ตอนที่9 จูบฉัน(1)

ตอนที่9 จูบฉัน(1) “งั้นฉันไปละนะ ลาก่อน”จรินทร์ต้องการที่จะระงับความตื่นเต้น ต้องการที่จะแสดงความม่เต็มใจนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถระงับตัวเองได้ ริมฝีปากของเธอยังแสดงความตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นสายตาของชโนดมก็แสดงความเยือกเย็นออกมา ริมฝีปากกระตุกขึ้น ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู ทันใดนั้นเขาก็กดปุ่มล็อคประตู และเชยคางขึ้นอย่างถือตัว “จูบฉันสิ” “แค่ก แค่ก “ เธอหายใจติดขัดเล็กน้อย “อย่าล้อเล่นไปสิ ไม่ใช่ว่าคุณมีธุระเหรอ ฉันไปก่อนนะ” พูดอยู่ เธอก็จะดึงประตูเปิดออกไปอีกครั้ง แต่เธอก็เปิดไม่ได้ ในที่สุดเธอก็รับรู้ถึงความจริง เธอหันกลับไปมองชโนดมอย่างน่าสงสาร “ล็อคประตูทำไม ปลดล็อคให้ฉันเถอะนะ...” “ฉันพึ่งจะพูดไป” สีหน้าของชโนดมไม่เปลี่ยนไป ในใจของจรินทร์ต้องการเอาเลือดหัวของชายหนุ่มออกมาบดขยี้ “ไม่ ฉันกับคุณไม่ได้คุ้นเคยกัน ทำไมฉันต้องจูบคุณ” ชโนดมหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่คุ้นแต่กล้าเรียกฉันว่าสามีเหรอ ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอพึ่งจะพูดเหมือนกับว่ารักฉันมาก รักฉันคนเดียว” “ไม่ใช่นะ” จรินทร์บังคับตัวเองไม่ให้หน้าแดงไม่แดง “คำพูดพวกนั้นฉันพูดประชดณภัทร ฉัน...” “เร็วหน่อย” ชโนดมขัดจังหวะอย่างใจร้อน น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ความอดทนฉันมีจำกัด หรือเธอชอบแค่ความรู้สึกถูกบังคับ” คิ้วของชายหนุ่มหยักขึ้น สายตามองมาที่เธออย่างเหย่อหยิ่ง จรินทร์นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าจู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เอาล่ะ เธอจะอดทน ต่อไปค่อยใช้สมองน้อยๆของตัวเองค่อยๆคิดหาวิธีหย่ากับเขา เมื่อคิดเรื่องนี้เธอก็กัดฟัน หลับตาลง เคลื่อนเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างยากลำบาก แนบกับริมฝีปากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว จรินทร์แอบเปิดตาข้างหนึ่ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ถูกต้อง เธอจูบเข้าที่คางของชโนดม ชโนดมก้มลงมามองอย่างไม่พอใจ จรินทร์ตกตะลึงไป ไม่รอให้เขาพูดอะไรจึงเข้าไปใกล้อย่างรอบคอบ แนบกับริมฝีปากเย็นกับเขาอย่างแม่นยำทิ้งไว้ชั่วครู่แล้วจึงผละออก ชโนดมหรี่ตาลงทันที ภาพตรงหน้ามืดลงเล็กน้อย เมื่อสัมผัสกันแล้ว จรินทร์คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว แต่ไม่คิดว่าชโนดมจะเรียกเธอไว้อีกครั้ง “ต่อไปเพียงแค่ฉันโทรหาเธอ เธอจะต้องรับ” พูดไป เขาก็หยิบกระป๋าของเธอล้วงโทรศัพท์ของเธอออกมาอย่างเสรี นิ้วยาวกดเบอร์โทรศัพท์บันทึกไว้ในเครื่อง จรินทร์ไร้เดียงสาเหมือนกระต่ายน้อย ไม่กล้าพูดมากเกินไป จึงปล่อยให้เขาใช้โทรศัพท์อย่างอิสระ นิ้วเรียวยาวของชโนดมกดไปมาบนหน้าจอโทรศัพท์ จรินทร์ได้แต่มองโง่ๆอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว หลังจากบันทึกเสร็จแล้ว ชโนดมก็ปลดล็อคประตู “ลงไป” จรินทร์นิ่งไปพักหนึ่ง ชโนดมกระตุกมุมปากยิ้ม “ไม่อยากลงเหรอ” จรินทร์กลับมามีสติอีกครั้ง เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันใดใบหน้าแดงไปทั้งหน้า รีบเปิดประตูลงจากรถไป พอลงจากรถแล้วจรินทร์ก็เหมือนนกที่เป็นอิสระ ไม่ได้สนใจผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังที่อยู่ในรถ เธอโบกรถแท็กซี่และขึ้นไปทันที