บทที่ 187 ไม่สบายใจ

บทที่ 187 ไม่สบายใจ ป้าเหมียวเกาหัว เหมือนว่ากำลังสับสนอยู่ “นะคะ ป้าเหมียวคนดีที่หนึ่ง” เธอยิ้มหวาน ออดอ้อนเหมือนกับเด็กเล็ก เพียงแค่อยากออกไปเดินเล่นเท่านั้น ออกไปสูดอากาศสดชื่นข้างนอกนั่น ที่นี่คงดีกว่าที่โรงพยาบาลมากโข ป้าเหมียวใจอ่อน “เช่นนั้นไปใกล้ๆแถวนี้ก็พอนะคะคุณหญิง” “โอเคค่ะ” ยิ้มสดใสให้ป้าเหมียวหนึ่งที เพ็ญนีติ์แต่งชุดอยู่บ้านสบายๆ สวมรองเท้าผ้าใบส้นแบนธรรมดาแล้วออกจากวิลล่ามา เดินเอื่อยๆไปตามทางเดิน ดอกไม้ใบหญ้าข้างทางนั้นสวยงามมาก อยู่ที่นี่อีกหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้เธอก็จะกลับไป กลับไปจัดการร้านออนไลน์ของเธอ แล้วก็บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปด้วย ในตอนที่กำลังนึกถึงบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป สายจากนภนต์ก็ดังขึ้น เธอกดรับทันที “นภนต์ ฉันเองค่ะ” “เพ็ญนีติ์ คุณได้อยู่กับปุริมไหม” น้ำเสียงของนภนต์ดูร้อนรน เหมือนกับว่ากำลังเร่งหาตัวปุริมอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่โทรมาถามหาปุริมกับเพ็ญนีติ์เช่นนี้หรอก เพ็ญนีติ์สงสัย “เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ วันนี้ฉันยังไม่ได้เจอเขาเลย เหมือนจะออกไปจัดการกับธุระเร่งด่วนอะไรสักอย่าง” “โอเค เข้าใจแล้ว เพ็ญนีติ์ดูแลตัวเองดีดีด้วยนะครับ” “นภนต์คะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะ” เพ็ญนีติ์รีบถามกลับไป แต่นภนต์รีบวางสายทันทีหลังจากที่บอกให้เธอดูแลตัวเองให้ดีดี หนังตาของเธอเริ่มกระตุก จนเธอเริ่มไม่สบายใจ เขย่าโทรศัพท์ในมืออย่างละล้าละลัง สุดท้ายเธอก็กดโทรออกหาปุริม แต่เมื่อโทรออกเสียงที่ดังขึ้นไม่ใช่เสียงรอสาย แต่เป็นเสียงตอบกลับอัตโนมัติแทน ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ทันใดนั้นใจวูบหล่น ไม่แปลกใจแล้วที่นภนต์จะโทรหาเธอ เพราะปุริมปิดโทรศัพท์ ดังนั้นนภนต์จึงหาตัวเขาไม่เจอ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน ไม่อย่างนั้น นภนต์คงไม่รีบร้อนเช่นนั้น เพ็ญนีติ์ยกมือโบกเรียกรถแท็กซี่ทันที เขาไม่อยู่บ้านก็น่าจะอยู่ที่บริษัท ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน และปุริมเป็นคนที่เคร่งเครียดกับการทำงาน เร่งรถแท็กซี่ให้ขับให้เร็วที่สุด ใจเธอยังกลัว แต่เธอทนไม่ไหว โทรหานรวรแล้วแต่ก็ไม่มีใครรับสาย แบบนั้นจะไม่ให้เธอกลัวได้อย่างไร เธอวิ่งเข้าไปในอาคารทัดธน ลิฟต์หยุดที่ชั้นบนสุด แต่ออฟฟิศชั้นบนสุดของเขามีเพียงแค่เลขาสาวที่กำลังทำงานอยู่ เงียบจนได้ยินเสียงกดแป้นพิมพ์ของเลขาสาว “ท่านประธานล่ะ” “คือ ท่านโทรมาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ให้ฉันยกเลิกกำหนดการวันนี้ทั้งหมด วันนี้ท่านจะไม่เข้ามา” “แล้วเธอติดต่อเขาได้ไหม” เลขาสาวส่ายหน้า “เหมือนว่ามือถือของท่านประธานจะแบตหมดค่ะ ฉันโทรไปตอนเช้าก็ปิดมือถือไปแล้ว” “ตอนเช้ากี่โมง” เธอถามอย่างร้อนรน เริ่มตะขิดตะขวงใจขึ้นมา “เก้าโมงกว่าค่ะ” เช้าอะไรขนาดนั้น เวลานั้นเธอเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเอง ยังไม่ทันได้ถึงวิลล่าเลย เกิดเรื่อง ต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ หยิบกระดาษแล้วรีบจดเบอร์โทรของเธอลงไป “นี่คือเบอร์ของฉัน หากมีข่าวคราวของท่านประธานแล้วช่วยโทรหาฉันที หากโทรไม่ติดก็ส่งข้อความมา” เธอกระซิบบอก พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงท่าทีวิตกกังวลออกไป เพราะไม่อยากให้เลขาตรงหน้าสังเกตเห็นความผิดแปลก ปุริมจะต้องไม่เป็นไร จะต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเขา “รับทราบค่ะ” แต่ความจริงการแต่งตัวของเธอนั้นก็สร้างความสงสัยให้แก่เลขาอยู่ ไม่เคยมีใครแต่งชุดอยู่บ้านและสวมรองเท้าผ้าใบมาที่ออฟฟิศแห่งนี้ นี่มันประหลาดมาก แต่เธอรู้จักเพ็ญนีติ์ และรู้ถึงสถานะของเพ็ญนีติ์ จึงไม่กล้าพูดอะไร หันหลังกลับไปทำงาน และจัดการกำหนดการของปุริมต่อ เดินออกมาจากอาคารทัดธน เพ็ญนีติ์ก็ไม่รู้ว่าควรไปไหนต่อแล้ว มองการจราจรที่วุ่นวายตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับปุริมเลย หาเขาไม่พบ และเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรไปตามหาเขาที่ไหนดี ร้อนรนด้วยความไม่สบายใจ สุดท้ายเธอก็กดโทรหานภนต์ “นภนต์คะ คุณบอกฉันที เกิดเรื่องกับเขาใช่หรือไม่” นภนต์เงียบไปชั่วครู่ แล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ไม่มีอะไรครับ คุณอย่าคิดมาก” “ถ้าเช่นนั้นคุณจะรีบตามหาเขาทำไม” เธอถามกลับ ยังไม่เชื่อในคำพูดของนภนต์ นภนต์เป็นคนที่ปกปิดความในใจเก่งที่สุด “แค่อยากให้เขาช่วยเรื่องธุรกิจเท่านั้นครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ราวกับว่าแค่นั้นจริงๆ เธอไม่เชื่อ แต่เขาต้องไม่ยอมบอกอะไรแน่ๆ ปลายสายมีแค่เสียงถอนหายใจเบาๆของเขาดังขึ้นมา ราวกับไม่อยากจะคุยอะไรกับเธอแล้ว ดังนั้นนอกจากการวางสายแล้ว นภนต์ก็ทำได้แค่เงียบเท่านั้น เป็นเธอที่คิดมากไปเองหรือ ไม่เกิดเรื่องอะไรกับปุริมจริงๆหรือ เธอกัดปากแน่น เธอตอบกลับเสียงเข้ม “ได้ แบบนั้นฉันจะไปหาพวกเด็กๆ” เมื่อวางสายแล้วเธอก็รีบโทรกลับไปที่วิลล่าทันที เพียงครู่เดียวป้าเหมียวก็รับสาย “คุณหญิงคะ ฉันโทรไปเมื่อครู่ต่างสายไม่ว่างเลย คุณอยู่ที่ไหนคะ รถกำลังจะออกแล้วนะคะ” “ฉันกำลังไปโรงเรียนอนุบาล” “คุณหญิงอยู่ที่ไหนกันคะ” “ฉันไม่เป็นไร ฉันกำลังจะตรงไปที่โรงเรียนอนุบาล” ตอบกลับแค่นั้น เพ็ญนีติ์ก็เรียกรถตรงไปโรงเรียนอนุบาลทันที ยังเป็นโรงเรียนเดิมกับตอนที่เธอขายชุดคลุมท้อง เธอรู้ หลายวันมานี้ถึงแม้เด็กๆไม่ได้ไปหาเธอทุกวัน แต่ก็โทรมารายงานกับเธอเสมอ พวกเธอนั้นใกล้ชิดกันมากจริงๆ รถมาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาลอย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่เธอลงจากรถและกำลังจะวิ่งเข้าไป ก็มีคนเรียกเธอที่หน้าประตูนั้นเสียก่อน “หม่ามี๊ของอ้อยมาทำอะไรหรือคะ” คำพูดนั้นทำใจเธอสั่นสะท้าน “ฉันมารับเด็กๆค่ะ” “วันนี้ยังไม่เห็นอ้อยกับส้มมาเลยนะคะ” “อะไรนะคะ” เธอเหมือนถูกตีเข้าที่หัว ร่างกายไหวสั่นจนเกือบทรุด เมื่อเห็นปุริมส่งคนมาคุ้มกันตัวเอง เธอก็รู้ทันทีว่าเขารู้แล้วว่ามีคนกำลังปองร้ายเธอและเด็กๆอยู่ เมื่อรู้ เขาจึงต้องหาวิธีแก้ไขทันที “เอ๊ะ หรือว่าฉันจะจำผิดกัน คุณลองเข้ามาดูข้างในก่อนดีกว่าค่ะ” เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ก็เริ่มไม่แน่ใจ วิ่งไปราวกับจะบิน ใบหน้าของเธอซีดเหมือนกระดาษแล้ว เมื่อมาหยุดที่หน้าประตูห้องเรียน เธอเรียกครูที่สอนอยู่หน้าห้องโดยที่ไม่แม้แต่จะหยุดพักหายใจ “ขอโทษค่ะ อ้อยกับส้มอยู่ไหม ฉันมารับพวกเธอ” ความจริงเหลือเวลาอีกสิบกว่านาทีถึงจะเลิกเรียน ดังนั้นการที่เธอวิ่งเข้ามาแบบนี้ถือว่าเสียมารยาทมาก “ไม่นะ เข้ามาตอนเช้าแต่คุณปุริมก็มารับทันที บอกว่าจะพาไปสวนสนุก” ทำไมเธอถึงไม่ทราบกัน เป็นปุริมที่พาตัวไปจริงๆหรือ ตอนนี้ เธอมีปัญหาเป็นร้อยข้อที่ต้องการคำตอบ แต่ปุริมไม่ยอมรับสาย “คุณมั่นใจนะคะว่าคือปุริม” ใบหน้าของคุณครูเริ่มแดง แล้วพยักหน้าเบาๆ “ไม่ผิดแน่ คุณปุริมค่ะ ฉันรู้จักอยู่” เพ็ญนีติ์ไม่สามารถเข้าใจได้ หัวใจเต้นแรงด้วยความสับสน ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน ตอนที่เดินออกมาจากโรงเรียนอนุบาล คนของปุริมมาถึงแล้ว มองเธอที่กำลังเดินมา เหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องที่ปุริมได้พาเด็กๆไปแล้ว ลางสังหรณ์ของเธอเริ่มบอกว่าไม่ดีแล้ว “สวัสดีครับคุณหญิง เด็กๆล่ะครับ” หลายๆคนต่างรู้จักเธอ แม้จะไม่ได้ค่อยได้เจอหน้า แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเพ็ญนีติ์สำคัญกับปุริมขนาดไหน “เด็กๆไม่อยู่ ปุริมพาไปแล้ว” เธอกล่าวเสียงเบา จ้องชายตรงหน้าตาเขม็ง เธอต้องการรู้ว่าเขาจะมีท่าทีเช่นไรกับเรื่องราวนี้ เพื่อที่เธอจะได้มั่นใจเสียทีว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ “ไม่ใช่นะครับ คุณปุริมกำชับให้พวกเรามารับเด็กๆในตอนเย็นด้วย ไม่มีทางหรอกครับ” หลายคนต่างรีบแย้งทันที ใบหน้าของเพ็ญนีติ์ยิ่งซีดหนัก เดินไปโดยไม่พูดไม่จา แม้จะมีคนเรียกเธอจากข้างหลังแต่เธอไม่หันไปตอบ เรียกรถหนึ่งคัน เธอกระโดดขึ้นรถด้วยใจที่ยังสับสน “คุณผู้หญิงจะไปที่ไหนครับ” “คุณหญิงครับ... คุณหญิง...” เพ็ญนีติ์ลอบมองคนขับจากกระจกมองหลังของรถ ได้ยินเสียงเขาเรียกเธอเสียงดังจากข้างนอกนั่น พวกเขาคงเข้าไปตรวจข้างในจนมั่นใจแล้วว่าอ้อยและส้มไม่อยู่ถึงได้มาตามเธอ หรือไม่ก็คงไม่ไว้ใจเธอ แต่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกันสักหน่อย หลับตาลง แล้วนวดที่ขมับ เธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องไปที่ไหน ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ใช่ทั้งนั้น หากเป็นเขาที่พาเด็กๆไปจริงๆนั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาจะต้องพาเด็กๆกลับมาแน่ๆ อารมณ์ต่างๆเริ่มดับลง ใจเธอจึงสงบขึ้น เมื่อครู่เธอช่างบ้ามาก เขามีความสัมพันธ์อะไรถึงพาไปได้ แน่นอนก็เขาเป็นแด๊ดดี๊ของเด็กๆนี่ บอกที่อยู่ของวิลล่าไป ตอนนี้เธอทำได้แค่กลับไปรอเขาและเด็กๆกลับมาพร้อมกันเท่านั้น เพราะเขาบอกแล้วว่าเขาจะกลับมา เพียงแค่ไม่ต้องรอทานอาหารค่ำพร้อมเขาเท่านั้น รถแท็กซี่มาถึงอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าช้าไป จ่ายเงินแล้วรีบวิ่งเข้าวิลล่าทันที เพียงแค่อยากเห็นพวกเด็กๆ เพียงแค่หวังว่าพวกเธอจะกลับมาถึงแล้ว แต่แล้ว เมื่อหยุดยืนมองที่หน้าประตูห้องโถง เบื้องหน้าสายตาไม่มีแม้แต่เงาของเด็กๆ และเขาเลย “คุณหญิง คุณกลับมาแล้ว” ป้าเหมียวปรี่เข้ามา “ติดต่อคุณชายได้ไหมคะ” เธอส่ายหน้า เห็นท่าทางของป้าเหมียวจึงได้รู้ ว่าเรื่องที่เด็กๆถูกปุริมพาตัวไปนั้นได้ถูกบอกต่อกันแล้ว แต่ไม่มีใครสามารถติดต่อปุริมได้เลย เมื่อเห็นแววตาที่ว่างเปล่าของเธอ ป้าเหมียวจึงเอ่ยปลอบ “บางทีคุณชายอาจจะพาเด็กๆไปสวนสนุกก็ได้นะคะ เด็กๆร้องอยากไปกันนานแล้ว แต่คุณชายบอกต้องรอให้คุณออกจากโรงพยาบาลเสียก่อนแล้วค่อยไป แต่ก็ไม่ ดันเป็นวันนี้ที่คุณออกจากโรงพยาบาลแทน” นั่นก็ดูสมเหตุสมผล แต่ก็ยังคงขัดแย้งอยู่ดี หากเขาบอกว่าต้องรอเธอออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยไปด้วยกัน นั่นแปลว่าต้องมีเธอไปด้วย แต่ไม่ใช่ เขาไม่ได้พาเธอไป เดินขึ้นตึกไปอย่างเงียบๆ เมื่อถึงชั้นสอง เสียงของป้าเหมียวก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง “คุณหญิงคะ คุณต้องปล่อยวางและพักผ่อนนะคะ เด็กๆจะต้องไม่เป็นอะไร คุณครูที่โรงเรียนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเป็นคุณชายที่พาเด็กๆไป อีกสักครู่เด็กๆก็คงจะกลับมาแล้วล่ะค่ะ หากอาหารเย็นเสร็จแล้วฉันจะขึ้นไปเรียกนะคะ”