已经是第一章了
ตอนที่206 เส้นทางที่ไม่กลับไป
ตอนที่206 เส้นทางที่ไม่กลับไป
กินข้าวเสร็จแล้ว ก็พาลูกๆไปโรงเรียน เธอเตรียมการสอน อ้อยและส้มก็อยู่ที่สนามกีฬาเล็กๆเล่นอยู่ เล่นอยู่สักครู่ ก็มีเด็กโตหลายคนมารวมตัวเล่นกัน เล่นอย่างสนุกมาก
เพ็ญนีติ์เดินเข้าไปในห้องของผู้อำนวยการโรงเรียน “ผอ.คะ ฉันขอยืมโทรศัพท์โทรได้ไหมคะ”
“ได้” ผอ. มองไปที่เธออย่างช้าๆ “โทรเถอะ”
แต่ว่า เขากลับไม่ได้หมายถึงจะออกไป
เพ็ญนีติ์ อยู่ข้างหน้าโต๊ะทำงาน อยากจะโทรศัพท์กลับรู้สึกว่ามีผอ.อยู่แบบนี้ โทรหาพี่จู๋ตพูดถึงเรื่องยาคล้ายกับว่าจะไม่ดีสักเท่าไหร่ “ผอ.คุณ...ได้ไหม”
“เธอโทรของเธอไป ไม่ขัดขวางการทำงาน ไม่ส่งผลกระทบต่อฉัน” โรงเรียนเล็กๆแห่งนี้ขาดคุณครู คนที่มาช่วยสอนมาแล้วก็ไป แล้วมาอีก ไม่เคยอยู่ตลอด ผอ.คงคิดว่า เพ็ญนีติ์จะโทรศัพท์ต้องกลับไปสินะ ก้มหัวลงแก้บทความของนักเรียนระดับสูง ท่าทางทำเป็นเหมือนทำงาน ความจริงแล้วก็อยากจะรู้ว่าเธอจะกลับไปหรือเปล่า
คิดถึงเมื่อเช้าตรู่ จมูกมีเลือดหยดออกมาเพ็ญนีติ์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอในตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นไม่ได้ เธอยังต้องดูแลลูกๆอีก
นภนต์คงจะยังยุ่งอยู่ ดังนั้น เธอโทรหาพี่จู๋ตดีกว่า พี่จู๋ตบอกว่าโทรหาเขาก็เหมือนกับโทรหานภนต์
“เพ็ญนีติ์ มีเรื่องอะไรไหม” เสียงเย็นและแข็งของผู้ชาย นั่นเป็นน้ำเสียงของพี่จู๋ตตั้งแต่ไหนแต่ไร
“มีเรื่อง” เสียงของเธออ่อนลง รู้สึกว่าผ่านมาแล้วหลายวันขนาดนี้ ของที่อยู่คฤหาสน์ของนาราคงไม่มีเหลือแล้ว แต่ว่า เธอต้องลองดู
“พูดมาเถอะ”
“คืนวันนั้นก่อนออกมาฉันทำกระเป๋าเป้หายไปแล้ว” เงยหน้าขึ้นมาบอกไปที่ผอ.แวบเดียว กัดฟัน เธอก็ยังพูดอีก “กระเป๋าเป้ใบนั้นสำคัญต่อฉันมาก”
“อ้อ หายที่ไหนล่ะ”
“อยู่ที่ คฤหาสน์ของเปมิกา” คิดถึงคืนนั้นวุ่นวายขนาดนั้น ก็ไม่รู้ว่าข่าวที่เมืองดรัลจะโผล่ออกมาหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมา เธอไม่ได้ข่าวอะไรจากเมืองดรัลอีกเลย
“ผมรู้แล้วผ่านไปสองวันฉันก็ไปที่นั่น แล้วก็เอาไปให้คุณเลย” พี่จู๋ตเอ่ยปากพูดไป คล้ายกับว่าเขาตัดสินใจมาก่อนแล้วว่าต้องมา
แต่ว่า เขาไม่ใช่แค่จากไปกี่วันเองหรอ
“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนนายแล้ว” เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็คือหลงชอบความเงียบสงบนี้แล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยใช้ชีวิตแบบเงียบสงบแบบนี้ เธอชอบความรู้สึกที่เงียบสงบ กลับไปสู่พื้นฐาน
“ได้ ก็อย่างนี้ละกัน” พี่จู๋ตยังคงคลุมเครือเหมือนเดิม แต่เธอรู้ ขอเพียงแต่เรื่องที่เธอพูด เขาต้องทำให้ฉันได้
คิดถึงรอยแผลเป็นที่หน้าของพี่จู๋ต ใบหน้าของเธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
คนน่ะ จะดูที่หน้าตาอย่างเดียวไม่ได้
พี่จู๋ตมาในวันนั้น เป็นวันที่หมู่บ้านครึกครื้น ยังคงขับรถออฟโรดของเขา ทั้งรถมีแต่ของ ประมาณว่านอกจากที่คนขับของเขาแล้ว ที่อื่นๆก็ยัดของเต็มไปหมด ขนถ่ายออกมาจากรถเพ็ญนีติ์รู้สึกว่าความหมายที่เธออยู่ที่นี่เหมือนเปลี่ยนไป พี่จู๋ตเกือบจะเอาของที่เมืองดรัลมาให้เธอทั้งหมด รถในตอนนี้ก็เหมือนกับร้านขายของชำเล็กๆ อ้อยและส้มไชโย หลายวันไม่ได้กินขนมปังแล้ว หยิบมาก็กัดกิน ทำให้เธอคิดขึ้นมากลางคันว่า เธอชอบที่นี่แต่กลับบังคับลูกๆอยู่ต่อไป มันถูกหรือผิด
ขนถ่ายของออกมาเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่จู๋ตก็หยิบกระเป๋าเป้มาใบหนึ่ง ต่อจากนั้นก็ส่งให้เธอ“นี่ คงจะเป็นอันนี้ล่ะสิ”
หยิบมาอย่างดีใจ ไม่ผิดจริงๆ “ขอบคุณ พี่จู๋ต”
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน นี่ไม่ใช่ฉันหาเจอ”
“ถ้าอย่างนั้นคือ”
พี่จู๋ตหมุนตัวกลับ “ก็แค่นี้ละกัน ฉันยังมีธุระ ฉันกลับก่อน”
“ลุงจู๋ตครั้งหน้าพ่อบุญธรรมจะมาไหม” ตามองไปที่พี่จู๋ตต้องไปแล้ว ส้มไปเขย่าแขนเขาแล้วถาม
พี่จู๋ตนั่งยองๆในที่สุดใบหน้าก็ดูเมตตาและอ่อนโยนขึ้นมา “เธอคิดถึงพ่อบุญธรรมแล้วหรอ” การเดินทางมาเขาก็รู้แล้วว่าเด็กๆพูดถึงพ่อบุญธรรมก็คือนภนต์
“ใช่ หนูคิดถึงพ่อบุญธรรมมาก”
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจ พี่จู๋ตก็รีบยืนขึ้นมา แล้วก็หยิบมือส้มออกไป “พ่อบุญธรรมไม่ว่าง” พูดเสร็จแล้ว เขาก็เดินก้าวเท้าใหญ่ออกไป จนกระทั่งไม่ได้หันหัวกลับมามอง
มองไปที่ข้างหลัของเขา กลับมาคิดเขาที่พูดเมื่อตะกี้นี้สีคำ นภนต์ช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ ช่างเถอะ อย่าคิดเลย ตอนนี้เธอดูแลตัวเองและลูกๆให้ดีก็พอ
เธอแต่ไหนแต่ไรที่หยุดทำอะไรกลางคัน ที่นี่เป็นที่ที่เธอเลือก ถ้าอย่างนั้นก็ต้องตั้งใจอยู่ แล้วก็ทำเรื่องที่ตัวเองชอบ
เด็กๆกับคนที่นี่แป๊ปเดียวก็คุ้นเคย ไปมาหาสู่กันเร็ว เพ็ญนีติ์มียาเม็ด กินเข้าไปก็ไม่ได้เลือดกำเดาไหลอีก ในที่สุดก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา
รถของพี่จู๋ตมาและก็ไปอีกแล้ว แล้วก็เอาของใหม่ๆมา ตัวเองเก็บไว้บ้าง ที่เหลือก็ให้คนในหมู่บ้าน คนในหมู่บ้านไม่ได้เจอของใหม่ๆแบบนี้มาตั้งนานแล้ว คล้ายจะชอบ ก็แขวนไว้ไม่ให้ลูกในบ้านจับต้อง
“หม่ามี๊ ไข่พะโล้ของบ้านเรายังมีอยู่ไหม”
“ยังมีหกลูก” พี่จู๋ตเอาพะโล้เป็นลังมาให้ ก็คือที่ซุปเปอร์มาเก็ตขายอยู่แบบนั้น กินแล้วรู้สึกอร่อยเป็นพิเศษ
“หม่ามี๊มีนายังไม่เคยกินเลย หนูอยากเอาไปให้เธอ”
เพ็ญนีติ์หั่นผักไปพูดไป “ไม่ใช่ให้ไปสามลูกแล้วหรอ” มีนาเป็นลูกของเพื่อนข้างบ้าน ดังนั้นเธอก็ให้เพิ่มอีกสอง
“แม่ของเธอไม่ให้เธอกิน” อ้อยพูดเสียงต่ำ
เธอส่ายหัวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “อ้อย บ้านเราเหลือแค่หกลูกเอง”
“หม่ามี๊” หนูไม่เอาโจ๊กหมูและว่าโจ๊กไข่เยี่ยวม้าแล้ว หนูก็ไม่เอาซี่โครงหมูแล้ว ก็เอาของหนูไปให้มีนาเถอะ เธออยากกินมากเลย
ใจอ่อนขึ้นมา ก็ไปเอาไข่พะโล้สองลูกให้อ้อย “เอาไปเถอะ รีบกลับมากินข้าว” ห่อพลาสติกอย่างดี วางไว้ไม่เสีย ถือไปก็สะดวก
คืนวันนั้น เป็นวันเกิดปู่ของมีนา ในบ้านฆ่าไก่เพ็ญนีติ์และลูกๆไปเป็นแขกที่บ้าน
ยิ่งชอบที่นี่มากขึ้นแล้ว เธอคิดว่าใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดชีวิตก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดี ตอนนี้ลูกๆก็ไปร้องอยากกลับเมืองดรัลแล้ว แม้กระทั่งปีนต้นไม้ เก็บไข่นก เล่นหนังสติ๊กเป็นแล้ว ทุกวันบ้าเหมือนอะไร ใช่แล้ว ขอเพียงแต่เด็กๆสบายใจก็พอแล้ว
เด็ๆในหมู่บ้านเล็กแห่งนี้ก็เหมือนต้นหญ้าที่อิสระเติบโตไปสู่ฟ้าดั่งต้นไม้ใหญ่
ฤดูใบไม้ผลิผ่านไปเร็วมาก แป๊บเดียวก็ถึงฤดูร้อน จะถึงวันเกิดลูกๆแล้ว พี่จู๋ตมาแล้ว เอาเค้กวันเดิดมา อยู่เป็นเพื่อนเด็กฉลองวันเกิด ร้องเพลงวันเกิดไปด้วยกัน เป่าเทียนให้ดับทำให้เด็กในหมู่บ้านอิจฉาแค่ไหน อ้อยและส้มมีความสุขมากจริงๆ
ฟ้ามืดแล้ว ลูกๆหลับไปแล้ว เพ็ญนีติ์ เดินตามพี่จู๋ตออกมาข้างนอกนั่งที่ใต้ต้นไทร “พูดมาเถอะนภนต์เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า” ไม่มีใครเข้าใจนภนต์ไปกว่าเธอแล้ว เธออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว เขาเป็นไปไม่ได้ที่รู้แล้วก็ไม่มาดูเธอ ใช่แล้ว เธอไม่เคยโทรหาเขา แต่ไม่ได้แทนว่าเธอไม่เข้าใจเขา
พี่จู๋ตหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ เขาไม่ได้มองเธอ เพียงแค่จ้องไปข้างหน้า ไม่รู้ว่ามองอะไรอยู่ “เธออยากรู้จริงๆหรอ”เสียงที่ต่ำและแข็งของผู้ขายคนนั้นเหมือนกับน้ำแข็งและหิมะในฤดูหนาวที่ทำให้คนตัวสั่น
“พูดมาเถอะ ฉันรู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว” วันเกิดของเด็กๆนภนต์ไม่เคยพลาด อย่างน้อยก็ต้องโทรมาหน่อย แต่ว่า ปีนี้แม้แต่โทรก็ไม่โทรมา
ดูดบุหรี่ไปแรงหนึ่งที พี่จู๋ตครั้งแรกไอนิดหน่อยไอในขณะที่ยาวถึงจะพูดว่า” เขาไม่ให้ฉันพูด” เพียงแค่สี่คำ กลับเปิดเผยอารมณ์ของเขาที่อยากพูดมาก
เธอยิ้มเบาๆ“ให้บุหรี่ฉันอันหนึ่ง”
พี่จู๋ตหยิบบุหรี่มาอันหนึ่งแล้วโยนให้เธอ “ให้”
มักจะเป็นคำสั้นๆเสมอ แต่ว่า กลับให้ความกดดันกับคนอื่นไม่ได้ เธอเลียนแบบท่าพี่จู๋ต แล้วดูดไปหนึ่งครั้ง กลับไอหนักกว่าเขาเมื่อตะกี่นี้ แป๊ปเดียวก็มีน้ำมูกน้ำตาไหลออกมา ตั้งนานถึงหายใจออก “ของอันนี้ไม่เหมาะกับฉันจริงๆ นายพูดมาเถอะ เขาไม่รู้หรอกว่าพี่บอกฉัน” ใจเต้นแรง ฟังน้ำเสียงของเขา คล้ายกับว่านภนต์จะเกิดเรื่องจริงๆ
แล้วยังเป็นเรื่องใหญ่อีกด้วย เขาเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มาดูเด็กๆ
ทิ้งหัวบุหรี่ไว้บนพื้นอย่างง่ายดาย แล้วบิดอย่างแรง พี่จู๋ตพูดเสียงต่ำๆว่า “เขาอาจจะกลับมาไม่ได้แล้ว”
“เขาอยู่ที่ไหน”
พี่จู๋ตส่ายหัว “ไม่รู้”
“นานเท่าไหร่แล้วเขาไม่ได้โทรศัพท์หาพี่”
“สองเดือนแล้ว”
นั่นไม่ใช่หลังจากเธอมาที่นี่เดือนหนึ่งหรอ
“เขาไปไหน ทำไมกลับมาไม่ได้แล้ว”
เธอถาม พี่จู๋ตกลับไม่สนแล้วเดินไปที่ รถออฟโรดคันนั้น ยื่นมือไปหยิบเหล้าขวดออกมา บิดฝาแล้วดื่มอย่างคำใหญ่ เป็นสีขาว เพียงแต่ไม่รู้ระดับความแรงทันใดนั้นรู้สึกเมาอยู่ที่ลาน เหมือนกับทำให้เขาเป็นผู้ชายกล้าขึ้นมา เป็นเวลานาน เขาพูดออกมาว่า “เขาอยู่ในเขาใหญ่ ที่พม่า”
ในมือถือบุหรี่อย่างเงียบๆเพ็ญนีติ์ลืมสูบบุหรี่ ก็ให้บุหรี่ไหม้ไปเรื่อยจนโดนมือ เธอกลับรู้สึกไม่เจ็บ “เป็นเพราะฉันหรือเปล่า” ถ้าไม่ใช่ พี่จู๋ตคงไม่บอกเรื่องพวกนี้
“ใช่”
เสียงที่ต่ำและแยกแยะไม่ออกนั้น เพ็ญนีติ์ได้ยินแล้ว สีหน้ากลับไม่ตกใจ แม้กระทั่งไม่ถามพี่จู๋ตเลยว่านภนต์ช่วยเธอทำอะไร ก็พูดว่า “พรุ่งนี้ฉันไปกลับนาย”
“ไม่ได้ พี่นภนต์พูดแล้วว่า ให้ฉันปกป้องคุณ”
“เขาก็พูดแล้วว่าให้คุณทำตามที่ฉันบอก” คงจะเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ละก็ พี่จู๋ตคงไม่ดีกับเขาขนาดนี้
พม่า ฟังถึงสองคำนี้แล้วนั้นใจของเธอคลั่งและสั่นในใจเดาได้รางๆ นภนต์เจริญขึ้นมาอย่างฉับพลัน เพียงแค่ไม่กี่เดือนบริษัทบีไอเอก็ฟื้นคืนชีพเหมือนเดิม จนกระทั่งชำระหนี้ให้กับปุริมทั้งหมด ที่แท้เป็นเพราะอันนั้นนี่เอง
นั่นเป็นของที่คนปกติจับต้องไม่ได้
เขาจับต้องแล้ว
ทันใดนั้นเธอเข้าใจทันทีว่าทำไมนภนต์ต้องผลักเธอให้ปุริมตลอด ที่แท้ เขารู้ตั้งนานแล้วว่าเขาอยู่บนทาที่กลับไม่ได้
แต่ว่า เขายังพูดอีกว่าให้เวลาเขาอีกสองเดือน เขาก็เริ่มไม่ยุ่งแล้ว แล้วยังพูด
ปิดตาลง นี่เป็นน้ำตาหยดแรกตั้งแต่เธอได้จากเมืองดรัลมา กลับขมขื่นขนาดนี้ “พรุ่งนี้ ถ้านายไม่พาฉันไป ฉันไปเอง”
คล้ายกับคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยืนหยัดได้ขนาดนี้ พี่จู๊ตรู้สึกกระดากกระเดื้อง “ผมพูดกับคุณก็ไม่ได้อยากให้คุณไปช่วยเขา คุณไม่มีความสามารถอันนี้ ไม่แน่ว่ายังช่วยคนไม่สำเร็จก็เอาตัวเองเข้าไปด้วย คุณก็ให้ฉันสบายใจหน่อยเถอะ” นี่เป็นประโยคที่พี่จู๋ตพูดหลายคำที่สุด แล้วมีอีกอย่าง “อ้อยและส้มก็ขาดคุณไม่ได้”
อัพเดทครั้งหน้า วันที่ 13 ธ.ค. 2019
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน
已经是最新一章了
加载中
