ตอนที่ 6

ตอนที่ 6 เช้าวันต่อมา ปาณีเก็บกระเป๋า เตรียมตัวย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์กับธามนิธิ แต่เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตูออกไป กลับพบว่าประตูโดนล็อคจากภายนอก เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก ปาณีผลักประตูอย่างสุดกำลัง ปัง ปัง ปัง! “เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! เปิดประตู!” มีเสียงของฝนสิริดังมาจากนอกห้องว่า “เธอคิดได้เมื่อไหร่ ฉันก็จะปล่อยเธอออกมาเมื่อนั้นแหละ” ปาณีกำหมัดไว้แน่น พูดด้วยความผิดหวังว่า “แม่! หนูเป็นลูกแม่นะ แม่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้!” “ปาณี แม่ทำเพื่อหวังดีกับลูกนะ งานแต่งงานนี้ดีกับลูกแน่นอน ขอแค่ลูกยอมเชื่อฟัง แม่ก็จะเปิดประตูให้” หลังพูดจบเธอก็เดินออกไปเลยโดยไม่สนใจคำขอร้องของปาณี ปาณีรู้สึกใจหาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อแม่ก็จะบอกให้เธอยอมน้องมาโดยตลอด ไม่ว่าจะของกินหรือของเล่นต้องให้น้องเลือกก่อนเสมอ แต่ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องนี้ดีมาตลอด ปาณีจึงไม่คิดอะไร จนถึงตอนนี้ เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองอยู่ในครอบครัวที่หัวโบราณ รักลูกชายมากกว่าลูกสาว เธอพิงประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง ฝนสิริตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะขังเธอไว้ในห้อง ไม่เพียงแต่ขังเท่านั้น แม้แต่ข้าวปลาอาหารยังไม่ให้เธอกินอีก ปาณีก็ไม่อยากหน้าด้านไปขอแม่ เธอฝืนทนความหิวนอนนิ่งอยู่บนเตียงทั้งวัน เสียงท้องร้องดังจ๊อกๆ เธอกุมท้องตัวเองไว้อย่างหมดเรี่ยวแรง สมองเธอเริ่มเบลอ หน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ปาณีม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม ไม่รู้ทำไม ตอนนี้เธอกลับคิดถึงเวทัส คิดถึงคนที่ตัวเองชอบคบกับเพื่อนสนิทของตัวเอง หัวใจของเธอเจ็บปวดสุดๆ ตาของเธอเริ่มฝ้าฟางจนหมดสติไป ....... ...... ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน พอเธอตื่นมาอีกที พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่หนานุ่ม เธอมองฝ้าเพดานที่ดูดีกว่าห้องตัวเองอย่างใจลอย ที่นี่ที่ไหน? เธอพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง มีความปวดหัวเล็กน้อย เธอหิวจนแทบไม่มีกำลัง เธอมองไปรอบๆ ไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พอเห็นคนที่เดินเข้ามา ปาณีก็อึ้งไปพักใหญ่ “คุณอา!” คนที่เดินเข้ามาคือธามนิธิ! ธามนิธิกำลังเคลื่อนรถเข็นตัวเองเข้ามา ไวยาตย์เดินตามมาติดๆ หลังจากเห็นปาณีตื่นแล้ว คิ้วอันเข้มขมวดของธามนิธิก็คายลง เขาเคลื่อนรถเข็นตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าปาณี ไวยาตย์ยื่นผ้าเช็ดตัวอุ่นมาให้เขา จากนั้นเขาก็ช่วยเช็ดมือของปาณีอย่างระมัดระวัง ปาณีสัมผัสได้ถึงความร้อนของผ้าเช็ดตัวบนฝ่ามือ ทำให้เธออุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอพูดว่า “คุณอา อาไปรับหนูมาที่นี่หรอคะ? ขอบคุณนะคะ” ธามนิธิพูดเสียงโหดว่า “เธอไม่สบาย ทำไมไม่ไปหาหมอ?” ปาณีนั่งนิ่ง เธอไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าตัวเองโดนแม่ขังไว้ในห้องเลยไปหาหมอไม่ได้ เธอทำตัวเหมือนไม่สนใจแล้วพูดว่า “แค่เป็นหวัดเฉยๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวก็หาย” “คนที่คิดแบบเธอจนทำให้กลายเป็นโรคร้ายแรงเยอะแยะ เธอก็อายุ 18 แล้ว หัดดูแลตัวเองสักบ้างสิ” ธามนิธิไม่พอใจคำตอบของเธออย่างเห็นได้ชัด สายตาที่มองปาณีเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย ปาณีหัวเราะออกมา เธอรู้ว่าธามนิธิดุเพราะเป็นห่วงเธอ จึงอ้อนเขาว่า “ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ” ขณะที่กำลังพูดอยู่ ท้องของเธอก็ส่งเสียงดังจ๊อกๆ เธอหน้าแดงสุดๆ ไม่กล้าสบสายตาธามนิธิ ธามนิธิไม่ได้ว่าอะไร หันไปพูดกับไวยาตย์ว่า “ไปทำอะไรมาให้เธอกินหน่อย” “ครับ” ไวยาตย์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง เขาไม่คิดว่าธามนิธิจะใส่ใจเด็กคนนี้ขนาดนี้ ตามเดิมตกลงกันไว้ว่าสองสามวันนี้จะให้เด็กคนนี้ย้ายเข้ามา แต่กลับไม่เจอวี่แววของเธอเลย เขากลัวว่าเด็กคนนี้จะหนีไปแล้วทำให้ธามนิธิเสียใจ จึงไปตามที่บ้าน แต่สุดท้ายก็เห็นปาณีนอนเป็นไข้อยู่ในห้อง หลังจากธามนิธิได้ยินว่าปาณีไม่สบาย เขาร้อนใจมาก เขาจะดูแลเธอเองโดยไม่สนเลยว่าตัวเองเคลื่อนตัวไม่สะดวก นี่เป็นครั้งแรกที่ไวยาตย์เห็นธามนิธิเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ แม้แต่นลินก็ยังไม่เคยได้รับการดูแลอย่างนี้เลย ไม่คิดว่าเวลาที่คุณธามนิธิเป็นห่วงภรรยาจะเป็นเช่นนี้ ไวยาตย์ยิ้มกับตัวเอง ถอนหายใจแล้วอดคิดไม่ได้เลยว่าเด็กคนนี้ช่างโชคดีจริงๆ ....... หลังจากทานอาหารที่ไวยาตย์ส่งขึ้นมาให้แล้ว ปาณีลูบท้องตัวเองเบาๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณ ธามนิธิหัวเราะออกมา “เธอเป็นภรรยาของฉัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ” “อ๋อ ค่ะ” ปาณีหน้าแดงก่ำเพราะความเขินอาย นึกถึงตอนกินข้าว ธามนิธิบอกว่า ไวยาตย์เป็นคนไปพาเธอออกมาจากบ้าน เธอจึงถามว่า “คุณไวยาตย์คะ คุณเจอแม่ของฉันไหมคะ?” แม่จะตกลงให้ฉันออกมาได้ยังไงกัน? ไวยาตย์นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีนัก พูดด้วยความลำบากใจว่า “แม่คุณบอกว่าจะแจ้งตำรวจ” ปาณีรู้ว่าแม่ของเธอคงทำให้เขาลำบากใจไม่ใช่น้อย จึงก้มหน้าขอโทษเขา “ขอโทษด้วยนะคะที่สร้างความลำบากใจให้กับคุณ” ไวยาตย์ส่ายหัว เขาเห็นท่าทีของแม่ที่ไม่มีความใส่ใจปาณีเลยแม่แต่น้อย อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ คนๆนั้น เป็นแม่ของคุณจริงหรอครับ?” ปาณีนิ่งไป ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอกำผ้าห่มไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง ไวยาตย์เลยพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนนะครับ ส่วนเรื่องอื่นคุณธามนิธิจะจัดการเอง” เขาพูดเช่นนี้เพื่อเตือนสติปาณี เพื่อให้เธอรู้ว่าถ้าไม่มีคุณธามนิธิ เธอจะทำอะไรไม่ได้เลย คุณธามนิธิเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเธอ หลังจากที่พูดจบ ธามนิธิที่นั่งอยู่ข้างๆพูดเสียงดังว่า “ออกไป!” “คุณธามนิธิครับ?” ไวยาตย์นิ่งไปชั่วขณะ เขาเห็นสายตาที่เย็นชาของธามนิธิ เหมือนเขาจะทำให้ธามนิธิโมโหซะแล้ว “......ครับ”