ตอนที่4 เอาเด็กออกซ่ะ

ตอนที่4 เอาเด็กออกซ่ะ เว่ยถิงตะลึงสักครู่แล้วถามว่า “เด็กกี่เดือนแล้ว” ในใจของหนิงหรานเปรมปรี เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาอยากมีลูก เธอยิ้มแล้วตอบว่า “คุณหมอบอกว่า สองเดือนกว่าแล้ว” “สองเดือนกว่า?” ใบหน้าของเว่ยถิงยิ้มเยาะๆออกมา “ถ้าอย่างนั้น เด็กคนนี้ก็ลูกของคุณกับไอ้คนชั่วเฉียวเห้าหยานสินะ?” หนิงหรานตกใจแล้วส่ายหน้า “เด็กคนนี้คือของคุณ ที่รัก คุณเชื่อฉันนะ ฉันบริสุทธิ์” ในเวลานี้เองแน่ร์ฉิงฉิงก็คลานเข้ามา และพูดอกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “หรานหราน ไม่ใช่ว่าถิงไม่เชื่อเธอหรอกนะ เพียงแค่ เธอบอกว่าตัวเองบริสุทธิ์ แต่ทำไมเธอไปนอนที่บ้านของเฉียวเห้าหยานตั้งหลายวันได้หละ” เว่ยถิงตอนแรกก็สงสัยนิดหน่อย แต่พอได้ยินคำนั้นออกมา นัยต์ตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “เอาเด็กออกซ่ะ” หนิงหรานน้ำตาล่วง “เว่ยถิง เด็กนี้เป็นของคุณจริงๆ คุณเชื่อมจฉันได้ไหม” “พวกเรารอเขามาสองปีกว่าแล้ว ตอนนี้ในที่สุดก็ท้องแล้ว คุณทำไมไม่ต้องการเขา” “ไม่ ผมไม่ต้องการ ผมไม่แค่ต้องการจะเลิกทางกับคุณ แต่ผมยังต้องการให้เด็กในท้องของคุณมันตายๆไปด้วย” ใบหน้าที่โกรธจัดของเว่ยถิงน่าหวาดกลัวเป็นที่สุด หนิงหรานกุมท้องตัวเองไว้ ดูเหมือนเว่ยถิงจะไม่เชื่อใจเธอแล้ว เธอตอบว่า “ฉันไม่เลิกกับคุณ และฉันจะไม่ให้ใครมาแตะต้องลูกในท้องของฉัน” เว่นถิงโทรศัพท์หาหมอประจำตระกูลให้มาทำแท้งให้หนิงหราน หนิงหรานตกใจอย่างหนัก เธอดิ้นรนอย่างหนัก และไปเกาะแขนของเว่ยถิง “ที่รัก ไม่นะ ขอร้องหละ ให้ฉันได้คลอดเด็กคนนี้ได้ไหม เขาเป็นลูกของคุณจริงๆ” เธอโดนใส่ร้ายจริงๆ สองเดือนก่อน โรคลูปัสของเว่ยถิงกำเริบหนัก และระบาดไปยังไตแล้ว หากไม่มีใครมาเปลี่ยนไตของเขาหละก็ ชีวิตของเขาอยู่ในอันตราย และในทะเลแห่งความตายนั้น อัตตราที่จะหาคนมาเปลี่ยนไตนั้นถือว่าน้อยมาก หนิงหรานพยายามหาคนที่อยู่รอบข้างทั้งมันมาตรวจหาไตที่เหมาะสม เฉียวเห้าหยานคือเพื่อนมัธยมปลายของเธอ เขาตอบตกลงที่จะช่วยเธอ แต่ว่าตระกูลเฉียวและตระกูลเว่ยไม่ถูกกันมานาน สองตระกูลต่อสู้กันมาโดยตลอด แม้ตายก็จะไม่ขอพบเจอ เฉียวเห้าหยานไม่ยินยิมที่จะมอบไตให้กับเว่ยถิง สุดท้ายหนิงหรานก้มกราบขอร้องเขา แต่ใครจะไปรู้ เฉียวเห้าหยานมีข้อแม้สามอย่างนั้นคือหนิงรานจะต้องมาอยู่บ้านคอยดูแลเขาตลอดสามวันสามคืน แค่สามข้อแม้นี้เท่านั้นเขาถึงจะยอมตกลงบริจาคไต และนั้นต้องเป็นความลับ ในตอนที่เธอไปหาเฉียวเห้าหยานนั้น แน่ร์ฉิงฉิงเองก็รู้ นึกไม่ถึงว่าเธอจะเอาเรื่องที่หนิงหรานไปอยู่บ้านเฉียวเห้าหยานนั้นเป็นการคบชู้ นึกถึงตอนนี้ หนิงหรานยิ่งโกรธจัด “แน่ร์ฉิงฉิง หากว่าลูกของฉันเป็นอะไรไปแม้แต่น้อยหละก็ ฉันจะให้แกชดใช้มันคืน” หากไม่ใช่เพราะแน่ร์ฉิงฉิงพูดมาก เธอจะโดนเว่ยถิงเข้าใจผิดได้หรือ แน่ร์ฉิงฉิงเหมือนหวาดกลัวเข้าไปเกาะแขนเว่ยถิง “ถิง ทำอย่างไรดี คุณรีบปลอบหรานหรานสิ ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน” เว่ยถิงยิ้ม “กลัวมันทำไม หากมันกล้าทำอะไรไม่ดีกับคุณหละก็ ผมจะไม่ไว้ชีวิตมันเป็นแน่” เมื่อมองภาพที่อยู่ตรงหน้า หนิงหรานเจ็บไปถึงหัวใจ “เว่ยถิง คุณนอกใจฉัน ฉันพอรับได้ แต่ทำไมต้องเป็นแน่ร์ฉิงฉิง” เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเป็นหมาที่ดุร้ายตัวหนึ่ง เว่ยถิงโอบแน่ร์ฉิงฉิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “เพราะว่าแน่ร์ฉิงฉิงเธอสะอาดบริสุทธิ์ เธอดีไปหมดทุกอย่าง ผมชอบเธอแน่นอน” สะอาดบริสุทธิ์ สองคำนี้เหมือนมีดที่กรีดใจของหนิงหราน “เว่ยถิง ฉันขอถามคุณอีกครั้ง ฉันไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณ คุณไม่เชื่อฉันจริงๆหรือ”