บทที่ 188 ใส่มาน้อยไป

บทที่ 188 ใส่มาน้อยไป เธอชะงักเท้า ก่อนจะพูดกับป้าเหมียวที่อยู่ข้างหลังว่า “จะรอเด็กๆกับเขากลับมาทานด้วยกันค่ะ” ต้องเชื่อใจ เหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถในคืนนั้นฉายวนซ้ำไปซ้ำมา เธอต้องเชื่อใจเขา บนโลกนี้มีคนที่จริงใจต่อเธอกี่คนกันหรือ แล้วมีกี่คนกันที่จะยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยชีวิตเธอกัน ดวงตาทอประกายเมื่อคิดได้ เธอไม่ควรมาระแวงเขาเลย “แต่ว่าคุณหญิงจะ...” ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์ก็หันหลังกลับ เดินลงไปชั้นล่างแทน “ฉันจะรอที่ห้องโถง เธอไปทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ” ความดื้อรั้นของเธอทำให้ป้าเหมียวจนปัญญาจะห้าม ทำได้เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น “เช่นนั้นฉันขอตัวไปเตรียมของที่ห้องครัวก่อนนะคะ ตระเตรียมไว้ก่อน พอคุณชายกับเด็กๆกลับมาจะได้ทานทันทีเลย” เพ็ญนีติ์ไม่ได้กล่าวอะไร เพียงนั่งลงที่โซฟาอย่างเงียบๆ เงาเรียวพาดผ่านไปกับโต๊ะกาแฟ ถึงจะรู้แล้วว่าเป็นปุริมที่พาเด็กๆไป แต่เธอก็ยังปล่อยวางความกังวลไปไม่ได้ “คุณหญิงคะ ทานยาก่อนนะคะ หมอบอกว่าคุณห้ามหยุดทานยาค่ะ” ป้าเหมียวเดินปรี่เข้ามา แล้วยื่นยามาข้างหน้าเธอพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว ไม่อยากหยิบอะไรมาทั้งนั้น อุณหภูมิของน้ำพอเหมาะกับการทานยา เธอทานยาโดยที่ไม่ได้มองมันเลย “คุณหญิงค่ะ นี่คือยาก่อนอาหารนะคะ ยังมียาหลังอาหารด้วย ทานข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยทานอีกทีนะคะ” เธอเริ่มมึนงง เมื่อครู่ก็ทานไปเยอะมากแล้วนะ ยังไม่หมดอีกหรือ ยานี่มากกว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเท่าตัว แต่เธอดีขึ้นมากแล้วนะ แต่ใจเธอก็กลับมาจดจ่อกับเรื่องของปุริมและเด็กๆ จนลืมเรื่องยาของตัวเองไปจนหมด เวลาเดินไปอย่างเชื่องช้า มันช้าจนทำให้ใจเธอเริ่มไม่เป็นสุข เข็มนาฬิกาเดินถึงสามทุ่มแล้ว ปกติเวลานี้เด็กๆต้องเตรียมเข้านอนกันแล้ว แต่ค่ำนี้เด็กๆยังคงไม่กลับมา เข็มนาฬิกาเดินถึงสี่ทุ่ม เพ็ญนีติ์เริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เธอที่ยังอยู่ในชุดเดิม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังประตูห้องโถง ความจริง ค่ำคืนนี้คนในวิลล่าต่างเดินเข้าๆออกๆเป็นว่าเล่น แต่เธอไม่ได้สนใจ หากไม่ใช่อ้อยกับส้ม เธอก็ไม่ให้ความสนใจใครทั้งนั้น เด็กๆไม่อยู่ ใจของเธอราวกับถูกกระชาก เรื่องค่ำคืนนั้นในปีที่แล้วทำให้เธอเริ่มกลัว ทำไมถึงมาเกิดเรื่องแบบนี้ในตอนนี้กัน ตอนนั้นเด็กๆไปตามหาปุริม แต่ตอนนี้มันเพราะอะไรกัน ย่องออกไปทางประตูห้องโถง เดินไปตามแนวกำแพงเพื่อไปที่ประตูใหญ่ เธอยากออกไป ออกไปตามหาเด็กๆ ในสวนดูวุ่นวายนัก เธอเพิ่งเห็นว่าตอนนี้มีคนเข้าๆออกเป็นจำนวนมาก เธออยากดึงใครสักคนมาถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องหยุดความคิดของตัวเองไปซะ เพราะหากพวกเขาต้องการพูด เธอก็คงรู้ตั้งนานแล้วว่าพวกเขากำลังทำอะไร เย็นนี้เธอนั่งอยู่ที่โซฟาตลอด แต่กลับไม่มีใครเข้ามาบอกเธอเลยกำลังทำอะไรกัน เมื่อมาถึง เธอหยุดซ่อนอยู่ในเงามืด เธอรู้ดีว่าการจะออกไปตอนนี้เป็นอะไรที่ยากนัก ต้องรอโอกาสก่อน ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามา และมีคันหนึ่งกำลังจะออกไป เมื่อเห็นช่องทาง เธอรีบเดินหลบออกไปทันที และคงคิดว่าเธอคือคนงานของวิลล่า จึงไม่ได้ให้ความสนใจ เพ็ญนีติ์เดินออกไปทั้งอย่างนั้น เธอสวมรองเท้าส้นแบนแล้ววิ่งไปตามทาง ในที่สุดก็เห็นรถแท็กซี่ จึงโบกเรียกทันที “ไปH.I ice creamค่ะ” เธอตัดสินใจจะไปตามหาในทุกๆที่ที่ปุริมเคยไป นั่นเป็นวิธีเดียวกันกับที่เขาใช้พาเธอไปตามหาอ้อยกับส้ม ใบหน้าคร่ำเคร่ง นิ้วเรียวขย้ำอยู่ที่ชายเสื้อ ความไม่สบายใจแสดงออกมาทางใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้เวลาสี่ทุ่มครึ่ง H.I ice creamได้ปิดร้านแล้ว เหลือเพียงประตูเหล็กที่มีไฟกระพริบประดับอยู่เท่านั้น ทันใดนั้นเธอนึกถึงเรื่องของเพ็ญภัทร์ที่ปุริมมาพูดให้ฟังตอนก่อนจะเข้าโรงพยาบาล หรือว่าเรื่องที่หาเขาไม่เจอในตอนนี้จะเกี่ยวข้องกับเพ็ญภัทร์ด้วย เพ็ญนีติ์รีบไปตระกูลกรธัชทันที แต่ประตูใหญ่ของตระกูลกรธัชกลับปิดอยู่ กดกริ่งแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดใด เหมือนกับมันพังไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกัน บริเวณบ้านก็เงียบเชียบ ตรงหน้าต่างไม่เห็นดวงไฟแม้แต่ดวงเดียว แม้แต่ไฟดวงเล็กหรือไฟทางเดินยังไม่มีเลย แปลกมาก เหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย แต่เมื่อนับวันเวลา วันนี้เพ็ญภัทร์เพิ่งจะครบหนึ่งเดือน บาดแผลผ่าตัดที่ท้องของเธอน่าจะยังไม่หายดีเลย แล้วจะออกไปข้างนอกในเวลานี้ได้อย่างไรกัน ครุ่นคิดอย่างหนัก เพ็ญนีติ์ทำได้เพียงเดินวนไปวนมาอย่างสับสน ท้ายที่สุดก็นึกถึงสถานที่สุดท้ายขึ้นมา ก่อนหน้านี้ ปุริมเหมือนจะชอบไปhok club มีเพียงแค่ที่นั่น ที่เธอไม่ได้ไปมานานแล้ว ร้านค้าออนไลน์ของเธอนั้นทำเงินได้มากพอให้เธอเลี้ยงดูเด็กๆของเธอ ดังนั้นสถานที่นั้นจึงถูกเธอหลงลืมไปนานแล้ว ไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องไปเหยียบที่นั่นอีก รู้สึกไม่ยินยอม แต่ว่าใจกลับจดจ่ออยู่แต่ที่นั่น เขาจะอยู่ที่นั่นจริงๆหรือ มาจนถึงhok clubแล้ว มองจากที่ไกลๆก็ยังคงสวยงามราวกับภาพฝันเหมือนดั่งแต่ก่อน แต่เมื่อเธอไปถึงหน้าประตู ก็ดันมีคนเข้ามาขวางทาง การ์ดที่คุมประตูไฟสลัวๆอยู่มองใบหน้าของเธอไม่ชัดเพราะเธอก้มหน้าอยู่ เพียงแค่เห็นชุดที่เธอใส่อยู่จึงต้องเรียกไว้ “นี่คลับ ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างคุณจะเข้าไปได้ ออกไป” ใช่ เธอใส่เพียงชุดไปรเวท กับรองเท้าส้นเตี้ยธรรมดาเท่านั้น มันช่างแตกต่างกับผู้หญิงที่ข้างในนั้นเป็นพันๆเท่า เป็นคนสองประเภทในโลกนี้ที่แตกต่างกันเกินไป แต่ในเวลาแบบนี้เธอจะไปหาชุดที่ไหนมาเปลี่ยนได้กัน แต่จะให้เธอจากไปทั้งอย่างนี้ได้อย่างไรกัน มาถึงหน้าประตูแล้วแท้ๆ ให้กลับตอนนี้จะต้องเสียใจแน่ บางทีปุริมอาจจะอยู่ข้างไหนนี้จริงๆก็เป็นได้ เพ็ญนีติ์อ้อมไปยังประตูหลังของhok club แม้จะมาทำงานแค่ไม่กี่วัน แต่เธอก็ยังชำนาญทางของhok clubอยู่ ค่อยๆลอบเข้าไปทางประตูของพนักงาน ประตูหลังนี้ยังคงไม่มีคนเหมือนเดิม มีเพียงพนักงานไม่กี่คนเท่านั้นจะชอบใช้ประตูนี้ ผมที่ยาวคลอเคลียประบ่า ถูกปัดลงมาปิดตาไว้ เพื่อให้เธอปลอดภัยในโลกแสงสีเสียงนี้ ไม่มีใครสนใจผู้หญิงที่ใส่ชุดธรรมดาๆแบบเธอ คงคิดว่าเธอมาส่งของเสียมากกว่า เดินตรงไปยังทางเข้าของห้องโถง แต่เมื่อมองเข้าไป ภายใต้แสงไฟสีแดงนั้นกลับไม่มีร่างสูงโปร่งของปุริม เขาจัดอยู่ในประเภทบุคคลที่โดดเด่นในท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาไม่อยู่ ไม่อยู่จริงๆ หันหลังกลับ เป็นอีกครั้งที่เธอต้องจากไปอย่างผิดหวัง โทรศัพท์ในมือยังคงสั่นไม่หยุด เป็นเธอที่จงใจเมินมัน เมื่อลองก้มหน้าลงไปมอง ยังคงเป็นป้าเหมียวที่ส่งมาถาม ว่าตอนนี่เธออยู่ที่ไหน แต่ก็ยังไร้ข่าวคราวว่าเด็กๆได้กลับไปแล้ว เพ็ญนีติ์เดินกลับไปยังทางออกอย่างหมดหนทาง แต่ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง “ศมน แกแน่ใจนะว่าไม่ได้มองผิดไป” เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ต้องหยุดเดิน เป็นกุหลาบ เธอจำผู้หญิงคนนี้ได้ เหมือนว่าจะเคยเกิดเรื่องระหว่างกุหลาบกับปุริม เพียงแค่เธอไม่เคยถามไว้ เรื่องบางเรื่องรู้มากไปก็ไม่ดี เธอไม่ใช่คนที่สอดรู้สอดเห็นขนาดนั้น แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอถึงได้หยุดเท้าและซ่อนตัวในเงามืดทันที “ไม่ผิดแน่ ฉันมั่นใจว่าเป็นผู้ชายคนนั้น ดึงดูดสายตาขนาดนั้น จะไปมองผิดได้อย่างไร” “หึหึ... หึหึ...” กุหลาบหัวเราะเสียงต่ำ ฟังดูเยาะเย้ยอยู่ในที “คิดว่าเขาจะไม่สนใจผู้หญิงที่นี่แล้วเสียอีก ยังคิดว่าเขาคงหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนไหนไปแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงเลย...” เพ็ญนีติ์ยิ่งฟังก็ยิ่งสับสน ปะติดปะต่อเหตุการณ์ในอดีตระหว่างกุหลาบและปุริม กับคำพูดของกุหลาบแล้ว ก็บอกได้เลยว่าต้องเคยมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับปุริมแน่ๆ บางที เขาอาจจะอยู่ที่นี่จริงๆ แต่อย่างนั้น แล้วพวกเด็กๆล่ะ เขาจะพามาในที่แบบนี้หรือ เป็นไปไม่ได้ ต่อให้ปุริมจะโง่ขนาดไหนแต่คงไม่โง่จนถึงขนาดพาเด็กๆมาในที่แบบนี้หรอก เธอไม่เชื่อ “พี่กุหลาบ เป็นอะไรหรือ” ศมนสงสัยเมื่อเห็นท่าทางและได้ยินเสียงหัวเราะของกุหลาบ ไถ่ถามด้วยความกังวล “ไม่มีอะไร แกไปทำงานเถอะ หากคืนนี้แกไม่ได้ขึ้นแสดงเดี๋ยวฉันเลี้ยงแกเอง ฮ่าฮ่า ต้องได้เลี้ยงข้าวแกแน่ๆ แกชอบอาหารทะเลใช่ไหม ไปเย็นนี้พวกเราไปกัน” “อือ ขอบคุณนะพี่กุหลาบ ฉันไปทำงานละ ไม่อย่างนั้นโดนพี่แดงเรียกอีกแน่” ศมนกล่าวจบก็ปลีกตัวออกไป กุหลาบในชุดกี่เพ้าผ่าข้างเดินนวยนาดเข้าไปในhok club หลังจากนั้นเดินไปทางห้องส่วนตัวของแขกระดับVIP เพ็ญนีติ์ตามติดแบบไม่ใกล้ไม่ไกล สายตาจับจ้องร่างในชุดสีไวน์แดงนั้น กุหลาบนั้นกำลังตามใครกันแน่ เมื่อมาถึงสุดทางกุหลาบก็หยุดลง สายตากวาดมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใคร มือนิ่มจับที่ลูกบิดประตูห้องส่วนของแขกVIP แล้วหมุนอย่างเบามือ ไกลๆนั้น เพ็ญนีติ์กำลังคงครุ่นคิดถึงกุญแจที่อยู่ในมือของเธอ ได้กุญแจมาจากที่ไหนกัน นั่นคือห้องส่วนตัวของแขกVIP กุญแจสำรองนี้นอกจากผู้จัดการร้านแล้วก็ไม่อาจตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้ แต่กุหลาบมีมัน บางทีเธออาจมีมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าไปปั้มกุญแจดอกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน เหมือนว่ากุหลาบจะเปิดประตูได้แล้ว สายตาลอบมองเข้าไปในห้องนั้น ทำให้ใจของเพ็ญนีติ์กังวลอย่างห้ามไม่อยู่ เธอมองไม่เห็นข้างในห้องส่วนตัวนั่น ดังนั้นจึงอดที่จะร้อนรนไม่ได้ ในตอนที่คิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไร ก็มีเสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากทางห้องโถงเสียก่อน “กุหลาบ แกอยู่ที่ไหน พี่เตชาเรียก” เสียงเรียกนั้น ทำให้กุหลาบชะงักไป กุหลาบปล่อยมือจากลูกบิดประตู แล้วหันหลังกลับ เมื่อสบโอกาส เพ็ญนีติ์ก็รีบเข้าไปหลบในห้องเสื้อผ้าข้างๆ โชคดีที่ในนี้ไม่มีคนอยู่ แผงควบคุมและตำแหน่งห้องของที่นี่เธอรู้จักเป็นอย่างดี กุหลาบเดินไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง คุณชยพลคนนั้นคงมีอำนาจน่าดู ไม่อย่างนั้น คงไม่สามารถทำให้กุหลาบต้องรีบร้อนไปต้อนรับถึงขนาดนี้ มองตามจนร่างของกุหลาบหายไปจากทางเดิน เพ็ญนีติ์ดึงสายตากลับมามองที่ห้องพักนี้ ชุดหงส์สีขาวแสนสวยยังอยู่ตรงนั้น แต่ถ้านำมาใส่ในสถานการณ์ตอนนี้คงไม่สวยสักเท่าไหร่