ตอนที่12 การนัดหมาย(2)

ตอนที่12 การนัดหมาย(2) สามวิต่อมา จรินทร์ยิ้มและพูดออกมาว่าคนที่โกรธไม่คุ้มค่าของชีวิต “ฟังที่คุณน้าพูด เธอไปฉีดฟิลเลอร์ที่จมูกมาสินะ ฮิๆ เธอลองมองตัวเธอสิ มีประโยคที่ดีประโยคหนึ่งว่าถั่งสามารถฝนให้เป็นเข็มได้ แต่สากก็ฝนให้กลายเป็นแค่ไม้จิ้มฟัน วัสดุไม่ถูกพยายามไปก็ไร้ประโยชน์ ที่จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องทรมาณแบบนี้ถ้ามองจากนิสัยเธอ เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่สวยอยู่นะ” พอพูดจบ จรินทร์ก็ละสายตาและหันหลังกลับไป กชกรที่ยืนอึ้งอยู่ได้แต่ตกตะลึงคำพูดของจรินทร์อยู่ราวกับมีอีกาบินรอบหัวนับพันตัว รอยยิ้มของเธอถูกแช่แข็งบนใบหน้าของเธอ ความโกรธคืบคลานเข้ามาในดวงตา กำหมัดแน่น สั่นไปทั้งตัว ดูเหมือนใกล้จะโกรธเต็มที่ จรินทร์ที่ปกติไม่กล้ากับชโนดม วันที่สองพอเลิกเรียนก็รีบกลับหออย่างไว พักสักครู่และเตรียมออกเดนทาง ลีลี่ พึ่งจะวางสายโทรศัพท์ไปก็พูดว่า “รินทร์ กลับมาก็ดีแล้ว แฟนฉันชวนกินข้าวร้องเพลงตอนค่ำ เธอไปด้วยกันมั้ย” หอพักของจรินทร์ เป็นหอพักแบบอยู่กันสามคน ความสัมพันธ์ของจรินทร์กับลีลี่ค่อนข้างดี จรินทร์กับลีลี่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแฟน มีแค่ดลพรรณคนเดียวที่โสด จรินทร์โบกมือไปมา ไม่มีแรงแม้แต่จะปีนขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง "วันนี้ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เธอไปกันสองคนเถอะ” ดลพรรณที่นั่งอยู้ตรงกันข้ามพูดอย่างสนุก “โย่ นี่พึ่งจะอาทิตย์เดียวก็ร้องว่าเหนื่อย อาทิตย์ที่แล้วเธอไปทำอะไรกับณภัทร” “พวกเราเลิกกันแล้ว” จรินทร์ทิ้งหัวลงหมอน มองเพดานริมฝีปากรู้สึกขมเล็กน้อย “อะไรนะ” “อะไรนะ” หลังจากเงียบไปได้สองวิ สองเสียงก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน ดลพรรณร้องออกมา “รินทร์เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม เธอเลิกกับณภัทรแล้วเหรอ เธอชอบเขาขนาดนั้น จะเป็นไปได้ไง!” “ใช่แล้วรินทร์ เรื่องอะไรกันแน่”ลี่ลี่เดินมาที่เตียงของจรินทร์เพื่อคาดคั้นเธอ จรินทร์คิดว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังเรื่องนี้ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนเร่วมห้อง แม้ว่าจะไม่พูดเอง พวกเขาก็จะรู้เองในไม่ช้า เธอจึงพูดเรื่องต่างๆอย่างคราวๆ “ชั่ว!” ลี่ลี่พูดออกมาอย่างโกรธ “ไร้ยางอายจริง เป็นยัยกชกรอีกแล้ว ต่ำ! ไร้ยางอาย!” แม้แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยหยาบคายก็อดที่จะพูดอย่างโกรธเคืองไม่ได้ “เธอมักจะมีปัญหากับรินทร์ ปล้นคู่หมั้นของคนอื่นไร้ระดับจริงๆ” สองคนนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอยู่พักหนึ่งและพวกเขาก็ปลอบจรินทร์อย่างรวดเร็ว และยังวิจาร์ณณภัทรอีกด้วย “แต่พูดตามตรงแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าณภัทรจะเป็นคนแบบนั้น...” ถึงแม้ว่าณภัทรจะเป็นโสด กลับอิจฉาจรินทร์กับลี่ลี่อยู่ตลอด และติดตามความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ ในสายตาของเธอ ณภัทรเป็นผู้ชายที่ดีที่หาได้ยากทำให้จรินทร์หลงใหล ยิ่งกว่านั้นณภัทรก็หล่อเหลา และยังเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยทุกด้านเพอร์เฟค ผู้ชายแบบนี้ก็เป็นโจรได้เหมือนกัน ต้องเปลี่ยนมุมมองของเธอซะแล้ว คลพรรณอดที่จะถามไม่ได้ว่า “รินทร์ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันของพวกเธอไม่น้อยเลยนะ เมื่อก่อนก็ดี จะให้โอกาสเขาไม่ได้เลยจริงเหรอ” จรินทร์ค่อนข้างเด็ดขาดอย่างมาก “ไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีหรือไม่ดี การนอกกายฉันเป็นสิ่งสำคัญ เขาเลือกเส้นทางนี้แล้ว ดังนั้น เลิกแล้วก็คือเลิก ไม่มีการเปลี่ยนแปลงระหว่างฉันกับเขา” คำพูดที่เด็ดขาด ทำให้รูมเมททั้งสองนิ่งเงียบ จรินทร์แกว่งมือไปมา เพื่อเช็คสถานการณ์ “เอาล่ะ พวกเธอไม่ต้องเดือดร้อนหรอก ไม่ต้องสงสารฉันขนาดนี้ ก็แค่อกหักไม่ใช่รึไง แฟนของลี่ลี่ใจกว้าง พวกเธอไม่รีบไปกินข้าวกันรึไง จะอยู่ในหอพักทำไม ต้องการประหยัดเงินแฟนเธอเหรอ” ทั้งลี่ลี่และดลพรรณต่างบอกว่าอาหารก็ต้องกิน แต่ก็อดที่จะช่วยเธอไม่ได้สักครู่ก็ออกจากหอไปอย่างไม่เต็มใจ จรินทร์มองดูเวลาห้าโมงครึ่ง จึงลุกขึ้นจากเตียง เข้าห้องน้ำอาบน้ำแล้วสวมเสื้อยืดแขนสั้นออกไปข้างนอก ทันใดนั้นเธอหยุดฝีเท้าของเธอ นึกถึงร้านอาหารระดับสูงอย่างบลูส์ เธอสวมใส่สบายเกินไปน่าจะถูกกั้นไม่ให้เข้าร้าน จากนั้นจึงกลับไปเปลี่ยนให้เป็นชุดทางการ กระโปรงยาวสีชมพูของผู้หญิงรองเท้าส้นสูงสีขาว เสน่ห์บริสุทธิ์ดั้งเดิมของเธอถูกเพิ่มให้มีเสน่ห์ขึ้นเล็กน้อย