ตอนที่ 179 แตกหักอย่างสิ้นเชิง

ตอนที่ 179 แตกหักอย่างสิ้นเชิง ใครจะคิดว่าภพธรจะสู้อย่างสุดกำลัง เปิดโปงเรื่องราวพวกนี้ออกมาทั้งหมดแบบนี้กัน! ญาณินีมือสั่น ชี้ไปยังภพธร ความโกรธโมโหของเธอไม่สามารถที่จะยับยั้งได้อีกต่อไปแล้ว “คุณไม่อยากอยู่ในวงการนี้แล้วใช่ไหม คุณมันบ้าไปแล้ว!” “ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น” รอยยิ้มของภพธรดูช่างมีความเหยียดหยามยิ่งนัก “ตอนที่คุณวางแผนทำร้ายวรมนทำให้เธอต้องสูญเสียชีวิตของเธอไป คุณใส่ร้ายจิดาภา ให้เธอต้องถูกสงสัยสักถามครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเตือนคุณแล้ว คุณญาณินี วันนี้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่คุณควรจะต้องชดใช้กรรม!” “ในวงการนี้ ผมไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์อะไรเลยสักนิดเดียว” น้ำตาของญาณินีที่กลั้นไว้ได้ไหลลงมาแล้ว เธอจ้องมองภพธรด้วยความเกลียดชัง... พวกนักข่าวต่างพากันเดือดดาล “ฆาตกรรมและลักพาตัว วงการบันเทิงนี้จะมองแค่เผินๆไม่ได้แล้วสิ!” “นี่มันไม่เพียงแค่การต่อสู้กันภายในโอเลแค่นั้นแล้ว ญาณินีกับบริษัทนี้กลายเป็นขยะของวงการนี้ไปแล้ว” “ยังดีที่ยังไม่ได้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้นอีกครั้ง จิดาภาไม่ใช่ใครจะมารังแกได้ง่ายๆเหมือนวรมน ถ้าไม่อย่างนั้น กลัวเพียง...” ญาณินีได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์แล้วนั้น เธอยืนขึ้นด้วยความโมโห พลางตบโต๊ะแล้วตะโกนเสียงดัง “ไม่! เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่พวกเขาโกหกทั้งนั้น! ภพธร ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้ เอาเรื่องที่ไม่มีหลักฐานแบบนี้มาใส่ร้ายฉันทำไมกัน!” “คุณไม่มีหลักฐานใช่ไหม? ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าการที่คุณใส่ร้ายโอเลกับฉันจะต้องได้รับผลอย่างไร!” “คุณกับจิดาภาสมรู้ร่วมคิดกันทำลายฉัน!” การตอบโต้อย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ของญาณินี ยิ่งทำให้เห็นได้ชัดเจนขึ้นว่าเรื่องที่ภพธรพูดนั้นมีความเป็นไปได้สูง เลนส์กล้องหันมายังใบหน้าของญาณินี ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอนั้นเป็นการเถียงไปอย่างข้างๆคูๆ.... “คุณญาณินี คุณยังไม่ยอมแพ้ อยากจะเห็นหลักฐานเหล่านั้นด้วยตาของคุณเองไหม?” ภพธรไม่สามารถปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อนได้อีกแล้ว เขามองญาณินีที่ไม่สามารถจะดิ้นรนได้อีกต่อไป รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก ญาณินีหลับตาลงอย่างยากลำบาก หลังจากนั้น...จึงรับรู้ได้ว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว เมื่อเธอบอกว่าอยากจะดูหลักฐาน ชาวเน็ตและแฟนคลับเป็นร่วมพันคนต่างก็พากันหาหลักฐาน เรื่องราวก่อนหน้านี้ เพียงไม่กี่ปีไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้อยู่แล้ว เธอก็คงไม่สามารถจะลืมตาอ้าปากได้อีกเลยเช่นกัน “ผมเคยบอกกับตัวเองหลายครั้ง หากมีจุดที่น่าสงสัยเพียงแค่จุดเดียว ผมก็จะไม่เชื่อว่าคนที่ทำให้วรมนต้องตายนั้นคือคุณ” “แต่การกระทำของคุณนับวันยิ่งทำให้ผมผิดหวัง ไม่ใช่ว่าคุณถูกผลประโยชน์บังตา แต่คุณเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยต่างหาก...ตอนที่คุณปฏิบัติกับจิดาภาแบบนั้น คุณไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือ?” “เธอไม่เคยมาขวางทางคุณเลย เธอเพียงแค่อยากจะแสดงงานของเธอออกมาให้ดีที่สุด ทำไมคุณถึงต้องคอยแต่จัดการกับเธออยู่แบบนั้น!” “หรือแม้กระทั่งตัวผมเอง ที่คุณจะใช้ผลประโยชน์จากผมครั้งแล้วครั้งเล่า...ผมรู้สึกว่าผมควรจะต้องไปแล้ว” “ผมขอประกาศไว้ตรงนี้ ว่าผมขอลาออกจากทุกๆตำแหน่งของบริษัทโอเล!” ทั้งงานเงียบสงัด เรื่องมาถึงขนาดนี้ ช่างทำให้ผู้คนรู้สึกตกใจกับเหลือเกิน “ภพธรจะถอนตัวออกมาจริงๆหรือ?” “ไม่อย่างนั้นละ? หรือจะอยู่ที่บริษัทแบบนั้นต่อเพื่อทำเรื่องสกปรกแบบนั้นรึไง? “แต่ ภพธรเป็นผู้จัดการส่วนตัวของจิดาภา เขาถอนตัวออกมาแล้ว จิดาภาล่ะจะทำอย่างไร?” “จิดาภาก็จะ....” บรรดานักข่าวที่พากันวิพากษ์วิจารณ์กันด้านล่างเวที ภพธรที่เปิดโปงความลับของญาณินีมากมายเช่นนี้ ไม่สามารถที่จะอยู่ที่โอเลนี่ได้อีกต่อไปอยู่แล้ว แม้ว่าเรื่องนี้จะผ่านไปนานแล้ว แต่ความจริงอย่างไรก็คือความจริง ถึงโอเลจะใช้การประชาสัมพันธ์หลายแห่งเพียงใด ก็คงกลับไปอยู่ในจุดสูงสุดแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว เรื่องนี้จะกลายเป็นจุดด่างตลอดไป โดนใช้ประโยชน์จากการแข่งขันของบริษัทอย่างไม่หยุดเช่นนี้ จนกระทั่งโอเลพังพินาศลง.... ภพธรเองก็วางแผนว่าเขาจะตัดสินใจสู้ให้จนถึงที่สุดเช่นกัน ในเมื่อฉีกหน้าเธอไปเช่นนั้นแล้ว เขาเองก็คงจะอยู่ทำอะไรให้กับญาณินีไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “ภพธร ออกไปจากโอเลแล้ว คุณก็ไม่มีที่ไปแล้วล่ะ! คนที่ไม่สนใจผลประโยชน์ของบริษัทแบบนี้ ตั้งตัวเป็นศัตรูขัดแย้งกับผู้บริหารของบริษัท จะไปที่ไหนได้กัน? ในวงการนี้ไม่มีบริษัทไหนที่จะจ้างคุณหรอก!” ญาณินีตะโกนออกมาด้วยความเกลียดชัง เสียงของเธอแหลมแสบแก้วหู อารมณ์ดูดุร้ายยิ่งนัก “จบแล้วล่ะ! ชีวิตของคุณ อาชีพของคุณ..มันจบลงแล้ว!” ญาณินีถูกการ์ดขวางไว้เสียก่อน ทำได้เพียงตะโกนระบายความโมโหนั่นออกมาเท่านั้น ภพธรยิ้มออกมาอย่างนิ่งๆ ในใจของเขาไม่เคยที่จะรู้สึกสงบเช่นนี้มาก่อน ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนทรมานเขาอย่างนับครั้งไม่ถ้วนได้จบสิ้นลงแล้ว เรื่องที่ผ่านมาคงจะเหลือไว้เป็นเพียงความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่งของเขา เขาเผชิญหน้ากับญาณินี แล้วพูดกับเธอว่า “ออกไปจากโอเลแล้ว แน่นอนว่าผมจะไม่ได้ไปที่บริษัทไหนในวงการบันเทิงนี้อีกแล้วล่ะครับ คุณญาณินี คุณไม่สามารถที่จะไปควบคุมความคิดของคนทุกคนได้ สุดท้ายแล้วแม้แต่ตัวคุณเองก็จะยังควบคุมไม่ได้เสียด้วยซ้ำ” ภพธรรู้ดี ว่าหากเขาประกาศลาออกจากตำแหน่งนี้ไปแล้ว นั่นหมายถึงว่าเขาได้ตัดขาดกับสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นทิ้งไป เขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาหันหลังกลับ แล้วเผชิญหน้ากับสื่อที่อยู่ตรงหน้า “คุณจิดาภาเป็นศิลปินหญิงที่มีความสามารถมากที่สุด และใจกว้างมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา” “ในวงการที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เธอยังคงปกป้องหัวใจดวงเดิมของเธอไว้ มุ่งมั่นในทางเดินของเธอ ผู้หญิงแบบนี้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะทำเรื่องสกปรกเหมือนข่าวลือเช่นนั้น” “เธอชอบอาชีพนักแสดงนี้มาก และเธอก็มีพรสวรรค์ที่จะทำมันออกมาให้ดียิ่งขึ้น ตอนแรก เธออยากจะหยิบยืมโอกาสที่เธอเข้ามาอยู่ในโอเลเพื่อพัฒนาตัวเธอเอง แต่สิ่งที่เธอได้รับ กลับเป็นเพียงการใช้ประโยชน์จากคุณญาณินี ความสงสัยและการถูกทำร้าย!” “ผมหวังว่าทุกคนจะมองเห็นความจริง โอเลไม่ใส่ร้ายป้ายสีคุณจิดาภาเพียงแค่ครั้งเดียว ข่าวลือเหล่านั้นล้วนแต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา.....” ภพธรสูดหายใจเข้า “คุณจะเลือกอย่างไร?” จิดาภายิ้มแล้วมองเขา “ตอนบ่ายฉันจะต้องขึ้นเครื่องกลับไปปารีส เรารีบตัดสินใจกันเถอะค่ะ” เธอมาที่นี่ก็เพื่อจะมาช่วยภพธรเพื่อนคนนี้ของเธอ ส่วนเรื่องอื่นนั้น เธอไม่ได้คิดถึงเลย นักข่าวที่ได้ยินคำตอบของจิดาภานั้น ไม่เพียงแค่รู้สึกชื่นชมจิตใจเธอเท่านั้น เธอมีความชัดเจนในวงการนี้จริงๆ มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ทั้งยังทำตามที่พูดได้อีกด้วย เธอไม่ได้เลือกที่จะซ้ำเติมญาณินีในตอนนี้ ทั้งยังรักษาความนิ่งเงียบเช่นนั้นไว้ ราวกับเธอเองก็เป็นผู้ชมภายนอก เธออยากจะทำให้คนอื่นๆลืมการมีตัวตนของเธอเสียด้วยซ้ำไป สิ่งที่เธออยากจะทำมีเพียงแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือ ช่วยภพธรให้ได้เริ่มต้นใหม่เพียงเท่านั้น ส่วนเรื่องของญาณินีนั้น ไว้ค่อยๆคิดบัญชีกับเธอก็ได้ “ภพธร ถ้าตอนนี้คุณลาออกล่ะก็ นั่นถือเป็นการทำผิดสัญญา ฉันจะให้คุณจ่ายค่าชดเชยเป็นสองเท่า!” ญาณินีตะโกนออกมาแทบขาดใจ เธอคิดว่าภพธรจะเป็นเหมือนกันกับเธอ ที่คงจะทิ้งความฟุ้งเฟ้อในวงการนี้ไปไม่ได้ หากออกจากโอเลไปแล้ว เขาคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้แน่! แต่เธอไม่เข้าใจหรอกว่า หากแม้จะออกจากวงการนี้ไปแล้ว แม้จะไม่ได้เป็นผู้จัดการศิลปินไปตลอดชีวิตนั้น ก็ไม่ได้เหมายความว่าชีวิตของภพธรจะต้องจบลงอยู่เพียงเท่านี้ ภพธรมองทุกอย่างตรงหน้าอย่างเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา เวลานี้ บอร์ดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำที่ดูมีระดับนั้นเดินเข้ามายังห้องโถงของโอเล สวมใส่ชุดเหมือนกัน ดูมีรสนิยมยิ่งนัก ด้านหลังของพวกเขา ชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีหนวดเคราคนหนึ่งเดินเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย “คุณญาณินี วันนี้ที่ผมมาก็เพื่อจะมาขอบคุณคุณเป็นพิเศษ ภพธรเป็นนักเรียนที่ผมเห็นความสำคัญมาโดยตลอด หากเขาอยู่ในประเทศ ผมเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก อย่างเขาควรจะได้ไปพัฒนาตัวเองที่อเมริกา....”