บทที่ 53กุหลาบดำ（2）

บทที่ 53กุหลาบดำ（2） “ซินเหยา เจ้านี่จริง ๆเลยนะ!” โจ๋วหยุนถิงเบ้ปาก หน้าหน้าผากแดงไปหมด เหมือนกับหญิงสาวรุ่นใหญ่ โจ๋วเส้าหัวมองแล้ว ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น: “ฮะฮ่า อาสี่อะอาสี่ ข้ากับพ่อเจ้าให้เงินเจ้าเปิดร้านแพลงลอยในเมืองหลวง แม้กระทั่งแพลงลอยก็ช่วยเจ้าเลือกไว้ เงินทุนก็ช่วยเจ้าจัดหา เพียงแค่เจ้าตัดสินใจว่าจะทำธุรกิจอะไรก็เรียบร้อยแล้ว แต่ว่าผลลัพธ์ก็เรียบร้อยแล้วว่ามาเปิดร้านแพลงลอยเล็ก ๆ ขายหนังสือข้างทาง ที่แท้ก็จะมาตามจีบผู้หญิง” โจ๋วหยุนถิงรีบปฏิเสธ: “มีเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน ลุงสามทำไมท่านถึงฟังซินเหยาหัวเราะข้า” โจ๋วเส้าหัวด่าขำ ๆ” เอ้ย! ยังไม่ยอมรับ ข้าเห็นเจ้าเขินอาย ก็รู้ว่าเจ้ามีใจแล้ว! แต่ว่าไอหลานเอ๋ยสายตาไม่เลวตระกูลส้งเป็นเด็กที่ดูมีคุณธรรมและสงบเสงี่ยม รูปร่างหน้าตามาตรฐาน ฮ่ะฮ่า ดูแล้วอีกไม่นานตระกูลโจ๋วจะมีงานมงคลให้จัดเสียแล้ว!” โจ๋วหยุนถิงพูดเสียงขาดหาย: “ลุงสาม ข้าไม่ใช่คนตระกูลโจ๋วแล้ว” โจ๋วเส้าหัวเพียงมองก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเขา เอามือไปตบๆ. ไหล่เขา: “วางใจเถอะเจ้าสี่ ถึงแม้ว่าตอนที่เจ้าจะแต่งงานพ่อของเจ้ากับปู่จะมาไม่ได้ แต่ว่าลุงสามจะมากินเหล้ามงคลแน่นอน ใคร ๆก็จะได้รุ้ว่าข้าคุณชายสามตระกูลโจ๋วเป็นคนสุภาพ ไม่กลัวใครมาพูดลับหลัง!” โจ๋วหยุนถิงพยายามยิ้มออกมานิดนึง “ของคุณลุงสาม ถึงแม้ข้าจะถูกไล่ออกมา อีกหน่อยคงไม่สามารถใช้ฐานะคนในตระกูลโจ๋วได้ เกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้กลับไปตระกูลโจ๋วพบท่านปู่และท่านพ่อ แต่ในใจข้ายังคงเป็นลูกหลานของตระกูลโจ๋ว!” พูดถึงเรื่องร้าย ๆ ผ่านไป โจ๋วหยุงถิงก็น้ำตาไหล โจ๋วหยุนถิงด่าออกมา: “เป็นลูกผู้ชายจะร้องอะไร เจ้าอยู่ในตระกูลโจ๋วก็เหมือนเหมือนวัวเหมือนม้า ออกมาก็ดีจะตาย ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่คนธรรมดา แต่เปิดร้านเป็นเจ้าของร้านเอง แต่งานกับแม่นางส้ง แล้วก็มีลูกอ้วนๆ สักหน่อย ชีวิตก็สวยงาม!ไม่ต้องเศร้าไป อาสี่ เจ้าต้องเข้าใจความยากลำบากของพ่อกับปู่เจ้า” โจ๋วหยุนถิงพยักหน้าเช็ดคราบน้ำตา: “อืม ข้ารู้ ท่านปู่กับท่านพ่อแสดงภายนอกว่าลงโทษข้าไล่ข้าออกจากจวนอ๋องโจ๋ว แต่ในความจริงแล้วหวังให้ข้าเป็นคนธรรมดาไม่ต้องไปแกร่งแย้งกับใคร มีชีวิตที่สงบสุขไปทุกวัน วรยุทธ์ข้าก็ไม่ได้เลยสักนิด เหมือนคนไม่มีประโยชน์ ตระกูลโจ๋วยิ่งใหญ่ มีศัตรูมากมาย ยากที่จะห้ามไม่ให้คนมาละลานข้า ที่ท่านปูกับท่านพ่อทำไปก็เพื่อปกป้องข้า ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจทุกอย่าง.....” น้ำตาที่เพิ่งถูกเช็ดไป สักพักก็กลับมาหยดอีก..... แสดงออกว่าขับไล่หรือ ถ้าจะให้พูดความจริงคือการปกป้องโจ๋วหยุนถิงหรือ ซินเหยาตกใจ เดิมที่ในเนื้อเรื่อง ยังมีเรื่องแอบแฝงอยู่! แม้กระทั่งซินเหยาเองยังรู้สึกว่า ให้ออกจากจวนอ๋องโจวนี้หลังใหญ่ จริง ๆแล้วมีประโยชน์กับโจ๋วหยุนถิงมาก ถ้าหากว่าเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ก็จะไม่มีใครมารังแกเขาได้ เขาก็ไม่ต้องเป็นข้ารองในตระกูลโจ๋ว และยังได้ใช้ชีวิตและหาความสุขในแบบตัวเอง นี่ก็คือสิ่งที่ซินเหยาเมื่อก่อนไม่พอใจอย่างมากที่ตระกูลโจ๋วขับไล่โจ๋วหยุนถิงออกมา แต่ว่าไม่ได้ไปพยายามช่วยหรือต่อสู้ให้โจ๋วหยุนถิงกลับมาตระกูลโจ๋ว โจ๋วเส้าหัวเห็นหลานชายหัวโตร้องไห้อย่างเศร้าใจ ในใจเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา แล้วก็พ้นลมหายใจออกมา: “ให้ตายเถอะอาสี่ เจ้าไม่ใช่ว่าตกหลุมรักแม่นางส้งแล้วหรือ ลุงสามจะช่วยเป็นธุระให้!” “ลุงสาม! อย่าเลย” โจ๋วหยุนถิงรีบห้าม เขารู้นิสัยของลุงสามดี พูดแค่ลมเดี๋ยวได้ฝน คิดถึงเรื่องอะไรก็จะทำจนได้ผลลัพธ์ออกมา ต้องทำเดี๋ยวนั้นเลย หลังจากที่เขาถูกไล่ออกจากตระกูลโจ๋ว เพื่อที่จะหลีกเลี่ยง คนอื่นๆ ในตระกูลโจ๋วไม่เคยมีใครมาหาเขา มีเพียงแค่ลุงสามเท่านั้นที่มาเยี่ยมอยู่บ้าง เรื่องนี้ทำให้ใจของโจ๋วหยุนถิงรู้สึกซาบซึ้ง ซินเหยา: “ลุงสาม ท่านทำแบบนี้ก็จะทำให้พี่สี่พังหมด ให้เขาค่อยๆ ตามจีบแม่นางส้งไปเองเถอะ เมื่อกี้ข้าไปส่งพวกเขากลับบ้านมา ตลอดทางพวกเขาพูดถึงพี่สี่อย่างชื่นชมไม่หยุดปาก ข้าคิดว่าแม่นางส้งก็มีใจให้พี่สี่อยู่เหมือนกัน ให้เวลาได้ดูใจ พวกเขาไม่ช้าไม่เร็วต้องได้อยู่ด้วยกัน” โจ๋วเส้าหัว: “งั้นข้าก็ไม่ยุ่งหละ ซินเหยา เจ้าทำยังไงให้เจ้าถางเปิ่นเป้ากลัวขนาดนั้น ไอเด็กนั้นจริงๆ แล้วน่ารังเกียจ แต่ว่าวรยุทธ์ก็ไม่ได้เลว แม้แต่พี่สาวหก โจว๋ปี้หรุงยังไม่ใช่คู่ต่อสูงของเขา เจ้าไปสู้ชนะเขาได้ยังไง และที่สำคัญก็คือ แม้กระทั่งฆ่าเขายังไม่กลัว แต่ว่าพอเห็นเจ้าก็กลัวเหมือนกับหนูที่เห็นแมวเลย” “เรื่องนี้ อาจเป็นเพราะว่าครั้งก่อนเขาประเมินข้าต่ำเกินไปเลยโดนข้าสั่งสอนเข้าให้ ครั้งนี้ก็เลยกลัว “ ซินเหยาอธิบาย โจ๋วเส้าหัวก็ไม่ได้สงสัย “อาสี่ เจ้าไปทำธุระของเจ้า ที่นี่ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องทำแล้ว” โจ๋วหยุนถิงมองซินเหยาแล้วมองอีก “ซินเหยา พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนแล้ว อีกหน่อยเจ้าจะอยู่ที่ร้านพักป่ายเห๋อไหม” ซินเหยาพยักหน้า “ถ้าหาว่าข้าออกมาจากจวนอ๋องโจ๋วก็จะมาพักอยู่ที่นี่ เจ้าก็มาหาข้าได้ที่นี่ “ โจ๋วหยุนถิง “อย่างนั้นข้าจะจองห้องไว้ให้เจ้าพักระยะยาว” ซินเหยาหัวเราะ: “งั้นข้าก็ขอบคุณในน้ำใจก็พี่สี่มาก” จริง ๆแล้วนางต้องการเงินโจ๋วหยุนถิงช่วยนางจ่ายค่าห้องที่ไหนกัน เพียงแต่นางเป็นผู้หญิงฉลาด โจ๋วหยุนถิงพี่ชายคนนี้เป็นคนปกป้องนางเต็ม ๆ นางไม่อยากปฏิเสธน้ำใจอันดีของโจ๋วหยุนถิง โจ๋วหยุนถิงพูดไปไม่กี่ประโยค ก็จากร้านพักไป สุดท้ายแล้วก็เหลือเพียงโจ๋วเส้าหัวกับซินเหยา ซินเหยา “ลุงสามมีเรื่องอยากคุยกับข้าหรือ”