已经是第一章了
บทที่43 อยู่กับความเสียใจ
บทที่43 อยู่กับความเสียใจ
หนิงหรานจากไปแล้วยี่สิบห้าวัน เว่ยถิงนั่งอยู่ในห้องนอนของพวกเขา ทำยังไงก็นอนไม่หลับเสียที
นี่คือคืนที่ยี่สิบห้าที่เขานอนไม่หลับ
ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงจันทร์ที่ทำให้ห้องสว่างขึ้นมาบ้าง
กรอบรูปอันเก่าที่หนิงหรานเคยทำแตก หลังจากที่เธอจากไปแล้ว เว่ยถิงได้น
已经是最新一章了
加载中
