ตอนที่39 เธอเป็นข้อยกเว้น

ตอนที่39 เธอเป็นข้อยกเว้น เตชิตเอามือบีบคางเธอไว้ ให้มองตาเขา “เจ้าชีวิตต้องการเมื่อไหร่เธอก็ต้องให้ นี่ถึงจะเรียกว่าเจ้าชีวิตเข้าใจมั้ย” พูดไปพูดมาเขาก็สอดมือเข้าไปในกางเกงของเธอ มือหนาที่เยือกเย็น สัมผัสโดนตัว ทำให้นัชชาขยับหนี “นี่มันอยู่ข้างนอกนะ เตชิตคุณบ้าไปแล้วหรอ เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหรอก” ในสายตาเธอ เขาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ แต่ตอนนี้เขากลับ................... “เห็นแล้วไง” นัชชาตาโต มองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณสงบสติอารมณ์หน่อย อย่าทำแบบนี้เลย ฉันขอร้อง......................” เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอของเธอ มือยังทำรุ่มร่ามกับตัวเธออยู่ นัชชาต่อต้านจนหมดแรง ดีที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เห็นเธอตาแดง มือก็ปล่อยออก เขาไม่ได้จะทำอะไรเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่สายตาก็ยังจับจ้องเธออยู่ “ถ้าฉันใช้วิธีเจ้าชีวิตกับเธอ เธอรับไหวหรอ” นัชชาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงโมโหขนาดนั้น เป็นเพราะคำพูดนั้นของเธอ แต่เธอพูดผิดตรงไหน ความสัมพันธ์แบบนี้ ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอแล้วเป็นอะไร เขาหรี่ตามองเธอ แต่เธอหลบสายตาเขา เอยถาม “เพราะสายเมื่อกี้หรอ” นัชชาเหมือนโดนจี้ใจดำ เธอตื่นตระหนก แล้วหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาเขา “ฉันแค่กลัวว่าจะคนที่ออกมาจะเห็น” เตชิตตบหน้าเธอเบาสองครั้ง ไม่เจ็บแต่เหมือนตั้งใจแกล้งหาเรื่องเธอมากว่า “เวลาแบบนี้ ไหนบอกฉันซิว่าจะมีใครออกมาเห็น ฮือ” นัชชามองไปรอบๆที่เงียบสนิท อย่าว่าแต่คนเลย ไม่มีแม้แต่ผี................ “ถ้าแคร์ขนาดนั้น ทำไมไม่ถามฉันตรงๆ” เตชิตมองหน้าเล็กที่ตอนนี้เริ่มแดง พูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอกลัวฉันมากขนาดนั้นเลย” นัชชาสดสว่างมาก อยู่ใต้ไฟสว่างกว่าดาวที่อยู่บนฟ้า เตชิกเกือบจูบเธออย่างอดไม่ไหว“......ไม่ขนาดนั้น” ตั้งนานเธอคิดได้แค่นี้ จะว่ากลัวเธอก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่จะว่าไม่กลัว ตอนอยู่ต่อหน้าเขาเธอก็แอบกลัว อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของเธอกับเขา ทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรมาก “เธอไม่ต้องกลัวฉัน” เธอได้ยินเสียงมาจากบนหัว นัชชาอึ้ง มองเขายังงๆ “ว่าไงนะ” “ใครๆก็กลัวฉัน แต่เธอไม่ต้องกลัวฉัน” เตชิตเห็นหน้าตาซื่อๆของเธอ ผมที่โดนเขายีจนยุ่งเมื่อครู่ ใต้แสงไฟผมฟูๆ แต่ก็ดูน่ารัก เขายกยิ้ม “เธอคิดว่าฉันเลวขนาดนั้นเลย ได้แล้วจะทิ้งงั้นหรอ” “………” นัชชาหลบสายตา นี่มันคำเปรียบเทียบบ้าอะไร “นัชชา” ตกดึกที่เงียบสนิท เสียงเขาน่าฟังมากขึ้นกว่าเดิม นัชชาตอรับเสียงเบา “หืม” “เธอไม่ต้องกลัวฉัน เข้าใจมั้ย” เขาพูดย้ำอีกครั้งก็ปล่อยมือจากคางเธอ หันไปจุดบุหรี่แล้วสูบ นัชชาพยักหน้ารับแบบงง เขาหมายถึงเขาจะไม่ทำร้ายเธอมั้ง คือเธอเชื่อที่เขาพูด ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเขาจะคอยอยู่ข้างเธอ ถ้าเกิดเขาต้องการจะทำร้ายเธอจริงๆ ไม่ต้องทำอะไรแค่พูดมาคำเดียวทุกอย่างก็ได้ได้ตามที่เขาต้องการ แต่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่รู้เป็นเพราะแสงจันทร์ในคืนนี้สวยเกินไป แสงที่ตกกระทบมายังหัวไหล่ของทั้งสอง นัชชาเงยมองใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม “เตชิต คุณเคยเสียใจมั้ยที่คุณคอยช่วยฉันขนาดนี้ ” นัชชารู้สึกว่าที่วันนี้ดวิษไปถึงเตนัทก็น่าอายมากพอแล้ว ดีไม่ดีอาจจะทะเลาะกันใหญ่โต พอถึงเวลาก็คงจะทำให้เตชิตเสียชื่อเสียง ถึงแม้สุดท้ายจะไม่ใช่การโดนนินทาสนุกปากเล่นๆแต่ก็มากพอที่จะทำให้ตื่นตระหนกหวาดกลัว ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะคิดมาก แต่เขากลับตอบกลับมาทันทีโดยไม่ลังเล “ฉันไม่เคยทำเรื่องที่จะทำให้ตัวเองมาเสียใจทีหลัง” เขายกมือขึ้นมาจับหน้านุ่มๆของเธอ เอียงหน้าเข้าไปใกล้แล้วพูดกระซิบข้างหูเธอ “เธอเป็นข้อยกเว้น แต่ฉันไม่เคยเสียใจ” ……………………………… นัชชานอนไม่หลับทั้งคืน หลังจากกลับมา นอนอยู่บนเตียงข้าหูมีแต่เสียงที่เตชิตกระซิบบอกเธอ เธอเอาผ้าห่มคลุมโปง หัวใจว้าวุ่น แต่ที่แน่ๆคือ ผู้ชายที่ชื่อเตชิต ทำให้เธอยิ่งอยู่ยิ่งคิดถึง จดจำ ยิ่งไปกว่านั้นทำให้เธอย้อนคิดเรื่อต่างๆขึ้นมา เช้าวันต่อมา ยังไม่หกโมงเช้าเธอก็ตื่นมาเก็บของ รีบจากมาตอนที่ดวิษกับปณิตายังไม่ตื่น ถึงที่ทำงานก็เพิ่งจะแปดโมง ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาเข้างาน นัชชาพิมพ์งานที่จัดทำเมื่อวานออกมา ลังเลสักพักแต่ก็เดินไปหน้าประห้องทำงานของนภันต์ เธอยื่นมือไปบิดกลอนแต่กลอนประตูถูกล็อคเปิดไม่ออก ก้มมองช่องว่างเล็กๆระหว่างพื้นกับประตู แล้วสอดเอกสารเข้าไปในช่องเล็กๆนั้น “ทำอะไรของคุณ” ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากข้างหลัง นัชชาตกใจ ขาแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น เธอยืนขึ้น หันหลังเห็นสีหน้านิ่งเฉยของนภันต์ เธอก็ซ้อนมือไปข้างหลังทันที “ไม่ ไม่ได้ทำอะไร ของฉันตก ฉัน ฉันเลยก้มเก็บ” นภันต์ไม่มีทางเชื่อคำพูดโกหาของเธอแน่นอน ยื่นมือไปหาเธอ “เอามาให้ฉัน” นัชชาแกล้งไม่รู้เรื่อง “อะไร” “ของที่ถืออยู่ในมือ” เห็นเธอกำลังจะปฏิเสธ นภันต์ยักคิ้ว “อย่าให้ฉันต้องพูดอีกเป็นครั้งที่สาม” “…….” นัชชาสูดหายใจ ล้ายื่นเอกสารทั้งหมดให้เขา นภันต์เปิดดูเอกสารทีละหน้า จนมาหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้าย มองดูแล้วยกมันขึ้นมาถามนัชชาที่ตอนนี้อายหน้าแดง “อันนี้อะไร” “กระดาษสารภาพผิด.............” ตอบเสียงเบา เขายกคิ้ว แล้วก้มมองกระดาษ อ่านออกเสียงหนึ่งในประโยคที่อยู่ในนั้น “ถ้าจะลาควรบอกล่วงหน้า กับความผิดพลาดครั้งที่แล้ว ดิฉันขอรับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” “ค่ะ..........” นัชชาก้มหน้ารับ ในใจอายมาก ลุ้นว่าเขาจะอ่านมันต่อมั้ย มันน่าอายมาก นภันต์แอบยกยิ้ม “มาบริษัทเช้าเพื่อที่จะเอาเอกสารกับไอ้กระดาษสารภาพผิดให้ฉันแค่นี้หรอ” นัชชานิ่งไปสักพัก แล้วส่ายหัว “ไม่ใช่ ฉันแค่บังเอิญตื่นเช้ากว่าปกติ เลยรวดเอาเอกสารมาส่งให้” พูดจบ นภันต์ไม่ได้พูดอะไรต่อ จังหวะที่นัชชากำลังจะเงยหน้าก็มีอะไรมาโดนหน้าผากเธอ เสียงเบาๆ เอกสารที่ถูกเขาม้วนตีมาที่หน้าผากของเธอ “คุณนี่ก็ซื่อสัตย์ดี” นัชชายกมือไปจับหน้าผาก “คุณ หายโกรธฉันแล้วหรอ” นภันต์เผลอยิ้ม “ห้ามมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก คราวหลังต้องทำงานอย่างตั้งและระมัดระวัง” นัชชาโล่งอก “เข้าใจค่ะ” นภันต์โบกมือไล่ “ไปทำงานต่อได้” เห็นเขากำลังจะไป เธอก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว “คือ ทนายคะ ยังมีอีกเรื่อง...............”