ตอนที่4ทะเบียนสมรส(2)

ตอนที่4ทะเบียนสมรส(2) “อีกทั้งทำไมต้องมาสำนักจดทะเบียนจริงด้วย อย่าลืมนะว่าพวกเราแสดงเพื่อหลอกณภัทร ไม่ต้องจดทะเบียนจริง” “แสดงเหรอ”มุมปากของชโนดมยกขึ้นเล็กน้อย เขายิ้มและแสดงสีหน้าอย่างเย็นชาและชั่วร้ายว่า “ผมไม่เคยเป็นนักแสดงมาก่อนและที่มาที่นี่ก็เพราะว่าคุณพึ่งจะสัญญาว่าจะแต่งงานกับผม” จรินทร์พูดไม่ออกเล็กน้อยไปชั่วครู่ “ฉันไปตกลงตอนไหนกัน...” พูดยังไม่ทันจบ ก็เห็นณภัทรเข้ามาอย่างเร่งรีบ เธอจึงรีบแสร้งยิ้มออกมา และเอียงหัวซบไหล่ชโนดม พูดเสียงหวานท่าทางน่ารักว่า “ คุณสามี ต้องเข้าแถวนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ที่ฉันต้องการตอนนี้ก็คือทะเบียนสมรสจะได้เป็นเจ้าสาวของคุณทันทีเลย！” การจับคู่กับชโนดมก็ยังเหมาะสมงดงามเช่นเดิมแขนยาวโอบรอบคอเธอไว้ แตะเบาๆและปล่อยลมหายใจออกมาที่ข้างใบหูของเธอ “ใจเย็นก่อนนะที่รัก แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงแล้วนะ” คำว่าที่รักนั้น ยิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของณภัทร ให้ทนกับภาพนั้นไม่ไหวอีกต่อไปจึงรีบเดินเข้าไปและตะโกนออกมาว่า “ ริน เธอบ้าไปแล้วรึไง เธอไม่รู้จักคนนี้ดีด้วยซ้ำ เธอแค่ต้องการจะประชดฉัน จะเอาความสุขของตัวเองทั้งชีวิตมาล้อเล่นรึไง！” รอยยิ้มบนใบหน้าจรินทร์ค่อยๆแข็งกร้าวขึ้นที่ละน้อยและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วมองไปที่ชายตรงหน้าอย่างเย็นชา“ณภัทรนายมันน่าขยะแขยงจริงๆเมื่อคืนยังอยู่กับกชกรอยู่เลย วันนี้ยังกล้ามาพูดโวยวายอีก นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าการที่ฉันจะจดทะเบียนกับคนอื่นคือการเอาความสุขตัวเองมาล้อเล่น พูดเหมือนถ้าฉันจดทะเบียนกับนายแล้วฉันจะมีความสุขอย่างงั้นแหละ!” “รินทร์!” เสียงของณภัทรไม่ได้ช่วยอะไรแค่เสียงสูงขึ้นเล็กน้อย และพูดอย่างอ้อนวอนว่า “การแต่งงานไม่ใช่จะใช้แต่อารมณ์ ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงฉันโอเคหมด ฉันแค่ขอร้องเธอไม่ต้องการให้เธอเอาอีกครึ่งชีวิตของตัวเองมาตัดสินใจอย่างเอาแต่ใจแบบนี้ เธอยังมีฉันนะ!” “พอแล้ว” จรินทร์ส่ายหน้า “ฉันไม่อยากฟังนายพูด นายไปเถอะ เรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว!” ขณะที่ทั้งสองไม่ทันสังเกต ชโนดมก็ยืนมือยาวของตัวเองไปรูดซิปกระเป๋าของจรินทร์และนำสำเนาทะเบียนบ้านออกมาพร้อมกับเอกสารของตัวเอง และโยนมันลงเคานเตอร์จดทะเบียน ณภัทรยิ้มออกมาอย่างขมขื่นแววตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเจ็บปวด “ รินทร์ ถ้านี่คือสิ่งที่เธอต้องการ งั้นเธอก็ทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้ฉันเจ็บปวดมากเลยล่ะ เจ็บปวดที่เธอไม่รักตัวเองเลย!” “นายเจ็บปวดเหรอ น่าตลกจริง งั้นฉันล่ะ นายกับกชกรรวมหัวกันทรยศฉันเคยคิดถึงความรู้สึกฉันบ้างไหม” “เรื่องนี้ฉันผิดเอง แต่เธอก็ห้ามแต่งงานกับคนอื่นเพื่อลงโทษฉัน!” จรินทร์สูดหายใจลุกขึ้นยืนและพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “งั้นนายก็คิดว่าฉันลงโทษนายเถอะ วันนี้ฉันต้องการเป็นภรรยาของคนอื่น ฉันหวังว่านายจะเข้าใจ ฉันยอมที่จะแต่งงานกับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกัน แต่ฉันไม่ยอมที่จะแต่งงานกับผู้ชายห่วยๆอย่างนาย!” เมื่อณภัทรได้ยินคำพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นซีดเผือด หอบหายใจ ไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ ทันใดนั้น เสียงดังปังก็ดังขึ้น ทั้งร่างของเขาลงไปหมดสติอยู่กับพื้นห้อง ผู้คนเข้าไปลุมล้อมมองดูณภัทรที่กองอยู่ที่พื้น “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร เพียงแค่สลบไป อากาศร้อนเลยเป็นลม” “โอ้ตอนนี้มันช่างแปรปรวนจริงๆมีผู้หญิงสวยๆอยู่แล้วยังจะไปหาบ้านเล็กบ้านน้อย” ป้าที่อยู่ที่เคานเตอร์จดทะเบียน วางใบจดทะเบียนของทั้งสองคน “คุณจรินทร์ฉันสนับสนุนให้เธอกำจัดผู้ชายคนนี้จะดีกว่า” “ขอบคุณค่ะ” จรินทร์แสร้งยิ้ม ยืนขึ้นและพูดด้วยความอ่อนเพลีย “ฉันเหนื่อยแล้วไม่แสดงแล้ว รบกวนคนดีคนไหนดูจบแล้วก็เรียกรถพยาบาลมารับเขาไปโรงพยาบาลด้วยนะคะ” “เฮ้ แม่หนูอย่าพึ่งใจร้อนเอกสารของคุณยังไม่ได้เซ็นต์เลยนะ” เอกสารของเธอเหรอ เธอไม่มีหลักฐานนะ สีหน้าของจรินทร์ดูสับสน “สามีของหนูเอาให้แทนหนูแล้ว” คุณป้าพูดไปยิ้มไป จรินทร์ถลึงตาขึ้นทันที รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่คาดไม่ถึง เธอหันกลับไป มองดวงดาสีดำเป็นประกายของชโนดม ชายหนุ่มยืนพิงเคานเตอร์จดทะเบียนอย่างหล่อเหล่าสง่างาม เสื้อสูทที่ตัดให้พอดีตัวปกคลุมร่างสูงของเขา แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในห้องตกกระทบกับเส้นผมของเขาเกิดประกายสีน้ำตาลอ่อน สง่างามจนทำให้คนไม่สามารถลืมตาได้