ตอนที่2 ไร้ยางอาย

ตอนที่2 ไร้ยางอาย ในใจของหนิงหรานปีติยินดี พี่จางพยุงเธอมาที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล นึกไม่ถึงว่าจะเห็นรถของเว่ยถิงขับเข้ามา เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มอออกมา เธอรู้ว่าเว่ยถิงรักเธอ นี้ก็ไม่ใช่ว่าเขามาหาเธอแล้วหรือ เธอรีบที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกเขา หนิงหรานโบกมือ รถของเว่ยถิงจอดตรงหน้าเธอ ประตูรถเปิดออก เว่ยถิงเดินออกมา “ถิง ฉัน” และนั้นเว่ยถิงไม่มองเธอแม้แต่น้อย แล้วค่อยๆพยุงผู้หญิงอีกคนลงมาจากรถ หนิงหรานยิ้มที่มุมปาก “แน่ร์ฉิงฉิง เธอทำไมถึงมาอยู่กับเว่ยถิง” หนิงหรานตกใจกับความสนิทสนมของทั้งสอง แน่ร์ฉิงฉิงมองหนิงหรานด้วยความสงสาร และทำตัวเหมือนหวาดกลัวซบไปที่อ้อมกอดของเว่ยถิง พร้อมพูดเบาๆว่า “หรานหราน คุณอย่าโกรธเลยนะ ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ดังนั้นถิงเลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉัน” หนิงหรานโกรธจัด แน่ร์ฉิงฉิงทำแบบนี้ เธอมีอะไรที่จะไม่เข้าใจอีกหรือ “ไม่สบายมาหาหมอ ถ้าคุณไม่สบายก็มาหาฉันสิ ไปหาสามีของฉันทำไม” แน่ร์ฉิงฉิงเป็นเพื่อนรักของเธอ ทำไมเธอถึงสนิทกับสามีของหนิงหรานขนาดนี้ เว่ยถิงตอบเบาๆ “ฉันเป็นคนไปรับฉิงฉิงเองหละ เธอไม่สบาย ต้องการคนดูแล” หนิงหรานรู้สึกว่าตัวเองโกรธจนยืนก็ยืนไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน เธอปล่อยมือพี่จาง และเดินไปที่เว่ยถิง จับมือของเขา “ที่รัก พวกเรากลับบ้านกันก่อน ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณ ให้พี่จางไปหาหมอเป็นเพื่อนเธอก่อนเถอะ” หนิงหรานมองเว่ยถิงอย่างมีความหวัง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขานอกใจเธอ แต่ว่าเธอก็เลือกที่จะกลับบ้านพร้อมกับเขา เธอไม่สามารถขาดเขาได้ เว่ยถิงมองเธอด้วยความรังเกียจ “คุณทำไมน่ารังเกียจขนาดนี้ ผมพูดไปแล้วไงว่าเราจะจดทะเบียนหย่ากัน ใบหย่าผมวางไว้ที่ห้องรับแขกแล้ว กลับไปคุณก็เซ็นต์ซะเถอะ” หนิงหรานเหมือนโดนฟ้าผ่า น้ำตาไหลทะลักออกมา “ที่รัก ไม่ ฉันจะไม่จดทะเบียนอย่ากับคุณ คุณรีบกลับบ้านกับฉันได้ไหม ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณจริงๆ” แน่ร์ฉิงฉิงเดินมาที่หนิงหราน พยักหน้าเหมือนไม่เห็นด้วย และพูดเบาๆว่า “หรานหราน เธอไม่ต้องตื่นเต้นก่อนก็ได้ ใจเย็นก่อนนะ ถึงเธอจะร้องไห้ตอนนี้ ถ้าถิงโกรธขึ้นมาแล้วพูดเรื่องนั้นออกมา ลานจอดรถนี้คนเยอะแยะ คนที่จะเสียหน้าก็คือเธอนะ เธอกลับไปก่อนเถอะ” ใบหน้าของแน่ร์ฉิงฉิงเหมือนกังวลมาก หนิงหรานเกือบจะนึกว่าเธอดีกับเธอจริงๆ แน่ร์ฉิงฉิงรู้อะไร หนิงหรานยิ้ม ยกมือขึ้นตบเข้าไปที่หน้าของแน่ร์ฉิงฉิง โกรธและพูดว่า “แน่ร์ฉิงฉิง เสียแรงที่ฉันเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะหน้าไม่อายขนาดนี้ กล้าแย้งสามีของฉัน ให้ฉันไปหรอ คนที่จะไปจริงๆ เป็นเธอต่างหาก” แน่ร์ฉิงฉิงร้องไออกมา เข้าไปซบที่อกของเว่ยถิง “อือ อือ ถิง ฉันเจ็บ ฉันเวียนหัว” เมื่อมองเธอทีท่าทีเหมือนสุนัขจิ้งจอก ในใจของหนิงหรานก็ยิ่งแค้น เธอเข้าไปด้วยความเจ็บ แล้วดึงเสื้อคุมของแน่ร์ฉิงฉิง “นางจิ้งจอก ออกไปจากสามีฉันนะ” “พอได้แล้ว” เว่ยถิงปกป้องแน่ร์ฉิงฉิง เขาผลักหนิงหราน “คุณจะบ้าอะไรอีก” หนิงหรานล้มลงไปกับพื้น ในใจเจ็บเหมือนโดนมีดกรีด เขากล้าผลักเธอต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น? ใบหน้าที่ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตามองไปที่เขา “ใช่สิ ฉันกำลังบ้า ฉันคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ฉันก็บ้าแล้ว”