ตอนที่ 28 เสี่ยง(1)

ตอนที่ 28 เสี่ยง(1) ใบหน้าของนายท่านโจว๋เคร่งขรึม “มีเรื่องอันใดกัน” โจว๋เส้าหัวกล่าว “สัตว์เวทย์น่าสะพรึงที่พี่รองนำมาได้หนีไปแล้วขอรับ” “หนีไปทางไหน” “บ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ขอรับ” โจว๋เส้าฉีเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน สัตว์เวทย์ตัวนั้นหนีไปได้อย่างไร” โจว๋เส้าหัวกล่าว “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันเล่า ข้ารู้เพียงพวกท่านจับสัตว์เวทย์กลับมาได้ แต่เดิมเพียงต้องการไปดูสัตว์เวทย์ตัวนั้นด้วยตาของตัวเองก็เท่านั้น แต่ตอนที่ข้าไปถึงห้องขังใต้ดิน สัตว์เวทย์ตัวนั้นก็ได้หนีไปเสียแล้ว” โจว๋เส้าฉีกล่าว “แล้วเฟิงเอ๋อเล่า พวกไม่ใช่ว่าคอยเฝ้าห้องขังใต้ดินไว้หรือ” โจว๋เส้าฉีเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “สัตว์นรกตัวนั้นคือปีศาจหรืออย่างไร เห็นได้ชัดว่าสิ้นท่าให้กับพวกข้าแล้ว แล้วเหตุใดถึงได้หนีไปได้กัน ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงของจวนอ๋องโจว๋ของพวกข้าต่างได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า เหนื่อยแสนเหนื่อย เด็กพวกนั้นช่างโชคร้ายเสียจริง...” แววตาของนายท่านโจว๋มีประกายของความสดชื่นพาดผ่าน “ยี่สิบปีแล้วสินะที่ข้าไปได้จับดาบ วันนี้คงได้ยืดเส้นยืดสายบ้างเสียแล้วสิ” โจว๋เส้าฉีกล่าวอย่างตื่นตระหนก “ท่านพ่อไม่ได้ พวกท่านชรามากแล้ว ร่างกายจะได้รับบาดเจ็บเอาได้นะขอรับ” นายท่านโจว๋ถลึงตาด้วยความโมโห “ฝีดาบของอันดับหนึ่งในใต้หล้าอย่างข้ายังไม่ได้ขึ้นสนิมไปหรอกนะ เจ้าสาม เมื่อครู่เจ้าบอกว่าสัตว์เวทย์นั่นวิ่งไปทางไหนกัน” “เหมือนจะหนีไปทางบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ขอรับ” “บ้านรินน้ำเสี่ยวจู้หรือ ตอนนี้ใครอยู่ที่นั่น” “เหมือนจะเป็น... ซินเหยา” “แย่แล้ว เด็กนั่นไร้วิชาติดตัว เร็ว ไปเรียกคนมีวิชาทุกคนมารวมที่จวนอ๋องแห่งนี้ ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ให้นำอาวุธติดตัวไปทั้งหมด แล้วรีบไปบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ ข้าจะตรงไปก่อน” นายท่านโจว๋ราวกับนกใหญ่ก็ไม่ปาน ทันใดนั้นก็รีบโผบินออกไปอย่างรวดเร็ว บรรดาสัตว์ภายในจวนอ๋องต่างอาละวาทด้วยความตื่นกลัว “โฮกกก” สัตว์เวทย์ที่ได้รับบาดเจ็บกู่ร้องก้องฟ้า หนูในบ้านต่างวิ่งพล่าน... ซินเหยาที่กำลังฝึกดาบอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์หยุดมือลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงกู่ร้องที่แปลกๆ แล้วบ่นอุบ “น่าประหลาด เหตุใดถึงมีเสียงคำรามของสัตว์ร้ายในจวนอ๋องกัน” “จีจี” ทันใดนั้นเสี่ยวป๋านก็ดูตื่นเต้นขึ้นมา แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าก็ไม่ปาน ... “เสี่ยวป๋าน เจ้าจะไปไหนกัน” “จีจี” เพียงชั่วพริบตา เสี่ยวป๋านก็ได้หายตัวไปท่ามกลางแสงจันทร์นี้เสียแล้ว... ซินเหยาบ่นอุบ “วันนี้เจ้าตัวเล็กเป็นอะไรกัน ปกตินอกจากกินแล้ว ก็ขี้เกียจตัวเป็นขน วันนี้ทำไมถึงได้วิ่งไวกว่าพวกโจรพวกขโมยเสียแล้ว” ซินเหยายังคงซ้อมดาบต่อไป... แต่หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวป๋านก็วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ “จีจี จีจี” เสี่ยวป๋านกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่เบื้องหน้าของซินเหยา ขนสีขาวทั่วร่างมีรอยเลือดเปรอะประปราย และในปากเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรอยู่สักอย่าง ซินเหยาหยุดมือ แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “เสี่ยวป๋าน เจ้าไปทำอะไรมากัน ทำไมถึงมีรอยเลือดเปรอะไปทั่วร่างเช่นนี้กันเล่า แล้วยังในปากเจ้าอีก เคี้ยวอะไรอยู่หรือ” เสี่ยวป๋านอ้าปาก ไข่มุกสีฟ้าขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ร่วงหล่นลงสู่พื้นหญ้า “งดงามยิ่งนัก” ไข่มุกทอประกายแสงสีฟ้า จนสว่างไปรอบข้าง ราวกับไข่มุกยามค่ำคืน ทั้งลึกลับ ทั้งงดงาม “นี่คืออะไรหรือ” ซินเหยาเอ่ยถาม “จีจี” เสี่ยวป๋านตะกายขาหน้าไปมา ปากเล็บทำท่ากัดพะงาบๆ “เจ้าคงไม่ได้ต้องการให้ข้ากินเจ้าไข่มุกนี่หรอกใช่หรือไม่” ซินเหยากลั้วหัวเราะ “จีจี จีจี” เสี่ยวป๋านกระโดดไปมาด้วยความยินดี “เจ้าต้องการให้ข้ากิน... ไข่มุกนี่หรือ” ซินเหยารับรู้ได้ว่าเสี่ยวป๋านไม่ได้ล้อเล่น เสี่ยวป๋านพยักหน้างึกงักอย่างจริงจัง “สิ่งนี้... กินได้อย่างนั้นหรือ”