ตอนที่ 10 พี่น้องทะเลาะกัน

ตอนที่ 10 พี่น้องทะเลาะกัน สไปรต์หันไปทางพลอยรัตน์ด้วยสายตาที่เย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อ่อนและไม่แข็ง ยิ้มอ่อนๆเหมือนนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ “ผู้จัดการคะ เมื่อวานอยู่ๆร่างกายของฉันก็ไม่ค่อยสบาย โชคดีที่ได้เจอกับพี่เขาเห็นฉันดื่มมากไปก็เลยส่งฉันกลับ ส่วนโทรศัพท์ของฉันก็แบตหมด ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ” “จะมีเรื่องที่บังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง แถมเธอได้เจอกับพี่ชายเธออีก เธอจะหาข้ออ้างก็ควรหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้” พลอยรัตน์เอาเอกสารอีกชุดหนึ่งวางที่โต๊ะแรงๆ “เธอถูกไล่ออกแล้ว” สไปรต์เหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดที่เขาพูด ยิ้มอ่อนแล้วเก็บเอกสารที่ถูกโยนเมื่อกี้ จัดเรียงเรียบร้อยแล้ววางอยู่บนโต๊ะของพลอยรัตน์ ยิ้มของเธอนั้นอ่อนโยนมากเหมือนดอกไม้ที่เพิ่งบาน “ผู้จัดการคะ เมื่อคืนคุณอยากจะทำอะไรกับฉันหรอคะ?” “เธอพูดอะไร?”พลอยรัตน์ทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดนั้นก็แข็งๆ แต่ไม่เห็นความกระวนกระวายในตาของเขาเลย สไปรต์ยิ้มอ่อน “ฉันแค่สงสัยค่ะ ปกติฉันก็คอแข็งพอสมควร แต่ทำไมเมื่อวานดื่มแค่แก้วเดียวก็เมาแล้ว” “เธอเมาแล้วมาเกี่ยวไรกับฉัน?”พลอยรัตน์หลบสายตาของสไปรต์ สายตาของเธอนั้นดูสดใสมากเกินไปแล้ว เหมือนจะมองทะลุจิตวิญญาณของมนุษย์ได้ สายตาที่ใสสะอาดของเธอแบบนี้ทำให้พลอยรัตน์รู้สึกกลัวมาก สไปรต์แอบคิด สมควรแล้วที่เป็นผู้หญิงที่เคยใช้ชีวิตในวงการค้าคนอื่น จับความผิดของเธอได้ยังทำเป็นเฉยไปได้ “ฉันเป็นแค่เด็กคนงานคนหนึ่ง ในสถานการณ์แบบนั้นทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็แค่ทำให้ทุกคนไม่มีความสุขกลับมาเช้าๆก็ดี ทำไมผู้จัดการถึงโกรธละคะ?”สไปรต์ถามอย่างไม่เข้าใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเธอนั้นน่ากลัวมาก “หรือว่าคุณมีความคิดที่สกปรกซ่อนอยู่ไม่กล้าให้ฉันรู้คะ?” พลอยรัตน์โกรธมาก“สไปรต์ เธอกล้าดีนัก!” สไปรต์ก้มหน้าลง กล้าดี?สิ่งที่กล้าจริงที่แท้เธอก็ยังไม่เคยเห็นมั้ง ตอนที่อยากจะเอาตัวฉันส่งไปให้ของคุณชายสามถึงเตียงไม่คิดว่ามันจะกล้าดี? “พวกเธอกำลังทะเลาะอะไรกัน?”ผู้ชายที่ใส่เสื้อสูทดูอ่อนโยนเข้ามาในห้องทำงานของพลอยรัตน์ เขาตัวสูงใหญ่ บุคลิกอ่อนโยน ที่ร่างกายนั้นแพร่ความเป็นพูดดี มีมารยาทออกมา คิ้วที่ตั้งทำให้รู้สึกอบอุ่นมากตอนที่ยกมือนั้นก็มีความเป็นผู้ชาย เขานั่นก็คือพัต พี่ชายของพลอยรัตน์ ที่สไปรต์สามารถมาทำงานในบริษัทได้เพราะมีพัด “..........พี่” พลอยรัตน์เก็บอารมณ์ของตนเอง สไปรต์พูด “เมื่อคืนผู้จัดการพาฉันไปกินข้าวกับคุณชายสาม ฉันดื่มเหล้าไปหน่อยก็เลยเมา แต่โชคดีที่มีพี่ชายผ่านมาก็เลยส่งฉันกลับบ้าน ผู้จัดการเห็นฉันกลับบ้านไปไม่มีการบอกกล่าวก็เลยโกรธ แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ” สายตาของพัตเย็นชาลงทันที “คุณชายสาม?” สายตาของเขามองไปทางพลอยรัตน์ ทำให้หน้าของเธอซีดลง รีบอธิบายทันทีว่า “พี่ ทางบริษัทกับตระกูลเขามีงานที่ต้องไปมาด้วยกัน ตอนงานโชว์เครื่องเพชรพลอย ก็แค่กินข้าวด้วยกันไม่มีเรื่องอะไรหรอก” “สไปรต์ เธอกลับไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับผู้จัดการ”น้ำเสียงของพัตเย็นลงเยอะมาก สไปรต์ออกจากห้องผู้จัดการอย่างมีมารยาท เธอไม่เอางานนี้ได้แต่พอนึกถึงปัญหาในบ้าน สไปรต์ก็รู้สึกปวดใจ จากนั้นก็ไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของตัวเอง หน้าของพัต เยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง “คุณชายสามชอบทารุณเด็ก คนในวงการก็รู้กันหมด มันไม่ใช่ความลับอะไร โดยเฉพาะชอบสาวแบบสไปรต์ เธอก็รู้นี่ทำไมต้องพาเธอไปกินข้าวแบบนี้?”