ตอนที่ 3 พามือที่สามเข้าบ้าน

ตอนที่ 3 พามือที่สามเข้าบ้าน เว่ยถิงมองหนิงหรานด้วยสีหน้าเย็นชา “ งั้นคุณก็บ้าไปเถอะ ฉิงฉิง พวกเราไปกันเถอะ” แน่ร์ฉิงฉิงใบหน้าเหมือนทนดูหนิงหรานที่นั่งอยู่บนพื้นไม่ได้ “แต่ว่า หรานหราน” เว่ยถิงตอบ “อย่าไปสนใจ” หนิงหรานน้ำตาไหลพราก ใบทั้งขำทั้งเจ็บ ฮึฮิ อย่าไปสน ผู้ชายคนที่เคยรักรักมากแม้กระทั่งหนิงหรานแค่ไข้นิดหน่อยก็ถึงกลับเป็นห่วง วันนี้กลับเป็นเขาเองที่ผลักเธอลงกลับพื้น และเดินจากไปอย่างไม่ใยดี หนิงหรานรู้สึกเจ็บหน้าอก หน้ามืด และเป็นลมทันที เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่คุ้นเคย พี่จางเห็นเธอตื่นขึ้นมาก็รีบร้อนพูดขึ้นว่า “คุณนายค่ะ คุณต้องการดื่มน้ำไหม” หนิงหรานพยักหน้า และตอบอย่างอ่อนล้าว่า “ถิงเขากลับมารึยัง” “คุณผู้ชายเขา” ใบหน้พี่จางยากที่จะตอบ “เขาทำไม” หนิงหรานถามอย่างเคร่งเครียด “ฮึฮึ ถิงเขาพาฉันมาพักรักษาที่นี้ หรานหราน ช่วงนี้ ฉันคงต้องรบกวนเธอหน่อยนะ” ไม่รู้ว่าเมื่อไร แน่ร์ฉิงฉิงมายืนหน้าประตูห้องของหนิงหราน หนิงหรานมองแน่ร์ฉิงฉิงยิ้มอย่างอ่อนโยน ในตาของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น “แน่ร์ฉิงฉิง แกกล้ามามากที่มายั่วสามีฉัน” เสียแรงที่เธออุตส่าห์มองว่าแน่ร์ฉิงฉิงเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด แน่ร์ฉิงฉิงยิ้มอ่อน แล้วเดินเข้าไปที่เตียงของหนิงหราน “เป็นเธอเองต่างหากที่ไม่ดูแลสามีตัวเองให้ดี จะมาโทษฉันได้ยังไง” สองตาของหนิงหรานแดงก่ำ “แกนี้มันหน้าไม่อายจริงๆ” “ฮึ ฮันหน้าไม่อาย คนที่หน้าไม่อายคงเป็นเธอมากกว่าสินะ พูดเต็มปากว่ารักถิง แต่ที่จริงกลับปีนขึ้นไปนอนบนเตียงของศัตรู” แน่ร์ฉิงฉิงยิ้มด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย หนิงหรานโกรธจนปากสั่น “แน่ร์ฉิงฉิง เรื่องนี้ เป็นเธอเองที่ปากถิงใช่ไหม” แน่ร์ฉิงฉิงพยักหน้าเหมือนหมดหนทาง “ใช่ ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะบอกหรอก แต่ฉันทนเห็นถิงโดนเธอสวมเขาไม่ได้” หนิงหรานเห็นแน่ร์ฉิงฉิงที่ดูอ่อนโยนแบบนี้ก็โกรธขึ้นมา ก็หยิบนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงโยนไปที่เธอ “ใยคนต่ำทราม” แน่ร์ฉิงฉิงหลบไม่ทัน เจ็บจนต้องร้องออกมา “อ่ะ” ถิงพาเดินเข้าไปในห้องก็เห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เขารีบเข้าไปดูแน่ร์ฉิงฉิง “ฉิงฉิง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” แน่ร์ฉิงฉิงเลือดไหลที่หน้าผาก “ฉัน ฉันไม่เป็นไร เพียงแค่รู้สึกเวียนหัวแค่นั้น คุณอย่าไปโทษเธอเลยนะ ฉันทำผิดเองหละ หักหลังเพื่อน แต่ว่าถิง ฉันแค่ทนไม่ได้ที่เห็นคุณถูกหลอกนะ” หนิงหรานเมื่อได้ฟังที่เธอพูด ก็โกรธจนแทบจะกระอักเลือด “แน่ร์ฉิงฉิง แกอย่าใส่ร้ายฉัน” แน่ร์ฉิงฉิงรู้ดีว่าหนิงหรานไปหาเฉียวเห้าหยานเพราะอะไร แต่เพราะอะไรเธอถึงต้องพูดโกหกด้วย ถิงใบหน้าเศร้ามาก เขาเดินเข้าไปข้างหนิงหราน “เพี้ย” ฝ่ามือตบเข้าไปที่ใบหน้าเธอ “ครั้งนี้ฉันตบแทนฉิงฉิง คุณกล้าแม้กระทั่งลงมือกับเพื่อนรักของคุณ” หูของหนิงหรานเกิดเสียงสะท้อนขึ้นมา เธอไม่อยากจะเชื่อ “เว่ยถิง คุณกล้าตบฉันเพื่อมันงั้นหรือ” ในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่ เขากลับกล้าตบเธออย่างนั้นหรือ หนิงหรานหยิบโทรศัพท์แล้วขว้างไปที่แน่ร์ฉิงฉิง “ฉันจะต้องตบมัน มันกล้ามาแย้งสามีของฉัน จะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันได้ยังไง” “แน่ร์ฉิงฉิง แกออกไปซ่ะ ออกไปจากบ้านฉัน” นัยต์ตาของหนิงหรานแดงก่ำด้วยความโกรธ เว่ยถิงหยิบเอกสารที่อยู่บนตู้หัวเตียงออกมาทิ้งตรงหน้าหนิงหราน “พอได้แล้ว หยุดอาละวาด แล้วเซ็นชื่อซ่ะ เราอย่ากัน” หนิงหรานมองเว่ยถิง “ฉันไม่ยอมหย่ากับคุณแน่ ฉันท้องแล้ว”