ตอนที่ 27 ได้รับบาดเจ็บ(2)

ตอนที่ 27 ได้รับบาดเจ็บ(2) “ปัง!” เขาสมกับเป็นยอดฝีมือขั้นเจ็ดที่อายุน้อยที่สุด แค่ดาบเดียวก็เหมือนลมที่พัดอย่างรุนแรงไปโดนหลังของสัตว์เวทย์ “กิ๊ง!”ปลายดาบถูจนเกิดประกายไฟ สัตว์เวทย์โกรธจนจ้องมองโจว๋หวูนเฟิง แสดงหน้าตาท่าทางดุร้าย “เฟิงเอ๋อ ระวัง!” โจว๋เส้ากวางสาดพลังภายในอันแข็งแกร่ง บังคับโจว๋หวูนเฟิง หนึ่งหัวของสัตว์เวทย์กำลังโรมรันอยู่กับโจว๋เส้าฉี อีกหนึ่งหัวของมันวกกลับมากัดโจว๋หวูนเฟิง หากไม่ได้โจว๋เส้ากวางเข้ามาผลักออก น่ากลัวว่าเขาจะสิ้นท่ามันเสียตรงนี้ โจว๋หวูนเฟิงตกใจกลัวจนหน้าซีด “เจ้าสัตว์นรกนี่ดุร้ายมาก พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม ช่วยกันรุมมัน รักษากำลังไว้ และค่อยลิดรอนพลังของมันอย่างช้าๆ” โจว๋เส้าฉีในท่ามกลางกลุ่มคนนั้น มีฝีมือมากที่สุด แต่ก็ได้รับบาดเจ็บมากที่สุดเช่นกัน เพราะเขาคือกำลังหลักในการรับมือกับสัตว์เวทย์ เป็นเขาคนเดียวที่โจมตีสัตว์เวทย์นั้นได้มากที่สุด การแบ่งกองกำลังโจมตีดูจะเป็นไปได้ด้วยดี ผู้มีฝีมือระดับสูงของตระกูลโจว๋นั้นมีพลังภายในที่ล้ำลึก ต่างผลักให้โจว๋เส้าฉีที่บาดเจ็บหนักออกไปข้างๆ ทุกคนต่างมีพลังที่ซ่อนเอาไว้อยู่ ยิ่งสู้ก็ยิ่งแกร่งขึ้น และในไม่ช้าก็เริ่มจับจุดอ่อนของสัตว์เวทย์นั้นได้ “แทงตาของมัน” โจว๋เส้าฉีคำรามลั่น ผู้มีฝีมือระดับสูงของตระกูลโจว๋ต่างอ่อนล้า ในที่สุดก็พบจุดอ่อนของสัตว์เวทย์จนได้ นั่นก็คือดวงตาทั้งสองหัวของมัน เนื้อหนังแข็งดังหินผาจนแทงไม่เข้า สิ่งที่อ่อนแอที่สุดย่อมเป็นดวงตาของมัน ผู้มีฝีมือทั้งเก้าต่างล้าและท้อ แต่สองหัวของเจ้าสัตว์ร้ายยังคงดุดันเช่นดั่งเก่า ถึงแม้จะเป็นผู้มีฝีมือระดับสูง แต่ร่างกายของมนุษย์ย่อมมีขีดจำกัด แต่สัตว์เวทย์นั้นราวกับมีขีดพลังที่ไร้จำกัด รับมือกับศัตรูทั้งเก้าราวกับเป็นลูกไก่ในกำมือ “บัดซบ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะแทงไม่เข้า” โจว๋หวูนเฟิงสูญเสียความเยือกเย็นไปเพราะการต่อสู้ที่กินเวลานาน ดาบของเขาระเบิดออก เพราะการถ่ายเทพลังภายใน เพื่อโจมตีดวงตาของสัตว์เวทย์ โจว๋เส้าฉีกล่าวเสียงผะแผ่ว “ไม่ดีแล้ว” “แรงของพวกเขายังมีไม่มาก หากสู้กันอย่างนี้ต่อไป พลังกายจะต้องหมดลงเป็นแน่” “ลงมือซะเฟิงเอ๋อ ใช้แรงไปทั้งหมด” โจว๋เส้าฉีออกคำสั่งการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ผู้มีฝีมือระดับสูงทั้งแปดต่างดึงพลังภายในและจิตวิญญาณออกมาทั้งหมด เพื่อเสริมสร้างทักษะให้แก่ตนเอง ดาบและมีดต่างต่อสู้ร่วมกัน ลมพัดกระหน่ำ แผ่นดินสั่นสะเทือน... ตึง ตึง ตึง แผ่นดินไหวสั่นอยู่ชั่วครู่ ดวงตาทั้งสี่ของสัตว์เวทย์ถูกทำลายไปเพียงสามดวงเท่านั้น เขาหมดสติไปในการโจมตีครั้งสุดท้าย คนของตระกูลโจว๋ต่างหัวเสีย แขนซ้ายของโจว๋หวูนเฟิงถูกกรงเล็บฉีกจนเนื้อขาด เลือดพวยพุ่งอย่างน่ากลัว แต่บาดแผลของเขากลายเป็นเล็กน้อยไปทันที โจว๋เส้าฉีกลายเป็นร่างเลือด เปรอะไปทั้งตัวไม่เหลือที่บนเสื้อผ้าหรือเนื้อตัวเลยแม้แต่นิด อาวุธในมือแตกซีกเป็นสองท่อน ผู้มีฝีมือระดับอีกคนของตระกูลโจว๋เองก็มือหัก ส่วนคนอื่นๆก็ได้รับบาดแผลที่ภายนอกและภายในกันไปถ้วนหน้า ผู้มีฝีมือระดับสูงของตระกูลโจว๋ลงมือ จนเกือบจะหมดลม แต่ท้ายที่สุดก็สามารถจบการปะทะที่ดุเดือดกับสัตว์เวทย์ลงได้ โจว๋เส้าฉีนึกถึงเรื่องที่บิดาของตนเคยสอนไว้ หากต้องผ่าท้องของสัตว์เวทย์ แต่ดาบกลับแทงไม่เข้า... “มัดสัตว์เวทย์นั่นไว้ และพากลับจวนอ๋อง” โจว๋เส้าฉีทำได้เพียงให้คนที่ยังสภาพดีอยู่ไม่กี่คนเข้าไปผูกสัตว์เวทย์ หลังจากนั้นก็จะกลับจวนกันเช่นไรคงค่อยคิดอีกที ท้องฟ้ามืดมิดแล้ว ไฟในจวนอ๋องโจว๋สว่างโร่ ในขณะที่ข้ารับใช้ต่างเดินกันให้วุ่นวาย เงาของร่างทั้งเก้าที่พาดสัตว์เวทย์ไว้บนไหล่โผล่ขึ้นที่ประตูด้านหลังของจวนอ๋องโจว๋ “เฟิงเอ๋อ เจ้ากับพวกท่านอาพาเจ้าสัตว์เวทย์ไปคุมขังไว้ที่คุกใต้ดินเสีย พาคนไปคุ้มกันให้แน่นหนา อย่าทำให้มันตื่นเด็ดขาด บังคับให้มันกินยานอนหลับ ให้มันได้หลับนานๆ ไม่รู้พันธมิตรข้างเคียงผู้ยิ่งใหญ่โยนปัญหาอะไรมาให้อีกแล้ว ข้าจะไปพบท่านปู่ของเจ้า” “ขอรับ ท่านอารอง” โจว๋เส้าฉีกลับมายังเรือนพัก เปลี่ยนเสื้อผ้า ชำระร่างกาย แล้วจึงตรงไปยังเรือนพักของนายท่านโจว๋ “ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ” “เข้ามา” “ขอรับ” โจว๋เส้าฉีเคาะประตู เมื่อได้รับคำอนุญาตจึงเปิดเข้าไป นายท่านโจว๋เมื่อเห็นลูกชายของตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงเอ่ยขึ้น “การต่อสู้วันนี้สาหัสมากเลยหรือ” โจว๋เส้าฉีกล่าวสีหน้าเคร่งคหรือม “เด็กๆไม่เคยออกรบจึงยังขาดประสบการณ์กัน สัตว์เวทย์ตัวนี้ดุร้ายกว่าทุกตัวที่เคยผ่านมา พวกเราผู้มีฝีมือระดับสูงทั้งเก้าคนต่างใช้เวลาต่อสู้ถึงสามชั่วยาม กว่าจะล้มมันได้” นายท่านโจว๋กล่าว “หัวใจหมาป่าล่ะ” สีหน้าโจว๋เส้าฉีย่ำแย่ทันตา “หนังของสัตว์นรกนั่นแข็งราวกับหิน แทงอย่างไรก็ไม่เข้า เวลานั้นอาวุธของพวกเจ้าต่างเสียหายอย่างหนัก จึงไม่สามารถผ่าท้องของมันแล้วนำเอาหัวใจหมาป่าออกมาได้...” นายท่านโจว๋กล่าว “แล้วสัตว์เวทย์ล่ะ ได้นำซากศพมันกลับมาหรือไม่” โจว๋เส้าฉีกล่าว “สัตว์เวทย์ยังไม่ตาย แต่ก็สูญเสียการมองเห็นไปแล้ว ท่านพ่อเคยบอกไว้ว่าหัวใจหมาป่าต้องนำออกมาตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่ถึงจะมีประสิทธิผลดีที่สุด ดังนั้นพวกเด็กๆจึงได้นำกลับมาที่จวนด้วย ข้าได้เรียกเฟิงเอ๋อให้นำมันไปขังไว้ที่ห้องขังใต้ดินแล้ว รอเพียงท่านพ่อลงไปตรวจเท่านั้น” นายท่านโจว๋กล่าวชื่นชม “ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม เจ้ารอง ครั้งนี้เจ้าเป็นผู้นำที่ดีมาก เจ้าสัตว์เวทย์ตัวนี้กล้าแกร่งยิ่งกว่าที่ผ่านมา แม้พวกเจ้าทั้งเก้าจะยังรับมือกับมันไม่ได้ แต่ก็ยังยืนหยัดที่จะต่อสู้กับมัน หากเฟิงเอ๋อได้กินหัวใจหมาป่า พลังจะต้องทบทวีเป็นพันเท่า ช่างเป็นโอกาสทองที่หาได้ยากนัก นี่คือยุคทองของเรา” โจว๋เส้าฉีกล่าว “ย่อมเป็นเพราะคำอายพรจากบรรพบุรุษตระกูลโจว๋ เด็ดหัวเจ้าสัตว์เวทย์นั่น แล้วเฟิงเอ๋อก็จะกลายเป็นจุดยอดของกลุ่มเด็กรุ่นใหม่ เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จของจวนอ๋องโจว๋ การเสี่ยงชีวิตอย่างอยากลำบากในค่ำคืนนี้ก็ไม่สูญเปล่าแล้ว...” “แย่แล้ว” ทันใดนั้นโจว๋เส้าหัวก็พรวดพราดเข้ามา แล้วตะโกนเสียงดัง “ท่านพ่อ ท่านพี่รอง แย่แล้วขอรับ”