ตอนที่6 ฉันต้องการหย่า(2)

ตอนที่6 ฉันต้องการหย่า(2) ชโนดมเล็งความเร็วโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอจึงเรียกอีกครั้ง “พูดมา ตกลงเมื่อไหร่จะหย่ากับฉัน” ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เธอเขย่าแขนเขาอย่างใจกล้า “พูดมา พูดมา คุณจะหย่ากับฉันเมื่อไหร่ แต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น คุณจะทำตามใจแบบนี้ได้ยังไง” เธอสาบานได้เลยว่า เธอต้องการที่จะแต่งงานแบบสายฟ้าแลบเป็นเพียงแค่ชั่ววูบ เดิมทีไม่เคยคิดที่จะจดทะเบียนกับผู้ชายคนไหนจริง เมื่อถามเร่งรัดแล้ว ชายหนุ่มก็ยังพูดประโยคเดิม “อย่าคิดเลย” จรินทร์ไม่สามารถทนได้อีกกำหมัดเล็กแน่น “ที่แท้จริงแล้วคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่มาแต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างฉัน ทำให้คุณรู้สึกสมหวังมากรึไง รถคุณคันนี้ก็คงแพงเป็นสิบล้าน คุณคงจะเป็นคนรวย คิดเรื่องแต่งงานแบบนี้ ไม่กลัวฉันหย่าแล้วแบ่งสมบัติของคุณ...” เธอเงียบปากของเธอทันที ปัญหาตอนนี้คือชายหนุ่มไม่ยอมที่จะหย่า! ชโนดมขี้เกียจเกินกว่าจะเปิดปากพูด มองตรงไปข้างหน้า ทำเหมือนเธอเป็นอากาศ จรินทร์ยืนมือออกไปโบกไปมาที่บริเวณดวงตาของเขา “ฉันพูดกับคุณนะ คุณสนใจฉันหน่อยสิ ตอนนี้จะพาฉันไปไหน” “กลับบ้าน” “คุณ...” จรินทร์อึ้งไปสักพักพูดอะไรไม่ออก “คุณมันเป็นโจร ไม่เพียงแต่ลักลอบแต่งงานกับฉันยังจะไปหาพ่อแม่ฉันอีกเหรอ ฉันจะบอกอะไรให้นะ พ่อแม่ฉันไม่มีทางยอมรับคุณ สิ่งที่พกเขาต้องการคือลูกเขยที่เข้าใจกันและกันกับฉันช่วยเหลือดูและกัน” เขาหันมาเหลือบมองเธออย่างเฉยเมย “เธอคิดมากไปแล้ว ที่จะกลับน่ะคือบ้านฉัน” จรินทร์อิ้งไป ทั้งใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง “จะไปบ้านคุณทำไม” ทันใดนั้นความคิดไร้สาระก็เข้ามาในหัว “ใช่แล้ว! ที่จริงแล้วนายเป็นพวกแกงค์ลักผู้หญิงกับเด็กใช่ไหม รถคันนี้นายก็เช่ามา ที่แท้จริงแล้วคือนายจนมาหลอกแต่งงาน!” ชโนดมชำเลืองมองเธออย่างเหยียดหยาม น้ำเสียงนิ่งๆแสดงถึงการดูถูกอย่างชัดเจน “เธอเป็นผู้หญิงหรือเด็กล่ะ แล้วมันมีค่าเท่าไหร่” ใช่สิ ที่จริงประมาณเงินของเธอแล้วคงไม่พอแม้แต่จะเช่ารถคันนี้ งั้นทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยไป ในตอนนั้นจรินทร์ก็ไหล่ตกอย่างสิ้นหวัง เริ่มสวมบทบาทน่าสงสาร “คุณชโนดม ฉันขอร้องให้คุณหย่ากับฉันได้ไหม ปีนี้ฉันพึ่งจะสิบเก้าเองนะ พึ่งจะเรียนปีหนึ่งเอง คุณแก่กว่าฉันตั้งเก้าปีเต็มๆ แก่ขนาดนั้น พวกเราไม่เหมาะสมกันเลย...” เธอเผลอพูดความในใจของเธอออกไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว แม้ว่าเขาจะหล่อมาก ดูวัยรุ่นมาก แต่ก็แก่กว่าฉันเก้าปีเต็มๆ และเขาก็คงจะรวยมากใช่มั้ย เธอรู้สึกว่าสังคมของพวกเขาดูเหมือนจะไม่ใช่สังคมกับเธอ อุณหภูมิในรถเย็นลงนิดหน่อย คิ้วของชโนดมที่ไม่ได้เคลื่อนไหวมานานในที่สุดก็ขมวดขึ้นมา “หุบปาก เธอเสียงดังมากนะ” ไม่พอใจที่เธอเสียงดังหรือ “ฉันไม่หยุดจนกว่าคุณจะรับปากว่าจะหย่ากับฉัน จอดรถและปล่อยฉันไป” ชโนดมเบรกรถทันทีและจอดที่ข้างถนน “จรินทร์ ฉันอนุญาตให้เธอร้องไห้ได้สักพักแต่เรื่องหย่า ทางที่ดีเธออย่าพูดถึงอีกจะดีที่สุด” “...” จรินทร์รู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออกไปเป็นเวลานาน นี่มันเป็นตรรกะของโจร! บังคับเธอแต่งงานแล้วยังไม่ยอมหย่า ไม่ฟังแล้วยังบังคับอีกดื้อด้าน ทำให้เธอไม่มีทางเลือก! แต่พูดถึงเรื่องร้องไห้ จู่ๆเธอก็เปลี่ยนใจ รีบหยิบกระดาษเช็ดหน้าจากกระเป๋าขึ้นมาซับน้ำตา “คนพาลก็ไม่เป็นแบบนี้ ร้องก็ร้อง คุณคิดว่าฉันไม่ทำเหรอ ฮือฮือฮือฮือ” ร้องไปก็พลางแอบมองชายหนุ่มไปด้วย ณภัทรแพ้น้ำตาของเธอที่สุด เธอจึงคิดว่าผู้ชายล้วนแพ้น้ำตาผู้หญิง จึงลองทำดูสักครู่ จรินทร์ซับน้ำตาไปร้องไปพลางพูดว่า “คุณไม่ให้ฉันลงจากรถฉันก็จะร้องไปอย่างนี้แหละ” ใบหน้าหล่อของชโนดมเย็นชาแม้แต่คิ้วก็ไม่ขยับ ร้องไปได้ซักพัก ชโนดมก็ไม่ได้สนใจเธอแก้มของเธอเริ่มปวด ใครบอกว่าผู้ชายทุกคนแพ้น้ำตาผู้หญิง แล้วทำไมผู้ชายตรงหน้ากลับตรงกันข้ามล่ะ! ช่วงที่จรินทร์กำลังขัดแย้งกับตัวเอง กำลังพิจารณาว่าจะเพิ่มเสียงร้องไห้ให้ดังขึ้นดีหรือไม่ จู่ๆชโนดมก็เปิดปากพูดออกมา “จรินทร์”