已经是第一章了
ตอนที่ 11 การเสแสร้งของแม่ดอกไม้ขาว
ตอนที่ 11 การเสแสร้งของแม่ดอกไม้ขาว
เหยาเซิงเหลือบมองอย่างดูแคลน เก่งเหลือเกิน ร้องไห้ได้ทันทีโดยที่ไม่มีอารมณ์ร่วมโดยซ้ำ
อายุอานามขนาดนี้แล้ว ยังจะเสแสร้งเป็นเด็กๆ อยู่อีกรึ
ท่านอ๋องคังเมื่อเห็นชายารองติงร่ำไห้ ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบรับ สายตาขุ่นมัวจ้องมองเหยาเซิง
“เสว่มี่ เจ้ากล้าปรักปรำชายารองติงได้อย่างไรกัน นางเป็นแม่เลี้ยงของเจ้า เหตุใดถึงได้ทำนางร้องไห้กัน”
เมื่อเห็นชายารองติงร่ำไห้ พ่อของตนก็ออกนอกเรื่องไปทันที เหยาเซิงจึงได้เข้าใจแล้วว่าเหตุที่แม่ดอกไม้ขาวนี่นึกจะร้องก็ร้องในทันที เป็นเพราะไม่ได้รู้สึกทุกข์ระทมจริงๆ
นางหาได้สงสารหรือระทมทุกข์อะไรทั้งนั้น
เหยาเซิงหยักคิ้วหลิ่วตาด้วยความเยาะเย้ย นัยน์ตาเต็มไปความดูถูก
“ชายารองติงใช้น้ำตา เพื่อปัดการตายของสาวใช้นั่นมาให้ข้าอย่างนั้นรึ เช่นนั้นก็ช่วยร้องไห้สมจริงเสียหน่อยเถอะ เห็นน้ำตาของท่าน โดยที่ไร้ความเจ็บในดวงตา และใบหน้าไม่ขยับแม้แต่นิดของท่าน นั่นหมายความว่าท่านแค่ต้องการแสร้งร้องห่มร้องไห้ให้ท่านพ่อดูก็เท่านั้น”
ทุกคนเมื่อได้ยินเหยาเซิงพูดเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายารองติง
ในอดีตไม่เคยได้สังเกต แต่ในตอนนี้กลับเป็นจริงเหมือนที่นางได้พูดไว้
หยดน้ำตาที่ร่วงหล่นของชายารองติง ดวงตางดงามราวกับไม่ได้ตกแต่งใดใด เพียงแต่ภายในตานั้นไร้ความรู้สึก ดูปลอมเปลือกจนน่าอึดอัดใจ
ชายารองติงเมื่อถูกมองจากสายตารอบข้าง น้ำตาก็หยุดไหลในทันที ใบหน้าบางเพราะความอับอาย ดวงตาฉายแววความเกลียดชัง
คังเสี้ยเหอย่อมทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้แม่ของตนต้องมาโดนดูถูกเยี่ยงนี้ ประจวบเหมาะเห็นแววตาเหยียดหยามขององค์รัชทายาทยามเมื่อมองไปที่แม่ของนาง สิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกับอนาคตของเธอยิ่งนัก
ด้วยความโกรธในใจ ทำให้นางเดินไปยืนประชันหน้ากับเหยาเซิง ดวงตาจ้องเขม็ง และด่าทอด้วยความเกลียดชัง
“พี่ใหญ่ ทุกทีเจ้าก็ไม่ได้ชอบที่จะพูดอะไร แต่กับเรื่องไร้มารยาทนี่มันคนละเรื่อง วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านพ่อ แต่เจ้ากลับมาช้า แม่ข้าจึงเป็นกังวล ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจ้าหรือไม่ แต่เจ้าทั้งฆ่าคน ทั้งมาดูถูกแม่ของข้า แล้วเหตุใดถึงยังไม่รีบขอโทษกัน”
มุมปากเหยาเซิงโค้งขึ้น สายตาอ่อนโยนจ้องมองเด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างขำขัน “ข้าทำอะไรผิด เหตุใดถึงต้องขอโทษกัน”
คังเสี้ยเหอเบิกตาโต มองเด็กสาวเบื้องหน้าที่กำลังยิ้มแย้มสดใส หากไม่ใช่ว่ารูปลักษณ์ยังคงเช่นเดิม นางคงคิดว่านี่คือคนละคนเป็นแน่
เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกเกลียดจนอยากจะยื่นมือไปตบให้เหมือนในอดีต แต่ท่านพ่อกับองค์รัชทายาทอยู่ที่นี่ นางจึงทำอะไรมากไม่ได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของเหยาเซิงไว้ แล้วชี้ไปที่หัวเข่า ขบกรามแน่นก่อนจะกล่าว
“เจ้าคนชั่ว ยังไม่รีบคุกเข่าขอขมาท่านแม่ข้าอีกรึ”
คำว่าคนชั่วที่หลุดออกจากปากมา ดวงตาที่อ่อนโยนของเหยาเซิงแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที ใช้ข้อศอกสะบัดมือของคังเสี้ยเหอจนทำให้แขนขวาของนางหลุดไป
“โอ๊ย”
คังเสี้ยเหอร้องเสียงดัง พร้อมถอยหลังไปสามก้าว ก่อนจะจับแขนของตัวเองแล้วร้องเสียงดัง “ท่านพ่อ ท่านดูพี่สาวสิเจ้าคะ ข้าเพียงแค่อยากให้นางพูดขอโทษเพียงเท่านั้น แต่นางกลับจะหักแขนของข้า”
ท่านอ๋องคังที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกนางไม่ได้เห็นโดยแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างบุตรีทั้งสอง มองคังเสี้ยเหอที่จับแขนของตัวเองอยู่ก็หน้านิ่วคิ้วขมวด “เสว่มี่ไม่ได้มีวรยุทธ จะไปหักแขนของเจ้าได้เยี่ยงไรกัน”
คังเสี้ยเหอยังคงส่ายแขนไปมา ยื่นไปเบื้องหน้าท่านอ๋องคัง มุ่ยปากลงพร้อมบ่นอุบ “ท่านพ่อดูสิเจ้าคะ มันเจ็บเหมือนจะตายเลย ท่านพ่อ...” นางเพียงยกแขนขึ้นเท่านั้น เมื่อเห็นสายตาโกรธเกรี้ยวของท่านอ๋องคัง ดวงตาโตมองชายสูงวัยเบื้องหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เพราะคังเสี้ยเหอเริ่มรับรู้ ว่าแต่เดิมนางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขน แต่มันไม่ใช่เรื่องจริง นอกจากอาการเจ็บเล็กน้อย ก็ไม่ได้มีอะไรแปลกไปทั้งนั้น
已经是最新一章了
加载中
