ตอนที่ 5 การขายตัวหนึ่งร้อยบาทของจตุภูมิ

ตอนที่ 5 การขายตัวหนึ่งร้อยบาทของจตุภูมิ ค่ำคืนอันสับสน เต็มไปด้วยความร้อนแรง ชวนชมตื่นขึ้นมาตอนเช้า ปวดตัวไปหมด ในใจก็สาปแช่งจตุภูมิไปเป็นแสนล้านครั้ง ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้มันสัตว์ป่าชัดๆ! ร่างกายของเธอทั้งบนทั้งล่างถูกเขาทิ้งรอยไว้นับไม่ถ้วน ทั้งรอยดูด รอยจูบ ชวนชมตั้งใจทิ้งรอยไว้ที่ด้านหลังของจตุภูมิ เอาให้คนถามไปถึงบรรพบุรุษเขาเลย ร่างกายของเธอถูกเขากอดไว้ ชวนชมใช้เวลาอยู่นานกว่าจะงัดตัวเองออกมาได้ ฟ้าใกล้สว่างแล้ว เธอรีบใส่เสื้อของตัวเอง รับรู้ถึงความเจ็บของร่างกายท่อนล่าง เธอเลยไม่วายสาปแช่งเขาไปอีกหลายที การใส่เสื้อผ้านี่ไม่ง่ายเลย ชวนชมเปิดดูกระเป๋าสตางค์ของเธอ มีอยู่แค่ร้อยเดียว หนึ่งร้อยบาท คงซื้อเงินกงเต๊กได้สอบล้าน พอแล้วเนอะ? คนที่กินก็มีแต่เขาคนเดียว ส่วนเธอเสียหาย ถ้าไม่พอเดี๋ยวมาจ่ายย้อนหลัง จ่ายไปหนึ่งร้อย เธอเจ็บใจมาก ใช้เงินเพื่อซื้อความเจ็บปวด เธอมันโง่จริงๆ ในการคำนวณของเธอ จตุภูมิ หนึ่งร้อยบาท ก็ถือว่าถูกอยู่ ถ้าจตุภูมิรู้คงกระอักเลือด o(╯□╰) คิดได้แบบนั้น เธอก็สบายใจที่จะเอาเงินไปวางไว้บนเตียง แล้วเขียนข้อความใส่กระดาษแผ่นหนึ่งว่า “โหดร้ายเหมือนสัตว์ป่า นี่คือเงินที่นายขายตัวเอง ลาก่อน!” ชวนชมแอบออกจากห้องไปเงียบๆ เหมือนกับย่องหนี รอดแล้ว! ต้องกลับไปจัดการกับพรรณวร กล้าดียังไงมาใส่ยาให้เธอกิน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม! ถ้าเขามาหาเธอเพื่อเงินสิบล้าน ขายตัวเธอหนึ่งร้อยคนยังไม่ได้ราคานี้เลย จตุภูมิตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว เอาหมอนมากอดอย่างสบายๆ แต่รู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง รีบลืมตาขึ้นมา ในห้องเหลือเพียงแค่เขา กระพริบตาสองสามที สัมผัสทั้งห้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ให้ความรู้สึกเหมือนจะฆ่าใครสักคน น่าฆ่าให้ตายจริงๆเด็กผู้หญิงคนนี้ เขาให้เธอหนีไป? ก็หนีไปสิ ยังไม่เคยมีใครหนีรอดฝ่ามือของจตุภูมิไปได้ ผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนี้ รสชาติไม่เลวเลย เขาใจสั่นเมื่อนึกถึง จุภูมิตอนนี้เป็นพวกที่ชอบกินของอร่อยไปซะแล้ว สายตาเหลือบไปเห็นหนึ่งร้อยบาทที่วางอยู่บนโต๊ะ ความรู้สึกไม่ดีก็เอ่อขึ้นมา เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความโกรธ ยังดีที่มันไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาคิดไว้ ที่เห็นได้ชัดคือเขาประเมินความร้ายกาจของชวนชมต่ำไป ตอนที่เขาเห็นข้อความบนกระดาษสีขาวแผ่นนั้น เขาก้โกรธจนอยากฆ่าคนขึ้นมาทันที สัตว์ป่า? หนึ่งร้อยบาท? ขายตัว? ดี ดีมาก! มือหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วขยำพร้อมกับรอยยิ้ม