已经是第一章了
บทที่ 195 กลิ่นอายความเป็นชาย
บทที่ 195 กลิ่นอายความเป็นชาย
“แกคิดว่าฉันจะโง่ขนาดนั้นหรอ ฮ่าฮ่า เลือกที่เจาะไปฉันก็เททิ้งหมดยังล่ะ แค่เปลี่ยนเอาเลือดของเด็กคนอื่นที่แม้ขนาดฉันยังไม่รู้จักมาแทนยังไงล่ะ เพ้ญนีติ์ แกอยากจะรู้ไหมว่าตอนที่ปุริมเห็นผลตรวจนั้นเขามีสีหน้าอย่างไร?”
เพ็ญนีติ์ส่ายหัว เธอ เกิดโง่ไปชั่วขณะ
“พอแล้ว อันไหนที่ควรพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว เพ็ญนีติ์ แกรีบกลับไปใช้ชีวิตอิสระของแกเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า ปุริมไม่ใช่ของแกอีกต่อไปแล้ว เขาไม่ได้รักแก อ้อยและส้มก็ไม่ใช่ลูกของเขา งั้นเธอเองก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วเช่นเดียวกัน เพ็ญนีติ์ เธอไม่ได้เป็นอะไรกัลป์เขาทั้งนั้น เมื่อคืนวานนี้เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า เขาไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้ว” นาราเอ่ยไปพลางคลายมือออก ลุกขึ้นและปล่อยมือลง ในห้องจึงมีเพียงชายสองคนที่เฝ้าเพ็ญนีติ์อยู่ ส่วนคนอื่นๆก็กลับหลังหันเดินตามเธอออกไป
ราวกับใจแตกสลาย เพียงแค่ ยังคงคะนึงหาอ้อยและส้ม เธอยังต้องมีชีวิตรอดออกไปเพื่ออ้อยและส้ม จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
ปุริม ไม่ใช่ความหวังของเธออีกต่อไปแล้ว
ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง ที่มอบเด็กๆให้กับนาราด้วยตัวเขาเอง ที่แท้ใจคอของเขาช่างโหดเหี้ยมนัก แล้วเมื่อก่อนยังบอกกับเธอว่าไม่ได้ต้องการเธอแค่เป็นห่วงเด็กๆ
ปุริม นายหลอกเธอแล้ว
พอนึกย้อนกลับไปในคำพูดของนารา ถ้าเกิดว่าเขาเชื่อว่าอ้อยและส้มไม่ใช่ลูกของเขา งั้น ท่าทีที่เขามีต่อเธอเมื่อวาน ก็เป็นเพียงแค่เหตุผลของคนทั่วไป เหอะเหอะเหอะ เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่นะ?
เธอไม่ใช่หญิงที่จะเที่ยวไปเป็นภรรยากับใครก็ได้
ร่างกายถูกพยุงขึ้น โดนชายหนุ่มเชยคางขึ้น และนัดยาสองสามเม็ดเข้าไปในปากเธอ ตอนที่น้ำขวดใหญ่ถูกกรอกเข้าปากตามไป จมูกของเธอถูกบีบไว้ทำให้ยาเม็ดนั้นลื่นไหลลงไปในลำคอของเธอ
เธอหลับตาลง น้ำตาเอ่อคลอ แต่ถูกกลั้นไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
เธอจะร้องไห้ไม่ได้
ตอนนี้ เธอต้องตื่นได้แล้ว ตื่นและหาวิธีออกไปจากที่นี่ แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะตายไม่ได้ ยังไงก็ตายไม่ได้
ทั้งหมดนี้ เคราะห์ร้ายต่างๆทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะปุริม เป็นเพราะเขาไม่ชัดเจนกับนารา เป็นเพราะเขาทำให้นารายังรู้สึกมีความหวังกับความรัก จึงก่อเกิดเป็นแผนการร้ายทั้งหมดนี้
ที่แท้ เธอก็ตกเป็นเหยื่อล้อในสายตาของนาราเรื่อยมา
ผ้าถูกนำมามัดปิดปากไว้อีกครั้ง ตัวก็ถูกนำยัดกลับเข้าไปในถุงกระสอบอีกครั้ง เพ็ญนีติ์ถูกโยนเข้าไปในรถอีกครั้ง เธอหลับตาลงหวังให้ตัวเองนอนหลับไป แบบนี้จึงจะเป็นการเก็บแรงเอาไว้ จึงจะไม่เปลืองแรง เย็นวันนี้ ไม่ว่าเขาจะพาไปที่ไหน เธอต้องหาวิธีแอบหนีไปให้ได้ จะต้องหาวิธีหนีไปให้ได้
อ้อย ส้ม รอหม่ามี๊ก่อนนะลูก ลูกจะต้องรอหม่ามี๊ก่อนนะ
เธอแค้นมากจริงๆ
ถ้าเกิดว่าในปีนั้น วันนั้น คืนนั้น เธอไม่กระโดดขึ้นรถของปุริม ก็คงจะไม่มีเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น เธอก็คงจะไม่ต้องมาเป็นห่วงกังวลเรื่องอ้อยและส้มแบบนี้ พวกเขายังเด็กมาก เด็กมากจริงๆ
คิดไปคิดมา น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมา เปียกไปทั่วไปหน้า เปื้อนซึมไปทั้งถุงกระสอบ
ครั้งนี้ รถถูกขับอยู่ประมาณสองชั่วโมงค่อยหยุดลง เพ็ญนีติ์ไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน
บางที อาจจะออกจากเมืองดรัลมาไกลแล้ว
แต่ว่าพวกเด็กๆ จริงๆแล้วอยู่ที่ไหนกันนะ?
เธอคิดถึงเด็กไป
คิดถึงลูกมากจริงๆ
ถุงกระสอบถูกยกขึ้น ครั้งนี้มีคนเปิดปากถุงเลย .ยืนอยู่ด้านนอกห้องด้วยท่าทีที่งงงวย แสงสีตรงหน้าสาดส่อง ที่นี่คือห้องน้ำกว้างๆที่มีอ่างน้ำใหญ่อยู่ตรงกลาง
เชือกที่มัดอยู่ที่เท้าถูกแกะออก เพ็ญนีต์ถูกดันให้เข้าไปยังด้านในห้อง จากประตูด้านข้างถูกดันให้เข้าไปในห้องที่ปิดมิดชิดห้องหนึ่ง
เธอถูกโยนตัวทิ้งลงไปบนพื้น เธอคิดว่าพื้นนั้นจะเย็น แต่ว่า เธอกลับรู้สึกได้ถึงความร้อน เริ่มรู้สึกไม่สบายตัวไปทั้งกาย ความรู้สึกนี้มันทรมานจนยากจะเอื้อนเอ่ย และทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เธอกินไปก่อนหน้านี้ได้ทันที
เปมิกา แกโหดร้ายเกินไปแล้ว
ในห้องนั้นเต็มไปด้วยผู้ชาย ไม่ว่าจะหันหน้าไปทางใดก็เต็มไปด้วยผู้ชาย นับยังไงก็นับไม่ถ้วน
ชายหนุ่มเหล่านั้นเริ่มถอดเสื้อผ้า จากด้านบนยันด้านล่าง ชั่วพริบตาเดียวก็เปลือยเปล่า เหลือเพียงแค่....ที่โผล่ออกมา ทำให้เพ็ญนีติ์รีบหลับตาในทันที เธอไม่อาจจะดูได้ ดูไม่ได้จริงๆ
เธอจะทำอย่างไรดีนะ?
ถูกกลั่นแกล้ง เธอไม่อยากจะอยู่เป็นของเล่นในมือของชายพวกนี้จริงๆ
“พี่ชาย นี่พากันถือกล้องเข้ามาทำไมกัน? หรือว่าจะถ่ายรูป อัดวิดีโอหรอ?” ชายคนหนึ่งเปล่งเสียงอยู่ที่ข้างหูเธอ ทำให้เธอรู้สึกสั่นไปทั้งตัว สวรรค์ ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้จริงๆ สู้ตายให้ตายไปเลยดีกว่า เปมิกา ถ้าให้เธอมีชีวิตรอดออกไปได้ เธอจะทำให้ชีวิตของเปมิกาและปุริม อยู่อย่างกับตาย
ลูกของเธอ พวกเด็กๆ พวกเด็กๆอยู่ที่ไหน?
“สัณ นายนิแม้จะเป็นน้องเล็กแต่ก็ฉลาดนิ มานี่มา แจกผ้าปิดปากกันให้ทั่ว ทุกคนใส่คนละอัน ยกเว้นสาวน้อยกันนี้ ไม่ต้องใช้ ฮ่าฮ่า แบบนี้ค่อยขึ้นกล้อง”
เพ็ญนีต์รู้สึกกลัวจนขนลุก ยังคงหลับตาโลกยังคงมืดอยู่ แต่ว่า สายตาของชายหนุ่มเหล่านั้นกลับจับจ้องมาที่ตัวเธอ
เธอหมุนตัวไปมายังรู้สึกถึงความเจ็บปวด เป็นเพราะแผลเดิมที่ยังไม่สมานหายดีนัก
จากเมื่อวานตอนเย็นจนถึงตอนนี้ ยาสักเม็ดก็ยังไม่ได้กิน
ทำไมปุริมต้องสั่งให้เธอกินยา?
แบบให้จากกันด้วยดีอย่างนี้หรอ?
ใจเขาช่างโหดร้ายยิ่งนัก ให้เธอมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งทำให้เธอเป็นทุกข์
รอบๆกาย กลิ่นอายของผู้ชายยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ ยังมีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ บางที อาจจะเป็นกลิ่นที่ติดมาจากหญิงคนอื่น แค่คิด เธอก็รู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก
“สัณถ่ายหรือยัง? ทำไมไม่กล้ามองพี่ล่ะจ๊ะ? พี่จะค่อยๆเอ็นดูน้องเอง” จากนั้นผมที่ยาวถูกจิกขึ้นมาเธอทำอะไรไม่ได้จึงได้เพียงแค่เงยหน้าขึ้นตามแรงอย่างเจ็บปวด
“อั้ยโย่ว ..” ชายหนุ่มที่จิกผมเธอผิวปาก “ยังปกติดีนิ ไม่เลวๆ แบบนี้ค่อยคุ้มค่าถ่ายหน่อย ถึงจะขายได้ราคาดี สาวน้อย อีกสักครู่ออกแรงหน่อยนะ พี่จะทำให้น้องมีความสุขเอง....”
“ถุย..” เธอถ่มน้ำลายออกมา เพ็ญนีติ์พยายามขยับอยากจะให้ตนหลุดออกจากมือของเขา แต่ว่า ชายอื่นๆที่อยู่ข้างๆก็รีบกรูกันเข้ามา ยาที่กินเข้าไปนั้น จะทำให้ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย คิดไม่ถึงเลยว่ายานี้กินไปนานแล้วพึ่งจะมาออกฤทธิ์ คนที่ป้อนยาให้กับเธอนั้นคงคำนวณเวลาไว้พอดีแล้ว จึงทำให้เธอไม่มีอาการใดๆปรากฏออกมาระหว่างทาง และก็ยังสามารถสนองผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการในตอนนี้ได้
แย่แล้ว เธอจะต้องติดอยู่ในเงื้อมมือชายเหล่านี้แล้ว แววตามองไปที่กล้องวิดีโอที่ถูกหันมาทางเธอ ต่อให้เธอมีชีวิตรอดออกไปได้ ภาพบ้าๆพวกนี้ก็คงถูกเผยแพร่ออกไปเช่นกัน ถึงตอนนั้นจะให้เอาหน้าไปพบใครที่ไหนได้ล่ะ?
จะมาพ่ายง่ายๆอย่างนี้จริงๆหรอ?
จะให้เขาทำลายชีวิตแบบนี้หรอ?
น้ำตาค่อยๆไหลร่วงลงมา ความรู้สึกชาไปทั่วทั้งตัว เธอไม่เอาแบบนี้
“อั้ยโย่ว มองมาตรงนี้สาวน้อย ถูมาตรงนี้ถูไปน้ำตาก็ไหลไป สาวน้อย เธอว่านี่เธอกำลังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลไลยใช่ไหม? สงสัยจะรอพี่ รอนานเกินไปแล้วใช่ไหม?”
เพ็ญนีติ์ขบริมฝีปากแน่น พยายามอย่างมากไม่ให้ตัวเองมีเสียงอะไรเอ่ยออกมา เธอเองไม่ได้มีกริยาตอบกลับไปใดๆ
นารา เธอทำลายกันมากจริงๆ
“พี่ใหญ่ พี่ขยับหัวออกนิดหน่อย มันถ่ายไม่เห็น...”
กล้องกำลังจ่ออยู่ตรงหน้าเธอ...
เธอเจ็บปวดทุกทรมานยิ่งนัก มีใครที่สามารถช่วยเธอได้ ใครก็ได้มาช่วยหน่อย?
แต่พอนึกถึงตรงนี้ สมองของเธอกลับรู้สึกว่างเปล่า โลกใบนี้ ยังมีคนที่สามารถมาช่วยเธอได้อยู่ไหม?
เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะตายอยู่แล้ว เธอจะตายแล้วจริงๆ
ยังกัดฟันทนต่อไป แต่ไม่มีใครสนใจ มีเพียง...
เพ็ญนีติ์หลับตาลง ไม่ว่าตอนนี้มีแรงหรือไม่ เธอก็ได้รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี กัดลงแรงๆอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้กัดลงที่มือของชายหนุ่ม แต่กัดที่ลิ้นของตัวเอง...
กลิ่นหอมหวานน่าเชยชม ชั่วพริบตาเดียวเลือดสีแดงก็ไหลออกมาต่อหน้าต่อตาของชายเหล่านั้น เสียงที่ดังอยู่ข้างหู เป็นเสียงร้องตกใจของพวกเขา เธอค่อยๆปิดเปลือกตาลง คิดเพียงแค่ ตายจากไป....
“เลือด...เลือด...”
“พี่ มาดูนี่เร็ว เหลือเธอไหลไม่หยุดเลย”
“บ้าจริง ประจำเดือนจะมาอะไรตอนนี้”
“ไม่ใช่พี่ เป็นเลือดที่ออกมาจากจมูก และปากพี่ เลือดไหลแล้วจริงๆ...”
“อะไรนะ?” เปลี่ยนเป็นเสียงพี่ตะโกนมาพร้อมกับผลักคนที่ขวางอยู่ด้านหน้าออกรีบรุดไปอยู่ตรงหน้าของเพ็ญนีติ์
ตัวที่ขาวผ่องมีสีแดงอ่อนๆเลือดฝาด ทำให้เธอดูแล้วช่างงดงามมีเสน่ห์ยิ่งนัก แต่ว่าตอนนี้ บนตัวเธอนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด บวกกับเลือดแดงๆที่ไหลเป็นสายเล็กๆ เลือดเธอไหลแล้ว ปากและจมูกของเธอมีเลือดไหลและเหมือนจะไหลไม่หยุดด้วย
“อั้ยหย่า จะตายแล้ว ทำไมเลือดถึงไหลออกมาเยอะขนาดนี้ ไม่เคยเห็นเลือดกำเดาที่ไหลเยอะแบบนี้มาก่อนเลย วีน นายมีความรู้ด้านการแพทย์ไม่ใช่หรอ มาดูหน่อยสิว่าเธอเป็นอะไรกันแน่? ไม่ใช่จะตายแล้วใช่ไหม?”
ทันใดนั้น คนที่อยู่นอกกลุ่มสุด ชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะผอมมากที่สุด จับแว่นตาและแหวกผู้ชายกลุ่มนั้นให้แหวกออกเพื่อที่จะมีทางมาดูเพ็ญนีติ์ หญิงสาวในวงล้อมนั้นสวยงามมาก โดยเฉพาะดวงตาที่ค่อยๆจะปิดลงคู่นั้น ขนตางอนยาวแม้ว่าจะไม่ขยับใดๆแล้ว แต่กลับทำให้คนรู้สึกว่าคือนกตัวหนึ่งที่อยู่ในป่า ใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าปีกจะสยายบินสู่ฟ้าไปเมื่อไหร่
วีน แนบศีรษะลงบนตัวเพ็ญนีติ์ ชายในกลุ่มเริ่มร้องตะโกนแซว “วีน นี่นายเกิดอารมณ์ขึ้นมาแล้วหรอว่ะ ฮ่าฮ่า”
หนุ่มน้อยไม่ได้ขยับใดๆ เพียงแค่นิ่งฟังเสียงเต้นของหัวใจเธออย่างตั้งใจ ครู่หนึ่ง เขาค่อยยืดตัวขึ้น จากนั้นมือผอมๆเล็กๆ ย้ายไปจับที่ข้อมือของเพ็ญนีติ์ ปฏิกิริยาของเขากระฉับกระเฉง ตามด้วยเปิดดูเปลือกตาของเธอ ทำให้ชายหนุ่มกลุ่มนั้นเดิมที่คึกคักแซวล้ออยู่หุบปากเงียบลง คนที่เป็นพี่ใหญ่สุดเอ่ยขึ้น : “เธอคงไม่ตายจริงๆหรอกใช่ไหม?”
หนุ่มน้อยคนนั้นไม่ได้เอ่ยอะไร มือจับนิ่งหยุดอยู่ที่ข้อมือของเพ็ญนีติ์ ประมาณห้านาที จากนั้นคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน เอ่ยขึ้นเสียงเข้ม : “หญิงคนนี้จะตายแล้ว”
“ฮ่ะ ทำไมโชคร้ายอย่างนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“เธอเป็นโรคเลือดไหลไม่หยุด พวกนายดูนี่สิ เลือดเธอไหลไม่ยอมหยุดเลย ยังไงก็ไม่หยุด เธอเป็นโรคนี้อยู่นานแล้ว”
“วีน นายพูดมั่วใช่ไหม?”
“วีน นายเกิดชอบผู้หญิงคนนี้แล้วใช่ไหม? ดังนั้นจึง อยากจะปกป้องเธอ?”
วีนค่อยๆกลับหลังหัน “ฉันไม่รู้จักเธอ อีกอย่างที่นี่เรามีผู้หญิงสวยๆตั้งมากตั้งมาย เธอก็เป็นแค่หนึ่งในนั้นเท่านั้นเอง เธอกำลังจะตายแล้วจริงๆ ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็ลองรอดูอีกซักหนึ่งชั่วโมง เธอจะต้องหยุดหายใจอย่างแน่นอน
已经是最新一章了
加载中
