ตอนที่ 7 พ่อลูกที่คลาดกัน

ตอนที่ 6 พ่อลูกที่คลาดกัน 7 ปีผ่านไป ณ สนามบินเมือง A เด็กผู้ชายสะอาดสะอ้านคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่อาคารผู้โดยสารที่สนามบิน ใบหน้าที่งดงาม น่ารักอ่อนโยน ใบหน้าที่น่ารักนี้ กลับแม่รอยยิ้มที่สูงส่ง ราวกับเป็นสุภาพบุรุษในฉบับของเด็กผู้ชาย เพอร์เฟคไปทุกส่วน เข้าตาผู้โดยสารหลายคนทั้งป้าๆ และแม่ๆทั้งหลาย “กร…….” “หม่ามี๊ ผมอยู่นี่ครับ!” ภากรยกมือขึ้น แล้วยิ้มรอต้อนรับหม่ามี๊สุดที่รักของเขา ชวนชมปล่อยผมสยาย ใส่แว่นกันแดด ใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกกุหลาบสีแดง ใส่เข็มขัดเส้นใหญ่สีดำ พร้อมด้วยกางเกงยีน รองเท้าส้นสูงสีแดง ทันสมัยตามแฟชั่น ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว! คิดถึงบ้านที่จากไป 7 ปี อากาศดีกว่าที่ลอนดอนเยอะเลย “ลูกแม่ รู้สึกยังไงบ้าง?” ชวนชมนำกระเป๋ามาไว้ข้างตัว แล้วหอมแก้มภากรไปหนึ่งที เธอรักเขามากจริงๆ “อากาศดีกว่าที่ลอนดอนครับ” ชวนชมถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นใบหน้าพร้อมรอยยิ้มอันแสนหวาน “ไปกันเถอะ พวกเราไปดูดเงินกชพรมา จำไว้นะว่าถ้าเจอน้ากชพร จะต้องไปหอมแก้มเธอหนึ่งที เราจะได้กินข้าวมื้อใหญ่กัน” “รับทราบครับหม่ามี๊” กร ขยิบตาให้หนึ่งที แล้วคู่แม่ลูกก็เดินออกไปด้วยกัน ลูกของเธอนั้นฉลาดจริงๆ “คุณณภัทร คุณดูอะไรอยู่ครับ?” ที่อาคารผู้โดยสารที่สนามบิน ผู้จัดการของบ้านถามด้วยความสงสัย ณภัทรจ้องมองไปยังสองแม่ลูกคู่นั้น แล้วตกอยู่ในห้วงความคิด “เด็กชายคนเมื่อกี้ นายเห็นไหม?” ณภัทรพูดเสียงเย็น ผู้จัดการมองตามสายตาของณภัทรไป แต่เห็นเพียงแค่แผ่นหลังของภากร “ทำไมหรอครับ?” ผู้จัดการไม่เข้าใจ เด็กคนนั้นกับจตุภูมิ เหมือนกันมาก น่าสนใจจริงๆ….. แต่ว่าใบหน้านั้น ถึงแม้จะยังเด็ก แต่ก็เหมือนมาก เหมือนปีนั้นที่เขาเจอเด็กคนนั้นเป็นครั้งแรก สีหน้าของณภัทรยากที่จะเข้าใจ เขาส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอก อาจจะมองผิดไป เราไปกันเถอะ!” “ใช่!” กชพรเป็นเพื่อนของชวนชมตอนที่เธอเรียนอยู่ พวกเธอสนิทกันมาก เธอกลับมาที่นี่ก่อนคู่แม่ลูกเพียงแค่สามวัน เมื่อกรมาถึง เธอก็กอดและหอมแก้มเขาไม่หยุด ไม่ต้องรอให้คู่แม่ลูกพูดอะไร เธอก็รีบไปเลี้ยงต้อนรับทันที ที่นี่เป็นร้านอาหารอีสานที่มีชื่อเสียง รสชาติดั้งเดิมแท้ๆ ชวนชมลงจากรถก็ไปเข้าห้องน้ำ กชพรเรียกให้ภากรลงรถไปรอชวนชม ส่วนเธอจะไปหาที่จอดรถ กรลงมากรถ กชพรออกมาอีกฝั่งหนึ่ง แล้วโบกมือให้กร “ที่รัก มาทางนี้” ภากรยิ้มแล้วรีบวิ่งไป ไม่ทันระวังชนเข้ากับชายคนหนึ่ง เกือบจะล้มลงไป เท้าเล็กๆเหยียบลงไปที่เท้าของคน “ขอโทษครับ!” กรรีบก้มหัวขอโทษ เนื่องจากเขาโตมาที่อังกฤษ เขาเลยมีความเป็นสุภาพบุรุษมาก หลงจากขอโทษ ชายคนนั้นไม่ถือโทษโกรธเขา เขาถึงค่อยๆเดินไป กชพรเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรก็เบาใจ พากรเดินเข้าไปในร้านอาหาร “ภูมิ มาได้ยังไง?” หญิงสาวคนหนึ่งจับแขนเขาไว้ พร้อมถามด้วยรอยยิ้ม ทำไมเขาถึงเอาแต่จ้องเด็กคนนั้น จตุภูมิส่ายหัว ดวงตากระพริบเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไม เหมือนกับว่าเด็กคนนี้นั้นแทรกเข้าไปอยู่ในใจของเขา จตุภูมิรู้สึกเสียดาย ที่เขาไม่มองหน้าเด็กคนนั้นให้ละเอียด “ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ!” ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านอาหารตะวันตก พ่อกับลูก คลาดกันแล้ว