已经是第一章了
บทที่17 คุณทำอะไรผมก็จะสนับสนุน
บทที่17 คุณทำอะไรผมก็จะสนับสนุน
เขมิกาตามติดบุริศร์ไปอย่างรวดเร็ว เธอขอร้องเขาไปตลอดทาง
นรมนได้ยินเสียงของพวกเขาดังผ่านประตูมา เสียงไกลออกไปเรื่อยๆ มือทั้งสองของเธอกำแน่น
บุริศร์ช่างเลือดเย็นจริงๆ
เขาทรยศเธอเมื่อห้าปีก่อน ทรยศการแต่งงานของพวกเขา ตอนที่หลงใหลเขมิกา เขาก็ไม่ได้เยือกเย็นเหมือนเช่นตอนนี้
เธอยังจำได้ว่าเห็นพวกเขาที่โรงพยาบาล บุริศร์ทั้งเอาอกเอาใจเขมิกา เมื่อรู้ว่าเขมิกาตั้งครรภ์ก็ดีอกดีใจ
ถึงตอนนี้แม้แต่ผู้หญิงที่เขาชอบพอบอกจะทิ้งก็ทิ้ง อดีตภรรยาเช่นเธอจะเหลือที่ยืนตรงไหนในหัวใจของเขาไหม
ถ้าหากว่าเธอผิดตั้งแต่แรก ก็คือที่เธอไม่ควรตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ เขาเป็นคนเลือดเย็น เป็นก้อนหินที่ติดอย่างไรก็ไม่มีประกายไฟ
แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริงที่รู้อยู่แล้ว แต่หัวใจของนรมนก็ห้ามไม่ได้ที่จะเจ็บขึ้นมา
ช่วงเวลาอันแสนลำบากในห้าปีที่ผ่านมาได้ปรากฏขึ้นในใจของเธออีกครั้ง เสียงเปลวเพลิงอันโหดเหี้ยมโหมกระหน่ำเข้ามา เมื่อตอนที่ได้ยินว่าทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของบุริศร์ ทุกวันนี้เธอยังจำได้ทุกสัมผัสของความสิ้นหวังและความหนาวเหน็บ
ชายคนนี้ ทำให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่แท้จริง ทำให้เขาได้รู้ว่าการถูกที่ตนเองรักทรยศนั้นเป็นเช่นไร เขาจะได้รับรู้ว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นมันโหดร้ายเพียงใด เป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้!
นัยน์ตาของนรมนเปี่ยมไปด้วยประกายความเกลียดชัง
กลับมาคราวนี้ เธอแค่ต้องทำให้บุริศร์หลงรักเธอ เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้เห็นบุริศร์หัวใจสลาย
นรมนทรุดตัวนั่งลงพิงแผงประตู เธอเหม่อลอยอยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอถึงได้สติกลับมา
ประธานรเมศโทรมาจากสหรัฐอเมริกา
เมื่อเห็นชื่อรเมศ เสียงของนรมนก็อ่อนลงเล็กน้อย
“รเมศ”
นรมนรับสายด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมาก
ห้าปีมานี้เธอต้องขอบคุณรเมศมาก
เพลิงไหม้ที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน โชคดีที่ได้รเมศช่วยเหลือเธอไว้ และยังช่วยชีวิตเธอกลับมา ช่วยสร้างตัวตนใหม่ให้กับเธอ ให้ชีวิตใหม่กับเธอ และยังฝึกฝนเธอให้เป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง ทำให้เธอสามารถหาเลี้ยงตัวเองและลูกของเธอได้
นรมนรู้สึกสำนึกบุญคุณต่อเขามาก
เมื่อรเมศได้ยินเสียงของนรมนเขาก็หัวเราะขึ้น
“เป็นอย่างไร กลับไปคุ้นเคยรึยัง เขาไม่ได้รังแกคุณใช่ไหม”
ที่จริงรเมศไม่อยากให้นรมนกลับมา แต่เขารู้ว่าความเกลียดในใจของนรมนนั้นฝังอยู่ลึก ถ้าหากไม่ปล่อยให้เธอกลับมาแก้แค้น ก็กลัวว่าชาตินี้เธอคงจะหาความสุขไม่ได้
และการที่นรมนกลับมาคราวนี้ก็มีเหตุผลอื่น เหตุผลนั้นรเมศรู้สึกว่าช่างน่าเศร้า แต่เขากลับปฏิเสธไม่ได้
เมื่อได้ยินเสียงอันอบอุ่นของนรมน ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะมีแรงกลับคืนมา
เธอลุกขึ้นยืน หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี บุริศร์เริ่มจะสงสัยในตัวฉัน แต่นั่นก็เพราะความสามารถของคุณ ทำให้เขาตรวจสอบแล้วไม่พบร่องรอยอะไร ฉันจะระวังตัว คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”
“ถ้าหากคุณรู้สึกว่าไปต่อไม่ไหว คุณสามารถกลับมาได้ คุณก็รู้ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ผมพร้อมจะเผชิญหน้าไปกับคุณ”
คำพูดของรเมศทำให้นรมนรู้สึกซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณค่ะ รเมศ แต่ว่าฉันมีเรื่องที่ต้องทำด้วยตัวเอง นอกจากนั้นโรคของกลมยังต้องการบุริศร์”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ทั้งคู่ก็นิ่งเงียบไป
“กลมสบายดีนะคะ”
นรมนทำลายความเงียบขึ้นมา
“สบายดี แค่มีเวลาตื่นขึ้นก็คิดถึงคุณและกานต์ แต่ว่าคุณวางใจได้ ผมอยู่นี่ กมลไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“ขอบคุณค่ะ รเมศ”
นรมนนอกจากจะพูดว่าขอบคุณแล้ว เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีก
“ไม่เป็นไร มีกานต์อยู่ ผมค่อยมีแรงจูงใจหน่อย เขาอยู่ที่นี่เก่งมาก วางใจเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ช้าก็เร็วบุริศร์ก็ต้องรู้ว่ามีกานต์อยู่ การหลบหนีไม่ใช่หนทาง แค่เพียงทำให้เขาคิดตั้งแต่ต้นว่ากานต์ไม่ใช่ลูกชายของเขา กานต์ก็จะปลอดภัย”
คำพูดของนรมนทำให้รเมศคัดค้านไม่ได้
“คุณทำอะไรผมก็จะคอยสนับสนุน”
“ขอบคุณค่ะรเมศ แต่ว่าวันนี้เขาสงสัยในตัวฉันมาก บางทีอาจจะเร็วเกินไปหน่อย ฉันอยากจะไปปกปิดรอยแผลไฟไหม้หน่อย คุณมีคนที่พอไว้ใจได้ไหมคะ”
นรมนนึกถึงตอนที่บุริศร์มาแล้วไม่สนใจพระอิฐพระปูน ใจเธอรู้สึกกลัวถึงวันข้างหน้า
ครั้งนี้สามารถหลบซ่อนได้ แต่ว่าครั้งหน้าล่ะ
เธอต้องการหว่านเสน่ห์ให้บุริศร์หลงรักเธอ ไม่ช้าเธอก็จะตรงไปตรงมากับบุริศร์ ถึงตอนนั้นรอยแผลไฟไหม้นี้ก็สามารถเปิดเผยได้
รเมศนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งและลดเสียงลง “มีร้านสักร้านหนึ่งในตรอกทิศใต้เมือง อาจารย์ท่านนี้ฝีมือไม่เลว และยังเป็นสหายเก่าของผม คุณไปที่นั่นได้ ต่อให้ภายหลังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่สามารถตรวจสอบอะไรได้”
“ขอบคุณค่ะ”
นรมนและรเมศยังคงคุยเรื่องของกมลต่อไป จากนั้นก็วางสาย อย่างไรก็ตามในสมองของเธอเต็มไปด้วยภาพความอ่อนแอของกมล กังวลจนเธอหน้าซีด
已经是最新一章了
加载中
