ตอนที่ 5

ตอนที่ 5 “แต่ว่า......คุณจะไม่คุยกับครอบครัวคุณก่อนหรอครับ?” ไวยาตย์ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง ถึงให้เด็กอายุ 18 ปีตัดสินใจทำแบบนี้ ปาณียิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ต้องหรอกค่ะ ครอบครัวหนู......เขาตกลงอยู่แล้ว” เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของปาณี ไวยาตย์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น คุณว่างวันไหนก็ย้ายเข้ามาอยู่กับคุณธามนิธิได้เลย” “ห้ะ?” ปาณีตกใจ นี่เพิ่งเซ็นสัญญาเสร็จก็ต้องเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้วหรอ? ไม่ว่ายังไง ปาณีก็เป็นผู้หญิง ได้ยินคำพูดพวกนี้ต้องรู้สึกตกอกตกใจเป็นธรรมดา “คุณคงไม่คิดหรอกใช่ไหมว่าหลังจากที่แต่งงานกับคุณธามนิธิแล้ว คุณจะทำอะไรตามใจก็ได้?” ไวยาตย์เห็นสีหน้าตกใจของเธอ รู้เลยว่าเมื่อครู่ที่เซ็นสัญญากันเธอไม่ได้คิดถึงข้อนี้เลย “ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของคุณธามนิธิแล้ว ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบในการดูแลบ้านวิสิทธิ์เวชนี้ สืบสานวงศ์ตระกูล” ไวยาตย์พูดด้วยความจริงจัง “คุณปาณีต้องจริงจังกับการสมรสนี้ อย่าเห็นว่าเป็นเรื่องเล่นๆ” คุณธามนิธิเคยเจ็บปวดเพราะนลินมาแล้ว เขาไม่อยากให้คุณธามนิธิต้องโดนทำร้ายอีก ปาณีตกใจเพราะคำพูดที่จริงจังของฝ่ายตรงข้าม ก็จริงอย่างที่พูด ในขณะที่เธอตกลงจะแต่งงานกับธามนิธินั้น เธอคิดถึงแต่ผลประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับ โดยไม่ได้คิดในมุมมองของธามนิธิเลยว่าเขาต้องการอะไร เวลานี้ หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของไวยาตย์แล้ว เธอถึงรู้ว่าตัวเองนั้นมีความคิดที่ไร้เดียงสาแค่ไหน เธอมีความกลัวเล็กน้อย เพราะว่าเธอเพิ่งจะอายุแค่ 18 ปีเอง ถ้าพูดในด้านจิตใจแล้วเธอเหมือนเด็กที่ยังไม่หย่าน้ำนม แต่ก็ต้องมาเป็นภรรยาเป็นแม่ของคนอื่น เธอคงยังรับความจริงนี้ไม่ได้ “หนู......หนูขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ได้ไหม?” “ไม่ได้!” ไวยาตย์ทำสีหน้าจริงจังกะทันหัน “คุณได้แต่งงานกับคนอย่างคุณธามนิธิ ถือว่าเป็นเกียรติของคุณแล้ว” ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเกิดอุบัติเหตุ นับประสาอะไรเธอจะได้แต่งงานกับขา “หนูทราบแล้วค่ะ” ปาณีพยักหน้า เมื่อเรื่องทุกอย่างเป็นเช่นนี้แล้ว จะมาเสียใจภายหลังก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อฝนหยุดตกแล้ว ปาณีเตรียมตัวจะกลับบ้าน ก่อนจะกลับไป เธอก็ไม่ลืมที่จะบอกลาสามีที่เพิ่งจดทะเบียนสมรสกับเธอ “คุณอา หนูกลับก่อนนะคะ” ธามนิธิมองไปที่เธอ “มานี่สิ” ปาณีเดินเข้าไปหาเขาอย่างงงๆ ธามนิธิยื่นมือออกมา กุมมือของเธอไว้ ตัวเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อมีฝ่ามืออุ่นๆกุมมือเธอไว้ เธออยากดึงมือออกมา แต่เมื่อเห็นแววตาที่เศร้าโศกของธามนิธิแล้ว เธอจึงไม่ขัดขืน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันเป็นภรรยาของเขาแล้ว ปาณียังคงไม่อยากเชื่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เวลานี้ ไวยาตย์เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นสัญญาให้ธามนิธิ ธามนิธิอ่านเอกสารอย่างคร่าวๆ หลังจากนั้นก็พูดว่า “ไวยาตย์ ช่วยส่งปาณีกลับบ้านด้วย” “ครับ คุณธามนิธิ” ....... หลังจากที่ปาณีถึงบ้านแล้ว ก็เจอกับนภันต์ น้องชายของเธอที่เพิ่งออกไปเล่นเกมส์กลับมา เขาเห็นปาณีลงมาจากรถหรู พูดด้วยความประหลาดใจว่า “พี่ มีเสี่ยมาส่งหรอ?” ปาณีอึ้งกับคำพูดของน้องชาย รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “นภันต์ ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ” เมื่อน้องชายเห็นว่าพี่สาวกำลังโมโห จึงเอามือลูบท้ายทอยตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก “พี่ อย่าโกธรเลยนะ ผมล้อเล่นเฉยๆ” เขานึกถึงบทสนทนาของตัวเองกับแม่เมื่อกลางวันนี้ ก็รู้สึกผิดต่อปาณีมากขึ้น “พี่ หิวน้ำไหม เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ” นภันต์วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ปาณีส่ายหัวเบาๆ ยิ้มออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ไปไหนมาอีก? หายหัวไปทั้งวัน!” เพิ่งจะก้าวเข้าบ้าน ปาณีก็ได้ยินเสียงบ่นของแม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอต้องก้มหน้าก้มตายอมรับผิดอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ แค่เธอนึกถึงบนสนทนาเมื่อกลางวันแล้วก็รู้สึกโมโหมาก “หนูออกไปทำงานหาค่าเทอม!” เธอพูดด้วยความโกธรเคือง “ยังทำงานอะไรอีก ปาณีมานี่สิ แม่มีข่าวดีจะบอก” ฝนสิรินึกถึงเรื่องที่ปาณีแต่งงานไปเมื่อไหร่ ก็จะได้บ้านสองหลังฟรีๆเป็นสินสอด ในใจเธอแค่คิดก็มีความสุขมากแล้ว เธอไม่สนเลยว่าน้ำเสียงของปาณีจะโกธรเคืองแค่ไหน พูดเองเออเองว่า “พ่อของลูกน่ะ ได้หาคู่ครองดีๆไว้ให้ลูกแล้วนะ บ้านฝ่ายชายอยู่ในเมือง เขารวยมากเลยนะลูก ขอแค่ลูกแต่งงานไป ลูกก็จะได้ใช้ชีวิตเป็นคุณนายอย่างสุขสบาย ไม่ต้องออกไปทำงานแบบนี้อีก” ปาณีไม่คิดเลยว่าแม่จะพูดเรื่องนี้ออกมาได้ง่ายขนาดนี้ เธอคิดว่าแม่จะลำบากใจที่ต้องพูดเรื่องนี้ อาจจะหาวิธีบอกกับเธอแบบอ้อมๆ แต่เสียดายที่ไม่มีเลย ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่าในสายตาของพ่อแม่ เธอก็เป็นแค่เครื่องมือที่ช่วยหาเงินเท่านั้นเอง “แม่ หนูเพิ่งจะอายุ 18 ปีเองนะ หลังจากผ่านช่วงปิดเทอมนี้ไปหนูก็จะเข้าเรียนมหาลัย” “18 ปีอะไรกัน! เธออายุ 20 ปีแล้วต่างหาก! เธอดูฝ้ายข้างๆบ้านเราสิ อายุเล็กกว่าเธอตั้ง 1 ปี เขาแต่งงานไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เลี้ยงลูกอยู่บ้านอย่างสุขสบาย ชีวิตเขาทุกวันนี้ดีกว่าเธออีก” ฝนสิริไม่พอใจที่ลูกสาวขัดขืน “เธอยังคิดที่จะเรียนต่ออีก เป็นเด็กผู้หญิงจะเรียนไปทำไมเยอะแยะ เรียนไปแล้วจะได้อะไร?” “เพียงเพราะว่าหนูเป็นลูกผู้หญิง หนูจึงไม่คู่ควรที่จะได้เรียนหรอ? หนูเลยต้องเสียสละให้น้องเรียนแทนใช่ไหม?” แววตาของปาณีเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หรือจะไม่ใช่ล่ะ น้องเธอเพิ่งจะอายุ 16 เองนะ ไม่เรียนมหาลัยแล้วอนาคตจะทำไรกิน? จะซื้อบ้านยังไง? จะไปสู่ขอสะใภ้ยังไง?” ฝนสิริพูดจารุนแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าปาณีไม่ยอม “เธอเป็นพี่สาวยังไง ทำไมไม่รู้จักเสียสละให้น้องชายซะบ้าง? ฉันคลอดลูกแบบเธอออกมาได้ยังไงกัน!” “ใช่! หนูมันลูกอกตัญญู! จะแต่งแม่ก็ไปแต่งเองเลย!” ปาณีตะโกนออกไปด้วยความโกธร แล้ววิ่งเข้าห้องของตัวเอง ปิดประตูลงอย่างแรง