บทที่ 46 บังคับให้ข้าเข้าวัง(1)

บทที่ 46 บังคับให้ข้าเข้าวัง(1) แค่ปกป้องคน แต่เมื่อถึงเวลาที่เจ้ามีกำลังในการปกป้องคน มันก็หมายความว่าเจ้ามีกำลัง ถางเปิ่นเป้ากระแอมเสียง: “ข้าไม่สน! ไม่ว่าจะโอกาสใดข้าก็จะไม่ปล่อยไป!” โจ๋วหยุนถิงกัดฟันพูด: “สมองเจ้ามีปัญหา!” ถางเปิ่นเป้าโมโหปึงปังขึ้นมา: “โจ๋วหยุนถิง ! คนอย่างเจ้านี่จริง ๆ ตัวเองยังเอาไม่รอดยังจะกล้ามาทำเป็นวีรบุรุษหรือ เจ้าดูไปข้างหลังพวกสาวงามหรือพวกเด็กน้อยพวกนั้นหล่ะ” ส้งชิงลี่ตะโกน: “เจ้าพูดจาให้มันดี ๆ หน่อย!” ถางเปิ่นเป้าเอาเท้าไปเหยียบไว้บนท้องเขา เหยียบเขาไปให้จมพื้น พูดอย่างเย้อหยันว่า: “นี่เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครห่ะ” เจ้ายังมีคุณสมบัติอะไรมาพูดกับข้า ทหาร ! ลงมือ! ตีพวกสวะนี้ไปจนว่าจะตาย! พวกชายชกรรจ์กุมตัวไป ทำกับส้งชิงทั้งชกทั้งต่อย พี่สาวของเขาส้งหมิ่นสั่นไปหมดจนร้องไห้มายกใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง โจ๋วหยุนถิงตะโกน: “ถางเปิ่นเป้า! เจ้าอยากได้กลั่นแกล้งเด็กน้อยคนนี้เลย เจ้าอยากหาเรื่องมาหากับข้า! ข้าโจ๋วหยุนถิงไม่กลัวเจ้า!” ถางเปิ่นเป้ายิ่งโมโห “ดี! ข้าอยากจะสั่งสอนเจ้ามานอนแล้ว ! ครั้งก่อนเจ้ามีผู้คุ้มกันที่ทรงพลัง ตอนนี้ผู้คุ้มกันไม่อยู่ ไหนเจ้าจะยังโดนไล่ออกจากจวนอ๋องโจ๋ว เห้ย!วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!” “ใครพูดว่าจะตีหลานข้าหรือ” เสียงดังกังวานเหมือนลงมาจากสวรรค์ “ลุงสาม!” โจ๋วหยุนถิงดีใจใหญ่ คนที่เข้ามาพอดีคือ โจ๋วเส้าหัว ! คนตระกูลเจ้าสินสัยมุทะลุโมโหแรง และคุณชายสามเป็นคนที่รักโจ๋วหยุนถิงหลานชายคนนี้! โจ๋วเส้าหัวใช้มือเดียวพลักชายกรรจ์พุ่งออกไป พูดด้วยเสียงเครียดแค้น: “ ให้ตายเถอะ ใครกล้าที่จะล่วงเกินหลายชายของข้าคุณชายสามกระกูลโจ๋ว เดินออกมาพูด อย่าเป็นหมาหมู่อย่างนี้!! “ ถางเปิ่นเป้าตกใจไป พูดเสียงเบา: “เป็นคุณชายสามตระกูลโจ๋ว!” โจ๋วเส้าหัวพูด: “ดีจริง ถางเปิ่นเป้า เจ้าตอนนี้มีหมายแล้วอา! กล้าล่วงเกินแม้กระทั่งคนของตระกูลโจ๋ว ! ถ้าหากว่ามีคนตระกูลโจ๋วของพวกเราไม่เขา ก็มาหาข้าคุณชายสามได้!” ถางเปิ่นเป้าไหนเลยจะกล้า ให้เขามีความกล้าร้อยเท่าก็ไม่กล้าต่อกลอนกับโจ๋วเส้าหัว! โจ๋วเส้าหัวเป็นคนมีชื่อหลู่หม่างฮั่นในเมืองหลวง และเรื่องท่าทางบู๊! เพียงคิดว่าอยู่ตระกูลโจ๋ว วรยุทธ์เขายังไงก็ไม่แพ้พี่ชายทั้งสองแน่! คนแบบนี้ถ้าเควี่ยงหินไปหนึ่งก้อน เขาจะได้ปากลับมาหลายร้อยก้อน! ถางเปิ่นเป้าความเย่อหยิ่งหดลง จ๋าเส้าหัวโกรธ”ไม่มีเรื่องแล้วก็ไสหัวไป! หลังจากนี้ถ้ารู้ว่าเจ้ายังมาละลานคนไม่มีทางสู้ เจ้าตายแน่นอน!” ถางเปิ่นเป้าพูดเสียงอู้อี้: “คุณชายสาม เจ้ากล้าแตะต้องคนของจวนเฉิงเสี้ยงถางเปิ่นหรือ จวนอ๋องโจ๋วและจวนเฉิงเสี้ยงถางเปิ่นเป็นสองตระกูลใหญ่ในหล้า ใครก็ไม่ล่วงเกินใคร ถ้าหากเจ้าฆ่าข้า คนตระกูลถางเปิ่นต้องไม่ละเว้นเจ้า!” โจ๋วเส้าหัวโดนอารมณ์โกรธสาดเข้าเต็มๆ “ กดความโกรธไว้!เจ้าจะลองดูไหม ว่าข้าคุณชายสามจะกล้าลงมือกับเจ้าไหม!” ถางเปิ่นเป้ากลัวอย่างสุดขีด แต่ก็ยังใจดีสู้เสือ “คุณชายสาม เจ้าอย่าได้มาขู่ข้า! อารมณ์อย่างเจ้าคุณชายสาม ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นเกรงว่าคงได้กินกำปั้นคุณชายสามไปแล้ว ถ้าหากว่าจะใช้ความใหญ่ข่มเล็ก ข้าคงต้องกลับไปแจ้งความจริงให้ทราบ ถึงตอนนั้นจวนอ๋องโจ๋วของพวกเจ้าซวยแน่ ๆ !” โจ๋วเส้าหัวโมโหจนลดไม่ได้ ชูหมัดขึ้นสูง ๆ” ซู่เชิง! เจ้าเชื่อเชื่อว่าคุณชายสามฆ่าเจ้าตาย!” มือที่กำหมัดไว้แต่เดิมไม่มีลดลง ถางเปิ่นเป้าคนไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้เป็นคนฉลาดที่เดาความคิดของโจ๋วเส้าหัวได้ ถางเปิ่นเป้าเกรงกลัวไปหมด แต่ก็ยังคงแสร้งทำเป็นสงบ แข็งนอกสงบใน:.ไม่.......ไม่เชื่อ หากเจ้ากล้าคงลงมือไปนานแล้ว ไหนเลยจะมาพูดไร้สาระมากมาย” “ไม่สู้ให้ข้าลองดู!” คนที่มองดูอยู่ไกล ๆ อย่างซินเหยาเดินเข้ามา “ถึงแม้ว่าคุณชายสามจะไม่กล้า เพียงแค่ไม่อยากจะลังแกคนไม่มีทางสู้ให้เสื่อมเสียชื่อ คนต่ำทรามเช่นเจ้า ก็ไม่จำเป็นต้องให้คุณชายสามลงมือ!” “นี่เจ้า! !” ถางเปิ่นเป้าพอเห็นซินเหยา ทั้งร่างก็สั่นไปหมด กลัวจนหน้าซีด ครั้งก่อนที่โดนสั่งสอน เข้ายังจำได้อย่างชัดเจนจนถึงตอนนี้ จมูกยังรู้สึกเจ็บ ๆขึ้นมา! ซินเหยายิ้มน้อย ๆ: “คุณชาย ไม่ได้พบกันนาน” ถางเปิ่นเป้ากลัวจนต้องรีบไปหลบหลังผู้คุ้มกัน อึก ๆ อัก ๆ พูด: “เจ้า......เจ้า....อย่าเข้ามา!” โจ๋วเส้าหัวรู้จักแปลกใจมาก เสียงเบาลง: “โจ๋วหยุนถิง ถางเปิ่นป้าคนนี้ทำไมพอเจอกับซินเหยาแล้วอย่างกับเจอผี” โจ๋วหยุนถิง: “ครั้งก่อนซินเหยาสั่งสอนเขา คิดว่าใจในคงยังมีเงากลัวอยู่”