ตอนที่30ครอบครองโดยสมบูรณ์(1)

ตอนที่30ครอบครองโดยสมบูรณ์(1) จุดดันเถียนที่ท้องน้อยของนางราวกับเพชรที่แข็งแกร่ง สายความร้อนทะลวงอย่างรุนแรงจนแตกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระแสความร้อนนั้นเริ่มปกคลุม กระแสความร้อนครอบคลุมจุดดันเถียนของนางไว้ ทันใดนั้นร่างกายของนางเริ่มเอ่อล้นและตัวนางเริ่มมีความสุข ราวกับว่าความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นทำให้นางได้เกิดใหม่อีกครั้ง หลังจากนั้น... สายความร้อนเริ่มวิ่งออกจากจุดดันเถียน ไหลไปทั่วร่าง แล้วกลับมาจบที่จุดดันเถียน เป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา เกิดผลกระทบที่รุนแรงแบบเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า... “กรี๊ด” “อ๊าก” ซินเหยาทรมานจนเหมือนตายอีกครั้ง และอีกครั้ง นางเองก็ไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร นอกจากขบกัดริมฝีปากไว้แน่น จนเลือดไหลซิบ นางไม่สามารถทำอะไรได้ ราวกับหญิงสาวอ่อนแอที่กำลังถูกข่มขืน ครั้งแล้วครั้งเล่า ทรมานอย่างแสนสาหัส... “นางหายนะนั่น ดึกดื่นเยี่ยงนี้ท่านพ่อยังจะปลุกให้ข้ามาดูนาง น่าโมโหนัก” โจว๋ปี้หลัวที่ตื่นจากการนอนหลับอันแสนสบายพาสาวใช้ยีหยุนมายังบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ ประตูไม้ของเรือนถูกปิดไว้อยู่ โจว๋ปี้หลัวดันประตูเปิดออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน ใจกลางบ้านมีสระว่ายขนาดเล็ก ในนั้นมีปลาคาร์พสีทองกำลังเล่นน้ำอยู่ ต้นเมเปิ้ลใบเขียวชอุ่มถูกปลูกอยู่ข้างสระน้ำ บดบังท้องฟ้า และสร้างความรื่นรมย์ยิ่งนัก ช่างเป็นเรือนที่เงียบสงบเสียจริง โจว๋ปี้หลัวอุทานอยู่ภายในใจ ตอนนี้ในใจของนางเริ่มบันดาลโทสะขึ้นมาอีกครั้ง “นางคนชั่ว นางคือตัวหายนะเดินดิน เพียงแค่นางมาถึงที่นี่ พี่สี่ก็ถูกขับไล่ออกไปทันที แล้วยังมาขโมยบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ของข้าไปอีก“ โจว๋ปี้หลัวกล่าวโดยความโมโห “คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดเราถึงไม่คิดหาวิธีขับไล่คุณหนูเก้าล่ะเจ้าคะ” ยีหยุนเริ่มสุมเพลิงให้กองไฟ “ไร้สาระ หากมีวิธีขับไล่มัน ข้ายังจะต้องรออยู่เช่นนี้หรือ เช่นนั้นบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ก็ตกเป็นของข้าไปนานแล้ว” “มิใช่ว่าไร้หนทางเสียเลย” “หญิงน่าตาย มีวิธีแล้วเหตุใดไม่รีบบอกข้าเล่า” โจว๋ปี้หลัวโมโห “คุณหนูอย่าเพิ่งบันดาลโทสะเจ้าค่ะ ความจริงบ่าวเองก็ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะสำเร็จผลหรือไม่ แต่ก็น่าจะได้ผลอยู่บ้าง หากไม่มีวิธีอื่นแล้ว ก็ลองวิธีนี้เถอะเจ้าค่ะ” “รีบพูดมา” “บ่าวสังเกตถึงเรื่องประหลาดได้เรื่องหนึ่งเจ้าค่ะ ที่ไหล่ของคุณหนูเก้า มีรูปประหลาดอยู่รูปหนึ่ง เหมือนจะเป็นดอกไม้เจ้าค่ะ แต่ว่ามันเป็นสีดำ” “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” โจว๋ปี้หลัวชะงักนิ่ง “จริงนะเจ้าคะ” “เรื่องแบบนี้จะเอามาพูดส่งเดชไม่ได รู้ใช่หรือไม่” “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวจะกล้าโหกท่านได้อย่างไร ในครั้งแรกที่คุณหนูเก้ายังไม่ได้ลืมตาตื่น คุณชายสี่มักจะใช้ให้บ่าวมาเช็ดตัวคุณหนูเก้าเจ้าค่ะ บ่าวเห็นรูปดอกไม้สีดำประหลาดบนไหล่ของคุณหนูเก้ามากับตาของตัวเองเจ้าค่ะ หากท่านไม่เชื่อ ก็ไปถามป๋านหนิงกับป๋านมเม้ยได้เลยเจ้าค่ะ พวกข้าต่างเห็นกันทั้งหมด” “ปานหรือ แต่ข้าจำได้ว่าโจว๋ปี้หรุงไม่มีปาน หากนางมีมัน เช่นนั้นนางคือตัวปลอมใช่หรือไม่ หากนางไม่ใช่โจว๋ปี้หรุงที่แท้จริง แล้วนางเป็นใครกันเล่า” “คุณหนูเจ้าคะ หากนางไม่ใช่คุณหนูเก้าที่แท้จริง เช่นนั้นก็ไม่สมควรจะได้พำนักที่บ้านรินน้ำเสี่ยวจู้แล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกเราก็จะสามารถขับไล่นางจากบ้านรินน้ำเสี่ยวจู้ หรือแม้แต่ขับไล่ไปจากจวนอ๋องโจว๋ได้เลยนะเจ้าคะ ทำให้นางไม่สามารถกลับมายืนหยัดได้อีก” ยีหยุนยั่วยุ “ยีหยุน หากว่าสามารถขับไล่ตัวหายนะนั่นไปได้จริงๆ ข้าจะมอบหนึ่งร้อยตำลึงเงินเป็นรางวัลให้แก่เจ้า” ใบหน้าของโจว๋ปี้หลัวเต็มไปด้วยจิตมุ่งร้าย “เหอะ ตัวหายนะ ครั้งนี้เจ้าได้พบกับตายที่ทรมานอย่างสาสมเป็นแน่” ค่ำคืน... ยิ่งดึกก็ยิ่งมืดมิด ซินเหยานอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างโดดเดี่ยว อดทนกับความทรมานแสนสาหัส ที่โลกใบนี้ นางไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว ในสนามรบนี้นางไม่มีใครอยู่ข้างกายเลยแม้แต่คนเดียว นางตัวคนเดียว อดทนอยู่เงียบๆ... เป็นคนแปลกหน้าในโลกต่างแดนนี้ แม้นางจะเป็นจะตายไปในตอนนี้ ก็ไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียว ไม่มีใครสนใจว่านางมาจากที่ไหน ไม่มีใครสนใจว่านางเป็นใคร หากนางตายไปโลกนี้คงเกิดการเปลี่ยนแปลง ทุกคนคงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่มีใครต้องมาเจ็บปวดเพราะนาง และดูแลนางอีก “ข้าจะตายแล้วอย่างนั้นหรือ” ซินเหยาเริ่มรวยระริน... สายความร้อนนั้นราวกับจะเผาร่างนางให้สุกก็ไม่ปาน การทะลวงจุดดันเถียนของนางในครั้งนี้... นับเป็นครั้งที่สิบได้แล้ว และยังคงเพิ่มความรุนแรงมากยิ่งขึ้นทุกๆครั้งเสียด้วย