ตอนที่ 11 การพบกันที่ไม่ปกติ

ตอนที่ 11 การพบกันที่ไม่ปกติ ชวนชมและเดชทัตมากินข้าวกันที่ร้านอาหารฝรั่งเศส เดชทัตเป็นรุ่นพี่ของชวนชม โตกว่าเธอสองปี เขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ใจดีอยู่เสมอ เป็นสุภาพบุรุษที่ดีคนหนึ่ง ตอนที่ทั้งสองคนเรียนอยู่ที่อังกฤษนั้น ความสัมพันธ์ของเดชทัตและชวนชมนั้นดีมาก เขาอ่อนโยน ใจดี ถือว่าเป็นชายในฝันของสาวหลายๆคน เหมือนกับเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว อบอุ่นและอ่อนโยน สองปีที่แล้ว ณภัทรสั่งให้เดชทัตกลับมาจากอังกฤษ แล้วยกบริษัท HY ให้เขา ผู้ชายที่เก่งกาจในตลาดนี้ บริษัท HY ภายใต้การนำของเขานั้น เติบโตอย่างดี พอรู้ว่าชวนชมกลับมาจากอังกฤษ เลยพาเธอมาทำงานด้วยกัน ชวนชมคิดอยู่นาน จนถึงเมื่อวานที่ได้ตอบตกลงไป ใครจะไปรู้ว่ากรกับกชพรจะทำเรื่อง เธอเลยต้องมาปฏิเสธเขา บนถนนที่รถติด เธอเลยมาถึงช้ากว่าเวลานัดไปยี่สิบนาที เธอเลยรีบที่จะเข้าไปในร้าน เดินไปก็บ่นความแย่ของสภาพการจราจรไป ไม่ทันระวัง เธอสะดุดรองเท้าส้นสูง เธอร้องเสียงสูง ล้มเซไปข้างหน้า “อ่า……” ล้มเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนหนึ่ง กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ กลิ่นที่สะอาด ชวนชมมึนงง คว้ามือของผู้ชายคนนั้นไว้ อุณหภูมิที่อบอุ่น! “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ….” ชวนชมยิ้มอบที่เธอคิดว่าจริงใจที่สุด แล้วพูดขอโทษ หัวใจแทบสะดุด สมองขาวโพลน จตุภูมิกำลังรอนฤภรมาทานข้าวเย็น พอลงจากรถก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชน เขาเลยใช้มือจับไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นที่หอมหวาน ผมที่สะบัดของชวนชม เผยให้เห็นผิวที่ขาวใส มือเล็กๆ ความรู้สึกทั้งหมดนี้ จตุภูมิรู้สึกเหมือนเคยเจอมาก่อน ดวงตาใสอันงดงาม ใบหน้าสะสวย ทำให้คนละสายตาไปไม่ได้ ใบหน้าอันอ่อนโยน กับแก้มที่แดงระเรื่อ เหมือนลูกพีชลูกหนึ่ง รอยยิ้มของชวนชม หุบลงทันที! เป็นเขาได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าความจำของเธอดีที่จำคนที่เธอเคยมีความสัมพันธ์ด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อนได้ แต่ทุกวันที่ได้อยู่กับกรที่ถอดแบบมาจากจตุภูมิไม่มีผิด ต่อให้เธออยากลืม ก็ลืมไม่ลงหรอก ขนาดท่าทางหยิ่งทะนงแบบผู้ดี ยังถอดแบบกันมาเลย ความรู้สึกแรกของชวนชมคือต้องรีบหนี จตุภูมิยู่ปาก แล้วหัวเราะ “คุณผู้หญิง ผมหน้าตาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?” ชวนชมส่ายหน้า จตุภูมิถาม “แล้วทำไมต้องหลบ?” เขาลืมเธอไปแล้วหรอ? ลืมก็เป็นเรื่องปกติ ยังไงก็เจ็ดปีแล้ว เธอกับเขามันเป็นความสัมพันธ์สั้นๆ แต่ว่า ความเจ็บที่หัวใจนี้มันคืออะไรกันนะ? ชายหนุ่มใส่เสื้อสูทอาร์มานี่ ดูดีอย่างมาก หยิ่งทะนงและสายตาที่เย็นชา ชวนชมคิดในใจ เป็นโฮสต์ต้องมีนิสัยแบบนี้? ปีศาจแบบนี้? “ขอโทษนะคะ ฉันรีบ” ชวนชมยิ้มอย่างมีมารยาท ทำสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินผ่านเขาเข้าไปในร้านอาหาร ตอนที่เธอไปจากที่นี่ ไปถึงอังกฤษเดือนแรกเธอก็พบว่าเธอท้อง ความรู้สึกแรกคืออึ้ง ความรู้สึกที่สองคือตกใจ ในตอนนั้นเธอกำลังเรียนภาษาอยู่ ลำบากมาก ต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัย น้าของเธอแนะนำให้เธอเอาเด็กออก แต่เธอก็ดื้อที่จะเก็บเด็กไว้ เธอเรียนช้าไปหนึ่งปีเพื่อภากร แต่เธอไม่เคยเสียใจ เด็กคนนี้คือทั้งชีวิตของเธอ! และไม่ว่าเด็กคนนี้จะมาได้ยังไง เธอก็รู้สึกขอบคุณที่จตุภูมินำลูกมาให้เธอ ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง แต่เพราะมีลูก เธอจึงอดทนต่อความเหงาได้ ยิ้มรับความทุกข์และความสุข ชวนชมเดินเข้าไปในร้านอาหาร รู้สึกเหมือนขาสั่นไปหมด เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขา จตุภูมิมองแผ่นหลังของชมอย่างครุ่นคิด ราวกับว่าแผ่นหลังนี้ช่างให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย ทำไมกันนะ? “ภูมิ ขอโทษที ฉันมาสาย!” นฤภรมาถึงช้า ใบหน้าสะสวยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จตุภูมิรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคย ดวงตา แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น มีความเหมือนกับนฤภร “ไปกินข้าวกันเถอะ!” จตุภูมิยิ้มอ่อนโยน โอบนฤภรเดินเข้าร้านอาหารไป