ตอนที่ 25 มันตกหลุมพรางแล้ว(2)

ตอนที่ 25 มันตกหลุมพรางแล้ว(2) โจว๋เส้ากวางพูด: “ขอรับ ท่านพ่อ” โจว๋หวูนเฟิงถามด้วยความแปลกใจ: “ท่านปู่ ท่านพ่อ แท้จริงแล้วเกิดอันใดขึ้นกันแน่? ข้าพึ่งได้ออกมา ท่านปู่ยังไม่ทันได้ทดสอบการพัฒนาของวรยุทธ์ข้า ทำไมกี่วันนี้ทุกคนถึงได้เคร่งขหรือมกันนัก? ท่านปู่ก็ไม่ได้สนใจว่าข้าปิดตัวเองฝึกวรยุทธ์หนึ่งปีจะพัฒนาไปอย่างไรแล้ว” โจว๋เส้ากวางพูด: “เฟิงเอ๋อ เจ้ายังจำมู่หรงเซียนได้หรือไม่?” โจว๋หวูนเฟิงพยักหน้า: “แน่นอนว่าจำได้! มู่หรงเซียนเป็นกุนซือของจวนอ๋องโจว๋ของพวกเรา เมื่อก่อนเป็นรองแม่ทัพชิงหลง หนึ่งคู่ขวานฝีมือยอดเยี่ยมสะท้านฟ้า เป็นยอดฝีมือที่หาตัวจับยากคนหนึ่ง ตอนข้ายังเด็ก เขาก็มักจะแนะนำการฝึกวรยุทธ์ให้ข้า แต่สามปีก่อนเขาเลื่อนขั้นย้ายไปเมืองหลวงเป็นผู้บัญชาการทหารองครักษ์ ข้าก็เลยได้เจอเขาน้อยมาก แต่ว่าเขาก็จงรักภักดีต่อราชสำนัก กับพวกเราจวนอ๋องโจว๋เขาก็จงรักภักดี นับว่าเป็นบุรุษที่น่านับถือผู้หนึ่ง” โจว๋เส้ากวางพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าเศร้าโศก: “เขาตายแล้ว!” โจว๋หวูนเฟิงพูดอย่างตกใจ: “ท่านลุง......มู่หรงตายแล้ว? วรยุทธ์ของเขายอดเยี่ยม จะตายได้เยี่ยงไร?” โจว๋เส้ากวางพูด: “ผู้ที่ฆ่าเขาตายไม่ใช่คน! แต่เป็นสัตว์เวทย์ที่โหดร้ายตัวหนึ่ง!” โจว๋หวูนเฟิง: “สัตว์เวทย์? หรือว่าจะเป็นสัตว์เวทย์ที่อยู่ในป่าซางฉีที่เขาเล่าลือกัน?” โจว๋เส้ากวาง: “สัตว์เวทย์นี้ได้หายสาบสูญบนแผ่นดินไปหมดแล้วตั้งแต่ร้อยปีก่อน ในป่าซางฉีที่หนาวมากทางตอนเหนือที่เล่าลือกันนั้นเป็นสถานที่เดียวที่มีสัตว์เวทย์บรรพกาลที่โหดร้ายป่าเถื่อน แต่ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ในเฉียนหลงวานที่อยู่ใกล้ตอนเหนือของเมืองหลวงปรากฏสัตว์เวทย์ที่ดุร้ายตัวหนึ่ง----หมาป่าสองหัว!” โจว๋หวูนเฟิง: “หมาป่าสองหัว? ในหนังสือประวัติศาสตร์จาหรือกไว้ว่ายุคสมัยดึกดำบรรพ์สัตว์เวทย์ล่าอย่างโหดร้าย? ในโลกนี้มีหมาป่าสองหัวสัตว์นรกที่แปลกประหลาดเยี่ยงนี้อยู่จริง ๆ หรือ?” “ใช่! สัตว์เวทย์ปรากฏตัวบนโลกมนุษย์ ยังเป็นสัญญาณที่ร้ายแรงมาก เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน สัตว์เวทย์ฆ่าคนอย่างโหดร้ายไปถึงร้อยคน กินวัวม้าสัตว์เลี้ยงไปนับไม่ถ้วน ตอนนี้จิตใจผู้คนหวาดกลัว เมืองหลวงผู้คนต่างรู้สึกไม่ปลอดภัย” “สัตว์นรกนี้ทำร้ายมนุษย์! จะไม่จัดการฆ่าหรือ?” “ทหารองครักษ์นำยอดฝีมือกลุ่มใหญ่มุ่งหน้าไปตามล่าสัตว์เวทย์ที่สร้างความเสียหายให้ประชาราษฎร์ แต่ว่าทั้งหมดได้ไปแต่ไม่ได้กลับ......ท่านลุงมู่หรงของเจ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น” “สัตว์เวทย์โหดร้ายเช่นนี้โดยแท้จริง? จวนอ๋องโจว๋ของพวกเราจะมองอย่างนิ่งเฉยได้อย่างไร?” “นี่ก็คือเหตุผลที่พวกเรารอเจ้าออกมา ความหมายของท่านปู่ของเจ้าคือหวังว่าครั้งนี้ให้เจ้านำยอดฝีมือไปตามล่าสังหารสัตว์เวทย์! เฟิงเอ๋อ ครั้งนี้นับว่าอันตรายมาก ถ้าเจ้าไม่มั่นใจ.......” “ไม่! ข้ามีความมั่นใจ” โจว๋หวูนเฟิงพูด: “ท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านลุงท่านอาทุกท่าน เฟิงเอ๋อรู้ว่าทุกท่านรักและอยากปกป้องข้า ตั้งแต่เล็กจนโต ของที่ดีที่สุดล้วนมอบให้ข้า! แม้แต่วรยุทธ์ของข้า ก็เป็นท่านปู่และท่านลุงท่านอาทุกท่านเป็นผู้ชี้แนะ เฟิงเอ๋อมีความสำเร็จในวันนี้ได้ ล้วนพึ่งพาการอบรมเลี้ยงดูที่ทุกท่านทุ่มเทคอยสั่งสอน ตามฆ่าสัตว์เวทย์ครั้งนี้ ภารกิจอันตรายและยากลำบาก เฟิงเอ๋อรู้ว่าท่าปู่และท่านลุงท่านอาทุกท่านจะทดสอบความสามารถของเฟิงเอ๋อ เฟิงเอ๋อจะพยายามทำให้เต็มที่แน่นอน จะไม่ทำให้พวกท่านผิดหวัง!” นายท่านโจว๋พยักหน้าอย่างชื่นชม: “เฟิงเอ๋อ เจ้าฉลาดอย่างแท้จริง แค่เพียงเล็กน้อยก็สามารถเข้าใจได้ ไม่เสียแรงจริง ๆ ที่พวกเราคอยอบรมสั่งสอนเจ้ามาอย่างดี ถ้าครั้งนี้เจ้าสามารถนำยอดฝีมือตระกูลโจว๋ไปจับฆ่าสัตว์เวทย์ได้สำเร็จ ไม่เพียงแค่ได้ช่วยกำจัดทุกข์ให้ประชาราษฎร์ แต่ยังสามารถพึ่งพาศึกครั้งนี้ให้เจ้ามีชื่อเสียงได้ ก่อเกิดอำนาจบารมี นี่จะเป็นสิ่งที่ส่งเสริมความสำเร็จของเจ้าในอนาคตอย่างยิ่งใหญ่ ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่บททดสอบ แต่จะเป็นโอกาสที่จะสร้างคุณงามความดี!” โจว๋หวูนเฟิงพูด: “ท่านปู่ ท่านโปรดวางใจ หลานจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน!” หลังจากร่วมหารือกันอย่างเคร่งเครียดผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่า ในที่สุดก็ได้กำหนดแผนการหน้าที่ตามฆ่าสัตว์เวทย์ในครั้งนี้อย่างละเอียด โดยให้โจว๋หวูนเฟิงเป็นผู้นำ นำยอดฝีมือตระกูลโจว๋แปดคนมุ่งหน้าไปเฉียนหลงวานฆ่าสัตว์เวทย์ ในยอดฝีมือแปดคนนี้มีโจว๋เส้ากวางและโจว๋เส้าฉีสองพี่น้องด้วย อีกหกคน ก็เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งอันดับสองในตระกูลโจว๋ หลังจากวางแผนภารกิจและการแบ่งงานเสร็จ นายท่านโจว๋ให้โจว๋เส้ากวางและโจว๋เส้าฉีลูกชายทั้งสองให้อยู่ต่อกันก่อน “พี่ใหญ่ พี่รอง พวกเจ้าสองพี่น้องสุขุมหนักแน่นตลอดมา เฟิงเอ๋อในครั้งนี้ต้องให้พวกเจ้าดูแลแล้ว ทั้งหมดต้องให้ความปลอดภัยของเฟิงเอ๋อมาก่อนอันดับแรก เข้าใจไหม?” นายท่านโจว๋กำชับครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่อยากให้โจว๋หวูนเฟิงผู้ที่มีศักยภาพสืบทอดตระกูลโจว๋เพียงหนึ่งเดียวเกิดอุบัติเหตุอันใดขึ้น จับสัตว์เวทย์ไม่ได้ก็ไม่ต้องเคร่งครัด สำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของคน” โจว๋เส้าฉี: “ท่านพ่อวางใจ พวกเราจะปกป้องเฟิงเอ๋อด้วยชีวิต เขาเป็นความหวังหนึ่งเดียวของจวนอ๋องโจว๋ของพวกเรา” นายท่านโจว๋ถามขึ้นทันที: “พี่รอง ในบรรดาพี่น้องทั้งหมดเจ้าเป็นคนที่ฉลาดและรอบคอบที่สุด เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมครั้งนี้ข้าถึงให้เฟิงเอ๋อนำกองกำลังไปด้วยตัวเอง?” โจว๋เส้าฉีตอบ: “ท่านพ่ออยากให้เฟิงเอ๋อได้ฝึกฝนอย่างหนัก และเติบโตจากการเผชิญอันตรายครั้งนี้......” นายท่านโจว๋ไม่พูดต่อ โจว๋เส้าฉีถามอย่างแปลกใจ: “หรือว่าท่านพ่อยังมีความหมายอื่นอีก?” นายท่านโจว๋พยักหน้า: “เจ้าเป็นคนฉลาดที่สุดในตระกูลโจว๋โดยแท้จริง! ฝึกกรำสามารถในการเป็นผู้นำของเขาและสร้างความชอบในการรบจริง ๆ เป็นสิ่งที่สำคัญมาก แต่พวกนี้เป็นเพียงแค่เหตุผลบังหน้า” “แล้วเหตุผลจริง ๆ คืออันใด?” “หัวใจหมาป่า!” ปากของนายท่านโจว๋เปร่งสองคำที่หนักมากออกมา “หัวใจหมาป่า? เป็นของอันใดกัน?” “ข้างในของสัตว์เวทย์ซ่อนพลังชีวิตเน่ยตานไว้ด้านใน สัตว์เวทย์ยิ่งแกร่งขนาดไหน หัวใจหมาป่าข้างในยิ่งมีพลังมาก พลังกำลังของสัตว์เวทย์ก็มาจากหัวใจหมาป่าที่อยู่ข้างใน” “คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องนี้จริง ๆ” “นี่เป็นเพียงเรื่องที่เล่าขานกันมา จริงหรือเท็จต้องให้พวกเจ้าไปค้นหาเอง แต่ว่าหนังโบราณจาหรือกไว้ว่าหัวใจหมาป่าที่อยู่ภายในตัวสัตว์เวทย์มีพลังชีวิตมากมายมหาศาล ถ้าคนธรรมดากินหัวใจหมาป่าเข้าไป ร่างกายจะแข็งแกร่ง ชีวิตยืนยาวง่ายดาย ถ้าเป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์กินหัวใจหมาป่าเข้าไป พลังภายในจะแข็งแกร่ง ปรับการทำงานของร่างกายและจิตใจให้มีพลังแข็งแกร่ง วรยุทธ์พัฒนาอย่างรวดเร็ว! หลังจากพวกเจ้าฆ่าหมาป่าสองหัวแล้ว ผ่าท้องของมัน แล้วเอาหัวใจหมาป่าให้เฟิงเอ๋อกิน!” โจว๋เส้าฉีรู้ชัดเห็นแจ้ง: “แต่ไหนแต่ไรท่านพ่อได้ไตร่ตรองมาอย่างรอบคอบแล้ว เฟิงเอ่อร์ปิดตัวเองหนึ่งปี พลังก้าวหน้าจนเป็นยอดฝีมือขั้นเจ็ด ทำลายยอดฝีมือขั้นเจ็ด บรรลุถึงขั้นแปดก็สามารถคาดหวังได้ในเร็ววัน ถ้าสามารถกินหัวใจหมาป่าได้ ได้พลังที่มีประสิทธิภาพมาช่วย เขาก็สามารถทะลุตรวนขั้นเจ็ดได้ กลายเป็นหนึ่งร้อยปีมานี้เป็นยอดฝีมือแปดขั้นในราชวงศ์ส้งคนแรกที่อายุน้อยกว่ายี่สิบห้าปี!” นายท่านโจว๋พูด: “จากการที่พวกเราทุ่มตัวปลูกฝังสั่งสอน วรยุทธ์ของเฟิงเอ๋อพัฒนาอย่างรวดเร็ว อายุยังน้อยก็ได้เป็นผู้โดดเด่นกลายเป็นยอดฝีมือที่อายุน้อย ถ้าได้ยืมพลังปราณของหัวใจหมาป่า เขาจะได้ก้าวหน้าไปอีกขั้นอย่างรวดเร็ว อายุน้อยตลอดชีวิตในวัยหนุ่ม และก็ไม่มีใครสามารถเป็นเงาแทนได้......รอจนข้าหนึ่งร้อยปีแล้ว ตระกูลโจว๋ก็ยังไม่มีทางตกต่ำ!”