตอนนี้จะไปยกเลิกได้อย่างไร?”
“เดี๋ยวผมจัดการเอง” ภพธรไม่ยอมให้จิดาภาไปทำเรื่องนี้อย่างแน่นอน และก็ไม่อยากให้ญาณินีต้องกลับไปกลับมาเช่นกัน มิเช่นนั้นคำพูดที่พูดออกไปแล้วจะส่งผลกระทบต่อโอเลได้
สีหน้าของญาณินีดูโล่งใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เพียงแต่เห็นแววตาของภพธรที่ดูยังคงมีความซับซ้อนฉายให้เห็นอยู่
“ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าที่เซ็นสัญญากับจิดาภานั้น คือคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่”
“ผมเชื่อในความสามารถของจิดาภา เพียงแค่คุณไม่ต้องไปควบคุมเธอ เธอจะทำให้โอเลก้าวหน้าได้แน่นอน” ภพธรลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป เขาไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว
มิเช่นนั้น เขาเองกไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำอะไรออกมาอีก
หลายปีมานี้ หลายๆอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด หรือบางทีเขากับญาณินีเองก็อาจจะไม่ใช่พวกเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ขณะที่ภพธรเดินเข้ามายังโรงจอดรถนั้น ก็เห็นว่าจิดาภากำลังรอเขาอยู่ “ผมคุยกับคุณญาณินีไปแล้ว เรื่องนี้ให้ผมไปจัดการแก้ไขเองนะ คุณก็ตั้งใจทำงานของคุณไป”
“ทำให้คุณลำบากใจแล้ว”
“ไม่หรอกครับ เพราะถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ผมก็จะยังทำแบบนี้ การทำข้อตกลงกันของศิลปินอาจจะทำให้บริษัทแย่ลงกว่าเดิม หลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร ใครก็คงคาดได้ไม่ได้หรอกครับ” ภพธรก้มหน้าลง “นั่นไม่ใช่ทางที่คุณจะเดิน”
“ขอบคุณที่คุณเข้าใจนะคะ” จิดาภารู้สึกโล่งใจ “ฉันคิดว่า โอเลจะไม่เหมือนบริษัทอื่นๆ ที่จะไม่บีบบังคับศิลปินให้ทำในเรื่องสกปรกๆเสียอีก”
“ถ้าหากเป็นคุณ เค.เอฟก็คงจะไม่บีบบังคับให้คุณทำเรื่องพวกนี้” ภพธรไม่เข้าใจจิดาภา ที่เธอยังคงจะเลือกเส้นทางที่มีแต่ขวากหนามมากที่สุดในเส้นทางนี้
จิดาภายกยิ้มที่มุมปาก เหตุผลนี้ทำไมเธอจะไม่เข้าใจกัน
“ฉันตอนนี้ ยังมีคุณสมบัติไม่มากพอ ฉันยังขัดใจคุณญาณินีไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้มีข้อดีกับฉันซักเท่าไหร่นัก”
“คุณวางใจได้ ผมจัดการเรื่องนี้ได้แน่ การรับมือกับศิลปินและสังกัดอื่นๆนั้นเป็นหน้าที่ของผู้จัดการส่วนตัวอย่างผมอยู่แล้ว สิ่งที่คุณต้องทำก็คือแสดงออกมาให้ดีเพียงเท่านั้น”
จิดาภารู้สึกชื่นชมเขา “เรื่องที่ให้คุณมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉัน ฉันต้องขอบคุณคุณญาณินีจริงๆนะคะ”
ภพธรส่งยิ้มตอบกลับไป “กลับไปพักผ่อนเถอะครับ มีเวลาก็ดูข้อมูลของบริษัทWMไว้บ้างนะครับ เดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องทางคุณรเมศก่อน”
หลังจากที่จิดาภาออกมาจากโอเลแล้วนั้น มุ่งหน้าไปยังเค.เอฟ แล้วเธอก็กดต่อสายหาจิรภาสด้วย
“ยุ่งอยู่ไหมคะ?” ต่อสายสักพักจึงติดต่อเขาได้ เธอจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คิดถึงผมขึ้นมานิดนึงแล้วล่ะสิ?”
จิดาภาเม้มปาก “คุณอยากจะบอกฉันว่าคุณยุ่งอยู่นิดหน่อย หรือว่าต้องการจะถามฉันว่าฉันคิดถึงคุณรึเปล่ากันแน่คะ?”
“ไม่ยุ่งแล้วครับ คุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปหา”
“อยู่ใต้ตึกเค.เอฟค่ะ” จิดาภาเงยหน้ามองขึ้นไปยังออฟฟิศของจิรภาส
“ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้เลย รอผมนะ”
จิรภาสพูดเสร็จแล้วจึงกดวางสายไป แล้วเอ่ยพูดกับผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเขา “คุณรามิลครับ ถ้าเช่นนั้นก็ตามนี้นะครับ”
“ไม่มีปัญหาครับ แหวนจะส่งให้คุณตามกำหนดนัดอย่างแน่นอน ทั้งยังเป็นเอกลักษณ์หนึ่งเดียวในโลกด้วยครับ ความตั้งใจของคุณนี้จะถูกส่งต่อไปยังมือของเธออย่างไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน”
จิรภาสหันมาบอกกับตฤณ “ผมลงไปข้างล่างก่อน คุณอยู่ส่งคุณรามิลด้วยนะ”
“ครับ คุณจิรภาส”
จิรภาสรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ เขาไม่อยากให้จิดาภามารู้เรื่องเซอร์ไพรส์นี้เข้าเสียก่อน
เขาเห็นจิดาภานั่งอยู่ในร้านกาแฟที่ชั้นหนึ่ง อย่างสง่างามและดูสบายใจ พร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ แล้วเดินเข้าไปเอ่ยถาม “ผมขอนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ?”
“ได้อยู่แล้วค่ะ” จิดาภาพยักหน้ารับแล้วตอบรับไปเมื่อได้ยินเสียงอันแสนคุ้นเคย
ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน
“เร็วนี่ครับ ไหนว่าจะแวะเข้าบริษัทก่อน? เสร็จเร็วขนาดนี้เลยหรือ?” จิรภาสรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอดูแตกต่างไปจากปกติ
จิดาภาดูเป็นทุกข์ และขณะที่เขากำลังพิจารณาสำรวจอย่างละเอียดอยู่นั้น จิดาภาก็ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกจิตตกของตัวเองได้เลย จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ที่โอเลให้เขาฟัง “ฉันรู้สึกว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด การเผชิญหน้ากับเรื่องราวของฉันกับคุณญาณินีเรามีทัศนคติที่แตกต่างกันเกินไปค่ะ ทั้งยังไม่สามารถจะปรับความแตกต่างเหล่านั้นให้เข้าหากันได้อีก บวกกับเรื่องของภารดีและจิรสุดาสองคนนั้นอีก ฉันกังวล....”
จิรภาสนั่งฟังอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆออกมา เขาในตอนนี้เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่พร้อมรับฟังเรื่องราวในใจของภรรยาตัวเองเพียงเท่านั้น
“ผมเชื่อในการเลือกและการตัดสินใจของคุณ”
สิ่งที่เขาให้ได้นั่นก็คือการสนับสนุนและการให้กำลังใจเธอได้อย่างไม่มีขีดจำกัดนี้
“สิ่งที่คุณไม่ได้ยินยอมที่จะทำเหล่านั้น คุณไม่ต้องทำก็ได้ โอเลเป็นเพียงฐานเหยียบให้คุณเท่านั้น สุดท้ายแล้วเป้าหมายของคุณไม่ใช่มันอยู่แล้ว”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณยังมีผมอยู่นะ”
“ไม่ต้องกังวล แล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย โอเคไหมครับ?”
จิรภาสมองจิดาภาอย่างอ่อนโยน แววตาเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย
“ฉันมีคุณอยู่ด้วย ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เพียงแต่ฉันแค่รู้สึกว่าคนเรานั้นแปลกเสียจริงๆเลยนะคะ คุณญาณินีที่ฉันรู้จักในตอนแรกไม่ใช่แบบนี้ ตอนนั้นพวกเรายังยืนอยู่ในเส้นทางที่เป็นไปในทิศทางเดียวกันอยู่เลย พอตอนนี้บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปเสียอย่างนั้น” จิดาภายื่นมือออกมาจับมือจิรภาสไว้
“จุดที่ยืนอยู่ไม่เหมือนกัน จะทำอะไรก็คงมีวิธีที่แตกต่างกันออกไปอยู่แล้ว มีบางความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงได้ อย่างเช่น เธอเป็นประธานของโอเล และคุณก็เป็นศิลปินของโอเล”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” จิดาภาพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น
ต่อไปหากญาณินีทำเช่นนี้กับเธอ เธอจะไม่ลังเลอีกแล้ว และจะไม่ทำให้ตัวเองต้องลำบากใจด้วย....ในเมื่อทุกๆคนต่างก็มีหลักการเป็นของตัวเอง เธอไม่อยากต้องฝืนตัวเอง
已经是最新一章了
加载中
