已经是第一章了
ตอนที่ 3 ร้องไห้ครั้งแรก
ตอนที่ 3 ร้องไห้ครั้งแรก
กชวรรณมองสีหน้าของอาจารย์ก็รู้ว่าอาจารย์นั้นคิดอะไรอยู่ อาจารย์ต้องคิดว่าความฝันของเธอนั้นช่างไร้สาระ เพราะเธอไม่มีครอบครัวหรือใครหนุนหลัง มาเรียนที่มหาลัยนี้ ถึงแม้ว่าจะเกี่ยวกับศิลปะ แต่ถ้าให้เทียบกับเอกการแสดงของมหาลัยที่กรุงเทพ ก็ยังถือว่าต่างกันมาก ตอนนี้ในทีวีมีคอนเสิร์ตมากมาย รวมถึงนักร้องที่มาจากมหาลัยในกรุงเทพ แต่ดาราที่มาจากนักเรียนในมหาลัยที่จงหวัดอื่น เรียกได้ว่าแทบไม่มี หรือต่อให้มีก็ต้องเป็นคนที่ดังมากๆ
“อาจารย์คะ คิดว่าถ้าหนูเรียนจบจะมีโอกาสได้เป็นดาราไหมคะ?” กชวรรณถามอาจารย์
“อันนี้ก็บอกยาก เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้บนโลกใบนี้ แล้วก็ความสามารถขอเธอ ฉันคิดว่าก็เหมาะกับการเป็นดารานะ สิ่งสำคัญก็คือต้องดูว่าเธอมีความพยายามหรือมีโชคแค่ไหน เพราะว่าการเป็นดาราก็มีหลายครั้งที่ต้องพึ่งโชคชะตา” อาจารย์พูดด้วยความจริง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าความฝันของกชวรรณนั้นยาก แต่ว่าในฐานะที่เป็นอาจารย์ เธอรู้ดีว่า ในชีวิตอะไรก็เกิดขึ้นได้ ถึงแม้โอกามันจะน้อย แต่มันก็ยังมีโอกาสอยู่
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ หนูจะจำคำของอาจารย์ไว้ตลอดไป หนูก็อยากจะพบโชคที่ดีแบบนั้นเหมือนกัน”
กชวรรณพูดอย่างยิ้มๆ รอยยิ้มของเธอนั้นงดงามมาก เป็นเหมือนคุณสมบัติอย่างหนึ่งของดารา เพียงแต่ตอนนั้นเธอยังไร้เดียงสานัก เธอคิดไม่ถึงว่า ตอนที่เธอมาถึงที่กรุงเทพ คนที่อยากเป็นดารานั้น ต้องทำให้ตัวเองดูน่าค้นหา เพราะคนที่ไร้เดียงสานั้นจะไม่มีที่ยืนในวงการมายา
ในวันนั้น หลังจากที่กชวรรณทานข้าวเย็นกับเพื่อนๆเสร็จ คนนั้นก็ได้โทรศัพท์หาเธออีกแล้ว เป็นผู้ชายที่โตกว่ากชวรรณหนึ่งปี เขาเขียนจดหมายรักให้เธอไม่ต่ำกว่าร้อยฉบับแล้ว เพราะพอเขาเห็นหน้ากชวรรณนั้น ก็ชอบเธอทันที เป็นสิ่งที่เขาคิดเอาเองว่ามันคือรักแรกพบ
ดังนั้น เขาก็เลยเริ่มจีบกชวรรณอย่างบ้าคลั่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่รู้ว่าตั้งแต่เข้ามหาลัยมา ยังไม่เคยมีใครจีบกชวรรณได้สำเร็จเลยสักคน ยิ่งทำให้เขายืนยันที่จะจีบกชวรรณต่อไป ผู้ชายคนนี้นั้นมีชื่อว่า จตุภูมิ
เพราะแบบนี้ สิ่งของที่ได้มายากๆยิ่งทำให้คนอยากได้ ดังนั้น แม้ว่าจตุภูมิจะถูกกชวรรณปฏิเสธมาแล้วกี่ครั้งก็ตาม แต่เขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจีบเธอต่อไป เขาคิดว่าผู้หญิงแบบนี้แหละที่คู่ควรและมีค่าพอที่เขาจะรัก
เขาพยายามตามจีบเธออยู่สามเดือน แต่กลับไม่สามารถทำให้กชวรรณรู้สึกอะไรกับเขาเลย ดังนั้นเขาจึงเริ่มค่อยๆฝันเฟื่อง อยากเจอเธอในทุกวัน ในฝันก็ยังฝันเห็นเธอบ่อยๆ รู้สึกว่าเธอช่างเพอร์เฟคในทุกด้าน เขาอยากได้เธอจริง อยากได้ความรักจากเธอ อยากมีเธออยู่ข้างๆ อยากปกป้องเธอ
“กชวรรณ ในที่สุดคุณก็รับสายผมแล้ว” จตุภูมิพูดด้วยรอยยิ้ม เพราะว่าเขานั้นเคยโทรหากชวรรณมาหลายสิครั้ง แต่เธอไม่เคยรับสายเขาเลย เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะบอกจตุภูมิว่าตอนที่เรียนมหาลัย เธอไม่สนใจเรื่องความรัก ดังนั้น อยากให้เขาเลิกคิดไปเองสักที
“ที่ฉันรับสายนายไม่ใช่เพราะว่าฉันจะให้โอกาสนายหรอกนะ แต่ฉันอยากจะบอกนายว่า ต่อไปอย่าโทรมาหาฉันอีก”
“อย่าบอกนะว่าเธอจะทำกับผมแบบนี้ คุณไม่รู้หรอ ตอนเรียนมหาลัยนี่แหละที่เหมาะที่สุดกับการหาแฟน”
“มันก็แค่ความคิดของนายต่างหาก ไม่ใช่ความคิดของฉัน ดังนั้น ฉันหวังว่านายจะเคารพ และไม่โทรมาหาฉันอีก เพราะฉันไม่อยากให้นายมายุ่งวุ่นวายับชีวิตฉันอีก” กชวรรณพูด เธอเคยคิดว่าการมีคนมาจีบเป็นเรื่องที่มีความสุขเลยสักนิด
“คุณจะไม่รับรักผมก็ได้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้ผมจีบคุณ เพราะว่าผมชอบคุณ ผมรักคุณ นี่เป็นความรู้สึกของผม ผมเองก็ควบคุมมันไม่ได้ ถ้าทำได้ ผมก็อยากจะไปจีบคนอื่นเหมือนกัน” จตุภูมิบอก ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวด เพราะกชวรรณมาพูดแบบนี้กับเขา เขาเลยเศร้า
“ก็ใช่ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปห้าม แต่ว่าฉันก็มีสิทธิ์ของตัวเอง เพราะฉะนั้น ถ้านายยังโทรหาฉันอีก ฉันก็คงต้องบล็อกนายแล้วแหละ”
“คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม? คุณทำแบบนี้ผมตายได้นะ”
“นายจะตายหรอ? นายตายเพื่อฉันได้ นายหมายความว่าแบบนี้ใช่ไหม?” เธอคิดว่าคนนี้ช่างน่าขันสิ้นดี เพื่อที่จะจีบเธออะไรก็ยอมพูดออกมาทั้งนั้น
“ใช่ ผมไปตายเพื่อนคุณได้นะ เพราะตอนนี้ผมก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว ผมหยุดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณทุกวัน ตอนหลับตาก็คิดถึง ตอนฝันก็ฝันถึง คุณทำให้ผมรักด้วยความเจ็บปวด คุณรู้บ้างไหม?” จตุภูมิพูดด้วยความเสียใจ
“งั้นนายก็ไม่ต้องรักฉันอีกต่อไปแล้ว นายรีบยอมแพ้เถอะ ถ้านายยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ นายจะได้ปล่อยวางได้เร็วนะ เข้าใจใช่ไหม?” กชวรรณบอกอย่างขำๆ ที่เธอขำก็เพราะเธอคิดว่าเขานั้นแต่งเรื่องขึ้นมา โดยเฉพาะพวกนักเรียนที่เรียนด้านวัฒนธรรม เวลาที่จีบผู้หญิงมักจะชอบพูดอะไรเว่อร์ๆออกมา เพียงเพราะอยากจีบให้ติด อยากให้ผู้หญิงประทับใจ แล้วพอจีบติดแล้วก็จะเปลี่ยนไป
“ไม่ใช่ว่าผมเคยบอกคุณไปแล้วหรอ? ผมไม่ยอมแพ้แน่นอน ต่อให้คุณไม่ตอบตกลง ผมก็ไม่ยอมแพ้ ผมจะรอคุณเสมอ รอจนคุณชอบผม ถ้าคุณไม่สามารถชอบผมได้ ผมก็จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปจนตาย”
“โอเค ฉันไม่พูดกับนายแล้ว นายอยากอะไรก็ทำ ฉันจะวางสายแล้ว บ้ายบาย นายไม้องโทรมาหาฉันอีกนะ” พูดจบกชวรรณก็วางสาย เพราะเธอคิดว่าถ้ายังคุยต่อไป นายคนนี้จะต้องพูดอะไรที่มันเกินกว่านี้แน่ แล้วเธอก็ไม่อยากฟังด้วย เธอจะไม่มีแฟนตอนเรียนมหาลัย เพราะฉะนั้นไม่ว่าอีกฝ่าย จะตามจีบเธอเท่าไหร่ ก็ไร้ประโยชน์
ในคืนวันที่สอง กชวรรณเพิ่งมาถึงห้องเรียนเต้น กำลังนวดขาอยู่ อยู่ๆจตุภูมิก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าประตู แล้วก็เอาแต่มองดูเธอ เหมือนกำลังดูสมบัติล้ำค่าอยู่ ไม่ยอมขยับไปไหน
กชวรรณมารู้ก็เพราะว่าเพื่อนร่วมชั้นมาบอก แต่ว่าเธอไม่สนใจ เวลาผ่านไปสักพัก ก็เห็นว่านายคนนั้นยังไม่ไปไหน เธอเลยทนไม่ได้ที่จะเดินไปหน้าประตู
เมื่อเธอเดินมาอยู่ตรงหน้าของจตุภูมิ มองหน้าของเขาแล้วพูดว่า
“นี่มันหมายความว่าอะไร? นายไม่เห็นว่าพวกเราที่ซ้อมอยู่เป็นผู้หญิงหรอ? นายเป็นผู้ชายมายืนดู มันได้หรอ?”
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมอยากจะลืมคุณ แต่ผมทำไม่ได้ คุณบอกหน่อยได้ไหมว่าผมต้องทำยังไงคุณถึงจะรับรักผม?” จุภูมิพูดอย่างเศร้าๆ
“ฉันก็เคยพูดไปแล้วไง ฉันจะไม่มีแฟนตอนมหาลัย ดังนั้น นายอย่ามาทำเป็นไม่รู้ความ โอเคไหม?”
“โอเค คุณไม่อยากให้ผมมารบกวนคุณ ก็ได้ งั้นขอผมสิบนาที ได้ไหม? ไปที่ดาดฟ้ากับผมหน่อย แค่สิบนาทีก็พอแล้ว ผมอยากจะบอกความรู้สึกที่มีทุกอย่างต่อคุณ พอพูดจบผมก็จะไม่มาหาคุณอีก ผมจะหายไปเอง”
“ได้ นายพูดเองนะ งั้นฉันให้นายสิบนาที ไปกันได้แล้ว” พอพูดจบกชวรรณก็มุ่งหน้าไปยังบันไดขึ้นดาดฟ้าก่อน
เธอเดินขึ้นมาอย่างเร็ว เพราะเธอไม่อยากให้เขามาถ่วงเวลาการซ้อมเต้นของเธอ แต่ว่าจตุภูมิที่อยู่ด้านหลังเธอกลับเดินช้ามาก เขาเดินทีละก้าวทีละก้าว เพาะตอนนี้ความรู้สึกของเขามันพังทลายลงไปหมดแล้ว
หลังจากมาถึงชั้นดาดฟ้า กชวรรณก็รอให้เขาขึ้นมาถึง ถอนหายใจหนึ่งทีแล้วพูดว่า
“เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้ นายอยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะ”
“ผม….ผมชอบคุณจริงๆนะ ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเอาแต่ทำแบบนี้กับผม แค่โอกาสเพียงครั้งเดียวคุณยังให้ผมไม่ได้หรอ?”
“พี่ชาย ฉันบอกพี่ไปเป็นหมื่นครั้งแล้วนะ ฉันไม่สามารถมีความรักตอนเรียนได้ สรุปนายฟังเข้าใจไหมเนี่ย?” กชวรรณเริ่มทนไม่ไหว ถ้าจะบอกว่าตั้งแต่มาเรียนที่นี่ คนที่ทำให้เธอรำคาญมากที่สุด ก็คงเป็นตาคนนี้นี่แหละ
“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณเป็นแบบนี้ คนต่างก็พูดว่า นักเขียนต่างก็พูดว่า ช่งมหาลัยคือเวลาที่เหมาะแก่การมีความรักที่สุด ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสตัวเอง แล้วก็ให้โอกาสผมบ้าง?”
“พูดต่อสิ ฉันกำลังฟังอยู่ นายยังมีเวลาอีกเก้านาที จำคำของนายไว้ด้วยนะ หลังจากสิบนาที นายจะต้องไม่มาอยู่ให้ฉันเห็นอีก” กชวรรณพูด ตอนนี้เธออยากลงไปข้างล่างเต็มแก่แล้ว
“คุณลงไปเถอะ ผมพูดจบแล้ว ผมจะไม่มารบกวนคุณอีก”
“นายพูดเองนะ จำคำพูดขอตัวเองไว้นะ” พูดจบ กชวรรณก็เดินไปยังบันไดเพื่อลงไปข้างล่าง แต่ว่าพอเธอเดินถึงห้องซ้อมเต้น กลับได้ยินจากนอกตึก ตามด้วยเสียงของผู้หญิงจากชั้นหนึ่ง แล้วก็ได้ยินคนตะโกนว่า
“มีคนกระโดดตึก!”
กชวรรณรีบเดินไปดูตรงหน้าต่าง พอเธอได้เห็นคนที่นอนอยู่บนพื้นแล้วนั้น เธอก็ตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นเร็ว สมองว่างเปล่า จากนั้นไม่นาน เธอก็มีน้ำตาไหลออกมา นี่เป็นน้ำตาหยดแรกนับตั้งแต่เธอมาเรียนที่นี่ แต่เพื่อความฝันในการเป็นดาราของเธอ เธอต้องเก็บน้ำตาเอาไว้อีกมาก
已经是最新一章了
加载中
