ตอนที่ 209 คิดถึงคุณ

ตอนที่ 209 คิดถึงคุณ เพ็ญนีติ์ตื่นขึ้นมา พี่จู๋ตกับฉาราก็ตื่นแล้ว “ปล่อยฉัน”เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงฉาราดิ้นรนไม่ให้มัด แม้ว่าเสียงจะดังแต่กลับไม่มีแรงขนาดนั้น ผู้ชายที่ดุร้ายหลายคนนั้นก็ไม่สนว่าฉาราจะต่อต้านหรือเปล่า มือก็หยิบของมายัดใส่ในปาก ให้หล่อนไม่ส่งเสียง ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรหลังจากที่เข้าป่าแล้ว มีเพียงแค่ตอนเช้ารีบเดินทาง ที่แท้ ก็กลัวว่าจะเจอคนพวกนี้ แต่ไม่อยากเจอแต่ก็เจอจนได้ เพียงขอให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าจะไปเจอนภนต์อย่างปลอดภัยหรือเปล่า นภนต์ คุณต้องรอฉันนะ เพียงแต่ เธอจะเตือนเขาทำเรื่องเหล่านั้นได้ไหม เรื่องแบบนั้น สำหรับเขาแล้วอาจจะโหดเหี้ยมไปกว่าการถูกบังคับให้อยู่ที่นี่ก็ได้ ทำมาหลายปีแล้ว ในระหว่างหลายปีนี้เขาก็ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง คนเราบางครั้งมักจะบังคับตัวเองให้หาข้ออ้างหลายแบบมา แต่ว่าเธอรู้ว่าเขาตอนแรกคือทำเพื่อเธอ เพื่อพาเธอออกไปจากงานแต่งงานของเธอกับปุริม แต่ว่า เธอกลับไม่ได้ทำความปรารถนาของเขา ครั้งนั้นเธอที่ใส่ชุดแต่งงานสีชมพู แต่งงานกับปุริม ที่จริงแล้วกลับเป็นเพียงแค่เรื่องตกเรื่องหนึ่ง เป็นเพียงแค่เรื่องการทำสัญญาเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ได้แก้ไขสัญญาแล้ว เธอเป็นอิสระแล้ว แต่ว่านภนต์กลับเกิดเรื่องแล้ว ไม่มีการต่อต้านใดๆ เธอให้ผู้ชายคนหนึ่งมัดได้ตามใจ ถูกยัดปิดปาก ต่อจากนั้นก็พาไปพิงกับต้นไม้ข้างๆ เธอ พี่จู๋ต และฉารา ถูกพิงไว้ที่ต้นไม้คนละต้น นอกจากเท้าจะยกขึ้นได้นิดหน่อยแล้ว ทั้งตัวขยับไม่ได้เลย ตาที่สวยงามของฉารามองไปที่พี่จู๋ตอย่างเศร้าโศกและโกรธแค้น คล้ายกับว่าได้เสียใจภายหลังเสียใจที่ได้ตามเขามาที่บ้าๆแบบนี้ คำพูดมากมายของผู้ชายหลายคนนี้ ดังก้องเข้าไปในหู แต่ว่าเพ็ญนีติ์อะไรก็ฟังไม่รู้เรื่อง แต่คนที่ฟังรู้เรื่องอย่างฉารา กลับไม่มีทางแปลให้เธอกับพี่จู๋ตฟัง ฟังคำพูดพวกนี้ ร่างของฉาราสั่น ก็ไม่มีท่าว่าจะหยุด เธอสั่นมาโดยตลอด นั่นคือสัญญาณบอกเพ็ญนีติ์กับพี่จู๋ต คนพวกนี้มาร้าย พูดว่าไม่กลัว นั่นคือไม่จริง เพ็ญนีติ์กลัวมาก แต่กลับไม่แสดงออกมา ถึงแม้ว่าตาย ก็ต้องตายอย่างมีศักดิ์ศรี นับแล้ว มีผู้สวมหน้ากากหกคนทุกคนในมือถือปืนกลอยู่ ใส่ชุดไม่ต่างอะไรกับคนพม่าธรรมดา ผู้ชายพม่าล้วนแต่ใส่แบบนี้ ได้ข่าวว่า เย็นสบาย หกคนนั้นก็แบ่งเป็นสามกลุ่มอย่างเร็ว หนึ่งกลุ่มมาอยู่ต่อหน้าพวกเขาหนึ่งคน คนหนึ่งถือปืน คนหนึ่งเริ่มค้นตัว คนที่ถือปืนนั้นรู้สึกว่าเหมือนกับจะยิงพวกเขาให้ตายได้ตลอดเวลา มือของผู้ชายคนหนึ่งหล่นมาที่ตัวของเธอ เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงของหัวใจเต้น หลับตาอย่างเบาๆ ในหัวแวบไปถึงคืนนั้นที่จุดอาบน้ำเกือบโดนผู้ชายหลายคน คิดแล้วก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา “อูวแหวะ” เธอจะอ้วกแล้วจริง ตอนนี้เธอรู้สึกไวกับการที่ถูกผู้ชายจับเนื้อต้องตัว เพียงแค่ถูกตัวของเธอ ก็สะอิดสะเอียน แต่ว่า ในปากถูกยัดของอยู่ ทำให้เธอไม่มีทางอ้วกออกมา แต่ว่า ความรู้สึกสะอิดสะเอียน ร้ายแรงมาก ทำให้เธอทนไม่ไหว “วา” นอนไปนานมาก ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว ในท้องที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไร เพียงแค่อ้วกน้ำเปรี้ยว ในปากรู้สึกไม่สบาย มือถูกมัด เธอรู้สึกถึงความอักอ่วนที่มีน้ำลายไหลอยู่ที่มุมปาก มันไม่สบายจริงๆ ผู้ชายข้างหน้าคงจะรู้สภาพของเธอในตอนนี้ เอากระดาษเน่าๆในปากดึงออกมาอย่างแรง ต่อจากนั้นก็ถีบเอวของเธอ ในปากก็พูดคำพูดมากมายเสียงดังก้อง เพ็ญนีติ์ฟังไม่รู้เรื่องสักอย่าง เพียงสนใจอ้วกออกมาอย่างสุดชีวิต อ้วกจนน้ำมูกน้ำตาไหล สุดท้าย เธอก็ไม่ได้อ้วกอะไรออกมา นี่ถึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่มีแรง กลางคืน กำลังจะตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ยามเช้าก็จะมาแล้วเดิมทีผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ก็รังเกียจถอยไปอยู่อีกข้างหนึ่ง เพ็ญนีติ์ สูดลมหายใจและนั่งคุกเข่าที่พุ่มหญ้า เพราะว่าเพิ่งจะอ้วกไป ดังนั้น ผู้ชายสองคนนั้น ไม่มีใครเข้าใกล้เธอเขาตะโกนใส่เธอ ฟังอย่าเชื่องช้า เธอฟังไม่ออก ได้แต่มองขอความช่วยเหลือฉารา แต่ฉาราส่ายหัวอย่างไม่หยุด อะไรก็ไม่พูดออกมา ผู้ชายสองคนนั้นคล้ายกับดูออกว่าเพ็ญนีติ์ฟังไม่ออก และก็ไม่กลัวว่าพวกเขาคนใดคนหนึ่งจะหนี ดึงผ้าออกมาจากปากอย่างแรง แล้วชี้ไปที่เพ็ญนีติ์ พูดอะไรอีกแล้วกับฉารา ฉาราหันหัวมา ก็แค่พูดว่า “เพ็ญนีติ์ พวกเขาให้คุณไปที่ข้างหน้าของพวกเขา”พูดอย่างกระวนกระวาย ฉารากวาดสายตาไปที่พี่จู๋ต ตั้งแต่ต้นจนท้าย พี่จู๋ต เงียบมาโดยตลอด สำหรับสถานการณ์นี้เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในตาไม่มีความกลัวเลยสักนิด เพียงแต่ตอนที่ฉาราพูดประโยคนี้ เขาเหลือบไปมองฉาราด้วยสายตาเย็นเยือก จากนั้นมองไปที่เพ็ญนีติ์แล้วก็ส่ายหัว พวกผู้ชายรังเกียจสกปรกจึงไม่มา พี่จู๋ตไม่อยากให้เธอไป ถึงจะโง่ยังไงก็มองเข้าใจ เธอเป็นผู้หญิง เธอต้องปกป้งตัวเอง ส่ายหัว ก้มหัวลง เธอทำเป็นไม่ได้ยิน เธอไม่อยากไป ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนใส่ฉาราอีก “เพ็ญนีติ์ พวกเขาให้คุณไปหา มิเช่นนั้น” เสียงของฉาราสั่น เสียงนั้นทำให้เธอจำเป็นต้องมองไปที่ฉารา เวลานี้ฉาราถูกดึงผม ถูกบีบให้เงยหน้าขึ้นผู้ชายคนหนึ่งยกคางขึ้นมา ประกบไปที่ปาก “อ่า อู้” กอดแน่น แค่ได้ยินเสียงหวีดร้อง จากนั้นก็มีสีขาวแวบมาทันที เผยหน้าอกขาวดั่งหิมะของฉาราออกมาผู้ชายคนหนึ่งเอานิ้วมือลงไปดีด ก็ทำให้นมอันนุ่มของฉารานั้นสั่น ฉาราเจ็บปวดและร้องออกมา ทุกคำที่เพ็ญนีติ์ฟังไม่ออกก็ปนกับชื่อของพี่จู๋ต หล่อนคล้ายกับว่าจะขอความช่วยเหลือจากพี่จู๋ต ฉากอันเหี้ยมโหดนี้ ทำให้เธอนึกถึงคืนนั้นที่จุดอาบน้ำ ถ้าหากมีคนมาแตะต้องอีก เธอยอมที่จะตาย ฟันบนล่างหนีบปลายลิ้นอยู่ เธอมักจะรอคอยอยู่เสมอ อ้าย ช่วงนี้เธอโชคร้ายมาก ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงกรอบแกรบต่ำๆเสียงนั้นถ้าไม่ได้ฟังอย่างตั้งใจก็จะไม่ได้ยิน และเสียงนั้นมาจากตรงที่ของพี่จู๋ต ที่แท้ ผู้ชายสองคนที่เฝ้าพี่จู๋ตอยู่นั้นกำลังกับการดูพวกเดียวกันกับพวกเขาที่เล่นสนุกกับฉาราอยู่ พี่จู๋ต เขาขยับอยู่ ถึงแม้ว่าจะเพียงเล็กน้อย แต่ซ่อนไม่ถึงความรู้สึกของเพ็ญนีติ์ มีความหวังเกิดขึ้นอีกแล้ว ท้องฟ้าสว่างแล้ว จะรอดจากการปล้นครั้งนี้อย่างแน่นอน เธอเชื่อพี่จู๋ตก็เหมือนกับที่เชื่อนภนต์ ฉาราถูกวางไว้ที่บนหญ้า เสื้อผ้าถูกฉีกขาดเป็นชิ้นๆ ผู้ชายที่เฝ้าเพ็ญนีติ์อยู่นั้นมองฉารา และทนไม่ไหวอีกแล้ว กระโจมเข้ามาดึงผมของเธอ บีบบังคับดึงเธอออกจากที่ตรงนั้น ร่างกายถูกทิ้งอยู่บนหญ้า หญ้านุ่มๆทำให้เธอกลับรู้สึกหวาดกลัว เพียงแต่ มุมปากกลับยิ้ม ตาคู่หนึ่งที่เต้มไปด้วยความเสพสุข มองไปที่ผู้ชายที่กระโจมเข้ามา เธอเป็นเหยื่อ ถ้าแบบนี้ทำให้พี่จู๋ตมีเวลา ถ้าอย่างนั้น เธอจะยอมหรือเปล่า ไม่ยอมจริงๆ ไม่ยอมเลยสักนิด แต่ว่า ถ้าพี่จู๋ตแก้มัดได้แล้ว ถ้าอย่างนั้น พวกเขาทั้งสามก็มีความหวัง ในขณะที่ลังเลอยู่ชายคนหนึ่งกระโจนเข้าใส่เธอแล้ว เธอกัดเขา สามารถต่อสู้เพื่อเวลาเล็กน้อยก็ต้องทำ เป็นคำสาปแช่งดังก้องอีกแล้ว เธอฟังไม่เข้าใจ เธอก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยินอะไรเลยละกัน เสื้อผ้าที่ถูกฉีกอย่างละเอียดยัดใส่ปาก มือทั้งสองข้างถูกมัดอยู่บนหัวเวลานี้ทำให้กระอักกระอ่วนยิ่งกว่าที่ศูนย์อาบน้ำ พี่จู๋ต ต้องรีบหน่อยนะ ข้างหน้ามือผู้ชายคนนั้นกำลังจะวางลงมาแล้ว สายตาของเธอมองไปที่พี่จู๋ตอย่างรวดเร็วเป็นครั้งสุดท้าย ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขาทั้งสองคน มีแค่คนเดียวที่ถือปืนอยู่ อีกคนหนึ่งได้วิ่งไปที่เธอแล้ว เวลานี้ ผู้ชายหกคนมีเพียงคนเดียวที่ถือปืนอยู่ และที่เหลือห้าคน มีสามคนที่อยู่กับเธอตรงนี้ อีกสองคนอยู่ที่ฉารา ล้วนแต่ท่าทางสนุกกัน เธอรู้สึกว่า เพิ่งจะมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยก็มืดไป โลกแบบนี้ก็เหมือนกับความมืดของนรก ไม่มีทางสิ้นสุดตลอดไป แต่เธอ กลับตายไม่ได้ เธอคือเพื่อนภนต์ พี่จู๋ตก็เหมือนกัน เธอไม่เสียใจภายหลัง เธอเชื่อว่าพี่จู๋ตก็ไม่เสียใจภายหลังเหมือนกัน อดกลั้น มือของผู้ชายวางลงมาแล้ว เธอได้แค่อดกลั้น เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ว่า ร่างกายที่ไร้เดียงสาต้องมาประสบกับความลามกของผู้ชายเหล่านี้หรอ คิดไปแล้ว เป็นความสะอิดสะเอียน กลับอ้วกไม่ออก ได้แต่น้ำตาไหล เธอเสียใจมาก ในหูเป็นเสียงโอดครวญเจ็บปวดของฉารา เสียงนั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นมีความสุข แต่ผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอทำเสียงหัวเราะแบบสบายออกมา เสียงสะท้อนไปทั่วป่า บนท้องฟ้าก็ส่งเสียงดังก้องที่คลุมเครือ เสียงนั้นทำให้หูเธอสั่น นั่นคือเสียงของเครื่องบิน เธอจำได้ เฮลิคอปเตอร์ ทำไมถึงหมุนอยู่ข้างบนฟ้ามืดนั้นนะ ในเครื่องบินนั้นเป็นใครกันแน่ เสียงของฉารายิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้สงสัยสักนิดว่าที่นี่เป็นข้างนอก อย่างค่อยๆ เสียงก้องของเครื่องบินนั้นก็ไปไกลแล้ว เธอไม่ได้ยินอะไรเลย มีเพียงความหวังเล็กๆก็ไปแล้ว เธอมีเพียงจะเชื่อตัวเองเท่านั้นแล้ว มือของผู้ชายลงมาที่บนขอบของกางเกงในของเธอ แค่ต้องดึงเบาๆ ก็เห็นหมดแล้ว อากาศแถบร้อนนี้ เธอกลับรู้สึกหนาวความหนาวโจมตีเข้ามา เธอจะทำยังไงดี ตอนที่เพ็ญนีติ์คิดว่าตัวเองจะถูกย่ำยีเหมือนฉารา ในขณะนั้น ผู้ชายบนตัวก็หยุดการกระทำทันที จากนั้นก็ล้มลงที่ตัวเธออย่าช้าๆ จิตใต้สำนึกของเพ็ญนีติ์ลืมตา เธอเห็นเลือดที่หน้าผากของผู้ชาย เวลานี้กำลังจะหยดลงที่หน้าอกอันขาวบริสุทธิ์ของเธอ หันหัวไป ผู้ชายข้างๆอีกสองคนก็มีชะตากรรมเหมือนกัน ทั้งหมดล้วนแต่ล้มลงโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ผู้ชายที่อยู่บนร่างของฉาราทั้งสองยังร่าเริงอยู่ พวกเขายังไม่รู้สึกถึงที่เธอตรงนี้เกิดเรื่องแล้ว พี่จู๋ต ในขณะที่เพ็ญนีติ์หันหัว เธอเห็นพี่จู๋ตโยนอะไรออกไปอย่างรวดเร็ว คนที่จ้องฉาราและผู้ชายสองคนที่ถือปืนอยู่ก็ล้มลงทันที พี่จู๋ต หล่อมาก ในพริบตาเดียวก็ล้มไปสี่คนได้ ฉากนี้มันเร็วมาก เร็วจนทำให้เธอคาดไม่ถึง พี่จู๋ตเป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วขนาดนี้ ตอนที่เธอประหลาดใจอยู่นั้น มีเงาแวบผ่านไปข้างๆ ร่างของเธอก็มีเสื้ออีกตัวมาคลุม อัพเดทครั้งหน้า วันที่7 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน