ตอนที่201 เธอไม่คู่ควร

ตอนที่201 เธอไม่คู่ควร พาพวกเด็กๆไปโรงพยาบาลรักษาโรคเลือดที่มืออาชีพที่สุดแห่งเมืองดรัล มีเพียงแต่ต้องทำการเข้าคู่กระดูกของอ้อยและส้ม ว่าเข้าคู่กับเพ็ญนีติ์หรือเปล่า เดิมทีแล้วบริษัทยังมีเรื่องอยู่ แต่ว่าเข้าทิ้งทุกอย่างหมดแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการช่วยเพ็ญนีติ์อีกแล้ว อ้อยและส้มไม่รู้เรื่องอะไรเลย ออกมาจากโรงเรียนอนุบาลก็กระโดดขึ้นรถอย่างมีความสุข ทั้งสองคนนั่งในรถอย่างเชื่อฟัง เขาคิดว่า ถ้าพวกเธอรู้ว่าต้องไปลองเข้าคู่ไขกระดูกเพื่อช่วยชีวิตหม่ามี๊ละก็ พวกเธอต้องยินยอมเป็นแน่ พวกเธอรักหม่ามี๊จะตายไป เขามองลูกสาวน้อยผ่านกระจกหลัง น่ารักมากจนทำให้เขาชอบ ชอบลูกรักสองคนนี้มากเลย เพียงสายตาแวบเดียวตอนที่เจอกับพวกเธอก็ชอบแล้ว เมื่อก่อนคิดว่าชาตินี้จะไม่หลงชอบเด็กอีกแล้ว ยิ่งไม่อยาก ก็กลับถูกพวกเธอทำให้เขารักจนได้ พวกเธอเป็นลูกรักของเขากับเพ็ญนีติ์ “อ้อย ถ้าให้ลูกสละชีวิตช่วยเพ็ญนีติ์ ลูกจะยอมไหม” เขาแกล้งถามตณุวีอย่างยิ้มๆ ในความเป็นจริงแล้ว ถ้าให้อ้อยสละชีวิตช่วย เพ็ญนีติ์จริงๆ เขาก็ยากที่จะสละ ทั้งสองคน สละไม่ลงสักคน แต่ว่า เพ็ญนีติ์สละไม่ลงยิ่งกว่าเขาอีก ก็เพราะเป็นอย่างนี้ ดังนั้น เขาก็แอบพาเด็กๆไปอย่างเงียบๆ ไม่บอกใคร จะให้เพ็ญนีติ์รู้ไม่ได้เด็ดขาด รู้ไม่ได้เด็ดขาด รีบไปที่โรงพยาบาล และนำเด็กทั้งสองไปทำแบบตัวอย่าง ปุริมคาบบุหรี่ไปสูบที่จุดให้สูบบุหรี่ทันที เขาทำตามกฎของโรงพยาบาล ข้างๆมีคนป่วย เขาถึงจะรู้ว่าเจ้าบุหรี่นี้ไม่ดีเอาซะมาก ต่อมา ที่ที่มีเด็กๆกับเพ็ญนีติ์ เขาก็จะไม่สูบบุหรี่ อ้อย ส้ม ต้องช่วยหม่ามี๊ โรคของเพ็ญนีติ์รอไม่ได้แล้วจริงๆ ล้วนแต่โทษเขาค้นพบช้าไป จะพาเธอไปตรวจตั้งนานแล้ว ผลก็คือ ถูกเธอหนีการไปตรวจมาเป็นครึ่งปี อุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนั้นทำให้เธอเกือบตายและยังตรวจเจอโรคนี้ออกมาอีกด้วย หรืออาจจะเป็นจุดเปลี่ยน นี่คือกำลังจะบอกชีวิตที่อยู่ในอันตรายของเพ็ญนีติ์ สูบบุหรี่อย่างจริงจัง ไม่รู้เพราะอะไร วันนี้เป็นวันที่ เพ็ญนีติ์ออกจากโรงพยาบาลแท้ๆ แล้วก็เป็นวันที่ทั้งสี่คนจะได้อยู่พร้อมหน้า แต่หนังตาของเขากระตุกมาโดยตลอด กระตุกจนทำให้เขารำคาญ บิดบุหรี่ทิ้ง แล้วยืนที่หน้าต่างอย่างเงียบๆ เด็กๆไม่ออกมาเร็วขนาดนั้น เขาก็อยู่ตรงนี้ทำให้อารมณ์เขาสงบลง เปิดหน้าต่าง ให้ลนพัดตัวเอง ความเย็นสบายของลมทำให้เขาสบายขึ้นมาก ตอนที่ปุริม ออกไปจากจุดสูบบุหรี่ไปดูลูกๆของเขานั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เหลือบตาดูหมายเลขข้างบนโทรศัพท์ ปุริมก็ขมวดคิ้ว เกินความคาดคิดว่าเป็นนารา เป็นเวลานานแล้ว เป็นเวลานานมากแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อกับนารา พูดจริงแล้ว นาราชอบกรีดกรายเกินไป และอีกอย่าง ชอบพูดคำพูดแปลกๆอย่างไม่มีสาเหตุให้เขาไม่ชอบ ก็ยกตัวอย่างเช่น รถคันนั้นของหล่อน ตอนแรกหล่อนบอกกับเขาว่า รถคันนั้นเพื่อนของหล่อนให้ช่วยจองให้ เขาคิดถึงเพ็ญนีติ์ถึงซื้อรถ เดิมทีไม่อยากรับปาก แต่ว่า นารารีบพูดทันทีว่า “พี่เขย นาราแต่ไหนแต่ไรไม่เคยขอร้องพี่เรื่องอะไรเลย ก็แค่เรื่องนี้เอง ได้ไหม” เสียงที่พูดว่าพี่เขยนั้นทำให้เขาใจอ่อน ความจริงแล้ว มีเรื่องบางย่างที่เขาติดค้างกับ เพ็ญภัทร์อยู่ วันนั้นตอนบ่าย นาราโอนเงินให้เขาก้อนหนึ่ง ยังคงเป็นหมายเลขของผู้หญิงแปลกหน้า ทำให้เขาคิดว่าเพื่อนของหล่อนให้ช่วยซื้อจริงๆ ครั้งจึง เขาคิดๆดูก็เลยยอมตกลง วันที่สองก็มีรถเต่าคันที่เหมือนกับของเพ็ญนีติ์ส่งมาที่อยู่ของนารา เขากลับคิดไม่ถึงเลยว่า หล่อนเกินความคาดคิดว่าไปพูดให้คนอื่นฟังว่าเป็นรถที่เขาซื้อให้หล่อน มันก็จริง ที่เป็นรถที่เขาซื้อให้หล่อน แต่ว่า เขาจะให้จริงๆก็เป็นผู้หญิงแปลกหน้าที่โอนเงินให้เขานั้น เพราะว่า ถ้าเป็นนาราละก็ เขาจะไม่ให้รถที่เหมือนกับ เพ็ญนีติ์เด็ดขาด เขาเป็นผู้ชาย ผู้หญิงของเขา เขาต้องให้แบบพิเศษกว่าอยู่แล้ว เป็นสายโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยอยากรับสักเท่าไหร่ แต่ถ้ากดตัดสายไปเลยก็คงไม่ดี ครั้นจึง ปุริมก็ให้โทรศัพท์ดังไปเรื่อยๆ คิดว่าเขาไม่รับสองสายหล่อนก็จะวางสายแล้ว กลับคิดไม่ถึงเลยว่านาราจะโทรมาตลอด นานห้าหกนาทีเป็นได้ ตอนที่ลังเลว่าจะรับดีหรือเปล่า เสียงโทรศัพท์ก็หยุดลง ก็ทำให้ปุริมสบายใจขึ้น แล้วก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องรับสายนารา โทรศัพท์ก็มีข้อความเข้ามา “พี่เขย พี่สาวไม่อยู่แล้ว พี่รู้ไหมว่าเธอไปไหน” วินาทีเดียวไม่เคยหยุด หนึ่งคือไม่วางใจเพ็ญภัทร์สองเพราะเขาเพื่อเพ็ญภัทร์ นำบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดค้ำประกันออกไปแล้วดังนั้น ปุริมรับโทรกลับเบอร์นารา “นารา เธอว่าอะไรนะ พี่สาวของเธอหายไปแล้วหรอ” “ใช่ค่ะ ฉันโทรหาหล่อน หล่อนก็ไม่รับสาย แล้วฉันก็หาพี่สาวของฉันในทุกที่ พี่เขย พี่รู้ไหมว่าพี่สาวไปไหนแล้ว” “ไม่รู้” เขาพูดความจริง “ฉันไม่เชื่อ พี่ต้องรู้แน่ๆพี่ปุริม พี่บอกฉันเถอะ ฮือๆ ฉันก็มีแค่พี่สาวคนเดียว” กำลังรับสายนาราอยู่ ก็มีสายเข้ามาอีก เกินความคาดคิดว่าเป็นผู้จัดการฝ่ายกิจการทางการเงินของบริษัท ปุริมรีบพูดกับนาราว่า “ฉันรับสายก่อน อีกสักครู่โทรกลับ” ตอนเช้าเขาได้บอกกับผู้จัดการและพนักงานแล้วว่าถ้าไม่มีเรื่องใหญ่ก็ไม่อนุญาตให้รบกวนเขา แต่ว่าตอนนี้ผู้จัดการฝ่ายกิจการทางการเงินกับโทรหาเขาด้วยตัวเอง ต้องมีเรื่องใหญ่อะไรบอกเขาเป็นแน่ ในหัวสมองล้วนแต่เป็นข่าวที่เพ็ญภัทร์หายไป มือที่กดปุ่มรับอย่างสั่น ผู้จัดการฝ่ายกิจการทางการเงินก็พูดขึ้นว่า “ท่านประธานครับ เมื่อตะกี้นี้ผู้อำนวยการบริหารของบริษัทบันเทิงบีเอมโทรมาด้วยตัวเองว่า เงินที่บริษัทเราติดค้างนั้นจะคืนให้เมื่อไหร่ ถ้าไม่คืน หุ้นในมือของเขานั้นก็จะมีสิทธิ์ครอบครองได้ตามใจ” มือ สั่นมาก ความจริงแล้ว เพ็ญภัทร์รับปากเขาว่าวันนี้จะคืนเงิน ดังนั้น เมื่อตะกี้นี้ได้ข่าวเพ็ญภัทร์หายไปนั้น เขาก็มีลางไม่ดีแล้ว ยิ่งไม่อยาก ปัญหาก็เข้ามาต่อๆกัน “ท่านประธาน คุณฟังอยู่ไหม” เห็นเขาไม่ตอบสนองอะไร ผู้จัดการฝ่ายกิจการทางการเงินก็ลองเตือนเขา “อ่า ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเคยเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของคุณปู่และคุณพ่อ ก่อนที่คุณปู่จะจากโลกนี้ไปได้สั่งกำชับกับเขาว่าต้องจับบริษัททัดธนกรุ๊ปเอาไว้ให้ดี จะให้บริษัททัดธนกรุ๊ปที่อยู่ในมือของเขาเกิดความผิดพลาดไม่ได้ กลับไม่อยาก คุณปู่เพิ่งจะจากไปแค่ไม่กี่ปีก็เกิดวิกฤตการณ์นี้ขึ้น ปุริมวางสายของผู้จัดการฝ่ายกิจการทางการเงิน ก็โทรศัพท์หาผู้อำนวยการบริหารของบริษัทบันเทิงบีเอม ที่จริงแล้ว ตอนนี้ประธานขันติเร่งต้องการยืมเงิน ตามสัญญาก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เพราะว่า ตอนแรกข้อตกลงของเขากับประธานขันติ ถ้าหากเขาไม่คืนตามเวลา ประธานขันติก็มีสิทธิ์ที่จะครอบครองหุ้นของเขา “ปุริม อ่า ในที่สุดก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณสักที ให้ฉันหาง่ายหน่อย” ปุริมขมวดคิ้ว “วันนี้ประธานขันติถามหาผมหรือเปล่า” “ใช่สิ เมื่อกี้นาทีก่อน ฉันโทรหาคุณไม่ติด คุณบอกมาซะดีๆ คุณอยู่กับผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า” น้ำเสียงเยาะเย้ยก็ส่งมา น้ำเสียงอันสบายๆ ทันที คำพูดของประธานขันติก็พัดมา “ปุริมจะร่าเริงยังไงก็อย่าลืมเรื่องสำคัญนะ คุณยังไม่คืนเงินฉัน หุ้นส่วนนั้นของคุณก็จับไว้ไม่อยู่แล้วนะ คณะกรรมการรู้ว่าฉันให้คุณยืมเงิน ก็มาคุยกับฉันใหญ่เลย ฉันทนมาครึ่งเดือนแล้ว แต่ในสัญญา ถึงเวลาที่ต้องคืนเงินแล้ว ปุริม คุณแบบนี้จะให้ฉันบอกกับคณะกรรมการยังไงล่ะ ถ้าหากเกิดความผิดพลาดแล้วจริงๆ ผู้อำนวยการบริหารก็คงไม่ได้เป็นแล้ว ปุริมคุณจะทำร้ายฉันไม่ได้นะ” คำพูดของประธานขันติแต่ละคำทำให้ปุริมเหงื่อตก ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ “ประธานขันติ คุณเผื่อเวลาให้ผมอีกสักสองวันได้ไหม สองวันก็พอแล้ว” เงินเยอะขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเขาอยากได้ก็ได้ นี้เป็นจำนวนไม่น้อย ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้ว “ไอ้หยา ปุริม คุณอย่ามาทำให้ผมลำบากใจเลย นี่พวกเราบริษัทบันเทิงบีเอมกำลังประชุมคณะกรรมการอยู่ สู้คุณมายื่นขอกับพวกเขาดีกว่า ก็ยังให้ฉันวางตัวได้” “ประธานขันติ” ปุริมคิดถึงอ้อยกับส้มยังอยู่โรงพยาบาล ก็ลังเล “มาไม่มาก็ตามใจคุณ แต่ว่า ไม่แน่ว่าอีกสักครู่ฉันอาจเปลี่ยนใจก็ได้ เพราะว่า ในสัญญาเขียนไว้ว่าถ้าหากวันนี้ไม่คืนเงินละก็ ฉันมีสิทธิ์ครอบครองหุ้นส่วนของคุณ” “ครับ ผมรู้แล้ว ผมไปเดี๋ยวนี้” เรื่องนี้ใหญ่มาก พวกลูกๆแคเอาไขกระดูกมาหนึ่งอันแค่นั้น ขอเพียงแต่มีคนดูแลก็คงไม่เป็นไรหลังจากที่ชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียอยู่ครู่หนึ่งปุริมก็ตัดสินใจไปบริษัทบันเทิงบีเอม แต่ลูกๆกลับไม่มีคนดูแล คิดแล้ววันนี้ เพ็ญนีติ์ออกจากโรงพยาบาล ก็เรียกป้าเหมียวกับจรินทร์ออกมาไม่ได้จริงๆ ช่างเถอะ เขาก็เรียกนารามาก็ได้ เพราะว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้ก็ให้คนรู้เยอะกว่านี้ไม่ได้ ปิดไว้ก่อนถึงจะดี มิเช่นนั้น หุ้นส่วนบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก็จะล้มลง เวลานั้น สถานการณ์คับขันแบบนี้ก็นึกถึงได้แต่นารา นารา ตอนนี้เธออยู่ไหน สำหรับเรื่องการหายไปของเพ็ญภัทร์ ที่จริงแล้วสภาพจิตใจของเขาแย่มาก เขาเชื่อเพ็ญภัทร์ขนาดนั้น หล่อนกลับ ในใจเมื่อก่อนยังคงหลงเหลือความรักอยู่นั้น เมื่อได้รู้ว่าเพ็ญภัทร์หายไปนั้น ความรักที่มีอยู่ก็หายไป ถ้าหากหล่อนหายไปตอนที่คืนเงินเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดว่าเพ็ญภัทร์มีจุดประสงค์อย่างอื่น แต่ตอนนี้ หล่อนกลับหายไปในวันที่ต้องคืนเงิน ทำให้เขาอดที่จะคิดไม่ได้ เขาจะทำลายกิจการที่เก่าแก่เป็นร้อยปีของคุณปู่กับคุณพ่อไม่ได้ “อยู่บนถนนน่ะสิ ฉันกำลังหาพี่สาวอยู่ พี่เขย พี่ว่าพี่สาวจะไปไหนได้นะ ฉันหาทั่วแล้วที่ที่หล่อนจะไปได้ H.I ice creamไปแล้วสามรอบ แต่ว่า ก็ไม่มีหล่อน” เสียงของนารารีบร้อนมาก คล้ายกับเป็นห่วงมาก ลูบริมฝีปาก ปุริมพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องหาแล้ว” “ทำไมล่ะ” พี่ไม่ห่วงความเป็นตายของพี่สาวฉันแล้วหรอ ถึงแม้ว่าพี่สาวของฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณ แต่ว่าฉันนับถือพี่เป็นพี่เขยมาโดยตลอด พี่เขย ทำไมถึงไม่ให้ฉันหาพี่สาวล่ะ นาราน้ำเสียงร้องไห้ ไม่อยากเชื่อว่าปุริมจะตัดสินใจแบบนี้ หล่อนไม่คู่ควร อัพเดทครั้งหน้า วันที่ 7 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน