ตอนที่ 1 ยื้อชีวิตไว้ไม่ได้

ตอนที่ 1 ยื้อชีวิตไว้ไม่ได้ กชวรรณกำลังนอนอยู่บนเตียง รอคอยคนรักของเธออยู่ แต่ว่ารอมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาเลยสักนิด มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่เธอจะหาห้องที่โรงแรมนี้ได้ เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองนั้นเป็นดาราสาวชื่อดัง ถ้าเกิดเธอไม่มาที่นี่ก่อนหรือว่าไม่ได้ปลอมตัวมาล่ะก็ คงไม่ได้เข้ามาที่นี่ได้ง่ายๆแน่ เพราะตอนนี้เธอไม่เหมือนเมื่อสามปีก่อนแล้ว เมื่อหนึ่งปีก่อนเธอยังคงเป็นแค่ดาราไก่กาคนหนี่ง หรือจะเรียกว่าเป็นนักแสดงที่ไม่มีใครรู้จักเลยก็ได้ โดยเฉพาะในประเทศนี้ ที่มีนักแสดงอยู่เกลื่อนกลาดนับไม่ถ้วน พวกดาราค้างฟ้านี่ไม่ต้องพูดถึง ค่าตัวปาไปตั้งเท่าไหร่ พวกนักแสดงที่รองลงมา ถึงจะไม่ได้มีดีมากนัก แต่บางทีก็ได้รับโอกาสได้ไปเป็นนักแสดงสมทบอะไรแบบนั้น แต่ถ้าเป็นระดับไก่กาล่ะก็ ก็เป็นได้แค่ตัวละครที่ถูกลืมเท่านั้นแหละ หรือไม่ก็เป็นคนที่ไม่แม้แต่จะมีคนจำได้ว่าเป็นนักแสดงอยู่ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแค่นักแสดงไร้ชื่อเสียงจากเมืองเล็กๆ อาศัยความขยันตั้งใจในตอนเรียนที่โรงเรียนศิลปะ ถึงได้มีโอกาสได้เป็นนักแสดงกับเขาอย่างกชวรรณนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก แต่เธอก็รู้สึกว่าเส้นทางแห่งความสำเร็จก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว เพราะเธอมีความมั่นใจและเชื่อว่าตัวเองมีดี และต้องประสบความสำเร็จได้อย่างแน่นอน แต่ว่าเมื่อสามปีก่อนที่เธอมัวแต่ดักดานอยู่ในโลกของการไร้ชื่อเสียงนั้น เธอไม่มีแม้โอกาสที่จะได้เชิดหน้าชูตา เธอในตอนนั้น อย่าว่าแต่ความสำเร็จเลย ขนาดดาราตัวประกอบเธอยังเป็นไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ เธอก็เริ่มที่จะไม่พอใจ โทษในโชคชะตาของตัวเอง พูดก็พูด มีผู้หญิงหลายคนที่สวยน้อยกว่าเธอแต่กลับกลายเป็นดาราที่มีชื่อเสียงได้ แถมยังเข้าวงการมาหลังเธออีก ในตอนที่เธอกำลังนั่งอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัว บ่นนู่นบ่นนี้ แฟนหนุ่มในตอนนั้นของเธอก็ปรากฏตัวขึ้นมา เขาจบจากโรงเรียนศิลปะ แต่ว่าความฝันของเขากลับไม่ใช่การเป็นดารา เขาอยากเป็นนักวาดรูป การรู้จักกันของเขากับกชวรรณนั้นถือเป็นเรื่องบังเอิญ พบกันหลังจากตอนที่พวกเขามาอยู่เมืองนี้ได้สองปี กชวรรณในตอนนั้นกำลังจะข้ามถนน แต่ว่าเธอเอาแต่คิดใจลอย เลยไม่ทันระวังรถที่ขับมา ในตอนที่รถกำลังจะชนเธอนั้น กลับมีเงาหนึ่งพุ่งมาพลักเธอออกไปจากรัศมีการชนของรถอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอหลบได้ทัน ตอนที่เธอมองไปยังคนที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มร่างดีสูงหล่อคนหนึ่ง ด้วยเหตุนี้พวกเขาสองคนถึงได้มารู้จักกัน หลังจากที่ต่างคนต่างแนะนำตัวกันเสร็จ ก็พบว่าพวกเขาทั้งคู่นั้นมาจากเมืองเดียวกัน แล้วต่างก็มาที่เมืองนี้เพื่อทำตามความฝันเหมือนกัน “นายมาที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว?” กชวรรณเอ่ยถามกนต์รพี กนต์รพีคือคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอไป โชคดีที่เขาเคลื่อนไหวรวดเร็ว ถึงได้ไม่ได้รับบาดเจ็บในตอนที่ช่วยเธอ “สองปีแล้ว ก็มัวแต่ลอยไปลอยมา ตอนนี้เลยการเป็นพวกนักพเนจรแล้ว” กนต์รพีพูดอย่างขำๆ รอยยิ้มของเขานั้นช่างบริสุทธิ์และจริงใจ เนื่องจากก่อนจะมาที่นี่นั้นเขาไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แล้วก็เป็นคนที่ไม่ค่อยได้คิดอะไรซับซ้อนมากมายนัก เขาเพียงแต่คิดอยากจะเป็นนักวาดรูปที่นี่เท่านั้น “ฉันก็อยู่ที่นี่มาสองปีแล้วเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ว่าฉันรู้ว่าถ้าฉันยืนยัดที่จะสู้ต่อ ฉันต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน” กชวรรณพูด “อือ งั้นความฝันของเธอคืออะไรหล่ะ?” กนต์รพีพูดไปมองหน้าเธอไป เขาคิดว่าเธอสวยมากเลย เหมือนเป็นดารายังไงอย่างนั้น หลังจากที่กชวรรณบอกความฝันว่าเธออยากจะเป็นดารากับเขาไป เขาก็ให้กำลังใจเธอ บอกว่าเธอต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็เริ่มคบกัน หลังจากที่กชวรรณนอนอยู่บนเตียงมาได้สักพัก เธอก็ส่งข้อความไปหาแฟนหนุ่มดาราดังของเธออีกครั้งว่า: ที่รัก ทำไมยังไม่ถึงอีก? ให้เวลาอีกสิบนาทีนะ ถ้ายังไม่มาฉันจะไปแล้วนะ ไม่นาน แฟนหนุ่มของเธอก็ตอบข้อความมาอย่างรวดเร็ว: ผมจะถึงในอีกแปดนาที เด็กดีรอก่อนนะ รถติดมาก ถึงหน้าโรงแรมแล้ว รอเดี๋ยวนะครับ วันนี้จะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเลย หลังจากที่เธอได้รับข้อความตอบกลับจากแฟนหนุ่มไม่ถึงห้านาที เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอคิดว่าเป็นแฟนของเธอเลยเดินไปเปิดประตู จากนั้นพบว่าคนตรงหน้านั้นใส่ผ้าปิดปากและสวมหมวก ว่าเขาสวมชุดได้เหมือนแฟนของเธอมาก ส่วนสูงก็เท่าๆกัน เธอเลยคิดว่าเขาคือแฟนของเธอจริงๆ เลยให้เขาเข้ามาในห้อง หลังจากนั้นสองนาที ผู้ชายคนที่ใส่ผ้าปิดปากกลับเปิดประตูแล้วเดินออกไป มุ่งหน้าไปยังบันได แล้วหายไปในฝูงชน รูปในกล้องก็เห็นเพียงแค่ผ้าปิดปากและหมวก ไม่มีใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ประมาณสิบนาทีหลังจากนั้น ขรรค์ชัยแฟนหนุ่มตัวจริงของกชวรรณก็ได้มาถึง เขาเป็นดาราดัง เมื่อวานหนังของเขาเข้าโรงครั้งแรก ประมาณการไว้ว่าหนังของเขาจะขายได้อย่างน้อยสองร้อยล้านที่นั่ง นางเอกของเรื่องนี้ก็คือกชวรรณที่อยู่ในห้องนี้แหละ พวกเขารู้จักกันตอนที่ถ่ายหนังเรื่องนี้ เรียกได้ว่าเป็นรักแรกพบเลย ขรรค์ชัยยืนอยู่หน้าประตู สวมผ้าปิดปากและหมวก แต่ว่าเสื้อที่เขาใส่ไม่เหมือนกับหนุ่มคนที่มาที่นี่เมื่อกี้นี้ หลังจากเอื้อมมือไปเคาะประตู รอไปประมาณหนึ่งนาที แต่ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู ขรรค์ชัยเลยโทรไปหาแฟนสาว ได้ยินแต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในห้อง แต่กลับไม่มีคนรับสาย ดังนั้นเขาเลยลองเคาะประตูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคนมาเปิดประตู คิดว่าไม่ได้การแล้ว เนื่องจากว่าเขาเคยถ่ายหนังเกี่ยวกับพวกนักเลงจี้ปล้น เลยคิดว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับกชวรรณแน่นอน เขาเลยรีบลงไปเรียกพนักงานที่อยู่ด้านล่างให้มาช่วยเปิดประตู ในตอนที่พนักงานกำลังมองหน้าว่าเขาเป็นใครนั้น เขาเลยต้องเอาผ้าปิดปากออกอย่างเสียไม่ได้ แล้วพูดว่า “ผมคือขรรค์ชัย คนที่อยู่ในห้องคือกชวรรณแฟนของผม” “ว้าว ดาราดังนี้ เป็นคุณจริงด้วย…..” พนักงานสาวคนนั้นเรียกชื่อเขาออกมาอย่างดัง เธอชื่นชมขรรค์ชัยมาโดยตลอด “รีบเปิดประตูหน่อยได้ไหมครับ ขอบคุณมาก” ขรรค์ชัยเอ่ยออกมาด้วยความรีบร้อน “ได้ค่ะ จะเปิดให้เดี๋ยวนี้ แต่ว่าเดี๋ยวขอลายเซ็นด้วยได้ไหมคะ?” “ได้ แต่เปิดประตูให้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หลังจากที่พนักงานเปิดประตูให้ ก็เห็นว่ากชวรรณนอนอยู่บนเตียง มีเลือดไหลออกมาจากคอ คอของเธอมีแผลถูกคนเอามีดปาด ภาพที่เห็นสร้างความตกใจให้พนักงานอย่างมาก แขนขาอ่อนแรงจนทรุดนั่งลงไปกับพื้น ขรรค์ชัยก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ว่าเขาเคยเห็นคนตายมาแล้ว จึงรีบโทรเรียกรถพยาบาลมา แล้วไปกับกชวรรณ แต่เขาไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปตัวเธอ เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดปัญหา รถพยาบาลและรถตำรวจมาถึงยังโรงแรมแห่งนี้พร้อมกัน และผู้จัดการของขรรค์ชัยก็มาถึงแล้วด้วย พอเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็รีบบอกให้ขรรค์ชัยสวมผ้าปิดปากไว้ เพราะกลัวว่าจะมีนักข่าวโผล่มา กชวรรณถูกนำส่งโรงพยาบาล และเริ่มทำการช่วยชีวิ เพราะตอนที่คุณหมอมาถึง เธอยังคงมีชีพจรอยู่ และขรรค์ชัยก็ถูกตำรวจเชิญไปสอบปากคำ ขรรค์ชัยบอกทุกอย่างที่เขารู้แก่ตำรวจ และยืนยันความสัมพันธ์ของเขากบกชวรรณ แน่นอนว่าด้วยความที่เป็นดาราดังกันทั้งคู่ เขาก็เลย้องบอกเรื่องนี้ออกไป “โอเค คุณไปได้แล้ว แต่ว่าทางเราอาจจะเรียกคุณมาให้การอีกได้ทุกเมื่อนะคะ เพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยชีวิตของคุณกชวรรณได้หรือเปล่า” ตำรวจหญิงคนหนึ่งพูด เธอยังพูดต่ออีกว่า “คุณจะออกไปทางด้านหลังก็ได้นะคะ เพราะตอนนี้นักข่าวมากันเต็มแล้ว ผู้จัดการของคุณก็ไปแล้ว ไปดูอาการของกชวรรณที่โรงพยาบาล” ขรรค์ชัยลงมายังชั้นล่างของสถานีตำรวจ ก็พบว่าด้านนอกมีนักข่าวอยู่เต็มไปหมด ดูจากสถานการณ์แล้ว เขาไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี ถ้าเป็นแต่ก่อน เช่นตอนที่เดินพรมแดงหรือตอนที่ไปงานหนังของตัวเอง หรือตอนที่ไปงานแฟนมีตติ้ง เขาเห็นคนมาเยอะแบบนี้คงดีใจมาก ยิ้มมีความสุขตลอด แต่พอมาวันนี้ เขากลับยิ้มไม่ออกแล้ว เพราะว่านักข่าวที่มาในวันนี้ต่างก็มาเพราะอยากได้ข่าวไปเรียกกระแสเท่านั้น ขรรค์ชัยเดินออกไปทางด้านหลังของสถานีตำรวจ แล้วตรงไปยังโรงพยาบาล แต่ว่าที่หน้าโรงพยาบาลก็มีคนมากมายคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ ทั้งนักข่าว ทั้งแฟนคลับ แล้วก็แฟนคลับพวกนี้คงมาหากชวรรณ ดาราที่พวกเขาชื่นชอบ เพราะว่าแฟนคลับส่วนใหญ่ที่ต่างก็เป็นผู้ชาย ก็เหมือนที่แฟนคลับส่วนใหญ่ของเขาที่เป็นผู้หญิง ตอนนี้หลักการนับจำนวนแฟนคลับต่างก็อิงมาจากแฟนคลับเพศตรงข้ามทั้งนั้น ตอนที่ขรรค์ชัยเตรียมสวมผ้าปิดปากแล้วเปิดประตูรถเดินลงไปยังหน้าประตูของโรงพยาบาลนั้น ผู้จัดการของเขาก็โทรมา พูดเสียงเบาๆว่า “ขรรค์ชัย นายยังอยู่ที่สถานีตำรวจไหม?” “ผมออกมาแล้ว ตอนนี้อยู่ด้านนอกโรงพยาบาล กำลังจะเข้าไป” ขรรค์ชัยบอก “นายไม่ต้องมาแล้ว กลับไปได้ หมอช่วยชีวิตกชวรรณไว้ไม่ได้” ผู้จัดการพูด น้ำเสียงของเธอดูสงบนิ่ง เพราะว่าเธอไม่เคยชอบใจที่ขรรค์ชัยกับกชวรรณคบกัน ตอนที่เธอรู้เรื่องของพวกเขา เธอก็ไปพูดกับขรรค์ชัยว่า แม้ว่าเธอจะเป็นดาราดัง แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา แต่ว่าขรรค์ชัยกลับไม่เห็นด้วยกับที่ผู้จัดการพูด จนเกือบมีปากเสียงกัน แต่นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น แต่ว่าคุณผู้จัดการกลับมีความรู้สึกพอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้