已经是第一章了
ตอนที่ 208 นุ่มนวลขนาดนั้น
ตอนที่ 208 นุ่มนวลขนาดนั้น
พี่จู๋ตคล้ายกับว่าทุกอย่างได้จัดการไว้เรียบร้อยนานแล้วมาถึงเมืองหยุนหนาน เขาก็โทรศัพท์หนึ่งสาย ก็มีผู้หญิงชนกลุ่มน้อยเผ่าไต่คนหนึ่งถือของกระเป๋าเล็ก กระเป๋าใหญ่กระโดดขึ้นรถ แล้วก็กวาดสายตามองเพ็ญนีติ์ที่นั่งอยู่ที่นั่งแถวหลัง “พี่จู๋ต จะพาเธอไปจริงหรอ”
“ใช่แล้ว” ตอบคำถามหญิงสาวคนนั้น ไม่ใช่พี่จู๋ต แต่เป็นเพ็ญนีติ์
“ถ้าอย่างนั้นฉันพูดไว้ก่อนนะ อย่าร้องกลับกลางทาง เมื่อถึงตอนนั้นฉันไม่มาส่งคุณนะ ฉันแค่ยุ่งเรื่องการเดินทางไปกลับ”
เพ็ญนีติ์เข้าใจแล้ว ที่แท้พี่จู๋ตจะให้ผู้หญิงคนนี้พาพวกเราไปพม่า
“เพ็ญนีติ์” เธอยื่นมือไป ผู้หญิงกลับไม่จับมือ แต่กลับยืนครึ่งตัวไปหอมพี่จู๋ต แม้กระทั่งมีเสียงดัง “พี่จู๋ต พี่รับปากฉัน รอกลับมา จะกลับคำไม่ได้นะ”
“ได้” เสียงของผู้ชายพูดอย่างหนักแน่น
“ได้ ถ้าอย่างนั้นออกรถเถะ ฉันเชื่อพี่” เป่านกหวีดหนึ่งที หญิงสาวก็เคี้ยวหมากฝรั่ง คล้ายกับว่ามีความสุขกับการเดินทางไปพม่าครั้งนี้ แต่ทว่า ไม่เป็นมิตรกับเธอเลยสักนิด แม้กระทั่งไม่ได้บอกชื่อของเธอให้เพ็ญนีติ์ทราบ
จนถึงตอนรถจอดอีก พี่จู๋ตเรียกเองกินข้าว เพ็ญนีติ์ถึงรู้ว่าเธอชื่อฉารา
เป็นชื่อที่สวยงามมาก ก็เหมือนกับตัวเธอ ที่สวยมาก
หวนกลับไปคิดถึงตอนที่ฉาราขึ้นรถแล้วพูดบางกับพี่จู๋ตเพ็ญนีติ์เดาไม่ออกจริงๆว่าพี่จู๋ตรับปากอะไรกับฉารา
คล้ายกับว่า ฉาราไม่ยินยอมไปที่แบบนั้น เพียงแต่เป็นเพราะพี่จู๋ตถึงไป
มองย้อนกลับไป มักจะรู้สึกว่ามีอะไรได้ตามเธออยู่ แต่ทว่า ทุกครั้งที่หันกลับไปก็เห็นแค่ดอกไม้ หญ้าและต้นไม้ริมทาง ไม่มีอย่างอื่นอีกแล้ว
เธอประสาทหน่อยๆแล้วจริงๆ
ยิ่งไปยิ่งร้อน นั่งอยู่ในรถยังดี แต่ว่าออกไปกินข้าว เหงื่อของเพ็ญนีติ์ก็จะไหลเหมือนลำธารเล็กๆ
“พี่จู๋ต ต่อไปอีกพวกเราก็จะออกนอกประเทศแล้ว พี่ต้องคิดให้ดี ฉันไม่แนะนำให้พี่ไปที่นั่นจริงๆ” ฉารามองพี่จู๋ตอย่างจริงจัง
พี่จู๋ตคิดก็ไม่คิด แล้วพูดว่า “เขาเคยช่วยฉัน มีเขาถึงมีฉัน”
ก็แค่ประโยคนี้ ฉาราก็ไม่ได้พูดอะไรอีก กินเสร็จอย่างไม่สบายใจแล้วก็ขึ้นรถ
กลับเป็นว่า เพ็ญนีติ์กินเสร็จเป็นคนสุดท้าย เธอไม่ชินกับการกินอาหารของที่นี่ แต่เธอรู้ว่าไม่กินอะไรเลยก็จะไม่มีแรง ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีใครรู้ แต่ว่า เพียงดูสีหน้าอารมณ์ซีเรียสของฉารา เธอก็รู้ว่า นี่เป็นการเดินทางที่ยากลำบาก คงไม่ใช่เป็นการชื่นชมธรรมชาติอย่างเป็นแน่
เข้าภูเขาอย่างเร็วมาก รถเพียงแค่ขับในตอนเช้า และเมื่อถึงตอนกลางคืนก็พักรถ ไม่เหมือนกับก่อนหน้านั้นที่เช้าค่ำรีบไปแบบไม่หยุดอีกแล้ว
เพ็ญนีติ์ก็ไม่ได้ถาม เพียงแค่อยู่ในรถอย่างเงียบๆ ได้ยินเสียงฉาราบ่นพี่จู๋ตบ้างเป็นครั้งคราว เธอหลับตาลง แต่ในใจก็คิดว่าที่แท้ เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งและซื่อสัตย์ จำได้ว่ามีคนเคยช่วยเขา ก็ไม่สนชีวิตจะเป็นจะตายและมุทะลุจะไปตอบแทน
นี่คือโง่เขลาหรือเปล่า
เธอก็ไม่สนชีวิตจะเป็นจะตายและตามพี่จู๋ตมา กลับเพื่อนภนต์ ไม่สนใดๆทั้งสิ้น เพื่อนภนต์และมา
ไม่ เธอไม่โง่
ถ้าหากว่านภนต์จะหายไปจากโลกของเธออย่างแท้ที่สุด เธอก็ไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผี เธอก็ไม่ให้เขาได้สงบสุข
แท้ที่สุดแล้วทำอะไรบ้างกันแน่
จำได้ว่าตอนที่อ้อยและส้มเด็กๆ เขาก็มักจะมีทริปธุรกิจเสมอ กลับมาก็โดดแดดเผามาจนดำ คนก็ผอมลงมาก ในที่สุด ตอนนี้เธอก็เข้าใจแล้ว
ปุริมไม่ให้เธอเข้าใกล้นภนต์ ที่แท้ปุริมรู้ตั้งนานแล้วนี่เอง
ถอนหายใจ คนที่โง่มากคนนั้นเป็นเธอนั่นเอง
ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะพี่จู๋ตหลุดปากพูดออกมาถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะได้แต่คิดถึงนภนต์มาโดยตลอด เธอตลอดชีวิตนี้ก็คงจะไม่รู้
เดินทางมาสองวันแล้ว เพื่อเป็นการประหยัดน้ำมัน ตอนที่พัก ก็ปิดแอร์ในรถ ดังนั้น วันที่อากาศร้อนมาก เพ็ญนีติ์ได้แต่นอนพุ่มหญ้านอกรถ
ฉารากลับคิดรอบคอบ ทุกครั้งจะต้องนำยาน้ำชนิดหนึ่งมาทาตัว ดังนั้น ทุกครั้งเธอก็เลยนอนได้สนิทมาก แต่เพ็ญนีติ์กลับโดนยุงกัดทำให้กระวนกระวาย ยิ่งดึกเท่าไหร่ เขาลึกแห่งนี้ก็ยิ่งมียุงพลุกพล่าน
พี่จู๋ตล่ะ กลับนอนหลับสนิทมาก คงเป็นเพราะฉาราอยู่ข้างๆเขาล่ะมั้ง กลิ่นที่ตัวของฉาราทำให้รอบๆเขามียุงน้อยลง
นอนไม่หลับเพ็ญนีติ์พิงบนลำต้นไม้อันหนึ่งอย่างขี้เกียจ ในรถเอาน้ำมาไม่เยอะ ต้องเห็นลำน้ำถึงจะมีแหล่งน้ำใหม่ ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องประหยัดดื่มน้ำ
เด็ดใบไม้มาพัด แต่ว่าลมนั้นช่างอบอ้าว อบอ้าวจนเธอทนไม่ไหว
เธอไม่รู้ว่าที่แบบนี้จะร้อนอย่างนี้
ในป่า มีแสงพระจันทร์เอียงๆส่องเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาหน่อย เห็นแสงจันทร์ก็เหมือนกับได้เห็นชีวิต
บนท้องฟ้า เหมือนกับมีเสียงอะไรดังก้องทำให้เธอเกร็งๆ ถ้าเป็นเครื่องบินจริงๆ คงไม่ใช่แค่ผ่านเฉยๆ
เครื่องบินนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ
แต่ทว่า พี่จู๋ตกลับขึ้นมานั่งตัวตรงทันที แล้วก็ตามด้วยฉารา พิงอยู่ที่ร่างกายของพี่จู๋ตอย่างขี้เกียจ “พี่จู๋ต เป็นอะไรหรอ ฉันยังนอนไม่อิ่มนะ”
“มีเสียง”
“เสียงอะไร” คำนี้ทำให้ฉาราตื่นทันที “เสียงอะไร” ซักถามด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดสายตาก็เริ่มกวาดไปรอบด้านทั้งสี่ทิศ
เพ็ญนีติ์ยืนขึ้นมา” คือเครื่องบิน” เมื่อตะกี้นี้เธอกระทั่งมองลอดผ่านช่องของต้นไม้เห็นมุมหนึ่งของเครื่องบินที่ส่งแสง
“อ้อ ที่แท้เป็นเครื่องบินนี่เอง ถ้าอย่างนั้นจะมีอะไร เส้นทางสายนี้บนท้องฟ้าก็มีเครื่องบินอยู่บ่อยๆ นอนเถอะ” หาวหนึ่งครั้ง ฉาราก็ล้มตัวลงไปเตรียมที่จะนอน
เพ็ญนีติ์ยังคงนั่งอยู่ มองไปที่กองไฟข้างหน้ากลับไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักนิด เป็นเธอที่อยากมามอง กลับมีความรู้สึกว่าเธอได้เป็นตัวถ่วงของพี่จู๋ต
ไม่มีเธอ พี่จู๋ตคนเดียวก็มาได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขากลับไม่ได้มาคนเดียวมาโดยตลอด
“เพ็ญนีติ์ นอนเถอะ”ในขณะที่แสงไม่พอ พี่จู๋ตก็พูดออกมา นี่คล้ายกับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อของเธอ ทำให้เธอตกตะลึงก็ไม่ได้สนอะไรทั้งนั้นแล้วก็เดินไปหาเขา
“นายบอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ฉารา เอายาน้ำให้เพ็ญนีติ์หน่อย ทำไมลืมให้เธอล่ะ” ผู้ชายหันตัวไปพูดกับฉาราอย่างพึมพำ
“พี่จู๋ต นายบอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ก็ต้องรู้สาเหตุบ้างก่อนที่จะถึงจุดเป้าหมาย มิเช่นนั้น เธอก็เหมือนยัยโง่จริงๆ
ในป่าเงียบมาก พี่จู๋ตคล้ายกับว่าให้ตายก็ไม่ยอมพูดออกมา แต่ฉาราไม่ชินกบการที่เธอยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาตลอดก็พูดว่า “นภนต์ไม่ยอมกลับมา อาจจะมีแต่คุณที่เตือนเขาได้”
“ทำไมถึงไม่ยอมกลับมา” เธอรู้สึกว่านภนต์คงไม่ชอบที่นี่ เธอยังจำได้ทุกครั้งที่เขามีทริปธุรกินกลับไปเมืองดรัลหน้าตาก็ผ่อนคลายและสบายใจ แต่ว่าตอนที่ต้องจากไป ใบหน้าเขาก็จะอึมครึม ตอนนี้ เธอถึงได้รู้ว่าเขาไปที่ไหน
เงินสิ่งนี้ ช่างเป็นอะไรที่ทำร้ายคนไม่น้อยเลย
ที่ท้า ไม่มีเรื่องดีที่ไม่ทุ่มเทก็ได้มา
เงินที่เก็บได้ ยิ่งทำให้ใจคนรู้สึกไม่สม่ำเสมอ
ลมกลางคืนพัดมาอย่างเบาๆ นุ่มนวลขนาดนั้น นุ่มนวลขนาดนั้น แต่กลับทำให้เธอร้อนเธอรู้สึกทันทีว่าคำตอบที่จะออกมาทำให้เธอปวดใจ
“เขาบอกว่าเขารับปากกับคุณว่า ถึงวันสิ้นปีทำเสร็จบิลนี้ก็จะไม่ทำอีกแล้ว ตอนนั้น เขาก็”
ใช่แล้ว เขาเคยพูดจริงๆ
แค่พูดว่าให้เวลาเขาอีกสองเดือนก็จะไม่ยุ่งขนาดนั้นแล้ว ตอนนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง เขาคงจะอยากจะรอให้เขาออกมาจากฝันร้ายโดยที่สุด ต่อจากนั้นก็ไม่ต้องผลักเธอให้ปุริมแล้ว
“เงินให้ปุริมแล้วใช่ไหม” คิดโยงไปถึงเกิดเรื่องในกี่วันนั้นนภนต์เคยพูดว่าจะให้ปุริมยืมเงิน แต่ว่า เธอคัดค้านแล้ว
ยิ่งไม่อยาก สุดท้ายเขาก็ให้ยืม
เป็นเพราะเธออีกแล้วหรอ
เอามือลูบหน้าตัวเองเบาๆ หรือว่าตอนที่รู้ว่าบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเกิดเรื่อง เธอแสดงออกมาว่าเสียใจมากหรอ
ดังนั้น เขาก็ทำเพื่อเธออีกแล้ว
“ใช่” พี่จู๋ตที่อยู่ในความมืดตะโกนมาอย่างดังในขณะนั้น เสียงที่แข็งแกร่งก็ทำให้ร่างกายของ เพ็ญนีติ์สั่นสะเทือนขึ้น ใช่อย่างที่คาดคิด
อะไรก็ให้เธอเดาถูกแล้ว
เธอนั่งแล้วมองไปที่พี่จู๋ตที่สายตาเต็มไปด้วยความอารมณ์เสียเธอถามเสียงเบาๆว่า “เขาไม่ได้คืนโดยตลอดหรอ”
“คืนแล้ว ยืมแค่สามวัน”
นั่นก็คือตอนที่เธอกลับไปหาลูกๆที่บ้านของนาน ปุริมคืนไปแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นทำไมคนที่นี่ยังไม่ปล่อยเขา”
“เงินพวกนั้นไม่ได้ปล่อยเป็นดอกเบี้ย แต่เป็นต้องไปขายของอูข่านสามปี”
ตัวสั่น ถอยหลังและถอยหลังอย่างไม่หยุด ขายเฮโรอีน ให้เค้าสามปีนภนต์ เขาไม่ยอม เขายอมที่จะอยู่ที่นี่ แต่ไม่ยอมทำเด็ดขาด
ที่แท้ พี่จู๋ตให้เธอมาเพียงแค่ให้ห้ามนภนต์ขายของเหล่านั้น
“ถ้าเราไม่ทำล่ะ”
“นอกจากคุณหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ยังต้องพาญาติและเพื่อนหนีไปด้วย มิเช่นนั้น คนที่มีความสัมพันธ์กับคุณทุกคนจะต้องตาย”
คำว่า ตาย นภนต์พูดได้อย่างเบาๆ กลับทำให้เพ็ญนีติ์ปิดตาไปครู่หนึ่ง มีน้ำตาไหลพรูออกมา แท้จริงร้อนขนาดนั้น
ที่แท้คนที่โง่ที่สุดคือนภนต์ คือเขามาโดยตลอด
คืนนั้น เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน เธอแม้กระทั่งพวกยุงที่มาตอมวนเวียนอยู่ไม่ปล่อย ก็อาจเป็นเพราะว่า ยาทากันยุงของฉารา ในที่สุดก็ได้ผล เพียงแต่พวกนี้ ต้องขอบคุณพี่จู๋ต
ฝันมาโดยตลอด
ฝันถึงอ้อย ส้ม ผลดา ชนรพ ปัทมาและยังมีคนที่ตามฆ่าเธออยู่ แม้กระทั่งเห็นกับตาว่าคนที่สนิทที่สุดจากมีชีวิตที่สดใสเปลี่ยนเป็นศพที่เย็นยะเยือก
คนพวกนั้นยุ่งไม่ได้จริงๆ
ไปยุ่งแล้วละก็ ชาตินี้อย่าคิดที่อยากจะปล่อย
นั่นก็เหมือนมีเชือกแขวนคออยู่ คุณยิ่งอยากจะแก้มัน มันยิ่งมัดแน่นขึ้น มันต้องการก็คือแรงด้านนอกที่ตัดมันออกทันที แต่ว่า คนคนนั้นกลับไม่ใช่เธอเธอไม่มีความสามารถไปต่อสู้กับคนที่ดุร้ายพันธุ์นั้น
แต่ว่า ในฝันเหมือนกับว่าเชือกนั้นจะมัดเขาไว้ ในขณะที่เธอรู้สึกแน่น ทันใดนั้นจิตใต้สำนึกของเขา ก็ดึงเชือกนั้นออก ก็เป็นเวลานี้ มีเสียงตะโกนอย่างต่ำๆดังมา “เอาผูกให้ฉันให้หมดแล้วยัดเข้าไป”
เมื่อตกใจ จิตใต้สำนึกลืมตาขึ้น ความมืดข้างหน้านั้นช่างแสบตาเหลือเกิน ไฟสีขาวของรถส่องมาที่ป่าทั้งแผ่น กลับทำให้คนรู้สึกกลัวและกะวนกะวายใจ
已经是最新一章了
加载中
