ตอนที่ 159 ถูกข่มขู่

ตอนที่ 159 ถูกข่มขู่ หลังจากที่ญาณินีถูกวางสายใส่ไปแล้วนั้น เธอเงียบไปสักพักหนึ่ง เธอไม่คิดเลยว่าจิดาภาจะกล้าถึงขนาดนี้! กล้าวางสายใส่เธอ กล้าแสดงท่าทีเช่นนี้กับเธอ! เธอจึงติดต่อไปยังภพธรอีกครั้ง แต่ภพธรที่เมื่อฟังเรื่องนี้แล้วนั้น ตอบกลับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ “คุณญาณินี ผมคิดว่าจิดาภาจะอยู่ในช่วงว่างงานชั่วคราว ผมจึงจัดตารางงานให้เธอไปเรียบร้อยแล้วครับ เกรงว่า....จะรับงานนั้นไม่ได้แล้ว” รับไม่ได้อย่างนั้นหรือ? ญาณินีเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง เธอจะคาดคิดได้อย่างไรกันว่าจะมีวันนี้ เธอวางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพราะเพียงแค่โฆษณาของWMที่ฉายออกไปแล้วจะทำให้เรื่องกลับกลายเป็นเช่นนี้ เธอไม่เพียงแต่จะต้องสูญเสียเงินก้อนใหญ่ในค่าชดเชยการผิดสัญญาไปเท่านั้น แต่ยังจะกลายเป็นตัวตลกในวงการนี้เพราะจิดาภาอีกเสียด้วย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอรู้ว่าไม่สามารถจะรอได้อีกต่อไปแล้ว หลังจากที่คุยกับคมสรไปเมื่อครั้งที่แล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะใช้วิธีที่สะดวกและรวดเร็วที่สุด นั่นก็คือการควบคุมตัวพี่นัฎ! “คมสร ฉันต้องการตัวญาติของพี่นัฎเป็นตัวประกัน ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไรก็ตาม คุณช่วยฉันเรื่องนี้หน่อยแล้วกัน เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ฉันจะให้ค่าตอบแทนที่เป็นที่น่าพอใจให้กับคุณ” เพื่อควบคุมจิดาภา เธอจึงต้องใช้วิธีสกปรกเช่นนั้น แววตาของคมสรฉายแววมืดลง “ได้ครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้โดยไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยครับ ส่วนคุณก็อย่าลืมที่รับปากกับผมไว้วันนี้แล้วกัน” ที่บ้านของพี่นัฎไม่ได้มีใครอยู่นัก แต่มีเพียงน้องชายคนที่ติดกันกับเธออยู่เพียงเท่านั้น ญาณินีเป็นเพราะตัวเธอเองที่ทำให้ตัวเองเป็นปิศาจร้ายแบบนี้ ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้ว ในสายตาของเธอ ถ้าหากจิดาภาไม่ขัดใจเธอ เส้นทางของเธอคงจะไม่ได้ถูกจำกัดอย่างแน่นอน ผลลัพธ์ของวันนี้เป็นสิ่งที่เธอทำตัวเธอเองทั้งนั้น จิดาภาไม่ยอมอะไรเลยสักอย่าง แล้วจะยืนอยู่ในวงการบันเทิงนี้ได้อย่างไรกัน! ………. หลังจากที่ยืนยันรับงานสัมภาษณ์แล้วนั้น จิดาภาก็ได้ไปสัมภาษณ์บทบาทอื่นๆอีก ยุ่งจนถึงช่วงกลางคืน ถึงจะมีเวลาเป็นของตัวเอง “บอสใหญ่มารับเธอแล้ว รถจอดอยู่ข้างนอกนะ” พี่นัฎหันไปบอกกับภพธร “น้องชายฉันหยุดเลยมาหาฉัน เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะคะ” ภพธรเองก็บอกออกมาเช่นกันว่าตัวเองมีธุระต้องไปก่อน นับตั้งแต่ที่ญาณินีไม่ได้ตั้งใจที่จะเอ่ยถึงวรมนนั้น เขาเองก็กำลังสืบหาข้อมูลสาเหตุการตายที่แท้จริงของเธอในปีนั้นอยู่ จิดาภาเดินออกมายังที่จอดรถเพียงลำพัง เห็นจิรภาสเป็นคนขับรถมารับเธอเอง “คนสวยครับ ไปไหนเอ่ย? ให้ผมไปส่งคุณไหมครับ?” “ไปในหัวใจของคุณค่ะ” จิดาภาว่าดังนั้นแล้วจึงขึ้นรถ จิรภาสยิ้ม “วันนี้ผมจะพาคุณไปยังที่พิเศษแห่งหนึ่งนะครับ” หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถได้จอดอยู่ในย่านชานเมืองซึ่งหากจากตัวเมืองพอสมควร นี่เป็นโรงแรมส่วนตัว พ่อครัวมาจากประเทศอิตาลี ในทุกๆคืนจะมีเพียงสิบที่นั่งเท่านั้น และคนธรรมดาก็คงจะไม่สามารถจองได้เสียด้วย ภายในนั้นมีปลูกดอกไม้สดไว้หลากหลายสี โรแมนติกเหลือเกิน จิดาภาที่ถูกทัศนียภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังรู้สึกตกตะลึง “คุณจิรภาสคะ ที่นี่สวยจังค่ะ...” จิรภาสยื่นมือมาโอบไหล่เธอ พาเธอเดินเข้าไปด้านในโรงแรม ภายในห้องโถง เมื่อพนักงานบริการเห็นพวกเขาเดินเข้ามา กลับก้มหน้าลงด้วยความตื่นเต้น เขาไม่มีหน้าที่จะไปพบกับจิดาภา และยิ่งไม่อยากให้เธอจำเขาได้ด้วย แต่เนื่องจากเธอรู้สึกคุ้นมาก ขณะที่เดินผ่านเขาไปนั้น จิดาภาก็จำเขาได้ “เป็นอะไรครับ?” เมื่อรู้สึกถึงปฏิกิริยาของคนที่อยู่ในอ้อมแขนตัวเอง จิรภาสจึงมองตามไปยังสายตาของเธอ “นั่นชเยศค่ะ” ในใจของจิดาภาไม่ได้รู้สึกอะไร คำสัญญาที่เคยให้ไว้ เป็นเพียงแค่เศษฝุ่นในความทรงจำของเธอเพียงเท่านั้น เธอไม่เคยคิดเสียใจในความบ้าของตัวเอง แต่นั่นกลับทำให้เธอได้รู้ความจริงที่กระจ่างต่างหาก คนนั้น ไม่ใช่คนที่ถูกกำหนดไว้ให้เธอ “ใช่หรือครับ?” จิรภาสราวกับรู้สึกไม่ค่อยพอใจบ้างเล็กน้อย กระชับกอดเธอให้แน่นขึ้น เมื่อรับรู้ถึงความหึงของผู้ชายข้างๆ จิดาภาจึงยิ้มแล้วเอ่ยกับเขา “ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าเขาตกลงมาอยู่ในจุดนี้ ทำให้ฉันรู้สึกงงเฉยๆเองค่ะ” เป็นเรื่องยากที่จะเห็นท่าทางอันหึงหวงของจิรภาสเช่นนี้ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ จิดาภายืนอยู่ด้านหน้าเขา แล้วพูดออกมาอย่างตั้งใจ “ฉันสาบานได้ค่ะว่าในใจฉันมีเพียงแค่คุณจิรภาสเพียงคนเดียวเท่านั้น ทั้งในชีวิตนี้ ชาตินี้ แม้จนวันตายก็จะไม่เปลี่ยนแปลง” ดวงตาของชายหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อย “คุณนี่นะ....” เขาที่ช่วยเธอไม่ได้ จึงจับคางเธอด้วยความรักและเอ็นดู พร้อมกับบรรจงจูบลงไปอย่างลึกซึ้ง ........ พี่นัฎที่รอน้องชายอยู่ที่สนามบินเป็นเวลานาน ก็ยังคงไม่เจอกับน้องชายของเธอ เธอมองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง มีข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จักส่งข้อความมาให้เธอ “น้องชายของคุณอยู่ในมือของพวกเรา ถ้าอยากเจอตัว ไปที่โรงจอดรถโซนC” พี่นัฎตื่นกลัว จึงรีบวิ่งไปยังทิศทางนั้นโดยทันที “ขึ้นรถ” คมสรรอเธออยู่ก่อนแล้ว “เป็นคุณ? คุณทำอะไรน้องชายฉัน!” พี่นัฎตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “ที่นี่มีรปภ.หลายคนนะ คุณ....” “ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ตะโกนร้องเสียงดังแบบนี้ ถ้าคุณไม่กลัวน้องคุณจะลำบากล่ะก็ ตะโกนร้องไห้คนมาช่วยได้เลย” พี่นัฎตกใจกับคำพูดของคมสรเป็นอย่างมาก จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก แล้วเข้าไปนั่งด้านในรถทันที รอจนรถจอดที่หน้าประตูบ้านของญาณินี พี่นัฎก็เข้าใจทุกอย่าง เธอมองคมสรอย่างเหยียดหยาม “คุณญาณินีหลอกใช้พวกคุณมาตลอด แต่คุณก็ยังซื่อสัตย์ทำเพื่อเธอ ฉันล่ะยอมคุณจริงๆเลย” คมสรหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “เข้าไปสิ ผมจะรอดูว่าอีกประเดี๋ยวคุณจะยังมีท่าทางสบายๆแบบนี้ได้อีกอยู่ไหม” พี่นัฎกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วเดินตามคมสรเข้าไปในบ้านของญาณินี น้องชายของเธอเรียนอยู่ปีสอง เขาชอบงานในวงการบันเทิงมาโดยตลอด และก็รู้ด้วยเช่นกันว่าพี่นัฎทำงานเป็นผู้ช่วยศิลปินอยู่ มักจะรู้สึกสงสัยในเรื่องของบริษัทต้นสังกัดของศิลปินอยู่บ่อยๆ ญาณินีเองก็สืบข้อมูลจนรู้เรื่องเหล่านี้อยู่ก่อนแล้ว เธอหยิบตารางข้อมูลการคัดเลือกศิลปินใหม่ออกมาให้น้องชายของพี่นัฎ กนต์ธร “พี่นัฎ มาแล้วหรือ!” เมื่อกนต์ธรเห็นพี่นัฎเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ “บอสคนสวยของพี่คนนี้นี่ดีจริงๆเลย เธอบอกว่าจะให้ผมเข้าร่วมการคัดเลือกการเดบิวต์ศิลปินใหม่ในช่วงปลายปีนี้ด้วยนะ ถ้าหากผมแสดงออกมาดีๆล่ะก็ อาจจะได้เข้าวงการด้วย” “เข้าวงการ? นี่เธอพูดมั่วอะไร เธอต้องตั้งใจเรียน ยังต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยนะ!” พี่นัฎดึงตัวกนต์ธร แล้วจ้องญาณินีด้วยความเคร่งเครียด แสงสว่างของไฟในห้องกับอารมณ์ของเธอนั้นช่างไม่เข้ากันเสียเลย “จะเครียดไปทำไมกันล่ะ? ฉันไม่ใช่เสือสักหน่อย เพียงแค่เชิญน้องคุณมาเป็นแขกเท่านั้นเอง ฉันไม่กินเขาหรอกนะ” ญาณินีหัวเราะออกมา “กนต์ธร อย่ากังวลไปเลย เรื่องที่ฉันรับปากเธอไว้ ฉันจะต้องทำตามนั้นแน่นอน ขอเพียงเธอมาเข้าร่วมการคัดเลือก ฉันรับประกันว่าเธอจะได้เข้าวงการแน่ๆ!” “จริงนะครับ!” กนต์ธรรู้สึกตื่นเต้น เขาค่อนข้างจะยังเด็ก ยังไม่รู้จักธาตุแท้ของญาณินี ง่ายนักหากจะถูกเธอหว่านล้อมเช่นนี้ “เธอหยุดพูดได้แล้ว กลับไปกับพี่!” พี่นัฎที่กำลังจะดึงกนต์ธรให้ออกไปด้วยกัน แต่กลับถูกคมสรขวางทางเอาไว้เสียก่อน เขามองไปยังพี่นัฎอย่างมีความหมายแอบแฝง หลังจากนั้นจึงเอ่ยพูดกับกนต์ธรว่า “ฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวในสังกัดของโอเล คืนนี้เธอไปพักกับฉันแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่บริษัท เป็นไง?” เมื่อกนต์ธรได้ยินดังนั้น รู้สึกดีใจยิ่งนัก “ได้เลยครับ!” สายตาที่มองตามคมสรที่กำลังพากนต์ธรเดินออกไป พี่นัฎกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย...โวยวายไปก็คงไม่ส่งผลดีทั้งต่อตัวเธอและกนต์ธรอยู่ดี อีกทั้งที่ญาณินีลงทุนลงแรงถึงขั้นนี้ คงจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างแน่นอน “ไม่นึกเลยว่าประธานบริษัทโอเลจะเล่นอุบายแบบนี้นะคะ” พี่นัฎมองญาณินีอย่างระแวดระวัง “ฉันก็เพียงแค่อยากให้โอกาสในการเข้าวงการบันเทิงกับน้องชายของคุณเท่านั้นเองค่ะ คุณก็รู้ เพียงแค่เอ่ยปากออกมา ให้งานละครหรือโฆษณากับเขาเป็นเรื่องที่ง่ายมาก คุณคงจะไม่เป็นเหมือนจิดาภาที่แยกแยะไม่เป็นหรอกใช่ไหมคะ?”