ตอนที่ 8

ตอนที่ 8 รถมาจอดอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์ ก่อนปาณีจะลงจากรถ เธอจัดการผมเผ้าที่ฟูของเธอเสียก่อน แล้วจึงค่อยตามลงไป ในคฤหาสน์มีธามนิธิอยู่คนเดียว ปาณีมองไปยังธามนิธิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เห็นแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวนั้น เธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบรัดแน่น คิดถึงตัวเองที่เพิ่งหนีออกมาจากบ้าน จากนี้เป็นต้นไปเธอก็คงต้องโดดเดี่ยวแบบนี้เหมือนกัน ทำให้เธอรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ยังดีที่เธอยังมีคุณอาคนนี้อยู่ด้วย เธอฝืนยิ้มอย่างแห้ง เดินเข้าไปแล้วพูดว่า “คุณอา ฉันกลับมาแล้วค่ะ” ธามนิธิหันหน้ากลับมายิ้มให้เธอ เขาหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของเธอ “หน้าของเธอไปโดนอะไรมา?” ปาณีรีบก้มหน้าก้มตาเอามือปิดหน้าไว้ “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ......” “โดนตบมาหรอ?” “อืมม....” เธอพูดอย่างอึดอัดว่า “โดนแม่ตบมา” ธามนิธิเอามือกำรถเข็นไว้แน่น ปาณีเลยบอกว่า “แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ โดนแม่ตีเป็นเรื่องปกติมาก ตอนเด็กหนูซนมาก เลยโดนตีบ่อยๆเหมือนกัน......” เธอพยายามทำตัวเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่สายตาของเธอกลับทรยศเธอ ธามนิธิพูดเสียงแข็ง “มานี่!” ปาณีเดินเข้าไปหาธามนิธิอย่างว่านอนสอนง่าย นั่งลงอยู่ข้างๆรถเข็นของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตากำลังมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า ธามนิธิก้มตัวไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “ครั้งนี้ก็แล้วไป ถ้าครั้งหน้ามีคนกล้าแตะต้องเธออีก ไม่ว่าจะเป็นพ่อเธอหรือแม่เธอ ฉันไม่มีทางปล่อยไว้แน่ๆ” “คุณอา......” ใจที่หนาวเย็นของปาณีรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ไวยาตย์ที่ยืนดูอยู่ตั้งนาน เดินออกจากห้องรับแขกไป เขากลัวถ้ายังขืนยืนอีกต่อไป คุณธามนิธิจะด่าเขาไม่รู้กาลเทศะ มาอยู่เป็นก้างขวางคอทำไม เขาถึงขั้นขนลุก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณธามนิธิดีกับผู้หญิงขนาดนี้ ธามนิธิที่ปกติเป็นคนเงียบๆ ไมพูดไม่จา แต่ในใจกลับเป็นคนที่อบอุ่นขนาดนี้ ...... “พรุ่งนี้กลับเมืองชยุตกับฉัน” เมืองชยุต? นั่นเป็นบ้านเกิดของธามนิธิหนิ! ปาณีรู้สึกตกใจเล็กน้อย ธามนิธิเห็นสีหน้าของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจว่า “ทำไม ไม่อยากไปกับฉันหรอ?” “ทำไมจะไม่อยากไปล่ะคะ ฉันแค่......กลัวว่าคนอื่นจะไม่ชอบฉัน......” บ้านวิสิทธิ์เวชเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงร่ำรวยระดับประเทศ ถ้าฉันกลับไปบ้านนั้น จะโดนแกล้งหรือเปล่า? หญิงสาวที่อายุยังน้อยคนนี้ก็คงจะเคยดูละครเกี่ยวกับตระกูลที่ร่ำรวยไม่มากก็น้อย แม่สามีในละครนั้นไม่บอกก็รู้ว่าร้ายแค่ไหน ปาณีกลัวว่าหากเธอไปบ้านวิสิทธิ์เวชแล้ว เธอจะโดนแม่สามีรังแกทุกวัน ชีวิตตอนนั้นคงต้องอยู่อย่างทรมาน เหมือนตายทั้งเป็น ธามนิธิเดาออกว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ หัวเราะบอกเธอว่า “ไม่ต้องกดดันหรอก ทุกคนในครอบครัวฉันเป็นมิตรดี” ปาณีหน้าแดง พูดด้วยเสียงเบาว่า “อื้ม งั้นฉันกลับกับคุณก็ได้” เพราะยังไงเธอก็ได้แต่งงานกับเขาแล้ว แต่งกับใครก็ต้องตามเขาคนนั้นไป สุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่า แต่งกับหมาก็เหมือนหมา แต่งกับไก่ก็เหมือนไก่ กลับเมืองชยุตก็กลับสิ จะกลัวอะไร เพราะว่าปาณียังไม่หายจากไข้ ระหว่างทางกลับเมืองชยุต เธอจึงหลับตลอดทาง ธามนิธิที่อยู่ข้างๆนอกจากต้องดูแลเธอแล้ว ยังต้องรับสายที่โทรมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชไม่หยุด พอได้ยินว่าธามนิธิจะกลับเมืองชยุต คนในบ้านวิสิทธิ์เวชก็ดีใจกันมาก โดยเฉพาะหลังเกิดเรื่องกับธามนิธิ คนที่บ้านก็เป็นห่วงเขามาก “ธามนิธิ ถึงไหนแล้ว?” “นี่เป็นสายที่ห้าแล้วนะ” ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมกับขมวดคิ้ว “ก็พี่เป็นห่วงเธอไง” จันวิภา คู่สายพูดด้วยความห่วงใย “ได้ข่าวว่าจะพาภรรยากลับมาด้วยหรอ? รีบๆพากลับมาล่ะ ทุกคนอยากเจอ” “อย่าทำให้เธอตกใจกลัวก็แล้วกัน” ธามนิธิพูดพร้อมเอาปัดผมที่อยู่ตรงแก้มของปาณี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “ห่วงใยขนาดนี้ ต้องเจอเธอสักหน่อยแล้ว” จันวิภา พูดสายอีกสักครู่ เธอกลัวจะทำให้ธามนิธิรำคาญ เลยวางสายไปก่อน หูของธามนิธิได้พักสักที หลังจากที่รับสายมาทั้งวัน เขายื่นมืออกไปตบหลังของปาณีด้วยความเบามือ ปาณีนอนหนุนตักของเขา หลับลงอย่างง่ายดาย